ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สิ่งที่ไม่คาดคิด
EP.6 : ไม่คาดคิดซันจิที่ยืนตัวแข็งไปพร้อมทั้งมองโซโลที่ยืนตัวแข็งไม่ต่างกัน เพราะต่างคนก็ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะเป็นคนๆเดียวกันที่สนามบิน"โซโล""ค...ครับ!" มิฮอลที่ยืนข้างๆด้วยก็สะกิดลูกชายที่เงียบไป"เป็นอะไรไป...ทำไมไม่ชวนน้องไปเต้นรำหน่อยล่ะ" มิฮอลชักชวนโซโล'น้อง? คุณผู้หญิงคนนี้อายุน้อยกว่าเราหรอ' เขาคิดในใจ"นั่นสินะ...ไปเต้นกันกันซะสิ" จัสจ์พูดแทรกขึ้นมา"ไปสิโซโล...""..." โซโลจ้องไปที่พ่อของตนที่กระซิบข้างหูของตน "เชิญครับคุณผู้หญิง" โซโลยื่นมือให้เธอ"แต่..." ซันจิยังคงตกใจไม่หายจากสถานการณ์เมื่อกี้"ซันจิ""เรจู...""ไปเถอะนะ...เขาอุส่าห์ชวนอย่าเสียมารยาทเลย ^-^" เรจูยิ้มให้ซันจิหลังพูดจบ":)" ซันจิไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้และส่งมือให้คนที่ชักชวนเธอ และจากนั้นทั้งคู่ก็เดินตรงไปที่ผู้คนที่กำลังเต้นรำกัน"จัสจ์...""หืม?" จัสจ์หันไปมองมิฮอลที่เรียก"ฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับนาย""เรื่องอะไร""งานแต่ง""..." จัสจ์เงียบไป"..." มิฮอลก็เช่นกัน"...ถ้างั้นก็ตามฉันมา...ฉันจะพานายไปคุยเป็นการส่วนตัวที่ห้องทำงานฉัน""แต่เพโรน่า..""เรจู""ค่ะท่านพ่อ" เรจูขานกลับหลังจากได้ยินจัสจ์เรียก"พ่อจะคุยกับมิฮอล อยากจะให้ลูกช่วยดูแลหนูเพโรน่าให้หน่อยน่ะ""ได้ค่ะท่านพ่อ...เรื่องนั้นหนูจัดการให้ค่ะ" เรจูไม่ปฎิเสธในการดูแลลูกของตระกูลมาเฟียที่เคยเป็นศัตรู"ดีมาก" จัสจ์พูด "งั้นมิฮอล...ตามฉันมา" จัสจ์เดินนำหน้ามิฮอลที่เดินตามหลังไป"พ่อค่ะ..พะ..""คุณหนูเพโรน่าค่ะ...เราไม่ควรเข้าไปอยู่นะคะ""เอ๋??? หมายความว่าไงที่พูดน่ะ""ก็ทั้ง 2 ท่านกำลังพูดคุยเรื่องสำคัญอยู่อย่างไงล่ะค่ะ :)" เรจูยิ้มให้"ง...งั้นเหรอ""ค่ะ..เพราะฉะนั้นระหว่างที่รอทั้ง 2 ท่านอยู่ คุณเพโรน่าก็จะอยู่ในความดูแลของดิฉันนะคะ""อืม" เพโรน่าตอบกลับพร้อมยิ้มให้"งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะคุณเพโรน่า""ขอบคุณนะคะคุณ...""เรจูค่ะ""อ่อ..ค่ะ คุณเรจู ฮิๆ" เพโรน่าหัวเราะออกมาเพียงเล็กน้อย"ค่ะ เชิญค่ะ" เพโรน่าที่ยืนข้างๆก็เดินตามเรจูไปด้วยระหว่างนั้นในงานเต้นรำ 2 หนุ่มสาวที่เต้นรำกันแต่ดูเหมือนว่ามันจะเกร็งๆอย่างไงก็ไม่รู้ เพราะโซโลที่เป็นคู่เต้นรำกับซันจิก็สั่นตลอดเวลาแถมเกร็งไปทั้งตัวเลย จะเกร็งอะไรขนาดนั้นกัน"เอ่อ...คุณโซโล""ค...ครับๆ""เป็นอะไรไปน่ะค่ะ?""ก็....คือผม...""ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ""ครับ?""หึๆ" ซันจิยิ้มบางๆให้คนที่อยู่ตรงหน้าฟึบ!!"