The Devil bodyguard #moonsun

ตอนที่ 5 : ฉันอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้ (100%)

ในขณะที่ฉันกำลังแกะห่อจาจังมยอนอยู่นั้น 

ก็เกิดเสียงดังขึ้นที่ห้องนอนของมุนบยอล 

ฉันจึงรีบวิ่งไปดูด้วยความเป็นห่วง 

และฉันก็เจอกับ

...

.

.

มุนบยอลที่นอนอยู่บนพื้นอย่างไร้สติ และแจกันที่แตกอยู่ข้างๆ 

---------------- 

ฉันตกใจกับภาพที่เห็นเป็นอย่างมาก เมื่อกี้เธอยังเดินเข้าห้องน้ำเองได้อยู่เลย 

ฉันรีบวิ่งเข้าไปดู และเขย่าตัวมุนบยอลแรงๆ

โอ้โห ตัวเธอร้อนจี๋เลย ร้อนเหมือนแทบจะระเบิด

เธอรอดมาได้ขนาดนี้แล้ว จะมาตายตอนนี้ไม่ได้นะ

" มุนบยอล ตื่นสิ. มุนบยอล !!! " 

ฉันตะโกนดังสุดเสียง 

"มุนบยอล ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ  มุนบยอล "

' ไม่นะ ฉันไม่อยากให้ใครมาตายต่อหน้าฉันอีกแล้ว ' 

"อืมม.......   คุณหนู......... คะ .. " 

เธอพยายามลืมตามามองฉันที่กำลังดึงเธอขึ้นมาจากพื้นห้อง 

 

ฉันลากเธอมาที่เตียง  ก็ยังดีกว่าปล่อยให้นอนอยู่บนพื้นอ่ะนะ 

"เป็นยังไงบ้าง ตัวเธอร้อนจี๋เลยนะ , 

" คุณหนูคะ  ช่วย ..... หยิบยาในซองสีน้ำตาลเข้มบนโต๊ะให้หน่อยได้ไหมคะ " 

"ได้สิได้ .  "  

ยงซอนรีบเดินปหยิบของตามที่มุนบยอลบอก พร้อมเดินไปหยิบน้ำมาให้มุนบยอล

" อ่ะนี่ยา. แล้วนี่ก็น้ำนะ " 

 มุนบยอลพยายามรวบรวมสติของตัวเอง พยุงตัวเองขึ้นมาเพื่อที่จะกินยาปริศนานั่น 

"  มันคือยาอะไรน่ะ มุนบยอลอี" 

" อ๋อ ฉันได้มาจากเพื่อนของฉันอีกทีน่ะค่ะ 

มันช่วยให้รู้สึกดีขึ้น หลังถูกยิงค่ะ ตอนแรกฉันก็กะจะกินมันอยู่แล้ว แต่ดันพาร่างตัวเองไปกองกับพื้นซะก่อน " 

"ฟังที่เธอพูดมาเนี่ย มันทำให้ฉันนึกถึงยาเสพติดเลยนะ สรรพคุณอะไรพิลึก  " 

" ไม่ใช่ค่ะคุณหนู ยาตัวนี้ดีมากเลยนะคะ มันช่วยเร่งให้แผลหายไว แถมยังช่วยกดประสาทด้วยยย... " 

" ฉันอยากรู้จริงๆว่าเพื่อนเธอคือใครกันแน่ แล้วไอยาประหลาดนี่ไปเอามาจากไหน " 

"ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอกค่ะ อ้อ ยานี่มีผลข้างเคียงด้วยนะคะคุณหนู มันจะทำให้มึนๆ เบลอๆ ควบคุมตัวเองไม่ได้ คุณหนูก็อยู่ห่างๆฉันไว้ดีกว่านะคะ "

"ยาเพี้ยนบ้าอะไรเนี่ย  .. ฉันว่าเธอกินยาแก้ไข้ไปด้วยดีกว่านะ " 

"ก็ดีค่ะคุณหนู ... "   -______~ 

" อ้าวๆๆ อย่าเพิ่งหลับสิ รอกินยาแก้ไข้ก่อน " 

=..+        "อ๊ะ  ค่ะ ๆ " 

ยงซอนรีบเดินไปหยิบยาแก้ไข้ และรีบกลับมาที่ห้องของบยอลอย่างรวดเร็ว. 

