ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กลายเป็นเย็นชา...
EP.2 : การเปลี่ยนแปลง"เอ่อ...""ว้าว""ดูดิๆ""แหมยังไม่ทันไปก็ได้สาวแล้วหรอว่ะ""ฮิ้วๆ"เพื่อนๆของผู้ชายคนนั้นพากันแซวเขากับซันจิที่โดนกอดเอวไว้แน่น และตอนนี้หน้าของซันจิเองก็แดงไปเพราะเพื่อนของเขาแซวจนซันจิแทบอายไป"เฮ้ย!! พวกแกหยุดเลย เห็นไหมว่าเธอกลัวแล้วน่ะ""เออๆ เห็นแล้วๆ""เจ้าพวกนี้นี่...เอ่อ...คุณผู้หญิงครับ เป็นอะไรมากเปล่าครับ?""เอ่อ..ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ""ขอโทษด้วยนะครับที่ทำคุณตกใจและอับอายน่ะ""ค่ะ ไม่เป็นไรแต่ว่า...เราจะยืนแบบนี้ตลอดเลยหรอค่ะเนี่ย" เธอพูดขึ้นมาเพราะว่าตอนนี้เธอถูกเขาจับกอดเอวเอาไว้จนไม่ปล่อยเลย"โอ้! ขอโทษครับคุณผู้หญิง""ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ" เขาปล่อยเอวเธอก่อนจะยืนในท่าปกติ"ผมขอโทษจริงๆ คุณคงไม่เป็นอะไรหรอกนะครับ?""ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ที่จริงฉันตั้องขอบคุณมากกว่าค่ะ ถ้าคุณไม่กอดฉันเอาไว้ฉันคงตกไปแล้วค่ะ""ครับคุณ...""ผู้โดยสารที่กำลังเดินทางไปประเทศญี่ปุ่น กรุณามารอขึ้นเครื่องได้...""เอ่อ...ฉันจะต้องขอตัวก่อนนะคะ แล้วก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ""เอ่อ...ครับ" เธอที่เดินจากไปโดยที่เขาจ้องมองเธออย่างอึ้งทึ่งไป"เฮ้ยๆ อย่ามั่วมองดิ""จีบเลยๆ""ฮ่าๆ""น่ารำคาญจริงๆเลยพวกนายเนี่ย...ฉันไปล่ะ""โชคดีเว้ย""เจอกันนะเพื่อน ฮ่าๆ""เออ เจ้าพวกทึ่มเอ้ย"บนเครื่องบินผู้คนพากันวุ่นวายเก็บสัมภาระของตนกันใหญ่และพาพูดคุยกันอย่างสนุกสนานแต่ว่า...กับอีกคนที่นั่งอย่างไม่ค่อยมีความสุขมากสักเท่าไรนัก"เห้อ...ทุกคน...เอส..." เธอนึกภาพของทุกคนและคนรักมันเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดและเธอไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงมันอดที่น้ำตาจะไหลออกมาไม่ได้จริงๆ"คุณผู้หญิงครับร้องไห้แบบนั้นเดี๋ยวเครื่องสำอางที่อยู่ที่ใบหน้าสวยๆ ก็หลุดออกมาหมด และจะไม่สวยเอานะ""หืม?" เธอหันไปมองเจ้าของเสียงนั่น"ไงครับ" เมื่อมองไปก็ได้เจอกับชายที่ช่วยเธอเอาไว้"อ้าว คุณนั่นเองคิดว่าใครซะอีก""ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะครับ แต่ว่าทำไมถึงร้องไห้ล่ะครับ?""ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คือว่าสงสัยคอนแทคหลุดมั้งค่ะ ฮ่าๆ""แย่เลย ถ้าอย่างงั้นไม่ไปเข้าห้องน้ำล้างตาเอาคอนแทคก่อนไหมครับ""ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ….