ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ผิดศิลธรรมพี่น้อง
EP.8: ผิดศิลธรรมพี่น้อง
ห้องนอนของซันจิ
"ไงพวกเธอ ไม่ได้คุยกันตั้งนาน สบายดีไหมน่ะ" ซันจิที่นั่งโซฟาอยู่นั้นกำลังวีดีโอคอลกับเพื่อนรักของเธอ
" พอเธอไม่อยู่ก็ไม่รู้จะสั่งเครื่องดื่มแบบไหนดี ที่ดื่มแล้วซ่าๆอะนะฮิๆ" โรบิ้นที่วีดีโอคอลด้วยก็ยิ้มให้เธอ
" ท่าทางพวกเธอจะเหงาจริงนั่นแหละ ฮ่าๆ" ซันจิหัวเราะ
" ซันจิ เพื่อนสาวคนสวยของพวกเรา เมื่อไหร่เธอจะกลับมานะ พวกเราคิดถึงเธอมากเลยนะ" อูซปที่นั่งข้างก็เบียดโรบิ้นมาร่ำไห้หาเธอ
" อดทนกันหน่อยนะ เดี๋ยวอีกไม่นานก็กลับแล้วนะ"
"อืมพวกเราจะรอเธอ ฮือๆๆ" อูซปก็ร้องไห้ไม่หยุดเลย"
"งั้นพวกเราไม่กวนเธอดีกว่า " โรบิ้นพูด
"จ้าๆ"
"ไว้คุยกันใหม่นะ" โรบิ้นโบกมือลาเพื่อน
"เจอกัน"
ตู๊ด ตู๊ด
"เฮ้ออ คิดถึงเจ้าพวกนั้นจริงๆเลยแฮะ" ซันจิพูดก่อนจะวางโทรศัพท์ลง "พระจันทร์วันนี้ก็สวยเหมือนเคยนะ" ซันจิมองก่อนจะเผลอยิ้มออกมา
"แหมคิดว่าหลับไปแล้วซะอีกนะเนี่ย"
"หืม?...เฮือก" ซันจิหันไปสบตาเข้ากับเจ้าของเสียงที่คุ้นเคย "อิชิจิ..."
"หึ...แหมยังอุส่าจำฉันได้นะ น้องสาวของฉัน" อิชิจิค่อยๆเดินเข้าไปหาซันจิอย่างช้าๆ
"แกเข้ามาทำไม" ซันจิลุกขึ้นไปหลบหลังโซฟา "อึก..." ซันจิกัดฟันตัวเอง "ออกไป!"
เหวียงง ตุ๊บ
"...." ซันจิปาหมอนไปใส่อิชิจิอย่างเต็มแรง แต่ก็ไม่ทำให้อิชิจิหยุดเดิน
"ย...อย่าเดินเข้ามาใกล้ฉันนะ..."
"หึ เธอกลัวรึไงซันจิ" อิชิจิยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่คนที่ตัวสั่นอยู่ข้างหน้าเขา
"ป....เปล่าซะหน่อย ใครจะไปกลัวแก" ซันจิต่อเถียงกลับอย่างไม่กลัว
"ถ้างั้น.."
"อะไร?"
หมับ
"เห?"
ซันจิถูกอิชิจิจับข้อมืออันเล็กของเธอเอาไว้อย่างแรง และเขามองใบหน้าของเธอด้วยยิ้มมุมปากนิดหน่อย
"ท...ทำอะไรของนายฉันเจ็บนะ" ซันจิทนแรงที่เขาจับไว้ไม่ไหว
"ไหนบอกไม่กลัวไง หึๆ"
"ก็ไม่กลัวน่ะสิ" ซันจิตอบกลับด้วยเสียงสั่นๆ
"หึ" อิชิจิยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่เขาจะมองร่างกายเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
"อึก...ไอ้โรคจิตแกมองอะไรของแกน่ะ?!" ซันจิถาม
"ใส่กางเกงขาสั้นแถมใส่เสื้อกล้ามอีก หึ คิดจะโชว์ใครไม่ทราบ?" อิชิจิถาม
"มันก็เรื่องของฉันไหม?" ซันจิตอบกลับ
"งั้นหรอ เรื่องของเธอ..."
"ปล่อยนะ...เจ็บนะนายบีบแรงไปแล้วนะ" ซันจิที่พยายามขัดขืนก็พยามแกะมือของเขาไปด้วยแต่ว่าดูเหมือนจะสู้แรงไม่ไหวจริงๆ "ดะ...เดี๋ยวก่อน กลิ่นนั่นหรือว่า..." ซันจิเริ่มเวียนหัวเมื่อดมกลิ่นบางอย่างเข้าไป
"อุ๊บส์...ขอโทษที่นะน้องสาวฉันดันเผลอเปิดขวดยาสลบเข้าน่ะ หึๆ" ซันจิใช้มืออีกข้างหยิบยาขึ้นมา
"นั่นมัน...มัน...อะ...อึก"
ปัก
ซันจิที่พยายามพูดก็ล้มตัวลงไปนอนที่พื้น แต่เธอก็พยายามจะสู้ยานั่นให้ได้ เธอพยายามดันตัวขึ้นมาจากพื้นแต่ก็ได้เพียงเล็กน้อย
แตะ
"ห๊า...แฮร่ๆ" เธอมองคนที่ย่อตัวและจับไปที่คางของเธอเล็กน้อย "แก....."
