ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ความใส่ใจของเธอ
EP:11 : ความเอาใจใส่
เช้าวันต่อมา...อากาศที่สดใสแสงแดดที่ส่องมาที่ห้องของซันจิ บนเตียงนอนที่จัดชุดไว้อย่างสวยงามเตรียมพร้อมอย่างดี
ซ่า
เสียงน้ำที่ไหลมาจากฝักบัวมันกำลังกระทบมาที่เรือนผทสีทองสลวยจนไปถึงร่างกายเปราะบางของซันจิที่กำลังอาบน้ำ เธอค่อยๆถูฟองออกจากร่างกายจนเผยเห็นผิวขาวเนียนและร่างกายที่หุ่นผอมเพรียวอย่างกับหุ่นนางแบบของเธอ
จากนั้นซันจิที่อยู่ในผ้าขนหนูตัวเดียวกำลังไปนั่งที่โต๊ะแต่งหน้าและเธอก็ถือไดร์เป่าผมขึ้นมาก่อนที่จะเป่าไปที่ผมตัวเองอยู่หน้ากระจกห้อง
หลังจากเป่าผมเสร็จ ซันจิจึงลุกจากหน้ากระจก และไปสวมเสื้อผ้าที่เธอเตรียมเอาไว้ และค่อยเดินไปดูที่กระจกและหมุนตัวไปมามองเสื้อที่เธอใส่
ก๊อกๆ
"คะ?" ซันจิขาน
"อีก 5 นาทีจะทานอาหารเช้าแล้วคะคุณหนู"
"คะ เดี๋ยวลงไป" ซันจิตอบกลับ
...
ณ ห้องทานอาหาร
"วันนี้ที่บริษัทมีงานอะไรเพิ่มเติมไหม นิจิ?" เสียงจัสจ์ที่อยู่หัวโต๊ะพูด
"มีแค่งานเช้าครับ" นิจิตอบกลับ
"งั้นเดี๋ยวตอนบ่ายลูกช่วยพาหนูนาตาลีไปเที่ยวหน่อยนะ เพราะพ่อมีเรื่องจะคุยกับพ่อของหนูนาตาลีน่ะ"
"ดูแลผู้หญิงคนนั้นหรอครับ?"
"ก็ใช่น่ะสิ ช่วยพ่อหน่อยล่ะกันนะ"
"แต่ว่าผม..."
"ลูกจะขัดคำสั่งพ่อหรอ...นิจิ"
"อะ...ครับ เดี๋ยวผมพานาตาลีไปเที่ยวเอง"
"ดีมาก...เดี๋ยวลูกก็มารับนาตาลีที่บ้านล่ะกันนะ"
"ครับ..."
"คุณหนูซันจิมาแล้วคะ"
"อืม.." จัสจ์พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"คะ"
"อรุณสวัสดิ์คะ ทุกท่าน"
"วันนี้ตื่นเช้าจังนะ" เรจูพูด
"ก็เดี๋ยวทานอาหารเช้าไม่ทันน่ะสิ"
"จ้า"
"หืม?" ซันจิหันไปมองฝั่งตรงข้ามซึ่งเป็นที่นั่งของอิอิจิ "อิอิจิไปไหนล่ะ?" เธอถาม
"เห็นว่ามีประชุมเช้าน่ะ" เรจูที่นั่งข้างๆตอบเธอ
"อืมม"
"ป่านนี้แล้วทำไมยนจิยังไม่ลงมาอีก?"จัสจ์พูด
"เห็นนายน้อยบอกว่าไม่สบายเลยขอลา 1 วันน่ะคะ" สาวใช้ตอบ
"ไม่สบายหรอ"
"คะท่าน"
"งั้นก็ให้พักสักวันไป" จัสจ์พูด "เรจูก็ช่วยขึ้นไปดูน้องก่อนขึ้นไปทำงานด้วยล่ะ"
"คะท่านพ่อ"
"..." ซันจิที่นั่งเงียบทานอาหารไปนั้นก็มองไปที่โต๊ะของอิอิจิไป 'เพราะเรื่องเมื่อคืนหรือเปล่านะ?' เธอนึกถึงเหตุการ์เมื่อคืนที่เธอพูดจาแรงๆใส่เขา 'แต่ทำไมเราต้องสนใจคนแบบนั้นด้วยล่ะ....หึ ปล่อยเขาไปเหอะ'
ตื๊ด ตื๊ด
"ฮาโหล" เรจูรับโทรศัพท์ของเธอที่มีคนโทรเข้ามา "หะ ว่าไงนะ!"