แต่ถ้าคุณคิดแบบนั้นเดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะคะ""เชิญเลยครับ"ซันจิส่งยิ้มให้ชายคนนั้นก่อนเดินตรงไปที่ห้องน้ำซันจิที่อยู่ในห้องน้ำมองไปที่กระจกก่อนจะเริ่มเปิดน้ำเพื่อล้างใบหน้าที่มีแต่น้ำตา และใช้ทิชชู่เช็ดไปที่ใบหน้า เธอมองตัวเองก่อนสักพักใหญ่..."ฮ่าๆ ยัยบื้อ"เฮือก!!!ซันจิตกใจกับเสียงที่มันดังเข้ามาในหัว และภาพหลอนพวกนั้นก็ค่อยๆสะท้อนในกระจก เป็นที่คล้ายกับปีศาจที่น่ากลัว เงาของปีศาจพวกนั้น ทั้งมืดและดำไม่มีแม้แสงสว่าง มันคือสิ่งที่ตามหลอกหลอนซันจิไม่เคยเลิกลาไป..."เห้อ...พอสักทีเถอะนะ ไอ้ของแบบนั้นทำไมฉันจะต้องกลัวด้วย พวกมันก็แค่...สัตว์ชั้นต่ำก็เท่านั้นไม่เห็นต้องกลัวเลย" ซันจิพูดเพื่อปลอบใจตัวเอง...แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเธอยิ่งพูดก็ยิ่งเห็นเจ้าพวกนั้นชัดขึ้นๆ และเรื่อยๆก็อกๆ"หืม?!" ก่อนที่สติของเธอจะเลอะเลือนไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก"คุณผู้หญิงค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ" เป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเรียกเธอจากด้านใน"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ...เอ่อ...คือ แค่คุยโทรศัพท์เสียงดังไปหน่อยน่ะค่ะ""อ่อ นั้นก็ถ้าคุยเสร็จแล้วก็กรุณาออกมาด้วยนะคะ เพราะเครื่องกำลังจะขึ้นแล้วค่ะ""ค่ะ ขอบคุณค่ะ" ซันจิขานตเอบกลับ 'นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ หรือคิดถึงเรื่องนั้นมากไป...ไม่น่ะ อย่าไปกลัวก็แค่เจอกันเองแล้วแถมเราจะต้องทำให้พวกเขาเลิกคิดเรื่องไร้สาระให้ได้เลย!!!'ซันจิเดินตรงไปที่นั่ง แต่เมื่อเดินออกมาก็เจอผู้ชายที่นั่งข้างเธอหลับไปแล้ว เธอเห็นแบบนั้นก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ เธอคงคิดว่าผู้ชายอะไรกัน ทั้งสุภาพ และกิริยามารยาทดีแบบนี้ แถมสวมชุดของทหารเสียอีก คิดว่าทหารจะน่ากลัว แต่พอเจอแบบนี้เข้า ชายคนนั้นก็หลับอย่างกับเด็กไป เพราะใบหน้าที่ดูหล่อเอาการของเขาจึงทำให้สาวอย่างเธออดที่จะยิ้มไมได้"หลับแล้วหรอเนี่ย" ซันจิเข้าไปที่นั่งของตนและมองไปที่หน้าต่างจากที่ทัองฟ้าสว่างกลับมืดครึ้มไป "เราเข้าไปในนั้นนานไปมากมั้งเนี่ยท้องฟ้ามืดแล้ว" ซันจิหันหน้ามองไปที่ชายคนนั้น ที่หลับไม่รู้เรื่องอะไร ก่อนที่ตัวเองนั้นจะหลับตามไป.."ไม่ว่าแกจะไปอยู่ไหน...ฉันก็จะตามหาแกให้เจอ" เสียงของชายในเงาดำพูดขึ้นมา"ใครกันที่พูดน่ะ ใคร ทำไมทุกอย่าดูมืดไปมอง...แล้วนั้นเงาใครกัน""หึๆ""หือ?!" ซันจิหันไปมองเจ้าของเงาที่อยู่ด้านหน้าของซันจิ "ห๊า...