"ฝันดีนะที่รัก"
"ไม่…."
....
10 ปีก่อน
ซันจิในตอนนั้นเป็นสาวธรรมดาทั่วไป ไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก เพราะเธอไม่ค่อยพูดคุยกับใครมาก จนวันหนึ่ง...
โรงอาหาร
"..." ซันจิในชุดนักเรียนมัธยมกำลังนั่งทานอาหารอยู่คนเดียว
"นี่เธอ ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม?"
"หืม?" เธอเงยหน้ามองเด็กชายผิวแทนผมสีดำ "ได้สิ" เธอยิ้มก่อนตอบกลับ
"ขอบใจ ฉันชื่อ ทราฟาก้า ดี วอเตอร์ ลอว์" เขาแนะนำตัวก่อนจะยื่นมือมา
"จ้ะ ฉันชื่อ วินสโม๊ค ซันจิ " ซันจิยื่นมือมาจับเขาเพื่อทักทาย
"ว่าแต่ ซันจิเธอไม่มีเพื่อนเลยหรอ"
"ไม่น่ะ แล้วเธอล่ะ?" ซันจันถามกลับ
"ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาวันแรกน่ะ"
"อ่อ อย่างงี้นี่เอง"
"งั้นฉันขอเป็นเพื่อนกับเธอนะซันจิ"
"อืมๆ ก็ดีเหมือนกันนะ" ซันจิยิ้มให้ลอว์
"...."ส่วนลอว์เองก็ยิ้มให้ซันจิ แต่ว่าลอว์นั้นกลับแก้มแดงไม่หยุดหรือว่าลอว์จะหลงรักซันจิเข้าแล้ว
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนรักกันในที่สุด แต่ว่าลอว์นั้นคงคิดกับซันจิมากกว่าเพื่อนแล้วหลังจาก 3 เดือนที่ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมา ลอว์จึงมีความตั้งใจจะบอกความรู้สึกที่มีให้กับซันจิได้ฟัง
เอี๊ยดด
"ลอว์คุง ฉันมา..." ซันจิเปิดประตูเข้ามาในห้องเรียน และเห็นลอว์ที่นั่งอยู่บนโต๊ะเรียนข้างหน้าต่างตอนนั้นมันทำให้ซันรู้สึกว่าลอว์ในตอนนี้ดูเท่เอามากๆ
"อ้าวไงซันจิ"
"เอ่อ..ล...ลอว์ มีอะไรหรอถึงเรียกฉันมาน่ะ?" ซันจิทำตัวไม่ถูกหลังจาก ลอว์หันมาสบตาเข้า
"ฮ่าๆ ไม่เห็นต้องพูดติดๆขัดๆเลยนี่"
"ก็แหม เธอเรียกฉันมาคุยที่ลับๆ ทั้งๆที่พวกเราไม่เคยพูดที่ลับแบบนี้..."
"ฉันชอบเธอนะ"
"เห?" ซันจิถึงกับทำตัวไม่ถูกหลังจากลอว์บอกชอบเธอ
"ฉันชอบเธอมานานแล้วน่ะ" ลอว์บอกซันจิหน้าของลอว์ตอนนี้แดงไปหมดแล้ว "ขอโทษนะที่แบบว่า..."
"ฉันก็ชอบเธอ..."
"เห?" ลอว์เองก็ตกใจกับการตอบกลับของซันจิอย่างเร็วแบบนั้น
"ฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ทุกครั้งที่อยู่กับเธอฉันมักหัวใจเต้นรัวและอุ่นใจน่ะ" ซันจิตอบและหน้าแดงด้วย
"จ...จริงหรอ ชอบฉันจริงหรอ?"
"อืมๆ" ซันจิพยักหน้า
หมับ
"เห?"
"ฉันดีใจสุดๆเลยในที่สุดก็ได้บอกเธอสักที คิดว่าเธอจะตอบว่าไม่แล้วซะอีก"
"เอ่อ..." ซันจิถูกลอว์กอดเอาไว้แน่นภายในห้องเรียน
"ฉันน่ะ..."
"เอ่อ..." ลอว์เอาหน้าที่ซุกไว้ใต้คอที่เขากอดก็มามองที่หน้าของซันจิ แต่ว่าหน้าของทั้งคู่มันใกล้กันเกินไปแล้ว
"ซันจิ..."
"ลอว์..."
