ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : โดนลักพาตัว
EP:10
ภายในห้องมืดๆมีเพียงแสงสว่างไม่กี่ดวงเท่านั้น ภายในห้องมีเครื่องมือผ่าตัดต่างๆเหมือนกับว่าเป็นห้องผ่าตัดอะไรๆอย่างงั้น แต่ว่าภายในห้องมีซันจิสาวผมทองในชุดลูกไม้ที่กำลังหลับอยู่ภายในห้อง
"อะ...อืม?" ซันจิที่รู้สึกตัวแล้วก็มองไปรอบๆ เธอพยายามขยับตัวแต่ดูเหมือนว่าตัวเธอถูกหมัดไว้กับเก้าอี้ ภายในห้องมีเครื่องผ่าตัดต่างๆและดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ "เฮือก!" เธอมองไปอีกทางก็ดูเหมือนจะเห็นเลือดไม่รู้ว่าเป็นเลือดคนหรือสัตว์ ?
ตอนนี้ซันจิไม่มีสติไปแล้วเพราะไม่รู้ว่าที่เธอเห็นนั้นเป็นเลือดใคร? แววตาที่กลัวสุดๆของซันจิทำให้เธอทำตัวอะไรไม่ถูก
"อืออออ" ซันจิพยายามร้องอย่างหวาดกลัวมาก ร่างกายของเธอสั่นไปหมดเพราะว่ากลัว กลัวว่าตัวเองจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่ากัน??
ปัก!
"อือ?...อือออ" ซันจิที่ไม่มีสติก็พรวดพราด จนตัวเองที่ถูกมัดกับเก้าอี้ไว้ก็ตกมาทำให้เก้าอี้ทับร่างของเธอไว้ "อืออ" ซันจิพยายามดิ้นให้ถึงที่สุดเผื่อเธอจะหลุดพ้นจากเชือกจะได้หนีไป 'ทำไงดีๆ' ซันจิพูดในใจเพราะเธอดิ้นเท่าไหร่ก็ดูเหมือนเชือกจะไม่หลุด
"เชือกน่ะ...ฉันหมัดเอาไว้อย่างแน่นไม่หลุดหรอกน่ะ"
"?" ซันจิได้ยินเสียงของคนด้านหลังของเธอ "...." ซันจิพยายามหันไปมองคนด้านหลังแต่ดูเหมือนจะหันไปได้ยาก
"ซันจิ...เธอรู้ไหมฉันอยากเจอเธอมาตลอดเลยน่ะ" ชายคนนั้นเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ
"อือออ" ซันจิเริ่มกลัวมากขึ้นแต่ก็พยายาคุมสติไว้
หมับ
"อึกก" ชายคนนั้นดึงเก้าอี้ขึ้นพร้อมเธอ และไว้ตรงจุดที่เขาจะได้คุยกับเธอได้ "ไงซันจิ..เราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" ชายที่อยู่ตรงหน้าซันจิยิ้มให้เธอ
"..." ซันจิเงียบและมองหน้าชายคนนั้นอย่างมึนงง
"ว่าแล้วว่าเธอจำไม่ได้"
"อือๆๆ"
"โทษทีนะฉันไม่เข้าใจที่เธอพูดน่ะ" ชายคนนั้นพูดก่อนจะเอาผ้าที่ปิดปากเธอออก
"นาย...นายเป็นใคร?" ซันจิพูดด้วยเสียงสั่นๆเล็กน้อย
"นี่จำฉันไม่ได้หรอ ทั้งๆที่เราก็เคย...จูบกันมาแล้ว" เขาพูดกับซันจิก่อนจะจับไปที่ริมฝีปากของเธอ
"นี่! เอามือนายออกไปนะ" ซันจิสบัดหน้าเพื่อให้เขาเอามือออกจากใบหน้าเธอ "หึขอโทษนะย่ะ ฉันน่ะจูบผู้ชายก็มาตั้งเยอะนะ ฉันคงจำนายไม่ได้หรอก" ซันจิพูดก่อนยิ้มมุมปาก
"งั้นหรอ" เขาพูดพร้อมยิ้ม
"ใช่" เธอตอบกระแทกเสียงใส่
แตะ
"หืม?" ซันจิตกใจเมื่ออยู่ๆชายคนนั้นก็เอาหน้าไปใกล้กับเธอ
"งั้นฉันจะทำให้เธอจำฉันให้ได้..."
