The Devil bodyguard #moonsun

ตอนที่ 9 : After that (100%)

หลังจากที่คุณหนูยงซอนเมาในวันนั้น 

มุนบยอลก็ไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสได้แตะแอลกอฮอล์อีกเป็นครั้งที่สอง

ถือเป็นข้อห้ามเด็ดขาดหลังจากนั้น ...

ยงซอนเองก็จำเรื่องราวในคืนนั้นแทบไม่ได้เลย 

" คุณหนูจำอะไรไม่ได้เลยหรอคะ "

" อืมมมม.  ที่จำได้ล่าสุดก็ที่มีคนชวนฉันไปดื่มอ่ะ แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ... " 

- - " เฮ้อ คุณหนูนี่น้า 

" แล้วผู้ชายคนนั้นหายไปไหนล่ะ ฉันจำได้ว่าเขาเลี้ยงเครื่องดื่มฉันด้วยนะ ดูท่าทางเค้าใจดีออก " 

" หืมมม ไอ้บ้านั่นน่ะนะคุณหนู  อย่าพูดถึงมันอีกเลยค่ะ " 

พอพูดถึงชื่อผุ้ชายคนนั้น  

มุนบยอลก็ท่าทางจะอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด

ทำไมล่ะ ? 

" นายรู้จักเขาด้วยหรอ แล้วทำไมดูท่าทางไม่ชอบเค้าเลยอ่ะ" 

" ฉันไม่ได้รู้จักมักจีกับคนแบบนั้นหรอกค่ะ 

ก็มัน ..........

  จะจูบคุณหนูนี่คะ ! มันมอมเหล้าคุณหนูนะคะ รู้อะไรบ้างไหมเนี่ย "  

ยิ่งพูดถึงมุนบยอลก็ยิ่งอารมณ์เสีย

" ฮร่ะ  0.0 ว่าไงนะ จริงหรอ  แล้วๆๆๆๆ เค้าจูบฉันแล้วรึเปล่า ไม่ !!!!!!  " 

ยงซอนถามมุนบยอลอย่างร้อนรน และ จับปากตัวเอง พร้อมใช้มือถูปากของตัวเองแรงๆ 

" ....  เปล่าค่ะ. ยังไม่ทันเกิดอะไรขึ้นทั้งนั้นแหละ " 

มุนบยอลหลีกเลี่ยงสายตาของยงซอน 

" หืม ?  ถ้าไม่เกิดอะไรขึ้น ทำไมนายต้องเลี่ยงสายตาฉันด้วยเล่า  บอกความจริงฉันมานะ !  

ไอผู้ชายคนนั้นมันจูบฉันแล้วใช่ไหม > ~ <  " 

มุนบยอลชำเลืองมองริมฝีปากของยงซอน พร้อมอาการขัดเขิน 

" เปล่าจริงๆค่ะคุณหนู คือ ........................

ฉันไปเจอคุณหนูก่อนน่ะค่ะ " 

" งั้นหมายความว่า .....

คนที่ช่วยฉันไว้คือนายสินะ มุนบยอล. 

อรั้ยยยขอบใจนะ "  

ยงซอนถลาเข้ากอดมุนบยอลด้วยความดีใจ และขอบคุณ 

แต่คนที่ชื่อมุนบยอลกลับเขินหนักเข้าไปอีก 

ตอนนี้ใจของมุนบยอลกำลังคิดถึงเรื่องวันนั้น

ไม่ได้สนใจในสิ่งที่คุณหนูยงซอนพูดแต่อย่างใด 

เมื่อยงซอนเข้ามาใกล้  ยิ่งทำให้เลิกคิดเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอไม่ได้เลย 

' โอ้ยยย บยอลอี เลิกคิดเรื่องนั้นได้แล้ว คุณหนูเองก็จำอะไรไม่ได้ ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลซะหน่อย '

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ใจของมุนบยอลกลับน่าเป็นห่วง เพราะมันเต้นรัวไม่ยอมหยุดเลยเวลาอยู่ใกล้คุณหนูยงซอน

" คะ คุณหนูคะ. ฉัน ฉัน ...  // มุนบยอลมองไปที่ปากของยงซอน พร้อมหน้าที่เริ่มแดงมากขึ้นเรื่อยๆ  //

.....

