[Detective Conan: Shinichi x Shiho] One-night miracle. ปาฏิหาริย์ชั่วข้ามคืนของสองเรา

​อุ้ย เรื่องเก่าพึ่งจบไป เรื่องใหม่ก็มา

อย่าปรามาสกัน ถ้าได้เห็นเผยแพร่แล้ว แสดงว่าเขียนนำไปแล้วบทหนึ่งครับ ดังนั้นอ่านไปวันละตอนพอ ขอเวลาเขียนคิดมุกเพิ่มหน่อย ​

โดยรอบนี้เขียนเป็นบทใหญ่แล้วแตกเป็นตอนย่อย ๆ นะครับ แต่คงจะไม่ยาวเท่า 365 วันร่วมกันกับเธอหรอก แต่ถ้า 20 ตอนอีกก็กรี๊ดแน้วนะ แต่ประมาณนั้นก็เลขสวย ๆ ดีนะครับ

ยังเหมือนเดิมนะครับสำหรับตอน .5 ถือซะว่าค่ายาดมเวลาเขียน เพราะเขียนทีไรแทบจะเดินไปห่มผ้าสวดมนต์นอนทุกที

และอยากทำ E Book แต่จะกล้าเปย์เค้าป่ะเตง เค้าจะได้กล้าวาดปกใหม่ รีไรท์เก่า ๆ อ่ะพวกเธอ

ปล. เรื่องนี้อาจจะมีความรู้สึกคล้าย ๆ กันเรื่องก่อน ๆ หน้ามิกเซอร์กัน อย่างไรก็ขอให้สนุกนะครับ รอบนี้เราจะได้เห็นคุณลุงยินกับคุณลุงวอดกามุ้งมิ้งกันแล้วนะ และก็โปรดอย่าลืม (ดารุมะ นั้นเน้นดรามาเสมอ) ​

คู่ที่คาดว่าจะพบ ชินชิเป็นหลัก เบลกับใครก็ไม่รู้ตามสภาพคนเขียน

และเราก็ยังเชื่อว่าทุกคนคิดว่าเราเมนไฮบาระ เปล่าครับ ผมเมนแมรี่ แต่ก็อวยไฮบาระจนยิ้มทุกครั้งที่น้องมีความสุข ​

---

“ถ้าหากว่า” “คุโด้ ชินอิจิ” เลือกที่จะเดินกลับบ้านพร้อมกับ “โมริ รัน” ในวันนั้น –– เขาก็จะไม่โดนองค์กรชุดดำปองร้าย และกลายเป็น “เอโดงาวะ โคนัน” เขาก็คงจะยังเป็นแค่นักสืบมัธยมปลายและใช้ชีวิตทั่วไปโดยที่ไม่ได้หายตัวไปไหน และก็คงไม่ได้คบกับเพื่อนสมัยเด็กเพราะไม่มีแรงกระตุ้นใด ๆ ที่จะเร่งความสัมพันธ์ของพวกเขา

เพราะแบบนั้นชีวิตของคุโด้ ชินอิจิจึงเรียบง่ายและไม่ได้หวือหวาอะไร แม้จะใช้ชีวิตเป็นนักสืบ แต่เขาก็ไม่ได้ทำมันจริงจังจนคิดจะทำให้มันกลายเป็นอาชีพ การเป็นนักสืบนั้นเป็นเหมือนงานอดิเรกและความอยากเอาชนะคนร้ายเป็นการส่วนตัวของเขาเสียมากกว่า

และเช่นนั้น หลังจากที่เรียนจบมัธยมปลาย เขาก็ได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยโตเกียว และตั้งมั่นจะเป็นนักจิตวิทยา หรือจิตแพทย์สักอาชีพที่เขาพอจะสามารถต่อยอดความรู้ไปใช้ทำคดีต่าง ๆ ที่มักจะชอบมาท้าทายเขาได้

แต่ชีวิตของเขาก็ยังได้พบกับตำรวจ สันติบาล เอฟบีไอ ซีไอเอและเอ็มไอซิกซ์ อย่างไม่ขาดสายจนรู้สึกเหนื่อยใจกับเรื่องน่ารำคาญในชีวิตที่ความจริงก็อยากจะไขคดีไปวัน ๆ ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบกับครอบครัวและเพื่อนสมัยเด็กแท้ ๆ

และ “ถ้าหากว่า” “มิยาโนะ ชิโฮะ” ไม่ได้กินยาเพื่อหนีจากองค์กร เธอก็ไม่ได้พบกับชีวิตที่แสนสงบสุขในฐานะ “ไฮบาระ ไอ” แต่เธอก็ไม่ได้ล้มเลิกความคิดที่จะหนีไปจากองค์กรแต่อย่างใด เพียงแต่เธอกำลังเฝ้ารอเวลาที่เหมาะสมเพียงเท่านั้น