"หือ?" ทุกคนต่างหันไปหาเรจูที่ทำท่าทางตกใจ
"ได้ๆ เดี๋ยวรีบไปเลย ได้ๆ" เรจูวางสายและลุกจากที่นั่ง "อะ...จริงด้วย นี่ซันจิช่วยพี่หน่อยสิ"
"อะ...อะไรหรอ?" ซันจิถาม
"เดี๋ยวพี่ต้องไปดูคนไข้น่ะ พี่ฝากเธอดูแลยนจิหน่อยนะ"
"อะ...เห??"
"นะๆ" เรจูมองด้วยสายตาอ้อน
"อ่าๆ เดี๋ยวฉันจัดการให้"
"ขอบคุณนะ...งั้นฉันไปก่อนนะ...ท่านพ่อลูกขอตัวนะคะ" เรจูพูดจบก่อนเดินออกมาจากห้องทานอาหาร
"ฝากดูแลด้วยล่ะซันจิ..."
"คะ...ท่านพ่อ" ซันจิตอบก่อนจะทานอาหารของตนต่อไป
...
2 ชั่วโมงต่อมา
ซันจิและคนรับใช้อีกหนึ่งคนที่ถือถ้วยและผ้าเช็ดหน้ากำลังเดินตามหลังซันจิที่กำลังมุ่งตรงไปที่ห้องของยนจิอยู่
ก๊อก ก๊อก
"ยนจิ ฉันเองเข้าไปนะ" ซันจิเปิดประตูเข้าไปในห้องของยนจิ "เอ๊ะ?...ไปไหน?" แต่กลับพบว่าภายในห้องว่างเปล่าไม่มีคนอยู่
"คุณหนูจะให้ดิฉันวางถ้วยกับผ้าเช็ดไว้ตรงไหนคะ"
"งั้นไปวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงล่ะกันนะ"
"ได้คะ" คนรับใช้เอาถ้วยและผ้าเช็ดหน้าไปวางไว้ตรงที่ซันจิบอก "งั้นดิฉันขอตัวนะคะ"
"ขอบคุณจ้ะ เชิญเลย" ซันจิพูดก่อนที่คนใช้จะเดินออกไป "อืม..สงสัยไปอาบน้ำมั้ง" ซันจิพูด
ซันจิเดินไปรอบๆห้องของน้องชายและดูกรอบรูปหนึ่งซึ่งเป็นรูปครอบครัวแต่แค่ในรูปไม่มีซันกัจิบแม่เท่านั้น ถึงเธอจะเห็นมันแต่เธอก็ไม่รู้สึกน้อยใจเลยแม้สักนิด
พรึ่บ
ซันจิสะดุดตากับโต๊ะทำงานของน้องชายที่อยู่ข้างหน้าตรงหน้าต่างห้องและลมเพัดข้ามาจนหนังสือถูกเปิดออกมา เธอเดินไปอ่านหนังสือเล่มนั้นซึ่งเป็นวิชาวิทยาศาตร์ และเธอมองที่สมุดเรียนก่อนจะเปิดมันเพื่อดู
"เอ๊ะ..." ซันจิตกใจเล็กน้อย "อย่างงี้นี่เอง..." ซันจิพูดพร้อมยิ้มก่อนจะหัวเราะมาเล็กน้อย
เอี๊ยดด
"หืม?" ซันจิหันไปมองตามเสียง
"อะ...เข้ามาได้ไง?"
"ย...ยนจิ" ยนจิในสภาพท่องบนเปลือยเปล่าเหลือแต่ท่อนล่างที่ห่มผ้าขนหนูอยู่ "คือท่านพ่อให้พี่มาดูแลเธอ"
"ดูแลฉัน?"