..

 

ขอตัวก่อนนะคะ " 

มุนบยอลลุกออกจากโซฟาในห้องนั่งเล่นที่พวกเธอสองคนนั่งเมื่อกี้

เดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองอย่างร้อนรน 

เธอพยายามหลีกเลี่ยงการอยู่ใกล้คุณหนูของเธอ

ยงซอนมองตามมุนบยอลอย่างงุนงง 

ทำไมวันนี้บอดี้การ์ดของเธอดูแปลกไปจากปกตินะ

มุนบยอล ประหม่าไปหมด ไม่รู้จะทำอะไรเพื่อเบนความสนใจ 

เธอเหลือบไปเห็นปืนของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานในห้องนอน ซึ่งปกติจะวางไว้ใกล้ๆมือ เผื่อกรณีฉุกเฉินที่ต้องใช้อยู่แล้ว

' อืมมม เราเช็คจำนวนกระสุน กับสภาพของปืนหน่อยดีกว่า ไม่ได้เช็คนานแล้ว  พอดีเลย เราจะได้เลิกฟุ้งซ่านสักที ' 

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงจัดการขนปืนและยุทโธปกรณ์ทั้งหมดออกมาวางบนพื้นห้องเต็มไปหมด

เธอค่อยๆเช็คสภาพปืนและอาวุธต่างๆ พร้อมนับจำนวนกระสุนอย่างใจเย็น 

ในขณะนั้นเอง ยงซอนก็เดินเข้ามาในห้อง 

" บยอลอา ...........  โอ้โห  มันอะไรกันเนี่ย "

" คุณหนู อย่าเข้ามาค่ะ มันอันตราย !! O.o "

"อะไรกัน  นายอยู่ได้ ฉันก็อยู่ได้ "  ยงซอนเดินเขย่งปลายเท้า ระวังไม่ให้ไปแตะโดนอะไรทั้งสิ้น 

" คุณหนู .... " มุนบยอลพยายามไล่ยงซอนออกไปจากห้อง เพระาตอนนี้เธอยังไม่สามารถอยู่ใกล้ยงซอนได้

" นะ นะ ก็ฉันเหงานี่นา " ยงซอนทำปากเบ้  แก้มป่อง ออดอ้อนมุนบยอล

" อ่ะๆๆๆๆๆๆ  แต่อยู่เฉยๆนะคะ "  สุดท้ายมุนบยอลก็ใจอ่อน ตามใจคุณหนูยงซอนอีกจนได้

" เย่ !!!  "  ยงซอนกระโดดขึ้นเตียงมุนบยอลทันที เพราะมันเป็นพื้นที่ว่างที่เดียวในห้องตอนนี้

.

.

.

.

.

.

.

ห้องนอนเต็มไปด้วยความเงียบ 

พวกเธอสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย 

มุนบยอลนั่งบนพื้น หลังพิงปลายเตียง  และพยายามใช้สมาธิในการเช็คของ

เพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่านคิดเรื่องยงซอน

ส่วนยงซอนก็ได้แต่นอนบนเตียง และยื่นหน้าพ้นขอบเตียงมาหามุนบยอล

เธออยู่แบบนั้นเงียบๆ โดยไม่อยากรบกวนบอดี้การ์ดของเธอ

ทุกอย่างเงียบสงบ มีเพียงพวกเธอสองคนเท่านั้น

.

.

.

.

.

.

" บยอลอา "

มุนบยอลสะดุ้งสุดตัว

" มีอะไรหรอคะคุณหนู "

" ฉันว่าาา ..........    