"ว่าไงนะ? อุ๊บ?!..." แต่ไม่ทันที่ซันจิจะพูดจบก็ถูกชายปริศนาจูบไปที่ริมฝีปากของเธอเสียแล้ว...
....
"หมายความว่าไงที่ไม่เห็นอะไรที่กล้องวงจร??" โซโลที่กำลังโมโหก็ต่อว่าคนที่รักษาความปลอดภัยของห้างที่ซันจิกับโซโลมากัน
"ต้องขอโทษด้วยครับแต่ผมว่าเราไม่เห็นอะไรในกล้องเลยครับ แถมมีภาพบางส่วนถูกตัดไปด้วย"
"หมายความว่าไงที่ถูกตัดออกไป" โซโลรีบถามเพราะว่าเขาเริ่มสงสัยแล้ว
"ผมก็ไม่ทราบครับผมเองก็เพิ่งเข้าเวร"
"แปลว่ามีคนเข้ามาก่อนคุณสินะ"
"ครับ"
"แล้วพอรู้ไหมว่าคนที่เข้าก่อนคุณเป็นใคร?"
"ผมเองก็ไม่ทราบครับ"
"หมายความว่าไงว่าที่ไม่รู้"
"ใจเย็นๆก่อนนะคะคุณ" พนักงานอีกคนบอกกับเขาที่กำลังอารมณ์ไม่ดีสุดๆ
"จะให้ใจเย็นได้ไง แฟนผมหายไปทั้งคนนะ"
"ครับๆ เราจะพยายามช่วยให้สุดความสามารถเลยครับเพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วง"
"..." โซโลเงียบไม่พูดอะไร
'ฉันโชคดีที่ได้เป็นเจ้าสาวของคุณนะคะ'
"อะ..." อยู่ๆเสียงของซันจิก็ดังก้องในหัว
'เพราะฉะนั้นห้ามทิ้งกันนะคะ'
"คุณซันจิ..." ภาพของซันจิก็มาปรากฏในหัวของโซโลและโซโลรู้สึกได้เลยว่าต่อจากนี้เขาควรทำอะไร "ชิ"
เอี๊ยดด ปึง!
"อ้าวคุณ?" พนักงานเรียกโซโลแต่ว่าสายไปเสียแล้ว
"ฉันจะตามหาเธอเอง" โซโลรีบเดินไปที่ลานจอดรถอย่างไว
โซโล ขึ้นไปบนรถของเขาและสตาร์ทรถและออกอย่างไว เพราะในหัวเขาตอนนี้คงอยากจะช่วยเธอมากที่สุดแล้ว
'รอผมก่อนนะซันจิ...ผมกำลังไปรับคุณกลับมาแล้ว'
...
"อุ๊บบบ" ระหว่างนั้นซันจิก็อยู่กับชายปริศนาที่จูบเธอยู่ "อุ๊บบ อือ!"
"อ้าก!!" ชายปริศนาคนนั้นถอดจูบและปากที่อาบด้วยเลือดเพราะซันจิกัดไปที่ปากของเขา
"หึ!" ซันจิยิ้ม
"เหอะ!" แต่ชายคนนั้นก็เข้ามาหาเธอ "ฉันน่ะ ไม่เคยโดนเธอกัดปากมาก่อนเลยนะ"
"นี่! เลิกพูดมากและพูดออกมาได้แล้วว่านายเป็นใครกัน!!" ซันจิตะโกนใส่หน้าของชายคนนั้น
"จำฉันไม่ได้จริงๆหรอซันจิ.."
"ฉันไม่..."
แตะ
"มองหน้าฉันดีๆสิซันจิ" ชายคนนั้นจับใบหน้าของซันจิที่ดิ้นอยู่ให้นิ่งๆ "ซันจิ..."
"..." ซันจิเงียบไปและพยายามคิดอยู่ว่าชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือใครกัน?