อ๊ะ...อร้าย" ดูเหมือนซันจิตกใจกับเงาที่อยู่ข้างหน้า เพราะมันเป็นเงาของคนที่ซันจิคุ้นตามากที่สุด"รู้ไหม?...ฉันน่ะ รอเธอมาแสนนานมาก ตลอดมาฉันอยากเจอเธอ น้องสาวที่รักของฉัน..." เสียงของชายคนนั้นเริ่มก้าวเท้าเดินมาหาซันจิ...แต่ชายคนนั้นเรียกเธอว่า....น้องสาว หรือว่าชายคนนนั้นจะเป็น..."เงานั้น...นายเป็นใครกันฉันไม่รู้หรอกนะ...แต่ว่าฉันขอร้องล่ะ ออกมาจากเงานั้นได้ไหม?" ซันจิลุกขึ้นมาพยายามมองคนในเงามืด"ทำไมล่ะ เธอไม่ชอบหรอมันเป็นเงาที่งามมากและแถมความมืดมิดนี้แหละที่ทำให้ฉันมีตัวตน""ฉันไม่ชอบและแถมนายบอกว่าคือพี่ฉัน และถ้าเป็นพี่ฉันล่ะก็...แล้วนายคือใครกัน?""ชอบถามอะไรซ้ำๆเดิมๆ ทั้งๆที่บอกว่าฉันเป็นพี่แต่กลับถามว่าฉันคือใคร?" เขาเริ่มเข้าใกล้ซันจิทุกก้าว"อะ...คือนายเลิกเดินก่อนได้ไหมเราจะได้คุยกันนะ แต่แค่ไม่ต้องเข้ามาใกล้" ซันจิเจรจากับเขาให้อย่างเข้าใจ"ทำไมต้องหยุด ส่วนตัวเธอก็ไม่จำเป็นต้องลุกขึ้นมาอีกก็ได้นี่ หึๆ เพราะว่า...""หือ?!...อะ...ทำอะไรของนายเนี่ย...อร้าย"ปัก!!"เอ๊ะ?!""ชอบใช่ไหมล่ะ" เธอโดนเขาผลักลงไปที่พื้นจนเสียงดัง ร่างกายของซันจิโดนเขาคร่อมเอาไว้"นี่นาย...."ฟึบ"อะ?!""อย่าหวังว่าจะหลุดออกไป" แต่ซันจิโดนเขาจับมือทั้งสองข้างได้และไว้เหนือหัวของเธอ"นายจะทำบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยนะๆ ปล่อย" ซันจิดิ้นสุดแรง แต่ดูเหมือนมันไม่มีผลกับเขาเลยแม้แต่น้อย"อย่าดิ้น ต่อจากนี้เธอจะเป็นของฉันตลอดไป...""หมายความว่าไง""หึ"วืด!!"หือ?!"เงามืดที่ซันจิเคยเห็นเริ่มจางไปจากตัวเขา ซันจิพยายามจะมองแม้เเสงจะแรงมากก็ตามเฮือก!!และแล้วสิ่งที่เธอเห็นจนตาต้องโต ก็เป็นภาพของชายเจ้าของเรือนผมสีแดงที่ร้อนแรงดั่งไฟที่ถูกเผาไหม้ไปทั่ว กลับรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์มองไปที่ซันจิ"อะ...อะ""ไงน้องสาวคนสวยของฉัน...ซันจิ""อะ...อะ..อิชิจิ...""เฮ้อ!!!" ซันจิสดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างแรงและถอนหายใจแรงมากเหงื่อก็เต็มตัว ซันจิใช้มือทั้ง 2 ข้างจับไปที่หน้าตัวเองและพยายามตั้งสติตัวเองกับเรื่องที่เธอเจอมา "ให้ตายสิ ฝันงั้นหรอ แฮ่กๆ" ซันจิหอบมาก ก่อนที่จะเอาหัวขึ้นมามองข้างบนและหลับตาลงไป"อะแฮ่มๆ นี่คือเสียงของกัปตันคุณพูดตอนนี้เราได้มาถึงประเทศญี่ปุ่นแล้วขอให้ทุกท่านเตรียมตัวไว้ ก่อนที่เครื่องจะลงนะครับ""ถึงแล้วหรอ? ยัง...ไม่พร้อมที่จะเจอเลย"อีกด้านหนึ่งที่ประเทศญี่ปุ่นเช่นกัน คาฤหาสน์ใหญ่โตแห่งหนึ่งเมื่อมองเข้าไปในนั้นก็เต็มไปด้วนยความหรูหราอลังการแต่ว่า...