นายช่วยสอนวิธีใช้ปืน กับศิลปะป้องกันตัวให้ฉันหน่อยสิ "

" ว่าไงนะคะ คุณหนู o.o "

มุนบยอลฉงนใจ  ทำไมจู่ๆคุณหนูที่สนใจแต่ความสวยความงามอย่างคุณหนูยงซอน 

ถึงสนใจเรื่องอาวุธ และการต่อสู้ขึ้นมาได้

" อะไรกัน ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย ฉันไม่เอาไปฆ่าตัวตายหรอกน่าา "

' นั่นสิ ถ้าคุณหนูเกิดฆ่าตัวตายขึ้นมา เราจะทำยังไง '

" ไม่ได้หรอกค่ะคุณหนู เสียใจด้วยนะคะ "

" อ้าาาาาาาาาาา  ทำไมล่ะ T3T คนใจร้ายยยย "

" คุณหนูจะฝึกไปทำไมคะ มีฉันอยู่ทั้งคนแล้ว "

" ก็ฉันอยากแบ่งเบาภาระนาย... 

ฉันอยากทำอะไรเป็นบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เป็นตัวถ่วงนายอยู่ฝ่ายเดียว 

อย่างน้อยที่สุด  ให้ฉันเอาตัวเองรอดก็ยังดี ....... ใช่ไหมล่ะ "

"..."

" หรือถ้าฉันเก่งขึ้นมา ฉันก็จะได้ช่วยนายได้นะ  "

" ไม่ได้ค่ะคุณหนู ..... มันอันตรายเกินกว่าที่คุณหนูคิดนะคะ "

" อะไรกัน   ขี้งกจริงๆเลย  "

" อ้าว คุณหนูจะไปไหนคะ "

ยงซอนเดินออกไปจากห้องอย่างงอนๆ 

' เราจะต้องให้มุนบยอลสอนเราให้ได้ เผื่อวันนึงเราเจอเจ้านั่นขึ้นมา  

เราจะได้ล้างแค้นให้คุณพ่อกับคุณแม่สักที ' 

ยงซอนมองตรงไปข้างหน้าด้วยสายตาที่แข็งกร้าว ต่างจากเธอในปกติ

' เรามัวแต่เลินเล่อมานานแล้ว ถึงเวลาที่เราต้องเอาจริงบ้างแล้วล่ะ  มันจะต้องโดนอย่างสาสม เหมือนที่ทำกับคุณพ่อคุณแม่ของฉัน ! '

--------------------------------------

วันรุ่งขึ้น ยงซอนก็ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยตามปกติ

 พร้อมกับมุนบยอลบอดี้การ์ดของเธอ

แต่ยงซอนยังคงงอน และไม่ยอมพูดกับบอดี้การ์ดของเธอ จนกว่าเขาจะรับปากยอมสอนในสิ่งที่เธอต้องการให้

..

.

.

" พี่ยงซอน " 

คำทักทายแสนร่าเริงจากคนที่ยงซอนคุ้นเคย

จอง ฮวีอิน นั่นเอง !

"ไปไหนมาหรอคะพี่ หนูไม่เห็นพี่มาเรียนตั้งหลายวันแหนะ " 

" อ๋อออ. ไม่สบายนิดหน่อยอ่ะจ่ะ " 

ใครจะบอกว่าเมาเละเทะละเนอะ

" แล้วนั่น .....  มาด้วยกันอีกแล้วหรอคะ " -____ -

ฮวีอินมองไปที่มุนบยอล พร้อมทำวายตาเบื่อหน่าย. เพราะยัยคนนี้นี่แหละ ทำให้ฉันกับพี่ยงซอนอึดอัดเวลาจะคุยกัน และไม่เหมือนเดิม

" เข้าไปในห้องกันเถอะ " 

คราวนี้ยงซอนเลือกที่จะนั่งห่างออกจากมุนบยอล

ไม่นั่งติดกันอย่างปกติ

มุนบยอลก็ไม่ได้ว่าอะไร 

เพราะรู้ว่ายงซอนยังงอนตัวเองอยู่ จึงไม่อยากเซ้าซี้ 

ยงซอนกับฮวีอินนั่งเรียนข้างๆกัน  

เรียนไปด้วย พูดคุยไปด้วย กินขนมไปด้วยอย่างสนุกสนาน

เวลาผ่านไปสักพัก จู่ๆ ฮวาซาก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ 

เดินเข้ามาในห้อง 

..

