ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : งานเลี้ยง
EP.5 : งานเลี้ยง"ชุดนี้เป็นไงค่ะ""ชุดก็สวยนะ แต่เรียบไปหน่อยไหมนามิ""เอ๋? เรียบไปหรอค่ะ?" 2 สาวที่พากันเลือกชุดไม่หยุด ไม่ว่าพวกเธอจะหยิบชุดไหน ต่างฝ่ายก็ไม่โอเคกันสักที ส่วนซันจิเองก็นั่งรอ 2 สาวที่เลือกชุดไป โดยไม่ปรึกษาเธอเลยสักคำ'เฮ้อ...แล้วไหงเราถึงต้องรอแบบนี้ด้วยล่ะ' ซันจิที่นั่งอยู่ที่เตียงของเรจู ก็ได้แต่คิดในใจ ไม่มีสิทธ์อะไรสักอย่าง 'นี่ก็ชั่วโมงกว่าแล้วนะ' ซันจิมองไปที่นาฬิกาที่ตั้งไว้บนโต๊ะข้างกับเตียงนอนของเรจู"ซันจิ""อะ...ห๊ะ" ซันจิสดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของเรจูที่เรียกเธอ"นั่งเหม่ออะไรอยู่น่ะ""ก็เปล่านี่""อืม" เรจูครางในลำคอกลับ"คุณหนูค่ะ คือดิฉันปรึกษากับคุณเรจูเรียบร้อยแล้วค่ะ" อยู่ๆนามิก็พูดขึ้นมาพร้อมแววตาที่เป็นประกาย"อะไรหรอที่ปรึกษากันน่ะ""ก็จะให้น้องรักของพี่ลองทุกชุดไงล่ะจ้ะ ฮิฮิ""ห๊ะ...ห๊า??""อานี่!""เอ๋???""ไม่ต้องมาเอ๋เลยนะ เอาเข้าไปเปลี่ยนไปเลย" เรจูยื่นชุดให้กับซันจิ"แต่ชุดนี้มัน..""ไม่ต้องมาขัดกันเลย เข้าไปลองเลย""อะ..อือ" แต่ซันจิก็ยอมไปเปลี่ยนผ่านไป 5 นาทีกว่าๆ"ซันจิ เสร็จหรือยังจ้ะ" เรจูเรียกซันจิที่อยู่ในห้องน้ำ"อืม...แน่ใจหรอว่าจะให้ฉันใส่ตัวนี้น่ะ" ซันจิที่ออกมาพร้อมกับชุดเดรสสีเหลืองที่เปล่งประกายและเป็นชุดเดรสตัวสั้นเปิดอกและเผยเห็นผิวขาวไปทุกส่วน"ว้าวคุณหนูชุดนี้สวยมากๆเลยค่ะ""ใช่มะๆ สวยสุดๆ"แต่ว่าชุดนี้มันแบบว่า...""แบบ?" เรจูถาม"ก็ชุดมันสั้นไปน่ะแถมรัดอีกต่างหาก""นั้นสินะ""ดิฉันก็ว่าอย่างงั้นเหมือนกันค่ะคุณเรจู""เฮ้อ...ฉันเห็นแล้วอึดอัดแทนซันจิ""ก็จริงค่ะ ชุดรัดแบบนั้นก็คงเดินไม่สะดวก""นั้นสินะ นามิ""ค่ะ""มันไม่ขนาดนั้นหรอกนะ ชุดก็สวยดีนะ" ซันจิที่เห็น 2 สาวที่ช่วยเลือกชุดให้อย่างสวย แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นแบบนั้นน่ะสิ หน้าตาของ 2 สาวกลายเป็นเหี้ยวเฉ่าไปเลย"ไม่หรอกนะซันจิ เพราะเรายังเหลืออีกเยอะที่จะให้เธอ" 2 สาว จับที่ไหล่ของซันจิและแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง!!"ถ้าพวกเธอว่างั้น ฉันก็...""งั้นซันจิลองชุดนี้นะ""อีกแล้วหรอ""อืมๆ" 2 สาวพยักหน้าผ่านไป 5 นาที"ชุดนี้ก็โอเคนะซันจิ""ก็สวยนะคะคุณเรจูแต่มันเหมือน พวกสาวอาหมวยไงไม่รู้ค่ะะ""แล้วชุดนี้ของดิฉันเป็นไงค่ะคุณเรจู""นี่เธอเห็นน้องสาวฉันเป็นตุ๊กตาไงยะ!! แต่งซะเหมือนตุ๊กตาเด็กอย่างไงไม่รู้""นี่ๆต้องชุดนี้เลย""คุณซันจิไม่เหมือนกับสาวน้อยแต่เหมือนกับสาวรุ่นใหญ่ในชุดสีทองไปทั้งตัว แถมอย่าลืมสิค่ะ ชุดรัดนะคะ""นั่นสินะ""ค่ะ""แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ไม่ว่าอย่างไงก็ตามฉันก็จะหาชุดที่สวยๆจนทุกคนต้องอึ่งทึ่งในความงามของน้องสาวฉันให้ดู""จัดไปเลยค่ะ""นี่ๆ ถามฉันยังว่าอยากเป็นแบบนั้นหรือเปล่าน่ะ" นามิ เรจู ในตอนนี้ดวงตาของพวกเธอมีแต่ความร้อนแรงบวกกับพลังงานที่ไม่มีวันหมดในตัวพวกเธออีก งานนี้คงเลือกชุดให้ซันจิคนสวยอย่างเต็มที่แน่นอน!1 ชั่วโมงผ่านไป"คุณเรจูค่ะ""ว่า..""