ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คำทำนายของหญิงแก่30%
"พร้อมกันรึยังจ้ะ ตอนนี้เอิร์ทกับโบ๊ทรออยู่ด้านล่างแล้วล่ะ"เสียงฝ้ายทักมาแต่ไกล
"เสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ งั้นเราไปกันเถอะ"เนตรบอกฝ้ายขณะยกกระเป๋า แล้วทุกคนก็เดินลงกันไปที่ด้านล่างเพื่อเจอกับเอิร์ทและโบ๊ทแล้วออกเดินทาง
"นภิศเป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นไรแล้วนะเรื่องเมื่อคืน"เจ้าของเสียงนุ่มหันมายิ้มอย่างอบอุ่นกับผู้ที่ถูกถาม
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะเอิร์ทไม่ต้องเป็นห่วงนะ นภิศสบายมาก"รอยยิ้มสดใสได้เผยจากปากนภิศราให้กับเอิร์ทคนรัก แล้วเดินไปยังเคียงข้างเขา
"ทุกคนมาพร้อมแล้วไปกันได้แล้วล่ะ แล้วเดี๋ยวจะมีคนนำทางมารับเราหน้าหมู่บ้านไปละ"โบ๊ทบอกเพื่อให้ทุกคนออกเดินทาง แล้วเขาก็เดินไปข้างหน้าโดยไม่สนใจใคร ทุกคนก็ออกเดินทางตามไป
ตอนนี้ตะวันเริ่มบ่ายคล้อยซึ่งร้อนพอสมควร ที่ต้องออกเดินทางตอนนี้เพราะว่าเมื่อเดินทางไปจะได้ถึงที่พักตอนเย็นโดยจะพักกันคืนหนึ่งที่โอเอซิสก่อนที่จะเดินทางต่อวันรุ่งขึ้น ซึ่งจะไม่เหนื่อยกันมากนัก ตอนนี้ก็เดินผ่านตลาดซึ่งเป็นตลาดที่มีผู้คนพลุกพล่านพอสมควร เป็นตลาดที่มีของพื้นบ้านแปลกตาน่าสนใจมากมายวางขายในตลาด
"อิอิ ..ตอนนี้มีความสุขจังเลย กับการที่มีคนรักเดินอยู่ข้างๆ อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจัง"ความคิดนี้ทำให้เผยรอยยิมกริ่มจากริมฝีปากบาง จนคนเดินข้างๆงสัยรอยยิ้มนั้นเข้าให้
"นภิศยิ้มอะไรเหรอ บอกเอิร์ทบ้างสิ"คนเดินข้างถามเจ้าของรอยยิ้มอย่างสงสัย
"อิอิ ไม่บอกหรอก"นภิศราแกล้งเอิร์ทแล้วแอบหลบขำเล็กๆ "แม่หนู แม่หนู"นภิศราได้ยินเสียงเรียกเป็นภาษาอาหรับเหมือนใครสักคนเรียกเธอ จนเธอต้องหันไปตามเสียงนั้น แล้วเธอก็เห็นหญิงแก่ชาวอาหรับคนหนึ่งซึ่งมองมายังเธอ แล้วเธอก็เดินไปยังหญิงแก่คนนั้นราวต้องมนต์สะกด จนเอิร์ทเดินตามไปอีกคน เมื่อทุกคนเห็นนภิศราและเอิร์ทเดินออกนอกเส้นทางทุกคนจึงยืนรออยู่ห่างๆ
"แม่หนู ฉันมีอะไรบางอย่างอยากจะบอกกับแม่หนู"หญิงแก่ชาวอาหรับเงียบไปขณะหนึ่ง พร้อมเอามือจับมือของนภิศราแล้วลูบเบาๆแล้วหันไปทางนภิศราผู้ตั้งตาฟังอยู่พูดประโยคสำคัญ
"ไม่นานหลังจากนี้แม่หนูจะต้องตัดสินใจครั้งสำคัญ แต่การตัดสินใจครั้งนี้ขอให้แม่หนูเลือกด้วยหัวใจของแม่หนูเอง แม้อาจจะต้องเสียบางสิ่งบางอย่างไป"ครั้นเมื่อพูดจบหญิงแก่ชาวอาหรับก็เดินจากไป ทำให้ผู้ที่ถูกบอกต้องยืนตะลึงกับคำพูดที่เหมือนจะมีมนต์ขลังนั้น จนเอิร์ทผู้สังเกตเห็นอาการของนภิศราต้องสะกิดเพื่อให้นภิศราตื่นตัว
"นภิศ เป็นอะไรไปรึเปล่า"นภิศราหันมองหน้าเอิร์ทผู้ทักก่อนจะพูดออกมา
"เอิร์ท คำพูดนั้นน่ากลัวจังมันจะเกิดขึ้นรึเปล่า"นภิศราพูดกับเอิร์ทด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกว่ากังวลอยู่ในใจนั้น
"ไม่ต้องกลัวหรอกนะนภิศ นั่นเป็นคำพูดที่พูดตามภาษาหญิงแก่เท่านั้นเองไม่มีอะไรมากหรอก อีกอย่างเค้าจะรู้เรื่องของนภิศได้ยังไงล่ะเอิร์ทเป็นห่วงนภิศนะ"เอิร์ทปลอบนภิศด้วยท่าทีเป็นห่วงเป็นอย่างยิ่ง
"จ้ะ งั้นเอิร์ทไม่ต้องห่วงแล้วนะนภิศไม่คิดมากแล้วล่ะจ้ะ"นภิศราหันยิ้มให้กับเอิร์ทเพื่อกลบความคิดของตนเพื่อไม่ให้เอิร์ทเป็นห่วงมากนัก