.

.

" แกมาทำอะไรวะ " 

มุนบยอลถามเพื่อนของตัวเองอย่างฉงนใจ 

" วันก่อนฉันโดนคนร้ายดักรอ และขับรถตาม... " 

ฮวาซาพูดด้วยหน้าตาที่ซีเรียสจริงจัง ทำให้มุนบยอบรู้ว่าเพื่อนของตัวเองไม่ได้ล้อเล่น 

" แล้วแกเจ็บจรงไหนรึเปล่า แกทำยังไงถึงรอดมาได้ "

" ฉันก็หนีสุดชีวิตสิวะ  ฉันรถไล่กันพอสมควร เนี่ยทำรถฉันพังเข้าศูนย์ซ่อมไปแล้ว ชริ 

นี่ฉันเป็นห่วงแกนะ เผื่อพวกมันมาหาแก ฉันถึงมาเตือน "

" ทำไมแกไม่โทรมาวะ แกออกมาข้างนอกแบบนี้มันอันตรายนะเว้ย " 

" ฉันจะมาชี้ตัวคนร้านให้แกน่ะสิ ฉันว่ามันต้องมาหาแกแน่ๆ " 

มุนบยอลได้ยินดังนั้นก็กลืนน้ำลายอีกใหญ่

เมื่อฮวีอินสังเกตเห็นคนที่เพิ่งมาใหม่ ก็อดไม่ได้ที่จะถามยงซอนถึงที่มาที่ไปของคนๆนั้น

"นั่นใครหรอคะ พี่ยงซอน " 

" หืมมม อ๋อออ. เพื่อนของมุนบยอลน่ะ ชื่อ อันฮเยจิน หรือเรียกว่า ฮวาซาก็ได้ " 

' ปัดโธ่เอ้ย มีแค่ยัยนั่นคนเดียวก็ว่าแย่แล้ว นี่ยังยกเพื่อนมาด้วยหรอเนี่ย ..'   ฮวีอินบ่นในใจ 

-----------------

เมื่อชั่วโมงเลคเชอร์จบลง 

" พี่ยงซอน เราไปทานเค้กที่ร้าน Triple M Cafe ตรงหน้ามหาลัยกันเถอะ " 

ฮวีอินชวนอย่างกะตือรือร้น เพราะเธอไม่ได้ใช้เวลาร่วมกับพี่สาวคนสนิทมานานมากแล้ว เธอคิดถึงพี่ยงซอนมากๆเลยล่ะ

.

.

.

ไม่นานนัก ทั้งหมดก็มาอยู่ที่ร้านคาเฟ่แห่งนั้น 

" โอ้ยยยย ทำไมสองคนนี้ จะต้องมาด้วยล่ะคะ พี่ยงซอน

หนูไม่ยอมด้วยนะ ".  ฮวีอินบ่นไม่ขาดปาก เมื่อแผนที่วางไว้ว่าจะมากับยงซอนสองคน กลับถูกคนอีกสองคนทำพังซะนี่

" อะไร บ่นอะไรตั้งแต่เมื่อกี้ละ ยัยเด็กน้อย น่ารำคาญ ! " 

ฮวาซาทนไม่ไหว สวนฮวีอินกลับบ้าง 

" เอ๊ะ. ยังไงเนี่ย เสียมารยาทอ่ะ มาว่าคนอื่นแบบนี้ " 

" อ้าวๆ แล้วที่ตัวเองพูดนี่มีมารยาทมากเลยเนอะ " 