ซันจิมองใบหน้านั้นที่ดูออกจะเถื่อนๆหน่อยๆก็ตาม แต่เมื่อมองเข้าไปลึกๆจนมองเข้าไปในดวงตาของเขา ซันจิมองดวงตาของชายคนนั้นอย่างเคลิ้มใจเพราะชายที่มีดวงตาสีทองที่งดงามเช่นนี้ มันทำให้เธอนึกถึง
'ฉัน ทราฟาลก้า ดี วอเตอร์...'
"เห?" อยู่ๆเสียงของรักแรกของเธอก็ดังก้องมาที่หัวขึ้นมาพร้อมปรากฏใบหน้าของเขาขึ้นมา
"หึ พอจำฉันได้ไหม?" ชายตรงหน้าของซันจิยิ้มมุมปากก็เอ่ยคำพูด
"ละ..."
"หืม?"
"ล..."
"ว่าไง?"
'ไม่สิ ผู้ชายที่แสนใจดีและอบอุ่นอย่างเขาจะต้องไม่ใช่..' ซันจิพูดกับตัวเองและมองหน้าของชายคนนั้น 'มันต้องไม่..'
"รู้ชื่อฉันแล้วนี่ที่รัก เธอก็พูดออกมาเลยสิ"
"..." ซันจิเงียบ เหงื่อก็ไหลไปด้วย "ล...ลอว์..." และแล้วซันจิก็พูดชื่อนั้นออกมา
"หึ...หึๆฮ่าๆ" อยู่ๆชายคนนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างกับคนบ้า
"..." ซันจิเองก็ตกใจเช่นกัน เพราะไม่เคยเจอใครที่บ้าได้ขนาดนี้...
"ใช่แล้ว! ใช่! ใช่! " ลอว์จับไหล่ทั้ง 2 ข้างของซันจิและหัวเราะออกมา
"หมายความว่า.."
"ใช่แล้วที่รัก ฉันเอง ทราฟาลก้า ดี วอเตอร์ ลอว์ ที่รักของเธอไง" เขายิ้มให้กับซันจิที่ไม่ค่อยเชื่อเขา
"..." ซันจิยังคงช๊อคอยู่ เพราะแทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าผู้ชาย ที่ทั้งอบอุ่น และร่าเริงเสมอจะกลายเป็นแบบนี้
"ฮ่าๆ ต้องขอโทษเธอจริงๆที่มาให้อยู่สถานที่นี้" ลอว์จับที่ปลายคางของซันจิก่อนจะพยายามจูบไปที่ริมฝีปาก
"หึ!" แต่ซันจิหลบทัน
"หึ ไม่จูบก็ได้" ลอว์ทำหน้าไม่พอใจเท่าไหร่แต่ก็ไม่ทำร้ายเธอ เขากลับหันไปทางอื่นมากกว่า
"ลอว์...ทำไม...ทำไมคนดีๆอย่างนายต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย...ไหงนายกลายเป็น..."
"คนบ้า เสียสติ ใช่! ฉันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วที่รัก" ลอว์พูดกระแทกเสียง
"ลอว์..."
"ที่จริงที่ฉันกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะว่า..."
"เพราะว่าอะไร?"
"มันเป็นเพราะคนในตระกูลของเธอไง!!" ลอว์พูดก่อนจะหันกลับมาด้วยใบหน้าที่ เคียดแค้น และอาฆาตเป็นอย่างมาก
"ลอว์...หมายความว่าไง?" ซันจิอึ้งทึ่งไปและสับสนกับคำพูดของลอว์
"เรื่องนี้เกิดเมื่อ 3 ปีก่อนหน้านั้น..."
...
[ Low lecture ]
ฉันในตอนนั้นได้รับมรดกตกทอดประจำตระกูลและสืบทอดตำแหน่งใหญ่อีก แต่ฉันยังอยากทำอย่างอื่นเลยไปเริ่มขอไปต้นชีวิตที่ชุมชนแห่งหนึ่งก่อนถึงจะกลับไป ฉันได้สร้างคลีนิกไว้แถวชุมชนที่ฉันไปอาศัยอยู่ ฉันอยู่ดูแลคนเจ็บป่วยที่นี้อย่างจริงใจและไม่ต้องการค่าตอบแทน แต่ชาวบ้านส่วนใหญ่ก็มักเอาอาหารและของใช้มาให้เสมอ
หลังจากใช้ชีวิตที่นี้ได้อย่างมีความสุข วันนั้นฉันก็เจอเธอ มันเป็นวันตรวจสุขภาพให้กับชาวบ้านโดยที่ฉันจะไปตามบ้านของคนที่เขาไม่สามารถมาได้ และฉันก็เจอเธอคนนั้น
"คุณลุงต้องทานยาอย่างสม่ำเสมอนะครับ" ฉันพูดกับคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียง
"ขอบคุณหมอมากครับ" เขาพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ฉันรู้ทันทีว่าเขาต้องมีความหวัง
"ไม่เป็นไรครับ"
"งั้นเดี๋ยวดิฉันให้ลูกเอาน้ำมาให้คุณหมอนะจ้ะ...ลูกจ๋าขอน้ำให้คุณหมอที" สาวชาวบ้านที่อายุราว 40 กว่าได้พูด
"ม...ไม่เป็นไรครับผม..."
"ไม่เป็นไรหรอก คุณหมออุส่าห์เดินขึ้นเขามาหนื่อยๆ"
"ผม...ผม"
"คุณหมอคะ ช่วยรับน้ำใจของพวกเราเถอะค่ะ"
"หือ?" เสียงของสาวน้อยผมชมพู พูดที่ถักเปียอย่างสวยงามที่ยิ้มให้ฉัน
"รับน้ำใจของพวกเราหน่อยนะจ้ะ"
"นะคะคุณหมอ" สาวน้อยพูดขึ้นก่อนส่งยิ้ม
"ค..ครับ" ฉันในตอนนั้นตกตะลึงในความงามของเด็กสาวคนนั้นแต่ก็รับน้ำมาอย่างดี
"ขอบคุณนะคะ" เธอส่งส่งยิ้มให้ฉัน
"..." แต่ฉันกลับไม่ตอบเพราะว่าฉันเอ่ยคำพูดอะไรไม่ออกเลย
"อ่อจริงสิ นี่ลูกสาวคนเดียวของฉันจ้ะ" หญิงคนนั้นพูดกับฉันที่ทำหน้าแดงเป็นมะเขือเทศ
"ร...หรอครับ" ฉันพูด
"จ้ะ ลูกสาวฉันชื่อว่ารีเบคก้าจ้ะ"
"รีเบคก้า..."
"ค่ะ ดิฉันชื่อรีเบคก้า" ผู้หญิงคนนั้นส่งยิ้มให้ผม รอยยิ้มของเธอนั้นมันช่างสวยจริงๆ
หลายเดือนผ่านไป ฉันกับรีเบคก้าก็แต่งงานกันเราอาศัยอยู่ที่ชุมชนแห่งนี้ ฉันมีความสุขมากและคิดไม่ผิดเลยที่ได้เธอมาเป็นภรรยา เธอเป็นภรรยาที่แสนดีและเป็นนางพยาบาลที่น่ารัก แต่ก็มีอีกสิ่งที่ฉันมีความสุขมากคือการที่ได้สร้างครอบครัวกับเธอ เพราะว่าอีกไม่นานฉันก็จะเป็น...พ่อคนแล้ว แต่ว่าคงไม่เป็นไปตามนั้นเพราะว่า...เกิดไฟไหม้ในชุมชนที่ฉันอยู่
"แค่ก...แค่ก" เสียงไอของชาวบ้านที่เดินออกมาจากในชุมชนที่ถูกไฟไหม้
"ไปรวมตัวกันที่คลินิกเลยครับ" ฉันเรียกทุกคนไปรวมตัวที่คลินิก
บึม!