สายตาของหนุ่มสาวคู่นี้กำลังอยู่ในวัยเริ่มต้นวัยรุ่นเท่านั้น แต่ว่าด้วยความอยากรู้อยากลองของทั้งคู่มันก็ได้เริ่มขึ้น
เมื่อลอว์เริ่มจับไปที่คางของซันจิให้หน้ามาตรงเขา ส่วนซันจิเองก็เคลิ้มตามไป ก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มเอาหน้าเข้าไปใกล้กันกว่าเดิมก่อนที่ทั้งคู่จะประกบปากกันเพื่อลิ้มรสชาติใหม่ๆของทั้งคู่ภายในห้องเรียนกันสองคนในเย็นวันนั้น....
....
หลังจากนั้นซันจิก็นั่งเพลินอยู่ในห้องนอนตัวเอง นึกภาพตอนเย็นนี้ที่ได้อยู่กับลอว์เพียงสองคน มันคือช่วงเวลาที่วิเศษที่สุดในชีวิตของเธอ
เเอ๊ดด
แต่เธอยังไม่รู้ตัวเลยว่าภัยกำลังมาหาตัวเองในอีกไม่ช้านี้...
หมับ
"เห?" ซันจิโดนคนข้างหลังเธอจับที่ข้อมือของเธอไว้แน่น "อ๊าา..." มันถูกบีบอย่างแรง
"เป็นอะไรน่ะ หึ"
"อิชิจิ" เธอเรียกชื่อคนด้านหน้าเธอ "ท....ทำอะไรของพี่? มันเจ็บนะ" ซันจิพยายามแกะมือของอิชิจิให้ออก
"เธอเป็นของฉัน..."
"เห?" ซันจิตาค้าง เมื่อเธอมองเข้าในดวงตาของอิชิจิ ที่มีความแค้นเต็มเปี่ยม "อิชิจิ พูดเรื่องอะไร?" ซันจิถาม
"ยังมีหน้าพูดอีกหรอ เธอเป็นของเล่นของฉันนะ" อิชิจิตะคอกใส่หน้าซันจิ "แล้วก็นี่ด้วย"
หมับ
"อ๊าา! อื๊ออ" ปากของเธอถูกอิชิจิจับเอาไว้แน่น และบีบที่แก้มของเธออย่างแรง "อือ...." ซันจิทรมานกับความเจ็บปวดน้ำตาของเธอจึงไหลออกมา
"เข้าใจไหม เธอเป็นของฉันน่ะ เข้าใจไหม?"
"อึก....อือ!"
ผลัก!
ซันจิใช้แรงทั้งหมดที่มือผลักพี่ชายของเธอให้ออกไปจากเธอ สาวน้อยที่มีรอยช้ำที่แขนรวมทั้งรอยที่แก้มทั้งสองข้างอีก เธอรู้สึกทรมานและเจ็บจนบอกไม่ถูก ก่อนที่เธอจะทำสายตาดุไปที่พี่ชาย
"ฉันไม่เคยคิดว่าพี่จะใจร้ายขนาดนี้ ที่ผ่านมาแกล้งฉันยังพออยู่ แต่นี่ฉันรับไม่ได้!" ซันจิตะคอกเสียงใส่อิชิจิและเดินไปกระแทกที่ไหล่ของเขาอย่างแรงก่อนจะเดินไปเปิดประตู
ปึง!
"เห?" แต่ประตูก็ถูกปิดลงโดยอิชิจิรีบวิ่งมาปิดก่อนที่เธอจะออกไป "จะทำอะไร?" ซันจิถาม
"..." อิชิจิล๊อคประตูอย่างแน่นหนา ก่อนหันไปหาเธอ "แล้วเธอจะไปไหนไม่ทราบฉันยังไม่ให้ไป"
"...." ซันจิค่อยๆเดินถอยหลังตามก้าวเดินคนข้างหน้า
หมับ
แต่ว่าถูกเขาจับตัวได้ทันเสียก่อน
"ปล่อยนะ ปล่อย!" ซันจิพยายามดิ้นตัวเองออกจากอ้อมกอดของพี่ชายตัวเอง "พี่คิดจะทำอะไรน่ะ"
"ฉันจะทำให้เธอได้รู้ว่าใครคือเจ้าของไง" อิชิจิพูดก่อนยิ้มที่มุมปาก
เหวี่ยง ตุ๊บ
อิชิจิเหวี่ยงซันจิไปที่เตียงอย่างแรง
"โอ้ย ฉันเจ็บนะ" ซันจิรีบหันไปหาคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า
"หึๆ" อิชิจิหัวเราะส่วนมือก็ถอดกระดุมจนเห็นผิวที่ขาวและหุ่นของอิชิจิ
"พ...พี่คิดจะทำอะไรน่ะ" ซันจิตกใจและทำอะไรไม่ถูก
"เธอก็น่าจะรู้นี่ ว่าฉันจะทำอะไร" อิชิจิเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนมาถึงตัวซันจิที่พยายามจะลุกหนีแต่เขาก็คว้าตัวทัน
หมับ
"ปล่อยฉันนะ ได้โปรดแบบนี้มันผิดนะ ได้โปรด!" ซันจิถูกอิชิจิคร่อมตัวเอาไว้ ถึงเธอจะพยายาดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด
"เธอนี่มันสวยจริงๆเลยนะ ไม่น่าเจ้าเด็กใหม่นั่นถึงสนใจเธอ"
"ลอว์?..." ซันจิพูดขึ้น
"คงเป็นชายที่ได้ลิ้มรสชาติจากข้างในปากของเธอ" อิชิจิใช้นิ้วโป้งสัมผัสก่อนที่ตัวเองจะเลียนิ้วนั้นไป และจ้องหน้าของเธออย่างกับจะกลืนกินไป
"ทำแบบนี้มันผิดนะ พี่ก็รู้ เราเป็นพี่น้องกันนะ"
"...." อิชิจิเงียบ "แล้วไง?"