อะ...เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนครับ คุณซันจิทำอะไรน่ะครับ?!" โซโลตกใจเมื่ออยู่ๆ สาวผมทองที่อยู่ข้างหน้าเขา ก่อนจะลากแขนของเขาออกไปจากตรงนั้น"หึ...ยังไม่ทันรู้จักกัน ก็ออกไปด้วยแหละ" เจ้าของเสียง(?)ยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ของสนุกแบบนี้...คนอย่างฉันไม่อยู่เฉยหรอกนะ.."หลังจากที่ทั้งคู่ได้เดินออกมาจากข้างในงาน ก็ตรงออกมาจนถึงตรงนอกระเบียงของคฤหาส์นนี้ แต่ดูเหมือนไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว"ดีจังนะที่ตรงนี้ไม่มีใครอยู่น่ะ" ซันจิยิ้มบางๆ"มันก็ดีหรอกนะครับ แต่ทำไมเราถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะครับ?" เจ้าของผมเรือนสีเขียวพูด"แฮะๆโทษที่นะ ก็เห็นนายเกร็งๆเลยน่าจะพาออกมาหน่อยเผื่อช่วยไรได้น่ะ""แต่ทำแบบนี้ไม่ถูกนะครับ""หืม?""ก็อยู่ๆลากออกมาข้างนอกแบบนี้โดยที่คนอื่นไม่รู้ จะทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนนะครับ" โซโลทำหน้าไม่พอใจนิดๆหน่อยๆที่ซันจิทำตัวไม่สมเป็นลูกคนใหญ่คนโตมากนัก "และแถมอีกอย่าง..."แตะ"หือ?""อืม...""ท..ทะ..ทำอะไรของคุณน่ะครับ?""ก็ไม่ได้มีไข้นี่นา?""อะไรของคุณเนี่ยอยู่ๆก็เอามือกับหน้าผากตัวเองมาแตะที่หน้าผากของผม""ก็โทษทีนะ คิดว่านายมีไข้น่ะ ฮ่าๆ""คะ...คุณนี่ช่าง...""เห..ทำไมหน้านายแดงแบบนั้นล่ะ?...อย่าบอกนะว่าหลงเสน่ห์ฉันน่ะ ฮิฮิ" ซันจิแซวคนตรงหน้าที่หน้าแดงถึงใบหู"เปล่านะครับ! ก็อยู่ๆมาทำอะไรแบบนี้ ผมเองก็ตกใจสิ""ฮ่าๆ ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ" ซันจิหัวเราะพร้อมตบไปที่ไหล่ของคนตรงหน้าเบาๆ "สุดท้ายนายก็พูดกับฉันได้สักที""หมายความว่าไงครับ?""จำได้ไหม?..ตอนที่อยู่บนเครื่องบิน นายดูแลฉันทุกอย่างตลอดทางแถมยังขอมาส่งฉันข้างในสนามบินอีกด้วย จนฉันคิดว่านายมาจีบฉัน...แต่พอรู้ฉันเป็นคู่หมั้นนายกลับเงียบไป""ก็แหมใครจะไปคิดว่าคู่หมั้นจะเป็นคุณซันจิล่ะครับ""ฮ่าๆ งั้นเหรอ" ซันจิส่งยิ้มให้โซโล"..."โซโลที่เห็นรอยยิ้มแบบนั้นก็เผลอยิ้มตามไปด้วย"จริงด้วยฉันยังไม่แนะนำตัวอย่างทางการเลย""ผมเองก็เหมือนกัน ฮ่าๆ""งั้นขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยล่ะกันนะ...ฉันวินสโม๊คซันจิ"ซันจิยื่นมือให้โซโล"ผมโรโรโนอาโซโร" และเขายื่นมือไปให้เธอจับเพื่อเป็นการทักทาย"ว่าแต่นะ? นายอายุเท่าไหร่ล่ะเนี่ย?""ผมอายุ 27 น่ะครับ""โห้ว คิดว่าอายุเท่ากันซะอีก""ถ้างั้นคุณซันจิก็..""25 น่ะ ฮ่าๆ""กะไว้แล้วเชียว""ฮ่าๆ ก็งั้นแหละนะ" ซันจิหัวเราะอย่างคึกคักกับโซโล"..." โดยที่ทั้งคู่ไม่สังเกตุเลยว่า...