"หืม?" จู่ๆก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นไปทาง... "ไม่นะ...รีเบคก้า!" ฉันไม่รีรอรีบขึ้นไปบนภูเขาที่เต็มไปด้วยไฟไหม้ แต่ฉันก็ไม่สนเพราะตอนนี้ที่สำคัญคือต้องช่วยภรรยาของฉันให้ได้
"รีเบคก้า!" ฉันตะโกนเรียกเธอ และวิ่งเร็วขึ้น "รีเบคก้า..."และสิ่งที่ฉันเห็นก็คือเธอกำลังถูกอุ้มไปไหนก็ไม่รู้ ส่วนบ้านพ่อแม่ของเธอก็ถูกเผาไปหมด "พ...พวกแก! เป็นใครกัน!" ฉันตะโกนเรียกถาม แต่มันก็ไม่ตอบอะไร พวกมันรีบพากันเดินไปขณะที่อุ้มภรรยาของฉัน "ปล่อยนะ! นั่นเมียฉันนะเว้ย! พวกแก..."
ปัง!
"อะ...." เสียงปืนที่ดังเมื่อกี้ มันยิงเข้าไปที่กลางอกของฉันและทะลุออกมา ฉันรู้สึกตกใจและเริ่มเจ็บไปที่แผล
ปึก!
"อะ...อ้าก!" ฉันร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ฉันไม่สนจึงคลานไปพยายามที่จะไปเอาเธอกลับมาแต่ว่า
ปัก!
"อะ..." ฉันถูกใครไม่รู้เตะไปที่ท้อง ฉันรู้สึกทรมานมากแทบไม่มีแรงจะลุกขึ้นเลยด้วยซำ้
"แกน่ะ ไม่ต้องลุกขึ้นไปไหนหรอกอยู่นี่แหละ ฉันจะดูแลภรรยาแกเป็นอย่างดีเลย" เสียงของผู้หญิง?
"แก...แกเป็นใคร?"
"ฉันน่ะหรอ...เอาเป็นว่าฉันน่ะเป็นคนของ..."
"แฮร่ๆ คนของ?"
"วินสโม๊ค"
"ห่ะ!" ตอนนั้นฉันตาค้างไปครู่ เพระเป็นชื่อที่คุ้น "ตระกูล...วินสโม๊ค...หรอ...แฮร่ๆ" ฉันพยายามพูดแต่ก็ไม่มีแรงที่จะพูดมากนัก
"เอาเป็นว่าแกควรจะหลับตาได้แล้วแหละ" ห่ะ?! ว่าไงนะ
ปัก!
และนั่นคือความทรงจำที่เลวร้ายครั้งสุดท้ายที่ฉันจำได้.....
...
"นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอหน้าภรรยาที่รักของฉัน" ลอว์ที่หันหลังให้ซันจิก็พูดด้วยแววตาเศร้าหมอง
"ลอว์..." ซันจิเรียก "แล้วนายรอดมาได้ไง"
"ฉันตื่นขึ้นมาและใช้วิชาความรู้ในเรื่องแพทย์รักษาตัวเอง,...แต่มันก็ไม่สำคัญ เพราะว่าฉันมีเธออยู่ในกำมือฉันแล้ว!"
"..." เขาเข้ามาจับไหล่ซันจิด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างไว
"ฉันรู้มาว่า คนของตระกูลวินสโม๊คและตระกูลจูลาคีล จะให้ลูกสาวและลูกชายแต่งงานกัน"
"น...นายรู้ได้ไง" ซันจิถาม
"จากหนังสือพิมพ์ ฉันเห็นรูปเธอกับเจ้าหมอนั่น ตอนแรกก็ไม่เชื่อ แต่พอเห็นใบหน้าของเธอฉันก็เชื่อได้ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นเธอ" ลอว์พูดก่อนแสยะยิ้มออกมา
"แล้วนายคิดจะทำอะไรกับฉัน..."
"ฉันน่ะไม่ทำอะไรเธอหรอก เพราะเห็นถึงอดีตที่เราเคยรักกัน"
"นงั้นหรอ..."
"แต่จะขังให้เธออยู่นี่ไปต่างหากล่ะ"
"ห่ะ!" ซันจิพูด
"ฉันจะแก้แค้นคนของตระกูลเธอด้วยการ ลักพาตัวเธอไง! มันจะได้รู้ซะบ้างว่าการเอาของใครไปมันทรมานอย่างไง!"