"ห๊าา" ซันจิถึงกับตาค้างไปเมื่อได้ยินเสียงพี่ของเธอพูดแบบนี้
"อย่างไงฉันก็ไม่สน เพราะอย่างไงเธอก็ต้องเป็นของฉันในตอนนี้ ฮ่าๆๆ"
"ไม่จริง...ไม่จริง" ซันจิช๊อคจนตาค้างไปน้ำตาของเธอค่อยๆไหลออกมา
"โธ่ร้องไห้ทำไมกัน เพราะอย่างไงฉันจะทำให้เธอมีความสุขไปจนทั้งคืนเลยล่ะ หึๆ...."
....
ฉากต่อไปนี้ขอบอกว่าติดเรทสุนะจ้ะ แต่ก็ไม่มาหรอกนะ มั้งนะ
ใสใสเอาไว้นะทุกคน❤❤
ภายในห้องนอนที่เงียบสงบ ไม่มีแสงไฟใดๆและลมที่พัดเย็นสบายอีกด้วย แต่ภายในห้องนั้นก็มีคนสองที่อยู่ภายใต้ผ้าม่านของเตียงนอน แต่ผ้าม่านที่ถูกพัดไปมาจนเห็นแว็บๆของชายผมแดงผิวขาวเนียนที่อยู่บนเตียงกับน้องของตัวเอง...
"แฮร่ๆ..." เสียงหอบของชายผมแดงและเหงื่อที่เต็มร่างกายและเขากำลังมีความสุขกับน้องสาวที่น่ารักของเขา
"อ๊าา...อ๊าาาา" ส่วนทางน้องสาวก็กำลังครางอย่างเจ็บปวด มือก็จับไปที่ผ้าอย่างแน่น "ม...ไม่ไหวแล้ว"
"เงียบ...แฮร่ๆ...ฉันยังยังไม่เสร็จ...แฮร่ๆ" ส่วนพี่ชายก็โยกตัวไปมาอย่างแรงโดยไม่สนใจน้องที่กำลังครางอย่างน่าชวนฟัง
"อ๊าาาา อ๊าาาา " ร่างกายของซันจินั้นเริ่มรับแรงของอิชิจิไม่ไหวเธอจึงร้องออกมาเสียงดัง "อุ๊บ..." แต่อิชิจิก็เอามือมาปิดปากเธอไว้ เพื่อไม่ให้ใครได้ยิน
"อ๊าาา" อิชิจิครางเสียงออกมาและมองหน้าไปที่น้องสาวที่ร้องไห้ไม่หยุดแต่แบบนั้นแหละที่เขาต้องการเพราะตอนนี้มันทำให้เขารู้สึกเร้าใจเป็นอย่างมาก "อ๊าาาา!"
น้ำสีขาวขุ่นๆของอิชิจิได้ไหลออกมาจากตามทางที่มันออกมา ร่างของสาวน้อยตอนนี้รับอะไรไม่ไหวหอบไปมาพร้อมกับใบหน้าที่แดง ส่วนอิชิจิก็เอาหัวซุกที่หน้าอกของซันจิที่เอาผ้าปิดเอาไว้อยู่ ก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไป
....
"..." อิชิจิ ที่นั่งมองพระจันทร์อยู่ ก็มองไปที่น้องสาวของเขา ที่นอนหันหลังให้และตามร่างกายมีรอยช้ำจากที่เขาทำและรอยแดงต่างๆนาๆ
"ฮึก...ฮือ" ซันจิตัวสั่นกัดปากตัวเองร้องไห้ไป
"หืม?" อิชิจิได้ยินเสียง ก็เดินไปหาซันจิที่กอดตัวเองไว้อย่างแน่น
หมับ แตะ!
อิชิจิ ที่จับไหล่ของซันจิก็ถูกปัดออก ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าที่โกรธเป็นอย่างมาก
"อย่างหวังว่าจะได้จับตัวฉัน" ซันจิพูด "ถ้าหากจับฉันอีก ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับพ่อ"
"ถ้าเธอบอกล่ะก็ แฟนเธอต้องรู้และทุกคนต้องรู้อย่างงั้นเธอไม่อายหรอ?" อิชิจิพูดพร้อมใบหน้าเจ้าเล่ห์
"..." ซันจิเงียบไป
"หึ ถ้าหากเธอยอมฉันจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้"
"ทำไม?"