รู้สึกว่าห้องของคุณเรจูจะ...""ฉันรู้แล้วน่ะ..." ในตอนนี้ 2 สาวที่นอนอยู่กองเสื้อผ้าที่เต็มไปหมดจนนับไม่ถ้วนแล้ว ในตอนนี้"เอาไงดีค่ะ""นั่นสิ ถ้าไม่มีชุดเด่นให้น้องสาวฉันใส่ก็...หืม?" ระหว่างที่เรจูนอนเครียดในชุดคืนพรุ่งนี้ให้น้องสาว ก็เหลือกตาไปเห็นซันจิที่นั่งยิ้มอยู่ที่เตียงและถือรูปใบหนึ่งไว้อยู่ "นั่นอะไรน่ะซันจิ" เรจูที่ลุกขึ้นมานั่งถามซันจิ"อะไรหรอ?" ซันจิถาม"ก็รูปที่เธอถืออยู่ไง รูปอะไรน่ะ""อ่อ ฉันว่าจะถามเธอพอดี" ซันจิยิ้ม"ถามฉัน?""ใช่...เอ่อ...คือว่า เธอยังเก็บชุดนี้ไว้อยู่ไหม?" ซันจิยื่นรูปให้เรจู"ชุดนี้...""ชุดอะไรหรอค่ะ" นามิลุกขึ้นมานั่งดูกับเรจู"อืม..." เรจูมองไปที่รูป ที่ซันจิยื่นให้ "นี่!! ฉันรู้แล้ว""อะไรค่ะคุณเรจู มีความคิดอะไรใช่ไหมค่ะ ถึงตะโกนออกมาแบบนั้น" อยู่ๆเรจูก็ตะโกนออกมา"ก็ประมาณนั้น""ประมาณ..." นามิทำตาเป็นประกาย"อืม..." เรจูเอารูปมาเทียบกับซันจิ "ฉันรู้แล้ว ว่าจะทำไงให้น้องสาวของฉัน เด่นที่สุด" เรจูยิ้มให้ นามิและซันจิ"คุณเรจูจะทำไงค่ะ""หึๆ เดี๋ยวคืนนี้ก็รู้กันเองแหละนามิ" เรจูขำอยู่ในลำคอก่อนจะหันมาพูดกับนามิ "คืนพรุ่งนี้ ทายาทวินสโม๊ค สาวงามในตระกูล จะเด่นให้ทุกคนต่างก็อึ้งไปเลย หึๆ" เรจูมีความคิดดีๆที่จะทำให้ซันจินั้นกลายเป็นคนที่เด่นที่สุดในงาน แต่มันจะเป็นอย่างไรกัน???....ในที่สุดคืนนี้ก็มาถึง งานเลี้ยงอันหรูหราในคฤหาส์นตระกูลวินสโม๊ค ไม่ว่าจะเป็นตรงไหนๆของคาฤหาส์นนี้ก็จะถูกประดับไปด้วยเพรชและทองและก็มีแต่พวกเครื่องดื่มมากมายที่มีแต่ของดีที่พวกคนรวยเท่านั้นที่จะได้ลองสัมผัสลิ้มรสพสวกนี้ผู้คนต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นพวกตระกูลมาเฟียทุกหลักแหล่ง หรือพวกคนชนชั้นสูงที่มีฐานะและชื่อเสียงก็พากันมาร่วมงานที่คาฤหาส์นแห่งนี้ทุกคนในงานต่างก็เพลิดเพลินและสนุกกับการแสดงโชว์ที่คนในตระกูลวินสโม๊คจัดมาให้ และส่วนบางคนก็ไม่ได้มีโอกาสเจอกัน ก็พากันคุยกันอย่างสนุกสนาน ดูรวมๆแล้ว ทุกคนก็ต่างก็มีความสุขกันทั้งนั้น"แขกผู้มีเกียร์ติทุกท่านครับ ตอนนี้ก็เป็นเวลาอันสมควรแล้วที่เราจะได้เจอกับเจ้าภาพงาน..." ระหว่างที่ผู้คนสนุกกันก็มีชายในชุดสูทที่อยู่บนบรรไดอันหรูหราได้ประกาศให้กับแขกในงาน "ตอนนี้ขอให้ทุกท่านโปรดปรบมือให้กับเจ้าภาพงานหรือท่านจัสจ์ เจ้าของคฤหาส์นตระกูลวินสโม๊ค" ระหว่างที่ประกาศ ชายที่มีร่างอันใหญ่โตในชุดสูทสีดำพร้อมกับผ้าคลุมสีแดงก็เดินลงมาจากบรรได ในขณะที่แขกที่มาร่วมงานก็ต่างพากันปรบมือให้กับเขา"นี่สินะครับ จัสจ์ตัวจริงเสียงจริง""ตัวจริงของท่านนั้นตัวใหญ่กว่าในภาพเสียอีกครับ""รู้สึกยีนดีอย่างยิ่งที่ได้มาร่วมงานนี้" ระหว่างที่ผู้คนพาคนก็พากันเดินมาทางจัสจ์และพูดอะไรต่างๆนาๆ ให้เขาฟัง"ขอขอบคุณทุกท่านมาก ที่พากันมางานของผม""ไม่เป็นอะไรหรอกครับ""พวกเรายินดีอยู่แล้วครับ""ครับ ขอบคุณจริงๆ" แต่จัสจ์ ก็ได้แต่ยิ้มให้กับทุกคน"ขอเชิญทุกท่านพบกับ เหล่าทายาทของตระกูลวินสโม๊ค ลูกชายคนโตและลูกสาวคนโตของตระกูลวินสโม๊ค ท่านชายอิชิจิและท่านหญิงเรจู" เรจูกับอิชิจิเดินควงกันลงมา ผู้คนที่พากันมองก็ต่างชื่นชมทายาทคนโตทั้ง 2"คุณเรจูสง่างามมากค่ะ""นั่นสิค่ะ ชุดเดรสสีชมพูตัวยาวนี้เหมาะกับสาวสวยอย่างคุณเรจูมากเลยค่ะ""ขอบคุณค่ะ" เรจูที่ได้รับคำชมจากผู้คนมากมายก็ยิ้มให้"คุณชายคนโตก็ดูสง่างามเช่นกันนะค่ะ""นั่นสิค่ะ""นั่นไงจ้ะลูกรัก คนที่พ่อของเราร่วมธุรกิจด้วย""นี่น่ะเหรอค่ะ คุณแม่""ใช่จ้ะ""ดูดีกว่าที่คิดอีกนะคะ”"ใช่ไหมล่ะจ้ะ""ลูกเองก็ต้องคว้าเขามาให้ได้นะ""ได้ค่ะคุณแม่ ลูกชายคนโตต้องเป็นของหนู" แต่ดูเหมือนว่าเหล่าลูกๆของคนชนชั้นสูงส่วนใหญ่สนับสนุนลูกสาวของพวกเขาให้คว้าหัวใจของลูกชายคนโตของตระกูลนี้กันใหญ่"ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานกันนะครับ" อิชิจิโค้งตัวให้กับคนในงานกันพร้อมส่งรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ทำให้สาวๆต่างพากันส่งสายตาเหมือนกับว่าจะแย่งชิงอิชิจิกันไปให้ได้อย่างไงไม่รู้"เชิญครับ ท่านทั้ง2...." แต่ดูเหมือนผู้คนพากันสนใจ 2 พี่น้อง จนไม่สนใจที่คนประกาศเลย"ดูนั่นสินั้นมัน ลูกชายคนกลางกับลูกชายคนเล็ก""นั่นสินะ""นั่นมันลูกชายคนเล็กหรอ?""ไม่ได้เจอตั้งนาน โตเป็นหนุ่มแล้ว""แหมลูกชายคนกลางเองก็เหมือนกันนะครับ" ทุกคนพากันตกอกตกใจที่ไม่ได้เจอกับเด็กทั้ง 2 คน มาตั้งนาน กลับโตเป็นหนุ่มไปเสียแล้ว"เชิญทุกท่าน เพลิดเพลินกับงานนี้ให้เต็มที่เลยครับ""เชิญเลยครับ" หลังจากที่ทั้งคู่เดินลงมาก็ส่งยิ้มให้กับทุกคน ก่อนที่ทุกคนจะยิ้มตอบให้"นิจิ ยนจิ""หือ?" ทั้งคู่หันไปมองจัสจ์ที่เรียกและยืนอยู่กับพวกพี่ชายที่ยืนรอ"มานี่หน่อยสิ""ต้องขอตัวก่อนนะครับทุกท่าน" นิจิตอบก่อนจะเดินนำหน้าน้องชายไป "ครับท่านพ่อ" นิจิพูด"นิจิ ยนจิ ขอแนะนำ นี่คือหุ้นส่วนของอิชิจิ ที่เป็นคนช่วยเรื่องด้านอาหารในงานนี้""ยินดีต้อนรับครับ" นิจิ ยนจิไม่รอให้พ่อพูดรีบโค้งตัวทันทีที่พ่อแนะนำ"นี่เหรอ ลูกชายคนที่ท่านพูดน่ะครับ""ครับ นิจิทำงานที่เดียวกับอิชิจิเพราะอีกไม่นาน นิจิก็จะได้ขึ้นเป็นรองผู้บริหารคนต่อไป""งั้นเหรอครับ ดีจริงๆเลย" ชายอ้วนในชุดสูทที่ถือแก้วไวท์ไว้ยิ้มให้ "จริงด้วยกระผมเองก็มีลูกสาวคนนึงครับ""งั้นหรอ แล้วเธออยู่ไหนครับ" จัสจ์ถาม"สักครู่นะครับ สงสัยเธอน่าจะอยู่แถวนี้" ชายคนนั้นเดินไปตามลูกสาว"ท่านพ่อครับ""อะไรหรอ นิจิ""ที่เรียกผมมาก็เพราะ...""