"ลอว์...นาย...อย่าทำแบบนี้เลย นายเป็นคนดีเกินไปที่จะทำร้ายคนอื่นนะ"
"เป็นคนดีได้!...ก็เลวได้เหมือนกัน..."
"ลอว์" ซันจิตัวสั่นไปหมดเพราะเธอรู้สึกกลัว
"เธอกับฉันจะอยู่ด้วยกันที่นี่ตลอดไป..." ลอว์ยิ้มให้ซันจิที่ตัวสั่นและกลัวเขา "ฮ่าๆ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ฮ่าๆ" เขาในตอนนี้เหมือนกับคนที่เสียสติไปแล้ว
'โซโลนาย...อยู่ไหนกัน?' ซันจิพูดในใจและภาวนาให้เขามาช่วย
โครม!
"เอ๊ะ?" อยู่ๆกำแพงก็ล้มลงมาแต่ว่าเหมือนว่ากำแพงนั้นถูกฟัน?...
"ใครน่ะ!" ลอว์ตะโกน
"..." ซันจิหันไปมอง ชายที่อยู่ใต้ฝุ่นที่เต็มไปหมด
"ฉันถามว่าใคร!"
"ฉันว่า...ฉันควรถามแกมากกว่านะ" ชายผมสีเขียวเดินเข้ามาพร้อมถือดาบทั้ง 3 เล่มเอาไว้
"แก?!"
"โซโล" ซันจิส่งเสียงเรียกโซโลที่อยู่ตรงหน้าด้วยความดีใจ
"ก...แก?!" ลอว์เริ่มเดินออกห่างจากโซโล "อย่าเข้ามานะเว้ย!"
"แกกล้าดีมากที่เอาแฟนของฉันไปน่ะ!" โซโลพูดพร้อมถือดาบและพร้อมจะโจมตี
"อย่า...อย่านะเว้ย! แกคิดจะทำอะไร"
"ฉันก็จะสั่งสอนคนที่ทำร้ายแฟนของฉันให้มันเจ็บตัวซะบ้าง"
"อย่านะ!"
"ท่าไม้ตาย...."
"แก!..."
"ดาบพิฆาต.."
"ได้โปรดอย่า!"
"อีกาดำ!!"
"อ้ากกกก" ท่าไม้ตายของโซโลทำให้ลอว์ถึงกับสลบไป เพราะเป็นท่าไม้ตายที่รุนแรงพอสมควรเลยทีเดียว
"แฮร่ๆ" โซโลหอบด้วยความเหนื่อยเพราะแต่ละท่าไม้ตายของเขานั่นจะใช้พลังงานไปมากเลย
"โซโลๆ"
"หืม?" โซโลหันไปทางซันจิที่เรียก "คุณซันจิ!" โซโลรีบเดินเข้าไปหาทันทีและแก้หมัดให้กับซันจิ "ไม่เป็นไรนะครับผม..."
หมับ
"เอ๊ะ?!"
"ฮึกกๆ ฮือๆ"
"คุณซันจิ..." ซันจิรีบกอดคอของโซโลด้วยความที่ยังกลัวอยู่
"ฮึกกๆ ฉันกลัวมากเลย ฉันคิดว่าจะไม่มาช่วยแล้ว ฮึกๆ ฮือๆ"
"หึ ไม่ต้องกลัวครับ ผมอยู่นี่แล้วคุณไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ" โซโลกอดเธอกลับและปลอบใจเธอด้วยความอ่อนโยน
และหลังจากนั้นตำรวจก็เข้ามาประสานงานต่อ พวกเขาพาตัวลอว์ไปและติดต่อครอบครัวของลอว์ที่กำลังตามหาลอว์มานานมาก และที่สำคัญกว่านั้นลอว์มีความผิดปกติทางสมองและจิตใจเพราะเหตุการ์ณในอดีตของเขา และเขาก็จะต้องได้รับการบำบัดที่โรงพยาบาลไปสักระยะ
...