"หืม?"
"ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!!" ซันจิตะคอกใส่ด้วยความโกรธและน้ำตาก็ไหลตามมา
"หึๆ" อิชิจิหัวเราะ "เพราะว่าเธอเป็นของฉันไง ฉันจะทำอะไรเธอก็ได้"
"หมายความว่าไง?"
"เห้ออ...ช่างเหอะ เอาเป็นว่าถ้าหากเธอยอมฉัน ฉันจะไม่บอกใครตกลงไหม?"
"..." ซันจิเงียบไป ไม่ตอบโต้อะไรกลับ
"หึ งั้นเอาเป็นว่าตกลงแล้วนะ" อิชิจิตอบกลับก่อนจะหันไปที่ประตู "เอาไว้เราเจอกันพรุ่งนี้นะ"
แอ๊ดด ปึง
"..." ซันจิได้แต่เงียบและคิดในใจเธอคงไม่มีทางเลือกมากนอกจากยอมเขาไปอย่างโดยดี...
แล้วสิ่งที่ทั้งคู่ทำไปมันก็ผิดศิลธรรมมากๆ แต่อิชิจิก็ไม่หยุดเท่านั้นเขาทำแบบนี้มาตลอดเรื่อยๆ ส่วนซันจิจึงต้องปิดเรื่องนี้ไว้โดยที่ตนยังคบกับลอว์อยู่ ถึงจะช้ำใจแต่มันจะต้องเป็นความลับต่อไป
และจนในที่สุดลอว์กับซันจิจึงเลิกกันเพราะทั้งคู่ทะเลาะกันบ่อยเรื่อยๆเรื่องแผลของซันจิและร่องรอยตรงคอ ซึ่งมันเป็นแผนของอิชิจิที่ทำแบบนี้ทั้งหมด เพราะเขาจะได้ครอบครองเธอไว้คนเดียวตลอดไป
แต่มันไม่เป็นแบบนั้นน่ะสิเพราะโซระแม่ของทั้งคู่หย่ากัน ซันจิจึงต้องย้ายตามแม่ไปนั่นแหละจึงทำให้เธอได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่คงเป็นเพียงชั่วคราว...
"เฮือกก" ซันจิสดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝัน เหงื่อออกตามร่างกายเธอ คงเป็นฝันที่ไม่ดีแน่ "อะไรเนี่ย?" เธอตื่นขึ้นมาโดยที่อยู่ในห้องนอนของคนอื่น และเสื้อผ้าก็ถูกเปลี่ยน ตอนนี้เธออยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาว แต่ก็คงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
"ตื่นแล้วหรอ?"
"หืม?" ซันจิหันไปตามเสียง
"ดื่มหน่อยไหม ขอโทษที่ต้องวางยาเธอและอุ้มเธอมาที่ห้องของฉันอีก หึๆ" อิชิจิกล่าวขอโทษก่อนยื่นอีกแก้วให้
"..." ซันจิลุกจากเตียงและหยิบแก้วไวท์จากเขา แต่ก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี
"อะไรกัน สายตาแบบนั้น อย่าบอกนะว่ายังไม่ไว้ใจกันอีกน่ะ"
"ของแบบนี้ก็แน่อยู่แล้วสิไอ้บ้า อยู่ๆแกก็ลากฉันมาที่นี่ต้องการอะไรแน่น่ะ?"
"ไม่เห็นเธอต้องรีบร้อนเลยนี่"
"หึ มีอะไรก็พูดมา" ซันจิบอกกับอิชิจิพร้อมใบหน้าที่โกรธ
"ก็เรื่องเดิมๆล่ะมั้ง"
"เรื่องเดิมๆ...หรือว่า..."
"ก็รู้ดีนี่ เธออุส่ากลับทั้งทีจะไม่ทำอะไรให้พี่ชายเธอพอใจไง"
"ทำให้พอใจงั้นหรอ" ซันจิพูด
"ตามนั้นน่ะ"
"ถ้างั้นล่ะก็..."