นี่ครับท่านจัสจ์ขอโทษที่มาช้านะครับ" ไม่ทันที่นิจิจะพูดจบ เขาก็เดินกลับมาก่อน "นี่ครับลูกสาวของผม นาตาลี""แหมน่ารักจริงๆนะครับ""นาตาลี นี่ท่านจัสจ์และก็ลูกๆของท่าน""ยินดีที่ได้พบท่านค่ะ" สาวงามในชุดเดรสสีแดงผมสีทองถอนสายบัวและส่งรอยยิ้มให้"เป็นเด็กมีมารยาทจริงๆนะครับ""ครับ ลูกสาวของผมน่ะเป็นเด็กดีแถมเธอเพิ่งจะเรียนจบจากออสเตรเลียเมื่อปีที่แล้วเองครับ""เก่งจริงๆเลย" จัสจ์ยิ้มให้เด็กสาว "นี่ นิจิ ทำไมไม่พานาตาลีไปเต้นรำล่ะ""ผะ...ผม คือผม..""จะดีหรอค่ะท่าน ที่ให้ท่านชายมาเต้นรำกับดิฉัน" นิจิมองไปที่นาตาลีที่ส่งยิ้มให้"ไม่เป็นไรหรอก แค่เต้นรำเอง" จัสจ์ตอบ "นิจิ พานาตาลีไปเต้นรำสิ""..." นิจิเงียบและมองไปที่นาตาลี "เชิญครับ คุณนาตาลี" แต่เขาก็ยอมพาเธอไปเต้นรำ"ลูกสาวของผมกับลูกชายของท่านช่างเหมาะสมเสียจริงครับ" ชายอ้วนพูดก่อนจะหันไปยิ้มให้"นั้นสิครับ" จัสจ์ตอบเพียงคำสั้นๆ เพราะสายตาของจัสจ์มองไปที่ลูกชายกับผู้หญิงคนนั้นที่กำลังจูงมือเธอเพื่อเต้นรำทุกคนในงานพากันเพลิดเพลินกับงานและพากันพูดคุยกับลูกๆของเจ้าภาพงานนี้ และไม่มีใครสนใจว่าแล้วลูกสาวอีกคนล่ะ หายไปไหน?แตะ"หืม?" เรจูหันไปมองคนที่แตะไปที่หลังเธอ"คุณเรจูค่ะ""อ้าวนามิจัง" เรจูหันไปคุย"เอ่อคือว่า...." แต่ว่านามิกระซิบไปที่หูของเรจู"อ่อ เข้าใจแล้วเดี๋ยวฉันตามไป""ค่ะ" นามิขานกลับและเดินออกไปจากตรงนั้น และเรจูก็หันกลับไป"ทุกท่านค่ะ คือดิฉันต้องขอตัวก่อนนะค่ะ" เรจูพูดก่อนจะเดินออกไปจากผู้คนมากมาย"เรจู นั่นเธอกำลังไปไหนน่ะ?""หือ?" เรจูหันไปมองตามเสียงที่เรียก "อิชิจิ""ฉันถามเธอว่า ไปไหน?" อิชิจิเดินเข้าไปใกล้เรจู"ฉันก็แค่จะไปห้องน้ำน่ะ""หืม?" อิชิจิขมวดคิ้วใส่เรจูที่ทำท่าทางแปลก "ก่อนเราจะเดินลงมาเธอเองก็ทำธุระไปเองไม่ใช่เหรอ" อิชิจิเถียงกลับ"มัน มัน ก็ใช่ ฉันเพิ่งเสร็จไปแต่...แต่" เรจูเริ่มพูดขัดๆเมื่อน้องชายเริ่มไม่ค่อยเชื่อเธอเท่าไหร่ "ฉันปวดท้องน่ะ ช่วงนี้ท้องไม่ดีเลยนะ แฮะๆ" แต่เรจูก็หาข้ออ้างจนได้"หึ เป็นหมออย่างไงของเธอ ดูแลคนไข้ก็ได้แต่กลับดูแลตัวเองไม่ได้เนี่ยนะ" อิชิจิยืนกอดอกก่อนจะขมวดคิ้วรอบที่2"ก็แหมอิชิจิ ฉันก็ต้องดูแลคนไข้สิ เรื่องของฉันมันอย่างไงก็ได้น่ะ" แต่เรจูก็กำลังหาข้ออ้าง "ถ้าหากนายไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะ" เรจูรีบเดินหนีไปจากอิชิจิ"..." อิชิจิที่ยืนเงียบและมองพี่สาวเดินจากไป ก่อนจะหันกลับไปที่เดิม แต่ตัวเขาก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าเธอจะไปไหนกันแน่?....หลังจากที่เรจูเดินออกมาจากผู้คนในงาน เธอเดินมาข้างในตัวของคฤหาสน์ และมองไปรอบๆเผื่อมีใครตามเธอมาเมื่อมาถึงห้องของเธอ เธอก็ยังคงระแวงว่าใครจะเห็นเธอหรือเปล่า และเมื่อสังเกตทุกที่แล้วเธอจึงเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอเอง"เป็นไงบ้าง" เรจูพูด"เรียบร้อยแล้วค่ะ" นามิที่อยู่ในห้องด้วยขานกลับ "นี่ค่ะคุณเรจู คุณซันจิดูเด่นมากไหมค่ะ อิอิ""?!" เรจูถึงกับหยุดชะงักเมื่อนามิโชว์ผลงานตัวเองให้ดู"ทึ่งเลยหรอค่ะ""เก่งมากเลยเลยนามิ""คราวนี้แหละ ผู้คนในงานก็จะได้เห็นสาวสวยของงานตัวจริงแน่นอน!!""