มีใครกำลังแอบฟังพวกเขาอยู่ในขณะนั้นที่ห้องทำงานของจัดส์ที่มีมิฮอลนั่งอยู่ตรงโซฟา มิฮอลนั่งตรงข้ามกับจัสจ์ที่กำลังดื่มไวท์ไป"นายคิดว่างานแต่งครั้งนี้จะเป็นไง?" ชายที่นั่งดื่มไวท์เอ่ยปากพูดขึ้นมา"ฉันก็ไม่รู้""หึ...แล้วที่นายเรียกฉันมา มีอะไร?""..." มิฮอลนั่งเงียบไป ไม่พูดอะไร"ว่าไง..มิฮอล""ที่จริงฉันเองก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่หรอกนะ ที่อยู่ๆนายมาจะมาจัดงานเลี้ยงแบบนี้""แล้วมันมีปัญหาอะไรกันล่ะ? ทำไมฉันจะจัดงานเลี้ยงไม่ได้น่ะ" จัดส์ถามอีกฝ่ายอีกรอบ"จัดส์...นายเองก็น่าจะรู้ดีนะว่ามีพวกที่คิดไม่ดีอะไรกับนายอยู่น่ะ""เรื่องนั้นฉันรู้""ทั้งที่รู้แต่ก็ยัง..""ที่ฉันทำเพราะว่ายัยเด็กนั่น...จะได้คิดว่าที่ฉันทำเพราะว่ายังเห็นมันเป็นลูกอยู่""?!" มิฮอลอึ้งกับความคิดของจัดส์ไป"ไม่ต้องทำหน้าอึ้งขนาดนั้นหรอกน่ะ นายเองก็รู้ว่าฉันเป็นคนอย่างไง""ถึงจะรู้..แต่ก็ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะคิดแบบนั้น""คิดอย่างไง?""จัดส์ฉันถามจริงๆนะ..""..." จัดส์ที่นั่งดื่มไวท์ ก็วางแก้วลงก่อนจะหันไปมองมิฮอลที่อยู่ๆลุกขึ้นมาตรงหน้าเขา"นายยังเห็นหนูซันจิ...เป็นลูกสาวจริงๆหรือเปล่า""..." คำพูดที่ออกมาจากปากของมิฮอลทำให้คนตรงหน้าไม่พูดอะไรแต่กลับนิ่งเฉย"ว่าไงล่ะจัดส์...นายคิดว่า..""ฉันไม่เคยคิดว่ายัยเด็กนั่นเป็นลูกสาว""?!" มิฮอลอึ้งอีกครั้งกับคำพูดที่ดูนิ่งเฉยของจัดส์ "นายแน่ใจนะว่า...นายคิดแบบนั้นจริงๆ""มิฮอล...ฉันไม่เคยคิดว่ายัยเด็กนั่นเป็นลูกสาว...สำหรับฉันแล้วยัยเด็กนั่นเป็นแค่สิ่งที่น่าผิดหวังมาก เป็นลูกของฉันแท้ๆแต่กลับทำตัวไม่สมเป็นลูกของคนชั้นสูง ฉันก็ต้องปล่อยไป...แต่ก็ไม่คิดว่ายัยนั้นจะมีประโยชน์ในวันนี้ได้...มันดีจริงๆ หึหึ""หึ...เมื่อนายพูดแบบนี้แล้ว...ฉันเองก็มีเรื่องต้องบอกนายเหมือนกัน""หึเรื่องอะไรกันล่ะ?""เรื่องของหนูซันจิ...""เอาจริงดิ คุณแค่22 ก็ได้เป็นหัวหน้ากองทหารเนี่ยนะ?""ฮ่าๆก็ประมาณนั้นน่ะครับ""คุณนี่สุดยอดจริงๆเลยนะ อายุแค่นี้กลับได้เป็นหัวหน้ากองทหาร พวกทหารที่แก่กว่าคุณคงโกรธมากแน่ที่อยู่ๆเด็กที่ไหนไม่รู้ได้เป็นถึงหัวหน้ากองทหาร""ฮ่าๆก็คงเป็นแบบนั้นแหละครับ""หึๆค่ะ" ซันจิยิ้มบางๆให้โซโร'รอยยิ้มของคุณซันจิ ช่างงดงามจริงๆ' โซโลพูดในใจระหว่างที่สายตาจ้องไปที่ซันจิตื๊ด ตื๊ด"หืม?...คุณโซโลค่ะ""ครับ?""โทรศัพท์ค่ะ""อ่อ ครับๆ ขอตัวสักครู่นะครับ" โซโลเดินไปคุยโทรศัพท์อีกทางนึงและปล่อยให้ซันจิยืนรอตรงข้างนอกระเบียงของคฤหาสน์"..." ระหว่างรอซันจิก็เงยหน้ามองกลุ่มดาวที่ลอยบนท้องฟ้า"ในที่สุดเธอก็กลับมาหาฉันคนนี้...""ห๊ะ?!" ซันจิหันไปมองเจ้าของเสียง...