"อืม"
"ไม่จำเป็นไข้แค่นี้ฉันดูแลตัวเองได้"
"งั้นหรอ"
"อือ เธอออกไปจากห้องฉันได้แล้ว" ยนจิพูดก่อนจะเดินผ่านซันจิเพื่อไปใส่เสื้อผ้า
"ยนจิ...นายไม่ได้ป่วยใช่ไหม?"
"อึอ..." ยนจิถึงกับหยุดชะงัก "ฉันป่วยจริงสิ เธอจะถามทำไม"
"เปล่าหรอกก็แค่เห็นการบ้านอยู่ตรงหน้าและยังไม่เสร็จฉันเลยสงสัยว่า นายป่วยจริงหรือเเค่การบ้านไม่เสร็จเลยไม่ไป"
"หึ ก็ทั้ง 2 อย่างน่ะ" ยนจิตะคอดเสียงใส่ซันจิ "เธอน่ะออกไปจากห้องฉันได้แล้วน่า"
"ยนจิ นายป่วยจริงหรือเปล่า พูดมา"
"ก็ป่วยน่ะสิ เลิกถามและออกจากห้องฉันไปได้แล้วน่ะ"
"พูดความจริงมันยากขนาดนั้นเลยหรอ พูดมาเหอะว่านายน่ะ"
ปัก!
"อะ..." ซันจิตกใจ เพราะว่ายนจิต่อยไปที่กำแพงซึ่งอยู่ด้านหลังของเธอ "ย..ยนจิ..."
"แฮร่ๆ ออกไป..."
"แต่.."
"ออกไปไง!!"
"อึอ...." ซันจิตกใจเสียงตะโกนที่น่ากลัวของยนจิ "อ...อือ" ซันจิรีบวิ่งออกไปจากห้องของยนจิโดยไม่ได้เถียงกลับ เพราะเธอเองก็ตกใจไม่ใช่เล่นๆเลย
...
"อืมม" ซันจิที่นั่งอ่านหนังสือก็มองไปที่นาฬิกาเพราะมันก็หลายชั่วโมงแล้วที่ยนจิไม่ออกมาหรือทานอะไรเลย "เราควรไปดูหน่อยดีไหมนะ?" เธอพูด "ไม่เอาอ่ะเขาพูดเสียงดังแบบนั้นกับเรา ฉันจะไม่ยอมเข้าไปคุยกับนิสัยเสียแบบนั้นแน่ๆ" แต่เธอก็คิดไปคิดมาเช่นกันว่า...ยนจิจะหิวไหม?
ณ ห้องของยนจิ
"อืมม" ยนจิกำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่าง
เอี๊ยดด
แต่เสียงประตูก็ถูกเปิดออกโดยใครบางคน?
"บอกว่าไม่กินไง เอาออกไปเลย" ยนจิพูดแต่ไม่ได้หันกลับมามอง
"แน่ใจนะว่าจะไม่ทาน?"
"หืม?" ยนจิคุ้นเสียงนี้เป็นอย่างดีก่อนที่เขาจะหันกลับไปมอง "อะ...ซันจิ...เธอ...เข้ามาทำไม"
"นายอยู่ในนั้นมาตั้งหลายชั่วโมงแล้วนะ...ควรทานอาหารนะ"
"ไม่หิว เอาออกไป"
ปึง!
"อึก..."
"นายต้องกินอะไรบ้างนะ"
"แต่ว่า..."
"ของโปรดนายใช่ไหมล่ะ แซนวิสและนมถั่วเหลืองซึ่งเป็นอาหารเช้าที่นายชอบทาน"
"ทำไมเธอถึง...รู้ได้"
"ตั้งแต่เด็กฉันก็เห็นนายทานแบบนี้และพอฉันกลับมาก็เห็นนายทานแบบเดิม"
"นี่เธอสังเกตตลอดเลยหรอ?"
"จะพูดแบบนั้นก็ได้...แล้วแต่นายจะคิดน่ะ" ซันจิพูดและยักไหล่ "อย่ามั่วพูดมากและทานสิจะได้มีแรงทำอะไรต่อ"
"เอ่อ...อืม" ยนจิยกแซนวิสขึ้นมา "งับ" และเขาก็กัดไปก่อนคำนึง "หืมม?"
"เป็นไง?"
"ตั้งแต่ทานมาก็ไม่คิดจะอร่อยขนาดนี้"
"ฉันทำเองน่ะ"
"เธอทำเอง??"