ใช่แล้วนามิ นี่แหละสาวงามที่แท้จริง"ระหว่างที่พวกเรจูกำลังตื่นเต้นกันนั้น ก็กลับมาดูนิจิที่พานาตาลีที่เป็นลูกสาวหุ้นส่วนของอิชิจิเต้นรำกันอยู่ ผู้คนที่พากันเต้นรำหรือผู้คนที่ยืนมองกันอยู่นั้น ก็จับจ้องมาที่ทั้งคู่ ด้วยสายตาที่เอ็นดูทั้งสอง แต่ว่ากับนิจินั้นไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะรู้สึกเช่นไร เพราะเขาเงียบตลอดเวลาที่พานาตาลีมาเต้นรำ"เป็นอะไรไปค่ะ คุณนิจิ""อะ...เอ๊ะ? ครับ""หึๆ" สาวน้อยหัวเราะในลำคอ "นี่คุณเป็นอะไรไปค่ะ" เธอถามเขา"ก็เปล่านี่ครับ" เขาก็ปฏิเสธ"งั้นเหรอค่ะ"หมับ"เห?!""ฉันทำคุณตกใจหรอค่ะ""ก็ตกใจสิอยู่ๆคุณก็" นิจิตกใจเพราะอยู่ดีๆ นาตาลีก็เอาแขนทั้งสองข้างไปกอดที่คอของนิจิ"ก็แค่เปลี่ยนท่าเองค่ะ""คือว่า...ผมคิดว่า""อย่าเป็นกังวลไปค่ะ นี่ก็แค่การเต้นรำเพียงเท่านั้นค่ะ" นาตาลียื่นตัวขึ้นและเอายื่นหัวเธอไปใกล้หูของนิจิก่อนจะกระซิบข้างๆหู "คุณนิจิค่ะ ฉันว่าตอนนี้คุณควรต้องเต้นรำกับฉันนะคะเพราะตอนนี้ทุกคนจับจ้องมาที่เราอยู่ มันจะดูไม่ดีถ้าคุณอยู่เฉยๆน่ะ""..." นิจิหันไปมองผู้คนที่จับจ้องพวกเขาทั้งสอง "เฮ้อ..." เขาถอนหายใจก่อนที่จะโอบเอวของเธอและเต้นต่อ"ทั้งคู่ดูเหมาะสมมากเลยจริงๆค่ะ""นั่นสิค่ะคุณนาย""เด็กสองคนเหมาะสมกันจริงๆ""เฮ้อ..." นิจิถอนหายใจให้กับคำพูดของหญิงสาว2คนในวัยกลางคนกำลังพูดเรื่องของเขากับนาตาลีในตอนนี้ แต่นิจิเองก็ไม่มีทางเลือก นอกจากต้องยอมเต้นต่อไป"ทุกท่านค่ะ!!""?!" อยู่ๆเสียงของผู้หญิงผมสีส้มในชุดสูทหรือชุดฟอร์มตัวสั้นสีดำก็ตะโกนมาจากทางบรรไดอีกครั้ง"ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะและให้ทุกท่านรอนาน....""ผู้หญิงคนนั้นกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ""ไม่รู้สิค่ะ""พูดอะไรของหล่อนน่ะ""ยังจะแนะนำใครอีก""ก็แนะนำไปหมดแล้วนี่" ขณะที่เธอกำลังพูดทุกคนพากันซุบซิบกันใหญ่เรื่องที่เธอพูด"หึ อะไรกันก็แนะนำไปแล้วนี่น่ายังจะมีอีกหรอแล้วคราวนี่ใครกันล่ะ...""ยังไม่หมดหรอกค่ะ ยังเหลืออีกคนอยู่ค่ะ""อะ...ท่านเรจู" อยู่ๆเรจูก็พูดแทรกขึ้นมาท่ามกลางผู้คนที่ชุนชิบกัน"ต้องขอประทานโทษที่มาช้านะคะ" เรจูยิ้มให้ "แต่เรามาดูกันดีกว่าค่ะว่าใครกัน" เรจูบอกกับคนที่พาซุบซิบก่อนที่เธอจะเดินไปหาครอบครัว"ยัยนั่นหรอ?""ใครหรอค่ะคุณนิจิ" นาตาลีที่ควงแขนของนิจิไว้ถาม"อ่อ น้องสาวผมน่ะครับ""งั้นหรอค่ะ""ครับ...""..." นาตาลีไม่ตอบกลับแต่มองไปทางเดียวกับนิจิที่กำลังจับจ้องไปที่บรรได"หึ อยากเห็นเร็วๆจังเลย" อิชิจิที่ยืนกอดอกก็พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์"หรอ...""หืม?" อิชิจิมองไปที่ยนจิที่ตอบเพียงเล็กน้อย "เป็นอะไรไปน่ะยนจิ" อิชิจิถาม"ก็เปล่านี่...""