ทั้งสองคนเรื่มมีปากเสียงกันมากขึ้นๆ จนคนทั้งร้านเริ่มหันมามอง 

" นี่ !  ชู่วๆๆๆๆๆ เบาๆหน่อย อายคนอื่นเค้า " 

ยงซอนรีบห้ามทั้งสองคนไว้ 

" เชอะ ถ้าเพื่อน)เนไม่ได้มีหน้าที่ดูแลคุณหนูยงซอน พี่สาวของเธอ ฉันก็ควไม่ค้องมาซวยเจอเธอหรอก " 

ฮวาซายังไม่หนุดแขวะฮวีอิน 

" นี่ !!!! " 

" โอ้ย. พอแล้วๆๆ. พอซะที " 

มุนบยอลทุบโต๊ะเสียงดัง เพื่อหยุดการวิวาทของทั้งสองคนลง 

ฮสีอินและฮวาซาเห็นมุนบยอลฟิวส์ขาด จึงเงียบปากกันทั้งคู่ 

" นี่แกเป็นไรวะ ปกติไม่เห็นต่อปากต่อคำกับใครนี่หว่า " 

มุนบยอลแอบกระซิบกับฮวาซา 

" ก็ไอ้เด็กนี่.มันเหลืออดจริงๆนี่นา " 

ฮวีอินแอบได้ยินสิ่งที่ฮวาซาพูด จึงหันสายตาดุๆมาใส่ฮวาซา 

ฮวาซาก็ไม่น้อยหน้า ส่งสายตาจิกกลับไป

ตอนนี้มันกลายเป็นสงครามเย็นไปเสียแล้ว 

" เฮ้อ ~~ " มุนบยอลได้แต่ถอนใจ 

เธอหันไปมองยงซอน อยากรู้ว่าตอนนี้ยงซอนมีปฏิกิริยายังไงกับสิ่งที่สองคนนี้เป็นอยู่  แต่กลับกลายเป็นว่าสายตาของมุนบยอลและยงซอนกลับสอดประสานกันโดยบังเอิญ 

เธอรับรู้ได้ถึงความเขินอายของทั้งเธอและยงซอน 

แต่ยงซอนก็ละสายตาออกไปเสียก่อน แถมยังคิ้วขมวดพร้อมแก้มป่องๆ

ทำให้มุนบยอลรู้ว่าเธอยังงอนมุนบยอลอยู่เหมือนเดิม

' เอ้อออ. นี่ฉันอยู่กับเด็กสามคนหรอเนี่ย ? '   มุนบยอลคิดในใจ

พวกเธอสองคนกินเค้กโดยที่แทบไม่มองกันอีกเลย 

ส่วนอีกสองคนนั่นก็แย่งกันกินอย่างกับเด็กๆ 

.

.

.

" ฮร้าาา อร่อยจังเลยยย " 

หลังกินเค้กและของหวานอื่นๆเสร็จ. ฮวีอินก็อารมณ์ดีขึ้นมาแทบจะทันที

" งั้นเรากลับกันเถอะ จะได้เผื่อเวลาไปส่งฮวีอิน กับ ฮวาซาด้วย " 

มุนบยอลกล่าว 

วันนี้ฮวีอินนั่งรถโดยสารมาเอง ยงซอนเลยอาสาให้มุนบยอลไปส่งที่บ้าน

ระหว่างที่ทุกคนกำลังทะยอยขึ้นรถของมุนบยอลนั้นเอง 

มุนบยอลก็มองเห็นสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้น 

" ทุกคน ออกมาจากรถ เร็ว !!! " 

มุนบยอลกระชากข้อมือของยงซอนออกมาจากรถ  ดึงให้นอนหมอบลงกับพื้น พร้อมเอาตัวบังยงซอนไว้ ให้ยงซอนอยู่ด้านล่างของตน

ส่วนฮวาซาก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น จึงดึงฮวีอินออกมาจากรถ

และทำแบบเดียวกัน

บึ้ม !!!!!!!!!