เมื่อลงไปที่ชั้นใต้ดินของคาฤหาสน์จะพบกับโรงฝึกของพวกเหล่ามาเฟียฝึกกัน"ฝึกอีกเรื่อยๆ เป็นมาเฟียก็ต้องฝึกแบบนี้แหละ ฮ่าๆ" เสียงหัวเราะอันร้ายกาจของชายเรือนผมสีเขียวที่มองดูลูกน้องฝึก"เอ่อ..นายน้อยครับพวกเรายังอยู่ช่วงพักไม่ใช่หรอครับท่าน" มาเฟียใจกล้าคนหนึ่งพูดขึ้นกับชายที่สั่งการ"อย่ามาพูดอะไรแบบนี้สิ เป็นมาเฟียแท้ๆก็ต้องฝึกแบบนี้แหละ" ชายคนนั้นตอบกลับ"แต่นายน้อยเองก็เอาแต่สั่งเรา ทำไมนายน้อยถึงไม่ลองมาฝึกบ้างล่ะครับ" แต่มาเฟียคนนั้นก็เรียกให้มาฝึกด้วย โดยไม่กลัวชายคนนั้นแม้แต่นิดเลย"อะ....เจ้าบ้านายพูดอะไรของนายน่ะ""เจ้านี้มันบ้าไปแล้ว" ทุกคนพากันตกใจความกล้าของมาเฟียคนนี้"...."มาเฟียคนนี้มองไปที่ชายคนนั้นด้วยใบหน้าที่มุ่งมั่น"...."เหมือนกลับชายคนนั้นที่มองมาเฟียโดยไม่เอ่ยปากพูดสักคำ"นายน้อยครับ..."ชายอีกคนพูดขึ้น"...." ทั้งคู่จ้องตากันโดยไม่มีใครเอ่ยปากขึ้น แต่ชายที่สั่งการนั้นหลับตาลงไปและไม่พูดอะไรทั้งสิ้น"เตรียมตัว""หือ?!"ผัวะ"อ๊ะ...อ๊าก" แต่ไม่ทันที่มาเฟียคนนี้จะเริ่มก็โดนชายคนนั้นเข้ามาต่อยอย่างจังโดยเร็วมากจนแถบมองไม่ทัน"...." มาเฟียคนอื่นที่เห็นก็พากันอำอึ้งไป เมื่อเห็นแรงต่อยของเขา จนทำให้มาเฟียคนนั้นกระเด็นไปไกลจนกำแพงทะลุไปอีกฟาก"นั้นน่ะหรอ""อือ""แรงต่อยของนายน้อยนี่สุดยอดจริงๆ""สุดๆอ่ะ""สงสารหมอนั้นแฮะ""หมอนั้นทำตัวเองนะ อย่าไปใส่ใจ" เสียงของผู้คนพากันเม้าส์ใหญ่"หืม!""เหว่อ""ฮ่าๆ สนุกเป็นบ้าเลยเฟร้ย ฮ่าๆ" ชายคนนั้นหัวเราะด้วยความสะใจทุกคนที่มองเขาและด้วยความกลัวอีกต่างหาก คนอะไรต่อยคนจนทะลุกำแพงไปอีกฟาก "เอาล่ะ...ใครจะเป็นรายต่อไปกันนะ""ห๊า!" ทุกคนต่างตกใจเมื่อชายคนนั้นต้องการอีก"ตะ...ตายแน่ๆ""ไม่เหลืออะไรแน่เรา""ตายอย่างเดียว""นายน้อยครับ!!""ห๊า" แต่แล้วเสียงของชายที่สวมชุดสูทอย่างดีตะโกนเรียก"ถึงเวลาแล้วครับ นายน้อย""อะไรกันถึงเวลาแล้วหรอ""ครับ นายท่านสั่งให้กระผมมาตามนายน้อยครับ เพื่อเตรียมตัวไปมหาลัยครับ""เออรู้แล้วน่ะ ก็เอาเป็นว่าฝึกกันแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ""ครับนายน้อย!!" พวกมาเฟียขานกลับ"เออ...ปะไปกันเถอะมาคุ""ครับนายน้อย""อะไรกันมาตามอะไรกันตอนนี้น่ะหืม..""