แต่สีหน้าของนายมันกำลังบอกฉันว่า...ไม่ปกติ""ไม่เป็นไรหรอกน่ะ...ฉันก็แค่..""เธอเดินมาแล้วค่ะ""หะ...ห๊ะ" ยนจิเงยหน้าเมื่อได้รู้ว่าสิ่งที่เขาได้เจอต่อจากนี้คืออะไร 'เอาไงดีเรา จะมองหน้ากันติดไหมเนี่ย..ไม่น่าเลยเรา' ยนจิคิดในใจพร้อมกับสีหน้าเหมือนกับคนป่วยเพราะซีดไปหมด"..." แต่อิชิจิที่ยืนข้างก็ไม่พูดอะไร "หึ" อิอิจิขำในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก"ขอให้ทุกคนช่วยกันปรบมือให้กับคุณหนูซันจิด้วยค่ะ" หลังเธอพูดจบทุกคนก็พากันปรบมือตึก ตึกเสียงเท้าของสาวน้อยที่เดินลงมาจากบรรไดด้านซ้ายที่ถูกแบ่งเป็นสองทางที่ให้เดิน และผู้คนที่รอชมสาวงามที่เธอบอก"ห๊า..." ผู้คนที่รอชมก็เจอกับซันจิที่เงยหน้าให้ทุกคนชมและยืนอยู่ที่บรรได ทุกคนอึ่งทึ่งไปเมื่อได้พบกับเธอซันจิที่ลงมากจากบรรไดและผู้คนที่มองเธอกันตาไม่กระพริบและอาจมีเสียงของหลายคนซุบซิบกัน เพราะซันจิในตอนนี้สง่างามมาก ซันจิในชุดเดรสคอปาดเปิดไหล่ และชุดของซันจินั้นข้างหน้าสั้นข้างหลังยาวระบายหรูสีขาว และรวมกำไลข้อมือที่เป็นดอกกุหลาบสีขาวสวย รวมถึงทรงผมที่ถูกจัดทรงสวยแล้วบนผมของเธอนั้นก็มีที่คาดผมสีเงินที่เป็นประกายเป็นรูปดอกกุหลาบอีกเสียด้วย จนทำให้เธอในตอนนี้เป็นสาวที่สง่างามที่สุดแล้วและกลายเป็นที่จับตามองของทุกคนซันจิลงมาจากบรรไดด้วยท่าที่สง่างามยิ่งนักและเหมาะสมสำหรับสาวที่เป็นคนในตระกูลชั้นสูง จนใครที่เห็นก็อดปลื้มเธอไม่ได้เพราะนอกจากงามแล้วรอยยิ้มที่ซันจิยิ้มอยู่ตอนนี้ก็งามไม่แพ้กัน"ฉันคุ้นหน้าเธอ" ส่วนใหญ่ที่แอบปลื้มก็ต้องมีส่วนใหญ่ที่ชอบซุบซิบเหมือนกัน"ฉันก็คุ้น""นั่นผู้หญิงที่ออกหน้าแรกของหนังสือพิมพ์ไม่ใช่หรอ""นั้นมันสาวงามในฝรั่งเศสที่เขาลือกันนี่""นั้นมันเธอนี่""มาอยู่นี่ได้ไง""เธอเป็นลูกสาวหรอ""จริงหรอ" เสียงของผู้คนพากันซุบซิบซันจิกันใหญ่โต เมื่อได้พบเห็นเธอเมื่อซันจิเดินลงมาจากบรรไดแล้ว ก็ถอนสายบัวให้ทุกคนและยืนในท่าสงบนิ่งแต่ใบหน้านั้นกลับก้มลงไป เพราะความที่ตนไม่มั่นใจในตัวเองมากนัก"ซันจิ""?" ซันจิเงยหน้ามองไปที่คนเรียก ซึ่งเป็นพี่สาวของเธอ "เรจู" ซันจิเรียกด้วยน้ำเสียงเรียบ"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่จัดการเอง" เรจูกระซิบข้างๆหู "ทุกคนค่ะ ฉันรู้ว่าทุกคนหลายท่านอาจรู้จักเธอในนามสาวงามแห่งภัตตาคารบาลาติเอ้ แต่ในตอนนี้เธอคือ วินสโม๊ค ซันจิ เป็นทายาทตระกูลวินสโม๊ค ตัวจริงเสียงจริงค่ะ""ไม่น่าเชื่อ""อะไรกัน""นี่ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาว..""นี่เรื่องจริงหรอ" ทุกคนที่ได้ยินอย่างงั้นก็ต่างพากันตกใจ เพราะไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงคนที่ยืนตรงหน้าพวกเขากับผู้หญิงที่ได้นามว่าสาวงามแห่งภัตตาารคบาลาติเอ้ จะเป็นคนๆเดียวกัน""เห้อ...