"ถ้างั้น"
หมับ
"หืม?" อิชิจิตกใจเล็กน้อยเมื่อน้องสาวคนสวยของเขาจับมือเขาอย่างนุ่นนวล
"ท่านพี่อยากให้น้องบำเรอใช่ไหมเจ้าคะ❤" ซันจิส่งยิ้มให้อิชิจิ
"หึ เชื่อฟังง่ายไปไหมเนี่ย" อิชิจิยิ้มเจ้าเล่ห์และเอียงคอเล็กน้อย
"ก็แหม ท่านพี่ก็รู้ว่าสมัยเด็กเราทำอย่างไงกัน แถมตอนนี้ฉันอายุตั้งเท่าไหร่แล้ว"
"หึ ว่าต่อสิ" อิชิจิตั้งใจฟังน้องสาวกับท่าที่ดูเซ็กซี่เกินห้ามใจไหว
"ก็แบบว่า.." เธอยืดตัวไปกระซิบข้างหูของอิชิจิว่า "ก็เวลาอยู่ใกล้ท่านพี่...ฉันรู้สึกหัวใจเต้นรัวๆจนบอกไม่ถูกเลยล่ะและอีกอย่างร่างกายมันบอกกับฉันว่า มันต้องการเดี๋ยวนี้...❤"
"งั้นหรอ.." อิชิจิพูดกับน้องสาวที่กำลังอ่อยเขา
"อืมๆ" เธอพยักหน้าตอบ
"ถ้างั้นไม่เกรงใจนะ..." อิชิจิวางแก้วไวท์ที่ถืออยู่ในมือ และจับหน้าของซันจิไว้ก่อนจะจุมพิตไปที่ริมฝีปากของเธอ
"อือ...อื้ออ" ดูเหมือนทั้งคู่กำลังเคลิ้มไปกับจูบอันร้อนแรงแต่ก็มีความนุ่มนวลอยู่
หมับ
"อื้อออ" ซันจิจูบต่อไม่สนอะไรทั้งนั้น
"..." ส่วนอิชิจิก็อุ้มน้องสาวไปที่เตียงก่อนจะเอาเธอลงไปและคร่อมร่างเธอไว้
ตอนนี้ทั้งคู่กำลังดูดดื่มจูบอย่างเพลิดเพลิน อิชิจิไม่หยุดที่จูบแน่เขาค่อยเอามือสอดไปที่ใต้เสื้อของซันจิก่อนจะไปปลดเสื้อในของเธอ ส่วนซันจิก็เริ่มขยับไปมาและก็เปลี่ยนท่าเป็นเธอคร่อมตัวอิชิจิบ้าง จากนั้นเธอจึงค่อยๆปลดเข็มขัดของอิชิจิเช่นกัน
"เดี๋ยวนี้เป็นฝ่ายรุกบ้างหรอ?" อิชิจิยิ้มเจ้าเล่ห์
"ก็คงใช่นะคะ" ซันจิตอบ
"แต่ก็ช่างเหอะ" อิชิจิปล่อยเธอเล่นสนุกก่อนจะกลับไปจูบเหมือนเดิม
ซันจิเองหลังจากปลดเข็มขัดของอิชิจิได้ก็เอามือของอิชิจิสองข้างมัดไว้ก่อนจะเอาไปพ่าดกับหัวเตียงและมัดเอาไว้แน่นๆหรือก็คือแน่นให้สุดเท่าที่จะแน่นได้ ส่วนตัวอิชิจิก็ปล่อยให้น้องทำไปโดยไม่ทันระวัง
"อะ...แฮร่ๆ.." ซันจิถอนจูบจากอิชิจิที่กำลังเคลิ้ม
"แฮร่ๆ มีอะไรหรอหยุดทำไมล่ะ?" อิชิจิถามแล้วขมวดคิ้วด้วย
"Game Over..."
"ห๊า..." อิชิจินิ่งไปสักพัก "อย่าบอกนะว่า..." อิชิจิทำหน้าโกรธขึ้นมา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกมัดไว้อย่างแน่น
"เอาล่ะ...ฮึบ!" ซันจิลุกตัวจากอิชิจิ "เป็นไงค่ะพี่ชาย โดนหลอกบ้างรู้สึกไง" ซันจิยักคิ้วก่อนสายตาเจ้าเล่ห์ให้
"แก!" อิชิจิพยายามดิ้นให้หลุดแต่ว่าไม่หลุด
"ฉันว่าฉันไปก่อนดีกว่า และก็ไม่ต้องว่าจะแก้ไม่ออกเดี๋ยวตอนเช้าก็มีคนมาทำความสะอาดถ้างั้นก็รอวันนั้นไปก่อนนะ อิอิ " ซันจิยิ้มให้อิชิจิที่โกรธจัด
"ซันจิแก้มัดให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ"
"อืม...ไม่" ปฏิเสธอย่างไว
"แก!"
"ขอโทษนะพี่ชาย แต่ว่านี้ก็ดึกแล้วฉันไปนอนดีกว่า บายย" ซันจิโบกมือก่อนออกไปจากห้อง
"เห้ย! อย่าเพิ่ง..."
ปึง!
"โธ่เว้ย!! ยัยบ้าเอ้ย!!" แต่ถึงอิชิจิจะว่าซันจิไปเธอก็ไม่กลับมา ถ้างั้นแปลว่าอิชิจิดก็จะต้องนอนและอยู่ในสภาพนั้นไปจนเช้าเสีย...
....
"ฮ่าๆ แกล้งคนก็สนุกดีนี่" ซันจิที่กำลังเดินกลับก็หัวเราะไปด้วยความสนุกและสะใจมากสุดๆ "หืม?"
"เฮ้ออ" แต่ระหว่างทางกลับก็เห็นน้องชายของเธอกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้าต่าง "น่าเบื่อจริงๆ ให้ตาย..."