ก็เพราะว่าเห็นนายน้อยฝึกอยู่กระผมจึงไม่อยากเข้าไปห้าม""เป็นอย่างงั้นเองหรอกเหรอ แต่ก็ดีแล้วล่ะ ทำดีมากมาคุ""ขอบคุณครับนายน้อย""นั้นฉันขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อก่อนล่ะ""ครับนายน้อย งั้นกระผมจะไปเอารถรอนะครับ" ชายคนนั้นเดินไปที่ห้องของตนเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปมหาลัยเมื่อทำธุระส่วนตัวของตนเสร็จชายคนนั้นก็ลงมาจากห้องและเดินตรงไปที่อีกห้องหนึ่ง แต่หัองนั้นมันมืด แต่ก็พอมีแสงสว่างพอที่จะเห็นภายในห้อง"ไง ยนจิ จะไปแล้วหรอ" เสียงของชายที่อยู่ในห้องพูดขึ้น"ครับท่านพ่อ""อือ ไปเรียนก็ทำตัวดีล่ะไม่ใช่ไปก่อกวน นั้นก็เป็นอีกเหตุผลและกฎของการเป็นมาเฟียเข้าใจไหมยนจิ""ครับท่านพ่อ""ไปเรียนซะ""ขอตัวครับ"ปึงยนจิปิดประตูห้องและเดินตรงไปที่ประตูคฤหาสน์แต่ตอนเดินไปก็จะเจอกลุ่มแม่บ้านและพวกบอดี้การด์และมาเฟียคอยก้มหัวและอวยพร และรถลีมูซีนก็มาจอดตรงหน้ายนจิ และคนขับก็มาเปิดประตูให้กับยนจิ ก่อนที่เขาจะขึ้นไปนั่งระหว่างทางที่ยนจินั่งอยู่ก็ดูท่าทางยนจิจะเบื่ออย่างแรงจนไม่รู้จะทำอะไรนอกจากจะเอาตัวลงไปนอนที่เบาะของรถ และเปิดเพลงขึ้นมา และเล่นโทรศัพท์ไป"นายน้อยครับ" มาคุเรียกยนจิ"หือ? อะไรหรอมาคุ""นายน้อยรู้ข่าวยังครับ""ข่าว? ข่าวอะไรกันน่ะ" ยนจิถาม"ก็ข่าวที่คุณหนูที่ไม่ได้เจอกันมาตั้ง 10ปีกว่าไงครับ""อ่อ พี่สาวสุดบื้อของฉันน่ะหรอ""สุดบื้อหรอครับ?""มันเป็นฉายาที่ฉันตั้งให้น่ะ""นั้นหรอครับ มันดูเสียมารยาทไปนะครับ""ช่างเหอะ จะเรียกยัยนั้นอย่างไงก็เรียกไป""ครับคุณหนู แต่ทีจริงกระผมอยากจะบอกว่าวันนี้คุณหนูจะกลับมาแล้วนะครับ""....""นายน้อยครับ นายน้อยครับ""....""นายน้อย...""เออรู้แล้ว ฉันรู้แล้วน่ะ นั้นหรอ ยัยนั้นกลับมาแล้วนั้นหรอ น่าสนุกจริงๆ""หืม? อะไรนะครับคุณหนู""เปล่าหรอก ไม่มีอะไร""งั้นหรอครับ""เออ ไม่มีอะไรทั้งสิ้น ฉันก็แค่กำลังมีความสุขเท่านั้นเองหึๆ"'ข้อความอีเมลกำลังถูกส่งไป'"หึๆ เรื่องสนุกกำลังเกิดขึ้นแล้ว"ติงข้อความทั้ง 2 ที่ยนจิส่ง ก็ได้ถูกส่งไป ณ บริษัทแห่งหนึ่ง และข้อความนั้นก็ถูกชายที่นั่งโซฟาเปิดอ่านขึ้นมา และก็ถูกส่งให้อีกคน ซึ่งอยู่ห้องเดียวกัน แต่รู้สึกว่า อีกคนจะทำงานอยู่หรือข้อความยังส่งมาไม่ถึงกันนะ"หืม?" เสียงของชายที่อยู่ในบริษัทใหญ่นั่งทำเอกสารอยู่ได้มองไปที่โทรศัพท์"นายได้แล้วใช่ไหม" เสียงของชายเจ้าของเรือนผมสีฟ้าที่นั่งอยู่โซฟาได้ส่งยิ้มมาให้กับเขา"อะไร?""ก็...ข้อความจากเจ้ายนจิน่ะสิ หึๆ""อะไรล่ะนั้น""ก็ลองเปิดดูเองสิพี่ชาย" เขาทำตามชายคนนั้นและเปิดข้อความ แต่พออ่านไปสักพัก ตัวเขาก็เริ่มแสยะยิ้มอันเจ้าเล่ห์ออกมา"มาแล้วนั้นหรอ หึๆ""ก็นั้นสิยัยนั้นจะเป็นไงบ้างชักจะเริ่มสนุกแล้วสิ แค่คิดก็อยากจะซัดหน้าคนแล้ว หึๆ""หึ ใจเย็นๆก่อน...