รู้สึกไม่ดีเลย" ซันจิกอดอกพร้อมสีหน้าที่หมองไปเลย"ฮิฮิ ไม่เอาน่า พวกเขาก็เป็นแบบนี้แหละนะ" เรจูโอบไหล่น้องไปพร้อมปลอบใจเธอ"ดิฉันรู้สึกเป็นเกียร์ติมาก...ที่ได้เจอกับลูกสาวอีกคนของวินสโม๊ค""เอ๊ะ?!""ยินดีที่ได้พบค่ะ ท่านเรจู และคุณหนูซันจิ" 2 สาวหันไปมอง หญิงชราคนหนึ่งที่ยิ้มให้กับพวกเธอ"อ้าวป้าเมย์""ไงค่ะท่านเรจู""บอกกี่ครั้งแล้วค่ะป้าเมย์ ให้เรียกว่าคุณหมอเรจูไงค่ะ""ฮ่าๆก็แหม อยู่ที่นี่ก็ต้องเรียกแบบนี้สิค่ะ""ฮ่าๆ ค่ะป้าเมย์...อะ อ้าวนั่นมันหนูเดียนี่" เรจูหันไปคุยกับเด็กผู้หญิงที่เดิมตามหลังหญิงชราคนนี้"สวัสดีค่ะคุณหมอ""จ้า" เรจูยิ้มให้ "เธอนี่ไม่ได้เจอกันนานน่ารักขึ้นนะเนี่ย อิอิ" เรจูลูบหัวของเด็กสาว"แหมคุณหมอล่ะก็...""..." ซันจิที่ยืนในท่าสงบนิ่งก็เผลอยิ้มออกมามองพี่สาว"คุณหนูค่ะ""อะ...ค่ะ" ซันจิสดุ้งเมื่อหญิงชราสกิดเธอ"พ่อของคุณหนูเป็นไงบ้าง?""พ่อ?""ก็คุณเซฟไงค่ะ ดิฉันเคยไปทานอาหารที่ภัตตาคารบาลาติเอ้ค่ะ""อย่างงี้นี่เอง" ซันจิก้มตัวลงไปคุยกับหญิงชราเล็กน้อย "สบายดีค่ะ คุณพ่อท่านแข็งแรงดี""งั้นเหรอค่ะ""ค่ะ" ซันจิยิ้ม"งั้นก็ดีแล้วค่ะ""ค่ะ""ดีจริงที่ได้เจอกับลูกสาวของชายคนนั้น เขาทำอาหารเก่งมากแถม...." ซันจิฟังที่หญิงชราคนนี้พูดก็อดที่จะคิดถึงพ่อไม่ได้ ซันจิคิดว่าถ้าพ่อได้ยินสิ่งที่หญิงชราคนนี้พูดล่ะก็ ต้องดีใจแน่ๆ"ป้าเมย์ค่ะ" อยู่เรจูก็มาพูดแทรกขึ้น"ค่ะท่านเรจู" หญิงชราขานกลับ"พวกเราต้องขอตัวก่อนนะคะ ดิฉันต้องพาซันจิไปพบกับพี่น้องคนอื่นๆก่อน""อ่อ อย่างงี้เอง" หญิงชราพูด "งั้นก็เชิญเลยค่ะ แต่ก็ต้องขอบคุณอีกครั้งที่ทำให้ฉันได้พบกับคุณหนูซันจิคนนี้" หญิงชรายิ้มให้ซันจิ "ว่างๆดิฉันจะไปทานอาหารที่นั่นอีกนะค่ะ""ค่ะ ภัตตาคารบาลาติเอ้ ต้อนรับเสมอค่ะ" ซันจิยิ้มกลับให้“งั้นขอตัวก่อนนะคะ” เรจูพูด ก่อนจะเดินไปอีกทางพร้อมซันจิ"...." แต่สีหน้าของซันจินั้นกลับซีดไป"เป็นอะไรไปน่ะซันจิ" เรจูหันไปมองน้องสาวสที่ทำสีหน้าแปลกๆอีกแล้ว"เปล่าหรอกฉันก็แค่...กังวลน่ะ""หึๆอีกแล้วนะ" เรจูพูดพร้อมหัวเราะ "ทุกอย่างมันจะโอเคเองแหละ" เรจูพยายามปลอบใจซันจิ"ก็หวังว่าจะเป็น....""ยินดีต้อนรับนะ...ซันจิ""?!" ซันจิสดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของคนที่เธอไม่อยากได้ยินก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของเสียง "ไม่เจอกันนาน สบายดีไหม...น้องรักของฉัน"'อิชิจิ...' ซันจิพูดในใจก่อนที่จะมองไปที่อิชิจิที่กำลังยิ้มให้เธอ"ชุดสวยนี่" อิชิจิยิ้มก่อนจะมองตั้งแต่หัวจรดเท้า'มองกันอีกแล้วทำไมเราต้องคิดถึงเรื่องนั้น...'‘อย่านะ!’"เห?!""ซันจิ..." เรจูที่โอบไหล่น้องสาวอยู่ อยู่ๆซันจิก็ตัวสั่นขึ้นมา"ทำไมล่ะ ออกจะสนุกจะตาย เธอไม่ชอบไง" เสียงมันเริ่มดังเข้ามาในหัวของซันจิอีกครั้ง"ไม่เอา!! ขอร้องล่ะหยุดเถอะนะ" และเสียงครั้งนี้มันเจ็บปวดกว่าเดิม"อะไรกัน โตแล้วนะยังจะร้องไห้เป็นเด็กอีกหรอ ฮ่าๆ" ซันจิตัวสั่นไม่หยุดเพราะเสียงมันดังขึ้นเรื่อยๆ"อย่านะ!! ขอร้องล่ะ อย่านะ!! อย่า!!""