"สูบบุหรี่แบบนี้มันไม่ดีเลยนะ"
"อะ....เอ๋!!" ยนจิตกใจเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่คนที่อยากเจอในตอนนี้มากที่สุด
"ตกใจอะไร นี่ฉันเองนะพี่สาวเธอ"
"ซ...ซันจิ" ยนจิพูดขัดๆเมื่อต้องมองที่ซันจิดีๆก็รู้สึกถึงความเซ็กซี่ของพี่สาวคนสวยคนนี้ได้ "ม...มีอะไร ทำไมป่านนี้ยังไม่นอน" แต่ก็ต้องทำตัวให้ซันจิรู้สึกกลัวเขา
"เธอนั่นแหละเป็นคนต้องไปนอนเป็นเด็กเป็นเล็กไม่นอนแล้วพรุ่งนี้ไม่มีเรียนไง"
"เอ่ออ" แต่ดูเหมือนยนจิต่างหากจะกลัวซันจิ
"แต่ก็ช่างเหอะ ฉันคงไม่มีสิทธิ์ว่าเธอ เพราะเดี๋ยวเธอก็จะโมโหและทำร้ายฉันเหมือนเคย"
"ห๊าา" ยนจิถึงกับตาค้างเมื่อซันจิพูดแบบนั้นกับเขา
"งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ" ซันจิบอกก่อนจะเดินต่อไป
"ซ...ซันจิ" ยนจิเรียก
"หืม?" ส่วนซันจิก็หันไปตามเสียง
"คือว่า...ให้เดินไปส่งไหม?" ยนจิบอกด้วยใบหน้าที่แดง
“ห๊าา" ส่วนซันจิก็คงตกใจเล็กน้อย แต่ก็พอยิ้มออก
ผ่านไปได้นาทีครึ่ง
"เอ่อ...ยนจิถ้าเธอจะเดินมาส่งฉันไม่เห็นจะต้องเดินห่างเลยนี่" ซันจิเริ่มรู้สึกอึดอัดเมื่อน้องชายที่เอ่ยปากจะมาส่งก็เดินห่างจากเธอไปหลายก้าว
"ช่างเหอะเดินต่อไปเรื่อยๆเหอะน่า"
หมับ
"เห??" ยนจิตกใจเมื่อซันจิจูงแขนของยนจิให้มาเดินใกล้ๆ
"เดินไกลแบบนั้น เขาไม่เรียกว่าส่งแล้ว" ซันจิบ่นน้องชายไปก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปพร้อมกัน
"อะ...เออรู้แล้วน่ะ" ยนจิบอกแต่หน้าก็หันไปทางอื่น 'ที่ไม่เดินใกล้เพราะแบบนี้ไง มองหน้าไม่ติดเลยแฮะ' ยนจิบ่นในใจ
"ถึงห้องฉันแล้ว" ซันจิหยุดเดินก่อนไปเดินเปิดห้อง"
"อืมๆ งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ"
"เธอนี่ก็ใจดีเหมือนกันแฮะไม่ใช่แค่พวกชอบใช้อารมณ์อย่างเดียว"
"อะ..เอ่อออ" ยนจิคราวนี้ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเพราะโดนชมและถูกซันจิส่งยิ้มแบบนี้มาให้อีก "ข..ขอบใจและก็ขอตัวก่อนนะ"
"อืม ไว้เจอกันนะ" ซันจิส่งยิ้มให้ก่อนจะปิดประตูห้องไป โดยที่ยนจิก็อยู่ที่หน้าห้องไป
..." ยนจอนิ่งไปก่อนจะหันกลับไปและรีบเดินไปเพื่อตรงไปที่ห้องของตัวเองแต่ว่าอยู่ๆหน้าของซันจิที่ส่งยิ้มให้มันก็ลอยมาที่หัวและเขาก็หยุดนิ่งไป 'อ้ากกกกกก ทำไมถึงได้เป็นคนที่น่ารักแบบนี้!!!' เขาตะโกนในใจและหน้าก็แดงไปด้วยเหมือนกับว่ามันกำลังระเบิดออกมาอย่างไงอย่างงั้น "ทำไงดีๆ" เขาคิดไปคิดมาควรทำไงกับอาการบ้าๆนี้ "รู้แล้ว!!!" อยู่ๆเขาก็คิดออกและรีบวิ่งกลับไปอย่างไวเพื่อจะได้รักษาไอ้อาการบ้าๆนี่ได้สักที
....