"ใช่ เพราะฉันรู้ว่าควรทำประมาณไหนถึงจะอร่อยและถูกปากนาย"
"อืมม"
"เอาๆ อย่ามัวพูดมากรีบทานเถอะ"
"อืม...รุ้แล้วน่ะ" ยนจิพูดก่อนจะทานต่อ
"อืมม" ซันจิสังเกตที่โต๊ะของยนจิที่มีแต่หนังสืออะไรเต็มไปหมด "เพราะแบบนี้ถึงไม่ไปเรียนหรอ?"
"อึก!?" ยนจิหยุดชะงักและหันไปมองซันที่กำลังถือสมุดของเขา "เฮ้! นี่เธออย่ายุ่งกับของคนอื่นได้ไหม?"
"อะๆ ตอบมาก่อนนี่คือเหตุผลใช่ไหมที่เธอไม่ไปเรียนน่ะ"
"..."
"ฉันไม่ใช่ท่านพ่อนะ พูดมาเหอะ"
"เอ่อ..."
"ถ้าเธอไม่พูดฉันก็ช่วยไม่ได้นะ"
"ช่วย?"
"ใช่"
"เหอะ อย่ามาตลกคนอย่างเธอ"
"ฉันจบพวกวิชาเคมีมานะ และได้เกียรตินิยมด้วย"
"เอ่อ..."
"เป็นไงล่ะพูดไม่ออกเลยล่ะสิ"
"ก็เปล่านี่"
"ทำเป็นพูด...งั้นขอตัวนะถ้าหากนายไม่อยากให้ฉันช่วยสอนน่ะ" ซันจิพูดก่อนจะเดินออกจากห้องยนจิ
"เดี๋ยวสิ"
"หืม?"
"งั้นช่วย...สอนฉัน...ได้ไหม?"
"หึ ก็แค่นั้น" ซันจิยิ้มก่อนจะเดินกลับไปหายนจิ "ไหน? ข้อไหนที่นายทำไม่ได้?"
"ข้อนี้น่ะ" ยนจิให้ซันจิดูโจทย์
"อ่อ ข้อนี้หรอขอฉันคิดแปปนะ"
"...." ยนจิที่นั่งอยู่ก็รู้สึกใจเต้นแรงเมื่อหน้าของซันจินั้นใกล้เขามาก "สวยจัง..." ยนจิพูดออกมา
"นายว่าไงนะ?" ซันจิถาม
"อะ...เปล่าๆ ฉันตั้งใจฟังเธออยู่"
"อืม...ก็ดี"
"อือ..." แต่ยนจิก็ยังใจเต้นแรงอยู่เพราะเขารู้สึกว่าซันจิไม่เหมือนเมื่อก่อนเพราะตอนนี้ซันจิสวยขึ้นมันจึงทำให้ใจเขาเต้นแรง
"นายทำได้ไหม?"
"อืมๆ เริ่มเข้าใจแล้วแหละ"
"งั้นฉันจะนั่งอยู่ที่เตียงนายนะ...มีอะไรก็เรียกล่ะกันนะ"
"อืม...ถ้าทำไม่ได้จะเรียกล่ะกัน"
"โอเคๆ" ซันพูด
"เอาล่ะ จะทำต่อล่ะ" ยนจิพูดก่อนจะลงมือทำการบ้านของเขาต่อ
"..." ซันจิที่นั่งอยู่ด้านหลังก็มองยนจิและนึกถึงตอนเขายังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆอยู่แต่กาลเวลามันก็ทำให้ทุกคนเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากเช่นกัน 'นายโตขึ้นเยอะเลยนะ...ยนจิ' ซันจิพูดในใจก่อนที่เธอจะยิ้มออก
หลายชั่วโมงต่อมา
"เสร็จสักที...ไม่คิดว่าจะง่ายขนาดนี้นะเนี่ย" ยนจิพูดหลังปิดสมุดที่ตัวเองทำ "นี่ซันจิ..."
"อืมม..."