ซันจิ!!""อะ...แฮร่ๆ" ซันจิที่สดุ้งในเสียงที่เรจูเรียกเพราะตอนนี้ซันจิที่หอบไม่หยุดพร้อมดวงตาที่หวาดกลัวไป"ทำไมหอบแรงขนาดนั้น ไม่สบายหรือเปล่า?" เรจูจับไปที่หน้าผากของซันจิ "เอ๊ะ? ก็ไม่เห็นมีไข้หรือว่า...""ไม่ต้องหรอกเรจู..." อยู่ซันจิก็พูดขึ้นมา "หึ ส่วนอิชิจิ" ซันจิมองไปที่อิชิจิพร้อมแววตาที่เย็นชา"มีอะไรหรอ?" แต่เขาก็ไม่หยุดแสยะยิ้มมุมปาก"ขอบคุณเรื่องชุด.." ซันจิที่ส่งสายตาที่เย็นชาให้เขาและไม่พูดอะไรอีก"มาแล้วหรอ กว่าจะโผล่หัวออกมาได้" ระหว่างที่ซันจิกับอิชิจิจ้องมองกัน เสียงชายร่างใหญ่ก็พูดขึ้นมาและเดินมาทางเธอกับอิชิจิ"ค่ะ...ท่านพ่อ" ซันจิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไปเลย"ก็ดีเพราะฉันจะขอแนะนำให้รู้จักกับคนๆนึง" จัสจ์พูดก่อนที่ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำจะเดินมา "นี่คือมิฮอล หรือในนามของเขาก็คือตาเหยี่ยว เป็นอีกหนึ่งในมาเฟียที่ฉันกำลังร่วมเป็นพันธมิตรอยู่" จัสจ์แนะนำให้ซันจิ"ยินดีที่ได้พบค่ะ" ซันจิถอนสายบัวให้คนตรงหน้า"ฉันเองก็ยินดีที่ได้พบกับลูกสาวอีกคนของจัสจ์ ไม่คิดว่าตัวจริงจะสวยขนาดนี้" มิฮอลพูด"..."แต่ซันจิทำได้แต่ส่งยิ้ม"แล้วทางฉันก็ขอแนะนำด้วยล่ะกัน..." มิฮอลพูดขึ้นก่อนจะหันไปโบกมือกับใคร "นี่คือเพโร่น่า ลูกสาวคนเล็กของฉัน" มิฮอลแนะนำสาวผมสีชมพูที่เดินมา"ยินดีที่ได้พบค่ะ" เด็กสาวถอนสายบัวให้กับทุกคนพร้อมยิ้มให้"ลูกนายนี่โตไวจริงนะ" จัสจ์ที่ยืนกอดอกก่อนพูดกับมิฮอล "แล้วอีกคนล่ะ" เขาถาม"อีกคนน่ะหรอก็...""ขอโทษที่ผมมาช้าครับ" อยู่ๆชายหนุ่มเจ้าของผมสีเขียวในชุดสูทสีขาวก็พูดแทรกขึ้น"มาแล้วหรอ" มิฮอลหันไปมองเสียงของชายหนุ่ม"ขอโทษจริงๆครับที่มาช้า""นี่น่ะหรอลูกชายคนโตของชายผู้เป็นตำนาน เนอะซัน..." เรจูที่ยืนพูดก็มองไปทางซันจิ "ซันจิ...เป็นอะไรอีกแล้วน่ะ" แต่ดูเหมือนคราวนี้ซันจิจะอึ่งทึ่งกับบางอย่างเข้า"ผู้ชายคนนั้น..." ซันจิมองไปที่ชายคนนั้น"แนะนำให้เขารู้จักกันหน่อยสิ" มิฮอลกอดไปที่ไหล่ลูกชายคนโต"ครับพ่อ" เขาขานกลับ "ผมโรโรโนอา โซโล" เขาโค้งตัว"ใช้นามสกุลแม่หรอ"จัสจ์พูดกับชายหนุ่ม"ก็ใช้แบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่" มิฮอลพูด "โซโลพ่อขอแนะนำให้รู้จักกับลูกสาวอีกคนของจัสจ์" มิฮอลพูดกับลูกชายก่อนจะให้ลูกหันตามที่เขาหัน "ขอแนะนำ วินสโม๊คซันจิ คู่หมั้นของลูกไงล่ะ""อะ...ห๊ะ?!" แต่ว่าเขาก็ต้องอึ่งไปเมื่อพบกับหญิงสาวที่เป็นคนเดียวกันกับที่อยู่กับเขาที่อยู่สนามบิน 'คุณผู้หญิงคนเดียวกับ...' เขาพูดในใจพร้อมสายตาที่เบิกโต'คนที่เราเจอที่สนามบิน' ซันจิคิดในใจก่อนจ้องมองไปที่ชายคนนั้น'อย่าบอกนะว่าเธอเป็น' เขาก็เช่นกัน'เขาจริงๆน่ะหรอที่เป็น''คู่หมั้นของฉัน/ผม'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น