เช้าวันต่อมา
"คุณหนูซันจิค่ะ ถึงเวลาลงไปทานอาหารได้แล้วนะคะ" คนใช้ได้มาเคาะประตูเรียกซันจิ
"คะ เดี๋ยวลงไปเองคะ" ซันจิขานกลับ
"ได้คะ" คนใช้ตอบกลับและลงไปที่ห้องอาหาร
ห้องอาหาร
"คุณหนูบอกเดี๋ยวลงมาทานอาหารน่ะค่ะ"
"งั้นหรอ" ชายร่างสูงที่นั่งทานอาหารตอบ
"ท่านพ่อค่ะ เดี๋ยวเธอก็ลงมาเองล่ะคะ"
"ผมว่าเราอย่าไปสนใจ ทานอาหารดีกว่าครับ" นิจิตอบก่อนที่จะทานอาหารต่อ
"อืม ก็ตามนั้นทุกคนก็ทานอาหารกันต่อเถอะ" จัดจ์บอกและทานอาหารต่อ
"คุณท่านค่ะ" เสียงของคนใช้เรียก
"มีอะไร"จัดจ์ถาม
"คุณชายโซโล เดินทางมาที่นี่คะ ตอนนี้อยู่ที่ห้องรับแขกคะ"
"โซโลคุงหรอ" เรจูพูด
"หมอนั่นมาทำธุระอะไรกัน" อิชิจิถาม
"พ่อเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ส่วนถ้าเรื่องด่วนมิฮอลจะมาแต่วันนี้โซโลมา"
"จะให้ดิฉันบอกให้คุณชายรอที่ห้องนั่งเล่นหรือ..."
"ให้เข้ามา" จัดจ์ รีบตอบแทรกขึ้น
"ได้คะ เดี๋ยวดิฉันจะเรียกมาให้คะ"
"อืม"
"คิดว่าเจ้านั่นมาทำอะไรกันแน่? ยนจิ" นิจิถามน้องชาย
"ครอกก ????"
"เห้ย!!" แต่ว่าพอนิจิหันไปยนจิก็หลับไปซะแล้ว "ปกติเจ้าบ้านี่ไม่เคยหลับเวลาเห็นอาหารไม่ใช่หรอ?" นิจิถามด้วยสายตาที่งงอยู่หน่อยๆ
"ให้ตายสิ วันนี้มีเรียนแท้ๆไปทำอะไรมาถึงกล้าหลับบนโต๊อาหาร" จัดจ์บ่นให้ลูกที่หลับไป "นี่มาคุ! ลูกชายฉันไปทำอะไรมาเมื่อคืน แกเป็นคนส่วนตัวของยนจินะ" จัดจ์หันไปถามมาคุคนสนิทของยนจิ
"กระผมก็ไม่ทราบเช่นกันว่า เมื่อวานคุณหนูเอาแรงมาจากไหนกัน เมื่อคืนคุณหนูอยู่ๆก็ไปที่โรงฝึก ฝึกไปจนเช้าเลยครับ" มาคุอธิบาย
"อย่างงั้นเองหรอ" จัดจ์พูด "แต่ถึงอย่างงั้นก็พาเจ้าหมอนั่นไปมหาลัยให้ได้ล่ะ"
"ได้ครับท่าน"
"ท่านคะมาแล้วคะ" คนใช้เรียกก่อนจะหลบตัวให้คนด้านหลังได้เข้ามา
"อ้าวมาแล้วหรอ วันนี้ทำไมนายเอ้ย! ว่าที่เขยของบ้านฉันถึงมาที่นี่ล่ะ" จัดจ์ตอบและยิ้มให้แม้มันจะเป็นการแสดงก็ตามที
"คือว่าวันนี้ผมมาหาลูกสาวของท่านน่ะครับ" โซโลตอบด้วยท่าทีเขินนิดๆ
"ลูกสาวของฉัน?" จัดจ์พูด
"แหมท่านพ่อคะ เห็นแบบนั้นยังไม่ชัดเจนอีกหรอค่ะ เล่นเอาดอกกุหลาบมาให้ด้วย" เรจูยิ้มและแซวว่าที่น้องเขยของบ้านหลังนี้
"คือว่า...คือ" โซโลตอบไม่ถูกเพราะถูกแซวไปขนาดนั้น
"โซโล มาเร็วจังนะ"
"หืม?" โซโลหันไปมองสาวที่เดินมาหาเขา
"มาเร็วจังนะ คิดว่าจะมาช้ากว่านี้" ซันจิควงแขนของโซโลไว้อย่างแน่นก่อนส่งยิ้มให้
"ก็กลัวคุณจะรอนานผมเลยมาแต่เช้าเลยครับ" โซโลตอบแต่ว่าสายตาก็มองไปที่ชุดของซันจิอย่างเดียวเลยนะ
"ว้าวซันจิสวยมากเลยชุดนั้น" เรจูแววตาเป็นประกายเมื่อเห็นน้องสาวคนสวยในชุดลูกไม้ตัวสั้นที่ดูเหมาะกับซันจิเป็นอย่างมาก "ซันจิชุดนี่ได้มาจากไหนหรอ??" เรจูไม่ รีรอรีบถามทันที
"ก็เป็นชุดที่ร้านที่ฉันตัดเป็นประจำเป็นร้านที่อยู่ในปารีสน่ะ" ซันจิอธิบายให้เรจูที่ตั้งตาฟังอย่างดี
"ว้าวสวยมากๆเลย" เรจูชมเพราะว่ามันก็เหมาะกับซันจิจริงๆ
"ว่าแต่เช้าแบบนี้จะไปไหนกัน" จัดจ์ถามซันจิ
"ก็ไป...เดทกับคู่หมั้นไงคะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น