"อื้มงั้นไปกันเถอะ นภิศไม่เป็นไรจริงๆนะ"เอิร์ทชวนนภิศราออกเดินไปหาเพื่อนๆซึ่งรออยู่
"เสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ งั้นเราไปกันเถอะ"เนตรบอกฝ้ายขณะยกกระเป๋า แล้วทุกคนก็เดินลงกันไปที่ด้านล่างเพื่อเจอกับเอิร์ทและโบ๊ทแล้วออกเดินทาง
"นภิศเป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นไรแล้วนะเรื่องเมื่อคืน"เจ้าของเสียงนุ่มหันมายิ้มอย่างอบอุ่นกับผู้ที่ถูกถาม
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะเอิร์ทไม่ต้องเป็นห่วงนะ นภิศสบายมาก"รอยยิ้มสดใสได้เผยจากปากนภิศราให้กับเอิร์ทคนรัก แล้วเดินไปยังเคียงข้างเขา
"ทุกคนมาพร้อมแล้วไปกันได้แล้วล่ะ แล้วเดี๋ยวจะมีคนนำทางมารับเราหน้าหมู่บ้านไปละ"โบ๊ทบอกเพื่อให้ทุกคนออกเดินทาง แล้วเขาก็เดินไปข้างหน้าโดยไม่สนใจใคร ทุกคนก็ออกเดินทางตามไป
ตอนนี้ตะวันเริ่มบ่ายคล้อยซึ่งร้อนพอสมควร ที่ต้องออกเดินทางตอนนี้เพราะว่าเมื่อเดินทางไปจะได้ถึงที่พักตอนเย็นโดยจะพักกันคืนหนึ่งที่โอเอซิสก่อนที่จะเดินทางต่อวันรุ่งขึ้น ซึ่งจะไม่เหนื่อยกันมากนัก ตอนนี้ก็เดินผ่านตลาดซึ่งเป็นตลาดที่มีผู้คนพลุกพล่านพอสมควร เป็นตลาดที่มีของพื้นบ้านแปลกตาน่าสนใจมากมายวางขายในตลาด
"อิอิ ..ตอนนี้มีความสุขจังเลย กับการที่มีคนรักเดินอยู่ข้างๆ อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจัง"ความคิดนี้ทำให้เผยรอยยิมกริ่มจากริมฝีปากบาง จนคนเดินข้างๆงสัยรอยยิ้มนั้นเข้าให้
"นภิศยิ้มอะไรเหรอ บอกเอิร์ทบ้างสิ"คนเดินข้างถามเจ้าของรอยยิ้มอย่างสงสัย
"อิอิ ไม่บอกหรอก"นภิศราแกล้งเอิร์ทแล้วแอบหลบขำเล็กๆ "แม่หนู แม่หนู"นภิศราได้ยินเสียงเรียกเป็นภาษาอาหรับเหมือนใครสักคนเรียกเธอ จนเธอต้องหันไปตามเสียงนั้น แล้วเธอก็เห็นหญิงแก่ชาวอาหรับคนหนึ่งซึ่งมองมายังเธอ แล้วเธอก็เดินไปยังหญิงแก่คนนั้นราวต้องมนต์สะกด จนเอิร์ทเดินตามไปอีกคน เมื่อทุกคนเห็นนภิศราและเอิร์ทเดินออกนอกเส้นทางทุกคนจึงยืนรออยู่ห่างๆ
"แม่หนู ฉันมีอะไรบางอย่างอยากจะบอกกับแม่หนู"หญิงแก่ชาวอาหรับเงียบไปขณะหนึ่ง พร้อมเอามือจับมือของนภิศราแล้วลูบเบาๆแล้วหันไปทางนภิศราผู้ตั้งตาฟังอยู่พูดประโยคสำคัญ
"ไม่นานหลังจากนี้แม่หนูจะต้องตัดสินใจครั้งสำคัญ แต่การตัดสินใจครั้งนี้ขอให้แม่หนูเลือกด้วยหัวใจของแม่หนูเอง แม้อาจจะต้องเสียบางสิ่งบางอย่างไป"ครั้นเมื่อพูดจบหญิงแก่ชาวอาหรับก็เดินจากไป ทำให้ผู้ที่ถูกบอกต้องยืนตะลึงกับคำพูดที่เหมือนจะมีมนต์ขลังนั้น จนเอิร์ทผู้สังเกตเห็นอาการของนภิศราต้องสะกิดเพื่อให้นภิศราตื่นตัว
"นภิศ เป็นอะไรไปรึเปล่า"นภิศราหันมองหน้าเอิร์ทผู้ทักก่อนจะพูดออกมา
"เอิร์ท คำพูดนั้นน่ากลัวจังมันจะเกิดขึ้นรึเปล่า"นภิศราพูดกับเอิร์ทด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกว่ากังวลอยู่ในใจนั้น
"ไม่ต้องกลัวหรอกนะนภิศ นั่นเป็นคำพูดที่พูดตามภาษาหญิงแก่เท่านั้นเองไม่มีอะไรมากหรอก อีกอย่างเค้าจะรู้เรื่องของนภิศได้ยังไงล่ะเอิร์ทเป็นห่วงนภิศนะ"เอิร์ทปลอบนภิศด้วยท่าทีเป็นห่วงเป็นอย่างยิ่ง
"จ้ะ งั้นเอิร์ทไม่ต้องห่วงแล้วนะนภิศไม่คิดมากแล้วล่ะจ้ะ"นภิศราหันยิ้มให้กับเอิร์ทเพื่อกลบความคิดของตนเพื่อไม่ให้เอิร์ทเป็นห่วงมากนัก
"อื้มงั้นไปกันเถอะ นภิศไม่เป็นไรจริงๆนะ"เอิร์ทชวนนภิศราออกเดินไปหาเพื่อนๆซึ่งรออยู่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น