"อ้าวหลับแล้วหรอ?" ยนจิที่หันไปเรียกซันจิก็เเห็นธอหลับไปแล้ว "เฮ้อ..." ยนจิถอนหายใจ
หมับ ปึก
ยนจิอุ้มซันจิให้นอนในท่าดีๆ ก่อนที่เขาจะผ้าห่มมาห่มตัวเธอไว้
แตะ
"หืม?" ยนจิหันไปมองเมื่อมือของซันจิไปจับมือของยนจิเอาไว้อย่างแน่น "เป็นอะไรไปล่ะเนี่ย...เอ๊ะ?"
"คุณแม่..." น้ำในตาของซันจิมันไหลออกมาตอนที่เธอกำลังหลับ
"ละเมอหรอ?" ยนจินั่งข้างๆซันจิที่หลับอยู่ก่อนที่เขาจะใช้มือเช็ดไปที่น้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธอ
ยนจิมองไปที่ใบหน้าที่งามเกินคำบรรยายของซันจิ มันชวนคึงถึงเรื่องราวในอดีต เมื่อก่อนเขาแกล้งเธอสารพัดและทำให้เธอได้รับบาดเจ็บก็หลายอแผล
"เธอน่ะ ต้องเจอแบบนี้ ฮ่าๆ"
"ได้โปรดอย่าทำฉันเลย"
"ฉันหงุดหงิดอยู่อย่าทำให้ฉันต้องหงุดหงิดมากกว่าไม่งั้นเธอตายแน่"
"ฮือๆได้โปรด...ขอร้อง"
อดีตที่ห้วนคืนกลับมาภาพจำหลายอย่างกลับขึ้นมาในหัวของยนจิ ทั้งๆที่เธอขอร้องแทบเป็นแทบตายแต่เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอทำร้ายเธออย่างหนักไม่มีความปราณีแต่อย่างใด แต่พอเธอจากไปก็ไม่มีอะไรทำให้เขาสนุก
เมื่อเธอกลับมา เขายิ้มและคิดวางแผนกับพวกพี่ชายที่แสนร้ายกาจของเขาเช่นกันว่าจะทำอย่างไรกับเธอ...แต่เหตุการ์ณเมื่อครั้งนั้นตอนที่เขาเข้าไปในห้องนอนเขาไม่คิดว่าเป็นซันจิด้วยซ้ำไปและเหตุอีกหลายๆอย่างที่เขาไม่เคยคิดจะทำร้ายเธอด้วยซ้ำไป ในหัวของเขาเริ่มคิดว่า...มันเป็นเพราะอะไร?
'เธอนี่ก็ใจดีเหมือนกันแฮะไม่ใช่แค่พวกชอบใช้อารมณ์อย่างเดียว'
"ห๊า..." เสียงของซันจิก็ดังมาในหัวของเขาและภาพของซันจิที่ยิ้มให้เขาก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมา
'ตั้งแต่เด็กฉันก็เห็นนายทานแบบนี้และพอฉันกลับมาก็เห็นนายทานแบบเดิม'
'นี่เธอสังเกตตลอดเลยหรอ?'
'จะพูดแบบนั้นก็ได้...แล้วแต่นายจะคิดน่ะ'
ยนจินึกถึงภาพเมื่อชั่วโมงก่อน เขารู้สึกว่าซันจินั้นคอยสังเกตเขามาตลอดตั้งแต่เด็ก รู้กระทั่งของที่ชอบหรือไม่ชอบมันทำให้เขานึกถึง...แม่ หรือเพราะใบหน้าของซันจินั้นมันช่างคล้ายกับแม่ของเขามากหรือนั่นจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาไม่ทำร้ายหรือแกล้งเธอ
"อือ..."
"อะ.." ซันจิขยับตัวไปมาทำให้ยนจิต้องขยับออกและแกะมืออกมา "อืม..." ยนจิคุกเข่าลงและมองไปที่ใบหน้าของซันจิก่อนที่เขาจะใช้มือสัมผัสใบหน้าที่นุ่มของซันจิและเขาก็เผลอยิ้มออกมา "หึๆ เวลาเธอหลับก็น่ารักดีนี่" ยนจิพูดก่อนที่จะเอามือออกจากหน้าของเธอและส่วนเขาเองก็นอนจ้องหน้าของเธอก่อนที่จะหลับไปเหมือนกัน "ฝันดีนะ...ซันจิ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น