หลังจากที่ซันจิได้ถูกสืบสวนแล้วโซโลก็พาซันจิขึ้นรถและกำลังจะพากันกลับไปที่บ้านของซันจิ
"อย่างงี้เองหรอ หมอนั่นเป็นแฟนเก่าคุณ"
"ใช่..." ซันจิตอบเพียงสั้นๆ
"ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะกลายเป็นแบบนี้ พอรู้ว่าประวัติเขาดีผมก็ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเปลี่ยนไป"
"งั้นหรอ..."
"ครับ" โซโลเริ่มสังเกตุแล้วว่าซันจิไม่อยากพูดอะไร "คุณไหวไหมครับ" โซโลถาม
"ฉันไม่อยากพูดอะไรตอนนี้เลยโซโล..ขออยู่เงียบๆนะ"
"..." โซโลไม่ตอบอะไรแต่ก็เข้าใจเพราะเธอเพิ่งผ่านอะไรเลวร้ายมา
คฤหาส์นวินสโม๊ค
"งั้นผมกลับแล้วนะครับ คุณก็ขึ้นไปนอนด้วยนะ.."
"อืม..จ้ะ" ซันจิตอบสั้นๆก่อนจะเดินเข้าไป
"..." โซโลไม่พูดจาอะไร และเขาก็ขับรถออกไปอย่างโดยดี
"..." ซันจิตอนนี้ใบหน้าดูซึมไป
"ขอต้อนรับคะคุณหนู"
"อืม..."
"คุณหนูจะทานอะไรไหมคะ?"
"ไม่คะ...ขอขึ้นไปนอนนะคะ" ซันจิตอบก่อนจะขึ้นไปข้างบน
ซันจิเดินขึ้นไปที่ห้องของตน แต่ว่าเธอเดินเหมือนคนไร้วิญญาณอะไรอย่างงั้น ใบหน้าของเธอมันเศร้าเอาเป็นมากๆเลย
เอี๊ยดด
ซันจิเปิดประตูห้องและเดินไปตรงหน้าต่างของห้อง เธอมองออกไปด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง เธอไม่มีความรู้สึกว่าจะร่าเริงเลย
เอี๊ยด
"หืม?" ซันจิหันไปมอง
"กลับมาแล้วหรอยัยตัวดีคราวนี้แหละ ฉันจะจัดการเธอ" เสียงของชายเจ้าของเรือนผมสีแดงกำลังเดินมาหาเธอ
หมับ
"วันนี้เธอไม่รอดแน่..ซันจิ" อิชิจิ...เดินมาจับข้อมือของเธออย่างแรงด้วยความโกรธ "มานี่!" อิชิจิเหวี่ยงซันจิไปที่เตียงก่อนที่เขาจะเริ่มคร่อมเธอ "วันนี้ฉันขอเถอะนะ ซันจิ" อิจิจิมองซันจิที่ไม่คิดตอบโต้เขาเลยแม้แต่น้อย
"ทำไม..."
"อะไร?" อิจิจิถาม
"ทำไม...ฮึก.."
"..." อิจิจิเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของซันจิ
"ทำไมพวกแกถึง..."
"..." อิจิจิไม่ตอบ
"ทำไมถึงทำเรื่องเลวๆลงไปได้!"
"..." อิจิจิมองซันจิที่ร้องไห้แต่หน้าก็กลับโกรธ
"พวกแกทำได้ไง ทำไมเลวได้ขนาดนี้! ฮึกๆ"
"หึ" อิจิจิลุกจากการคร่อมและนั่งที่ขอบเตียงและหันไปมองซันจิที่นอนร้องไห้ "ฉันกลับห้องก่อนนะ" อิจิจิตอบก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่สายตาเขาก็มองไปที่เธอที่นอนร้องไห้ก่อนที่จะเดินออกไป
อิจิจิที่เดินอยู่ทางเดิน ก็เดินเล่นไปเรื่อยๆแต่เขาก็คิดถึงเรื่องเมื่อกี้นี้ ทำไมเขาถึงไม่ลงมือทำอะไรเธอเลยกลับปล่อยโอกาสที่รอคอยไปซะอย่างงั้น เขาก็คิดอย่างงี้วนไปแต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมกัน?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น