นิจิ" เขาเรียกชื่อของชายคนนั้น"เออ ฉันใจเย็นสุดเลยล่ะหึๆ" นิจิหัวเราะอย่างร้ายกาจ "ว่าแต่นายเองก็เหอะจะหักห้ามใจได้หรือเปล่า ที่จะไม่ทำอะไรยัยนั้นเหมือนเมื่อก่อนน่ะ""หึ ตอนนั้นพวกเราแค่15 เองนะนิจิ ที่ฉันทำยัยนั้นก็เพราะว่ายัยนั้นน่ะเป็นสิ่งที่ผิดพลาดของตระกูลและก็ในบ้างครั้งยัยนั้นก็เป็น..""เป็น?""เป็น...ของ...เล่น น่ะสิ หึๆ""ขนาดนั้นเชียว""ก็แหม มันเป็นเรื่องจริงทั้งหมดนี่ หึๆ และแถมฉันก็คิดแผนที่จะทำอะไรสนุกๆกับยัยนั้นแล้วด้วยสิ""กะแล้วเชียว สมกับเป็นจอมวางแผนของตระกูลจริงๆ อิชิจิ""หึๆของแบบนี้ก็แน่อยู่แล้วล่ะ อะไรที่ฉันต้องการก็ขึ้นอยู่กับแผนทั้งหมดของฉัน และสิ่งที่ต้องการก็จะมาเอง หึๆ"เสียงหัวเราะอันร้ายกาจของคนลูกชายคนโตของตระกูลวินสโม๊ค ชายผู้ที่วางแผนได้เก่ง ไม่เคยทำให้ตะกูลผิดหวังและยังเป็นนักธุรกิจชื่อดัง แต่การเป็นนักธุรกิจของเขาก็ปิดบังความเป็นชายเจ้าเล่ห์ทุกอย่างได้ และแล้วสิ่งที่เขารอมานานแสนนานก็กำลังกลับมาหาเขาอีกครั้ง...."เห้อ...ประเทศนี้กับที่ฝรั่งเศสเวลาแตกต่างมากสินะ" ซันจิที่ลงมาจากเครื่องก็มองท้องฟ้าที่สว่างจ่ามาก"ก็นั้นสินะครับที่นี้เวลาไม่เหมือนกัน""ก็นั้นสิค่ะ....แต่คุณ...มาจากไหนเนี่ย""เอ๋""ก็คุณไล่ตามฉันมาตลอดนี่ค่ะ ตั้งแต่เราเจอกันและแยกกันไปพอขึ้นเครื่องก็อยู่ที่นั่งเดียวกันอีกและอีกอย่างคุณก็เอาแต่อยู่กับฉันตลอดแบบนี้มันต้องมีสาเหตุแน่นอน" ซันจิมองไปที่ชายคนนั้นก่อนจะยิ้มมุมปากออกมา"ก็...ก็..." แต่ดูเหมือนเขาจะพูดขัดๆซะแล้ว หรือแผนแตกกันนะ"ก็?" ซันก็พยายามเอาความจริงจากเขาให้ได้"ก็เพราะว่าผมเป็นทหารและทหารเอง ก็มีหน้าทีดูแลประชาชนอย่างเช่นคุณเป็นตน" ดูเหมือนเขาจะแก้ตัวทันแฮะ"อย่างนั้นเองหรอค่ะ ฮ่า""ก็นะ...ครับ""ฮ่าๆ แต่ก็เหอะนะไม่จำเป็นแล้วล่ะค่ะ เพราะเดี๋ยวจะมีคนมารับฉันแล้ว""อ้าวอย่างงั้นเองหรอครับ""ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ""เอ่อ...คือ...มะ....มะ...ไม่จำเป็นหรอกครับ ที่ต้องขอโทษผมเองก็ผิดเหมือนกันแหละ""ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเองก็ผิด แต่ดูเหมือนหน้าที่ของคุณที่คุ้มครองฉันใกล้จบแล้วนะค่ะ""ก็น่าจะใกล้จบแล้วล่ะครับ""ถ้างั้น ก่อนที่มันจะจบเราเข้าไปข้างในสนามบินก่อนไหมค่ะ จะได้คุยกันได้น่ะค่ะ...แต่ขอฉันคุยโทรศัพท์แปปนะคะ”"ได้ครับ เชิญเลยผมจะเดินตามหลัง คุยเสร็จเมื่อไหร่บอกผมได้ครับ""ค่ะ ได้เลยค่ะ""อ๊ะ.." แต่ดูเหมือนว่ารอยยิ้มของซันจิจะทำให้เขาทึ่งไป จนหน้าของเขาเหว่อไป รวมไปทั้งหน้าที่แดงไปด้วย"อือ...ฉันมาถึงแล้วล่ะ...เอ๋...คนมารับแล้วหรอ....อือ...."'อะไรกัน ไอ้ความรู้สึกเมื่อกี้ มันแค่รอยยิ้มจากหญิงสาวเฉยๆ ไม่ใช่หรือไงฟร่ะ'เขาพูดในใจ"อือ...