เสียงบางอย่างเกิดขึ้นดังสนั่น พร้อมเปลวไฟที่พุ่งสูงขึ้นจากรถไปบนอากาศ 

.

.

.

" บยอล เป็นอะไรรึเปล่า " 

ยงซอนตะโกนถามมุนบยอลด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าเธอจะหันไปมองเขาไม่ได้ เพราะเขาทับร่างของเธออยู่ 

มุนบยอลรีบลุกขึ้น และดึงข้อมือของยงซอนให้ลุกตามตัวเอง 

" คุณหนู วิ่งค่ะ! " 

มุนบยอลจับข้อมือของยงซอนไว้ และพายงซอนวิ่งออกไปให้ไกลจากที่เกิดเหตุ

" ฮเยจิน แผน C  !!! " 

มุนบยอลตะโกนบอกฮวาซา ฮวาซาพยักหน้ารับและวิ่งไปอีกทางพร้อมฮวีอิน

ก่อนที่มุนบยอลและยงซอนจะวิ่งไปอีกทางเช่นกัน

----------

หลังเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น 

ฮวาซาเอาตัวบังฮวีอินไว้ไม่ให้โดนสะเก็ดระเบิด 

จากนั้นเธอก็รีบลุกขึ้น เพื่อวิ่งหนีออกจากที่ตรงนั้น 

ฮวีอินยังคงตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอนอนนิ่งไม่ไหวติง 

ยังคงดึงสติกลับมาไม่ได้

" เฮ้ย ยัยเอ๋อ ลุกขึ้น " 

ฮวาซาวิ่งมาดึงแขนของฮวีอินให้ลุกขึ้น 

" ตอนนี้เราต้องหนีก่อน !! " 

จากนั้นเธอก็ดึงให้ฮวีอินวิ่งตามเธอ ไปหลบที่กำบังใกล้ๆ

เผื่อว่ามีพลซุ่มยิง โจมตีซ้ำ พวกเธอจะได้ไม่โดนยิงตายเสียก่อน

 ฮวีอินยังไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวหลังเกิดเรื่อง 

" เฮ้.  ! 

เฮ้ ! " 

ฮวาซาจับหน้าฮวีอิน ดึงให้มองหน้าของเธอ

" ตั้งสติไว้ เราจะต้องรอดไปได้แน่

...

เชื่อใจฉันเถอะ ฉันจะพาเธอหนีออกไปเอง " 

ฮวาซาพยายามดึงสติของฮวีอินกลับมา และสร้างความเชื่อมั่นให้กับเธอ 

" อะ ...  อืม " ฮวีอินตอบรับเพียงสั้นๆ

' แต่มันก็เพียงพอแล้ว กับเด็กสาวที่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน '

ฮวาซาคิดในใจ

" เอาล่ะ ก่อนอื่นเราต้องไปที่นัดหมายให้ได้ เพื่อไปเจอกับมุนบยอลและพี่ยงซอนของเธอ  ตอนนี้เธอยังกลับหอพักเธอไม่ได้  เพราะมันอาจตามเธอไป 

เข้าใจไหม ? " 

" อืมมม " 

ฮวีอินได้แต่จ้องหน้าฮวาซาด้วยสายตาที่ยังสับสน และตื่นตระหนก

.

.

.

-----------------------------

ทางมุนบยอลเอง 

ก็พายงซอนไปหลบในอาคารที่อยู่ใกล้ๆ 

" คุณหนูคะ ไปกันเถอะค่ะ  อยู่ตรงนี้นานไม่ดีแน่ " 

มุนบยอลพยายามดึงยงซอนเพื่อหนีต่อ 

"  เดี๋ยวสิ. มุนบยอล. หลังนาย .! " 

ยงซอนมองไปที่หลังของมุนบยอลที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยแผลพุพอง และรอยแผลจากสะเก็ดระเบิด

" บยอลอา ...  ". น้ำตายงซอนเริ่มไหลออกมา 

เพราะเธออีกแล้ววว. เพราะเธออีกแล้วหรอ .......