แต่กลับไม่มีใครอยู่ "ใครน่ะ?" ซันจิลองเรียก...แต่กลับไม่มีการขานกลับเลยแม้แต่นิด "ใคร?" ซันจิพยายามรวบรวมความกล้าเข้าไปใกล้ๆที่มาของเสียงนั้น..."คุณซันจิครับ""อ๊ะ?!...หือ?" แต่ความกล้านั้นก็หายไปเมื่อโซโลเดินกลับมาหาซันจิ "ว่าไงค่ะ?" ซันจิถาม"เราควรกลับเข้าไปในงานต่อนะครับ เพราะพ่อของผมท่านโทรตามน่ะครับ""อ่อ ค่ะ""งั้นเราไปกันเลยไหมครับ""อืม" ซันจิพยักหน้าตอบกลับ"งั้น...เชิญครับ" โซโลยกแขนของเขาขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อให้ซันจิควงแขนของเขาไป"ค่ะ" แต่ซันจิก็ไม่ปฎิเสธยอมควงแขนไปอย่างโดยดี ก่อนทั้งคู่จะเดินเข้าไปในงาน"พ่อครับ...ผมกลับมาแล้วครับ""ไปไหนมาล่ะเนี่ย...พ่อบอกให้พาน้องไปเต้นรำไง""ก็เต้นครับ แต่...""เป็นความผิดหนูเองแหละค่ะที่ชวนเขาไป ทางนี้ต้องขอโทษด้วยนะคะ" ซันจิโคงตัวลงขอโทษมิฮอล"..." แต่ดูเหมือนมิฮอลจะมองไปที่แขนของลูกชายที่ถูกควงซะมากกว่า "งั้นเองหรอ...""ครับ" โซโลขานกลับ"เอาล่ะ...ถึงเวลาที่เราต้องกลับกันแล้วตอนนี้เพโรน่ารออยู่ที่รถ" มิฮอลพูดกับโซโลก่อนจะเดินตรงออกไปจากงานเลี้ยง"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณซันจิ"จุ๊บ"เอ๊ะ!?" มือของซันจิที่เรียวงามถูกโซโลจุมพิศไปอย่างนุ่มนวล"ไว้คราวหน้าเจอกันนะครับ""ค่ะ..." ซันจิตอบกลับก่อนที่โซโลจะเดินออกไปจากงานระหว่างที่สายตาของเธอนั้นจ้องมองโซโลจนถึงสุดสายทาง... "ไม่เคยคิดว่า...เขาจะกล้าทำแบบนี้กับเราแฮะ?" ซันจิจับมือที่ถูกโซโลจูบไปก่อนที่ใบหน้าของเธอจะแดงจนถึงใบหู"คุณหนูครับ""หืม?...ค่ะ" ซันจิหันไปมองคนที่เรียกเธอจากด้านหลัง"คุณหนูครับ ท่านจัดส์ให้กระผมมาตามให้ไปที่ห้องทำงานท่านครับ""ห้องทำงาน...""ครับ เดี๋ยวรบกวนท่านช่วยเดินตามไปด้วยนะครับ""..." ซันจิเงียบไปไม่พูดอะไร"คุณหนูครับ..""ค่ะ...งั้นช่วยพาฉันไปที่ห้องด้วยค่ะ""ได้ครับ...เชิญตามมาทางนี้เลยครับ" ซันจิกับชายคนนั้นพากันเดินออกจากงานก่อนที่ทั้งคู่จะเดินตรงไปที่ห้องของจัดส์ระหว่างนั้นจัดส์ที่นั่งดื่มไวท์อย่างสบายใจในห้องภายในความมืดแต่ก็มีแสงส่องมาเล็กน้อยพอมองเห็นมือของเขาที่จับกรอบรูปใบหนึ่งไว้อยู่ ช่างสงสัยจริงว่าในมือของเขานั้นคือรูปอะไรกัน?ประกาศอีกรอบจ้าาขอโทษแฟนคลับทุกคนนะที่ไม่มีเวลาเขียนนิยายเลย เป็นเพราะเดียขึ้นปี1 แล้วงานเยอะขึ้นแต่เดียก็พยายามมีเวลาให้กับนิยายเรื่องนี้สุดๆเลยนะ ถ้ามีคอมเม้นให้หน่อยคงมีกำลังใจการเขียนมากแน่ๆเลย อิอิถ้ามีคอมเม้นสัก 4-5 คน เดียสัญญาญเลยว่าจะพยายามเขียนนิยายให้ทุกคน ทุกคนจะได้ไม่ต้องรอแบบนี้กันนะจะพยายาเขียนนะเจ้าค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น