เอ่อ...คุณ...คุณค่ะ..."'รอยยิ้ม...รอยยิ้ม...รอยยิ้ม'"คุณ...คุณ...คุณ"'ให้ตายสินึกภาพตอนเธอยิ้มแล้วอดใจที่ยิ้มตามไม่ได้เลย'"คุณ...คุณ...คุณค่ะ!!""อะ!...หือ?" สติของเขากลับมาจนได้ กลับมาจากความเพ้อฝัน"เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ?""อะ...อ่อ...ไม่เป็นไรครับ นั้นเราเดินไปกันเถอะ""คือว่า...ฉันจะบอกว่า...""....""คนขับรถมารับฉันแล้วน่ะค่ะ""เอ๋!""ขอโทษนะค่ะ ที่บอกช้าไป""มะ...ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่เป็นไรแต่อย่างน้อยผมขอเดินไปส่งคุณก็ได้นะครับ""เอ่อ...ก็ได้ค่ะ เดินไปด้วยกันนะค่ะ""ครับ"ทั้งคู่เดินไปด้วยกัน แม้จะเป็นการเดินทางระยะสั้น...แต่เหมือนทั้งคู่จะทำความรู้จักกันนานมาก แม้กับเขาไม่ว่าจะอ้างหรือไม่แต่อีท่าทีกับความคิดเพ้อนั้นก็เดาออกแล้วว่าอยากอยู่ด้วยน่ะ"มันขนาดนั้นเลยหรอครับ""ค่ะ...ก็ประมาณนั้นแหละค่ะ""ท่าทางน่ากลัวไม่เบาเลยนะครับ""ค่ะ ฮ่าๆ...อะ...เอ่อคือว่า""ไม่ต้องพูดหรอกครับ ผมรู้ว่ามันถึงเวลาแล้วที่ผมต้องไปและคุณก็ด้วย""ค่ะ แต่ก็ขอให้คุณโชคดีนะค่ะ ขอบคุณตลอดการเดินทางที่อยู่ด้วยกัน มันสนุกมากเลยค่ะ""ผมเองก็เหมือนกันครับ ขอบคุณจริงๆครับ""ค่ะ ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ""ครับและไว้เจอกันใหม่""ค่ะ ไปล่ะค่ะ บาย""ครับ...คุณ...ผู้หญิง..."ซันจิเดินไปอีกทางที่ต่างกับเขาและเดินจากไป เขาที่ลาจากเธอไป แต่เขากลับมองซันที่เดินจากไปอย่างไม่กระพิบตา ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปอีกทางหนึ่งเช่นเดียวกัน...ซันจิเดินเข้าไปที่ลานจอดรถ และมองหาใครบ้างคนอยู่อย่างร้อนรนใจเป็นอย่างมาก เพราะคงคิดในใจว่าคนที่มารับเธอต้องไม่ใช่บอดี้การ์ดอย่างแน่นอน แต่ว่า...."คุณหนูซันจิค่ะ!!""หือ...เอ๋?" แต่ว่าเธอคงคิดมากไปหน่อย คนที่มารับเธอเป็นผู้หญิงที่ผมสีส้มและมัดอย่างเรียบร้อยและอยู่ในชุดสูทหรือว่าชุดฟอร์มสีดำกระโปร่งสั้น"คุณซันจิค่ะ ยินดีต้อนรับกลับสู่ประเทศญี่ปุ่นค่ะ" ผู้หญิงในชุดสูทก้มตัวและต้อนรับซันจิอย่างเป็นทางการ"ไม่เป็นไรหรอกนะ ไม่ต้องก้ม""ค่ะ คุณหนู""อือ"ซันจิยิ้มให้เธอ"โอ้!...จริงด้วยยังไม่ได้แนะนำตัวเลย""หืม?...แนะนำตัว?" ซันจิขมวดคิ้วก่อนทำหน้าสงสัย"ก็มันเป็นหน้าที่น่ะค่ะที่ต้องแนะนำตัวต่อหน้าแขกที่มา""อ่อ! อย่างงั้นเอง""ค่ะ...นั้นก็ ขอแนะตัวก่อนนะคะ ดิฉันชื่อว่า นามิค่ะ ต่อจากนี้ดิฉันจะเป็นบอดี้การด์ส่วนตัวโดยเฉพาะของคุณหนูค่ะ""ส่วนตัว?""ค่ะ ส่วนตัวเท่านั้นค่ะ""อ่อ...ว่าแต่...