" ช่างมันก่อนค่ะคุณหนู. เราต้องหนีก่อนนะคะ " 

ปัง.  ปัง !  

มีกระสุนปืนจากที่ไหนไม่รู้ ยิงมาที่พวกเรา แต่โชคดีที่ไม่โดน

' ว่าแล้วว่าต้องมีพลซุ่มยิงต่อ  คิดไม่ผิดจริงๆ ' 

มุนบยอลกำลังใช้ความคิด เพื่อหนีออกจากสถานการณ์ในตอนนี้ 

เธอเหลือบไปเห็นรถเก๋งคันหนึ่งจอดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล  

จู่ๆ เธอก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้ 

" คุณหนู รออยู่ตรงนี้นะคะ " 

"บยอลอา เธอจะไปไหน " 

" ฉันจะไปเอารถค่ะคุณหนู. ห้ามมมมออกจากตรงนี้เด็ดขาดนะคะ " 

" มุนบยอล เดี๋ยว .. " 

ไม่ทันที่จะได้ห้าม มุนบยอลก็วิ่งอย่างรวดเร็วออกไปแอบตามซอกตึกต่างๆ 

ค่อยๆ ขยับเข้าไปหารถยนต์คันดังกล่าว 

เมื่อพลซุ่มยิงเห็นดังนั้น ก็รู้ได้ทันทีเลยว่ามุนบยอลต้องการจะหลบหนี 

จึงรัวปืนใส่รถคันนั้นไม่ยั้ง หวังให้รถใช้การไม่ได้ 

' แย่ล่ะ '

มุนบบอลตัดสินใจยิงโต้กลับบ้าง

เธอชักปืนสั้นของเธอออกมา เล็งไปที่พลซุ่มยิงคนนั้น และ 

ปัง !!! 

นัดเดียว ร่างของพลซุ่มยิงคนนั้นก็ล้มลง 

เมื่อสบโอกาสเหมาะ มุนบยอลก็รีบวิ่งไปที่รถคันดังกล่าว 

พลซุ่มยิงคนอื่นๆ เมื่อเห็นดังนั้น ก็พากันเล็งปืนมาที่รถคันนั้น 

แต่แล้ว

ปัง !   ปัง ! 

ฮวาซาที่ยังอยู่บริเวณนั้นช่วยยิงสะกัดไว้ 

ปัง !  ปัง ! 

มุนบยอลเห็นดังนั้นก็รีบสตาร์ทรถด้วยการต่อสายไฟอย่างเชี่ยวชาญ

ไม่นานนักรถก็สตาร์ทติด 

บรื้นนนน . . .

เธอถอยรถไปรับคุณหนูยงซอนของเธออย่างรวดเร็ว 

และกำลังจะไปรับฮวาซาและฮวีอิน แต่ทว่า 

ปังปัง 

ปัง ปัง ปัง 

เสียงปืนดังสนั่นไม่ขาดสาย 

ฮวาซากับพวกนั้นยิงใส่กันไม่ยั้ง 

" ฮเยจิน  !!! " 

" ไปก่อนเลย " 

"จะบ้าหรอ. ขึ้นรถมา " 

พวกนั้นบางส่วนก็เริ่มหันปืนมาที่ฉันกับคุณหนูแทน

" ไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามไป. แยกกันไป เจอกันตามแผน !!! " 

จากนั้นฮวาซาก็วิ่งเข้าไปในอาคารแห่งหนึ่ง

" ฮึ่มม " 

มุนบยอลเหยียดคันเร่งจนมิด

เร่งให้เครื่องยนต์พาพวกเธออกจากที่นี่ให้ไวที่สุด 

มันไม่ได้จบง่ายๆแค่นี้น่ะสิ 

บรื้นนนนนนน. 