ในตอนนี้ “คุโด้ ชินอิจิ” มีอายุ 20 ปี และ “มิยาโนะ ชิโฮะ” นั้นมีอายุ 21 ปี และพวกเขาจะเวียนว่ายมาบรรจบกัน ณ งานเลี้ยงแห่งหนึ่ง ที่เป็นงานกาล่ารวมตัวเหล่าผู้มีชื่อเสียง และเหล่านายทุนทั้งหมด เป็นงานที่หากก้าวเท้าพลาดก็ทำให้ชีวิตของใครสักคนผิดพลาดไปได้ตลอดชีวิต

และทั้งสองคนเองก็น่าจะพลาด เพราะความเป็น “คนดี” ของพวกเขานั่นแหละ

มือของชินอิจิยื่นไปคว้าแก้วแชมเปญที่ชายวัยกลางคนยื่นให้หญิงสาวที่เขาเองก็ไม่ได้รู้จักอะไรมาดื่ม

“ผมว่าคุณอย่าดื่มแก้วนี้เลยนะครับ” เขาเอ่ยบอกเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ถูกปั้นมาอย่างไร้ที่ติ

ภาพบรรยากาศมันราวกับความฝัน และพรหมลิขิตที่ทำให้เขาได้พบกับเธอ และสำหรับเธอเขานั้นเหมือนเชือกเส้นหนา ที่ควรจะคว้าเอาไว้ให้ได้ เพื่อที่จะหลุดรอดออกมาจากบ่อน้ำที่ไร้ก้นแห่งนี้

เพราะเขานั้นขาวสะอาด และบริสุทธิ์ยิ่งกว่าอะไร ในโลกใบนี้…

แต่ความเป็น “คนดี” ไม่ได้ช่วยให้รอดจากยาปองร้ายได้นะ

“ให้ตายสิ ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วคุณก็ยังจะดื่มมันเข้าไปอีกเนี่ยนะ”

“…ก็มันตัดบทสนทนาได้ไวกว่าการบอกว่ามันมียาเสียสาวอยู่ในนั้นนะครับ ผมยังไม่อยากโดนโทเมย์กรุปหมายหัวเพราะผมแฉว่าเขาจะตกผู้หญิงด้วยยาแบบนั้นหรอกนะ”

“แต่ฉันต้องมาพานายกลับห้องพักของนาย เพราะนายช่วยฉัน ดีจริง ๆ”

“แค่ไปส่งที่ห้องก็พอแล้วครับ ส่วนเรื่องตอบแทน…ไว้ค่อยว่ากันเมื่อเจอกันอีกทีก็ได้ครับ”

มันคงจะจบแบบง่าย ๆ ถ้าหลังจากนั้นเดือนกว่าเธอไม่บังเอิญมีอาการแปลก ๆ เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

“เป็นอะไรไปเหรอครับ” เบอร์เบิลเอ่ยถามเธอด้วยความแปลกใจ

“…อย่าบอกนะคะ ว่าไอ้นั่นน่ะ” คีร์ที่นั่งอยู่ในห้องด้วยต่างก็เลิกคิ้ว

“ดูเหมือนฉันจะท้องซะแล้วล่ะค่ะ”

สายลับทั้งสองเอามือทาบหน้าของตัวเอง แน่นอนว่าพวกเขายอมเปิดเผยตัวกับเธอเพราะเธอนั้นเป็นสีที่แตกต่างจากองค์กร สีแดงสดที่ไม่เคยถูกย้อมเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“ผมไม่อยากเสียมารยาท แต่ใครเป็นพ่อเด็กเหรอครับ –– ไม่ใช่ว่ายิน”

“คุโด้ ชินอิจิ –– เลิกคิดสักทีได้ไหมว่าฉันจะหลวมตัวนอนกับไอ้โรคจิตนั่นน่ะ”

คำตอบนั้นทำให้ขวดน้ำในมือของเบอร์เบิลหลุดจากมือของเขา เพราะนั่นเป็นชื่อของคนที่เขารู้จักดีเป็นอย่างมาก รวมถึงคีร์เองก็ด้วย

“ไอ้เด็กที่วัน ๆ เอาแต่โวยวายใส่เราว่าทำไมต้องลากเขาออกจากชีวิตสงบสุข ก้าวเท้าเข้ามาในโลกมืดด้วยตัวเองแล้วสินะ”

“ฉันว่าฉันเองก็อยากจะให้เขาสงบสุขต่อไปนะคะ ถ้ายินรู้เรื่องมีหวังเขาโดนทุบหัวยัดสี่แปดหกเก้าใส่ปากแน่ ๆ”

“…องค์กรชุดดำเลี้ยงเด็กเหรอ แบบนั้นก็น่ารักดีนะครับ ผมอาจจะได้เห็นยินถักเปียทำงานก็ได้นะ”

“วอดกาติดโบที่หมวก อันนั้นก็น่าสนใจนะคะ”

“ให้ตายสิ ฉันคว้าเชือกอะไรมากันเนี่ย…”