ใครเป็นคนส่งเธอมากันน่ะ มาเป็นบอดี้การ์ดฉันน่ะ" ซันจิถาม"ก็คุณเรจูค่ะ""เรจู....นั้นหรอ ฮ่า""มีอะไรหรือเปล่าค่ะ""เปล่าหรอก""นั้นขออนุญาติเอากระเป๋าไปไว้หลังรถนะค่ะ""ขอบใจจ้า""ด้วยความยินดีอย่างยิ่งเลยค่ะ""จ้าๆ ฮ่า" เธอหัวเราะหน่อยๆ...แต่พอนึกถึงเรจู พี่สาวคนเดียวที่เข้าใจ ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ เพราะจะได้เจอกับพี่สุดที่รักของซันจิ"เชิญ ขึ้นรถเลยค่ะ" นามิเปิดรถให้ซันจิ"จ้า" ซันจิส่งยิ้มก่อนที่จะขึ้นรถไป และสุดท้ายรถก็ขับออกไปจากสนามบินระหว่างที่รถที่ซันจินั่งอยู่ากำลังขับไปเรื่อยๆซันจิเองก็ก้มมองไปที่โทรศัพท์แต่ซันจิดันลืมเปลี่ยนวอลล์เปเปอร์หน้าจอ มันก็เลยขึ้นมาเป็นรูปของเอส แฟนคนเดียวที่เธอเคยคิดเรื่องในอนาคตด้วยกันหลังจากเซันจิเปลี่ยนวอลล์เปเปอร์ น้ำตามันก็เริ่มไหลมาอีกครั้ง แต่ซันจิก็พยายามเช็ดแต่ดูเหมือนยิ่งเช็ด มันก็ยิ่งไหลเท่านั้น"เอ่อ...คุณหนูจะรับทิชชูไหมค่ะ""อะไรนะ""ก็คุณหนูร้องไห้นี่ค่ะ...ฉันก็เลยคิดว่าถ้าใช้มือคงไม่ดี เลยถามน่ะค่ะ""นั้นหรอ...แต่ก็ขอบคุณนะ""ด้วยความยีนดีค่ะ...แต่ว่า...คุณหนูร้องไห้แบบนี้...แปลว่าคิดถึงครอบครัวแน่ๆเลยค่ะ...เดี๋ยวเราก็ใกล้ถึงแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วง""ใกล้แล้วหรอ""ค่ะ อีกแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้วค่ะ""อือ จ้ะ ขอบคุณ" แต่หลังจากที่นามิพูด ซันจิเลิกร้องไห้ไป ใบหน้าของซันจิเปลี่ยนไปกลายเป็นความเย็นชาไปทันใด'นั้นสินะ เดี๋ยวเราก็ต้องเจอพวกนั้นแล้วสิ ตอนนี้เราต้องห้ามให้ใครเห็นว่าเราอ่อนแอหรือร้องไห้ไปเด็ดขาด เพราะไม่รู้ว่าเจ้าพวกนั้นจะมาไม้ไหนกันแน่ เพราะฉะนั้นเราต้องเข้มแข็งขึ้นอีก ขอแค่เพิ่มอีกนิดเท่านั้น ก็เอาชนะเจ้าพวกนั้นได้' ซันจิพูดในใจ"คุณหนูค่ะ""....""คุณหนูค่ะ""....""เอ่อ...คุณหนูค่ะ""เอ่อ...จ้ะนามิจัง""เรามาถึงคฤหาสน์ตระกูลวินสโม๊คแล้วค่ะ""อ่อ ฮ่าๆถึงแล้วสินะ""เดี๋ยวรอให้คนมาเปิดประตูก่อนนะคะ""จ้ะ ฉันรอได้" 'เพราะฉันเองก็ยังไม่พร้อมที่จะ...อ๊ะ!...ไม่ได้สิ เราบอกกับตัวเองแล้วนี่ ว่าไม่กลัวเจ้าพวกนั้นและที่เรามาก็มีเหตุผลด้วย เราจะต้องทำให้เขาเห็นว่าใครกันแน่...คือผู้ชนะ...'ดูเหมือนซันจิในตอนนี้จะเปลี่ยนไปทันทีจากสายตาของสาวน้อยที่ไม่มีความมั่นใจและอ่อนแอ แต่เพียงแค่มองคฤหาสน์นั้น เท่านั้นสายตาของซันจิแปลเปลี่ยนไปกลายเป็นสายตาอันเย็นชาไปทันใด เพราะไม่รู้จากนี้ซันจิคงจะต้องเจอเรื่องราวอะไรมากมายเป็นอย่างแน่นอน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น