มีรถเก๋งอีกสองคนคันตามมุนบยอลและยงซอนมา

' มันไม่ปล่อยเราไปจริงๆด้วย ' 

มุนบยอลมองยงซอนที่นั่งอยู่ข้างๆ และรถพวกนั้นสลับกันไปมา 

' เราจะพาคุณหนูรอดไปให้ได้ ' 

มุนบยอลพยายามหักเลี้ยวซิกแซกไปมา

แต่รถทั้งสองคันก็ยังสลัดไม่หลุด

โครม ! 

รถคันที่ตามมา เริ่มไล่ตามทัน และคันหนึ่งพยายามชนรถของมุนบยอลทางด้านหลัง

ส่วนอีกคันตอนนี้กำลังเพิ่มความเร็ว กะจะไปดักชนรถของมุนบยอลทางด้านหน้า

มุนบยอลเห็นท่าไม่ดีแล้ว เธอจึงตัดสินใจทำบางอย่าง 

ปัง ปัง ปัง ปัง !

มุนบยอลใช้ปืนสั้นของตัวเองหันไปยิงที่เบาะหลัง

" คุณหนู มานี่ค่ะ "

เธอกระชากตัวของยงซอนเข้าหาตัวเอง  นำเสื้อสูธของเธอคลุมหัวและช่วงไหล่ของยงซอน

พร้อมกอดยงซอนไว้ 

จากนั้นจึงเปิดประตูรถ และ กระโดด ! 

ร่างของทั้งสองคนกลิ้งไปบนทางเท้าข้างๆถนน

มุนบยอลกอดยงซอนไว้แน่น ทำให้ยงซอนไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก 

เมื่อตั้งตัวได้ 

ชั่วพริบตา มุนบยอลก็ยิงซ้ำไปที่ท้ายรถของตัวเอง 

และ 

บึ้ม !!! 

รถของเธอก็ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ พร้อมเปลวไฟที่เกิดขึ้น

 สร้างความเสียหายให้กับรถสองคันที่ไล่ตามมาอย่างสาหัส 

 

มุนบยอลรีบกวักมือเรียกแท็กซี่ และ ขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว 

เพื่อไม่ให้พวกมันมองเห็นซะก่อน 

" ไปที่นี่ค่ะ " 

เธอกดตำแหน่งสถานที่ในจีพีเอส และยื่นให้กับคนขับแท็กซี่ 

พร้อมกับค่อยๆสไลด์ตัวเองและดึงยงซอนให้เอนลงไปกับเบาะรถ เพื่อไม่ให้เจ้าพวกนั้นสังเกตเห็น 

" ครับ ครับ " 

คนขับแท็กซี่รีบทำตามคำสั่งอย่างลนลาน  

แม้จะตกใจกับสภาพของทั้งสองที่สะบักสะบอมและเต็มไปด้วยบาดแผลก็ตาม

"โอย ~ " มุนบยอลร้องออกด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลที่หลังของเธอ

" บยอลอา. บยอลอา ..." ยงซอนมองคนข้างๆอย่างเป็นห่วง

น้ำตาของเธอเริ่มซึมออกมาอีกครั้ง  

เธอรู้สึกแย่มากที่ไม่สามารถช่วยอะไรมุนบยอลได้เลย ...

************************

ขอโทษนะคะที่ไรท์หายไปหลายวัน ไรท์ติดทำโปรเจ็คน่ะค่ะ 

ตอนนี้เป็นตอนที่ค่อนข้างเขียนยากมากๆเลยค่ะ. เพราะเน้นไปที่ฉากบู๊ และไรท์ก็ไม่เคยเขียนฉากบู๊มาก่อนเลยค่ะ 

และถ้าหลักการทางอาวุธสงครามผิดแปลกไปจากความจริง ก็รบกวนแนะนำไรท์ด้วยนะคะ 

ไรท์หาข้อมูลแล้ว  แต่ถ้ายังผิดอยู่ ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

ต่อจากนี้จะยิ่งเข้มข้นมากขึ้นไปอีกค่ะ

ฝากติชมและติดตามกันด้วยนะคะ   

ขอบคุณคร่า