เธอกลัวว่าเขาจะหลับไปเสียก่อนจะได้กินยา 

' ถ้าหลับโดยไม่กินยา ไข้มันจะหายได้ไงล่ะ ' 

"อ่ะ นี่ค่ะคุณหนูมุนบยอลอี " 

ยงซอนยื่นยาแก้ไข้ให้บอดี้การ์ดของเธอ

แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าบทบาทของเรากำลังสลับกัน

" คุณหนู พูดว่าอะไรนะคะ  ?  "

" ก็คุณหนูมุนบยอลอียังไงล่ะ ดูจากสภาพตอนนี้ก็คงคิดเป็นอื่นไม่ได้แล้วล่ะ " เธอยิ้มให้มุนบยอล และพูดเหน็บแนมติดตลก

" เอ่อ คุณหนูคะ ........ คุณหนูช่วยป้อนยาให้หน่อยได้ไหมคะ  คือ ......... ตอนนี้ฉันขยับตัวไม่ไหวแล้วอ่ะค่ะ " 

' นี่นายได้ยินสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเมื่อกี้รึเปล่าเนี่ย ปัดโธ่ ' 

ยงซอนจึงต้องช่วยประคองศีรษะของมุนบยอลขึ้นอย่างเสียไม่ได้ และค่อยๆป้อนยาใส่ปากของเขา

แต่เมื่อนิ้วของเธอสัมผัสกับปากของเขา

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก 

ยงซอนรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว. เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอกำลังเป็นอะไรกันแน่

' มันนิ่มและอุ่นมากๆเลย '

" คุณหนูคะ. น้ำๆๆๆ " มุนบยอลได้แต่พูดเสียงอู้อี้เพราะมียาขมอยู่ในปากตอนนี้. ทำให้ยงซอนหลุดออกจากภวังค์ของตัวเองเช่นกัน 

"อ๊ะ โทษทีๆๆ  " 

ยงซอนป้อนน้ำดื่มให้มุนบยอลช้าๆ

เมื่อมุนบยอลกินยาครบแล้ว ยงซอนก็ค่อยๆประคองศีรษะของมุนบยอลลงบนหมอนด้วยความนุ่มนวล 

' ชาตินี้ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครนอกจากพ่อแม่เลยนะ นี่เธอถือว่าโชคดีมากนะบยอล ' ยงซอนคิดกับตัวเองในใจ

" คุณหนูไม่ลองเอาเสื้อผ้าที่.....อ่า  ที่เราลงไปซื้อที่ห้างด้วยกัน แล้วเจอคนมาปองร้ายคุณหนู มาดูหน่อยล่ะคะ " 

ตอนนี้ยาชนิดแรกที่บยอลกินเข้าไป  คงจะเริ่มออกฤทธิ์แล้วสินะ  ถึงได้จำผิดจำถูก ดูเบลอๆแบบนี้

" 555 ใช่ที่ไหนกันเล่า เธอลงไปซื้อคนเดียวต่างหาก ส่วนฉันรอเธออยู่ที่รถ  งั้นรอแปปนึงนะ เดี๋ยวฉันไปหยิบมาก่อน " 

...

.

เธอนำถุงช้อปปิ้งมาวางบนเตียงข้างๆ มุนบยอล เพื่อที่เธอจะได้อวดเขาได้อย่างถนัดมือ 

" อร้ายยยย. ชุดคอลเลกชั่นใหม่ที่ฉันเฝ้ารอคอย ขอบคุณมากเลยนะ มุนบยอล นี่!  สวยไหมๆ   " 

" คร่าาา คุณหนูใส่อะไรก็สวยทั้งนั้นแหละค่ะ " 

0///0 

"พูดอะไรของเธอน่ะ บยอลอา เธอคงจะเมาฤทธิ์ยาแล้วล่ะ 

เอ๊ะ !! ตัวนี้ฉันไม่ได้สั่งนี่ ของใครงั้นหรอ ? " 

" อ๋อ ตัวนั้นฉันซื้อเองค่ะ คุณหนู " 

" หืมมม เดรสสีขาวล้วน แขนกุด ทรงกระโปรงจีบ แถมแหวกหลังนี่อ่ะหรอ. ฉันว่าเธอไม่ได้ใส่เองแล้วมั้งง จะซื้อไปฝากใครงั้นหรอ .......... ฮั่นแน่ ซื้อฝากแฟนใช่ม้า " 

ไม่รู้อะไรดลใจให้ยงซอนพูดออกไปแบบนั้น 

 

ถ้าเขามีแฟนแล้วล่ะ ฉันจะทำยังไง  .... 

...

.

ตึกตักตึกตักตึกตัก // ใจของยงซอนเต้นแรงอีกครั้ง. เฝ้ารอคำตอบจากบยอล 

" 5555 ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ คนอย่างฉันเนี่ย จะมีใครมาสนใจหรอคะ 

จริงๆแล้วชุดนี้ ฉันซื้อมาให้คุณหนูต่างหากล่ะคะ " 

ยังไม่มีแฟนนนน 

ฮร้า โล่งอกไปที

 แต่เอ๊ะ ทำไมเราต้องโล่งอกด้วยล่ะ 

" ห่ะ 0.0 ให้ฉันงั้นหรอ ? ". 

 อารมณ์ไหนของเค้าเนี่ย

" ค่ะ ระหว่างที่ซื้อเสื้อผ้าตามที่คุณหนูสั่งอยู่

 ฉันเหลือบไปเห็นชุดนี้เข้า 

มันเป็นสไตล์เรียบๆ แต่สวยมากๆเลย 

ฉันคิดว่าถ้าคุณหนูใส่มันแล้วจะต้องสวยมากแน่ๆเลยยค่ะ 

อีกอย่างนึงก็ .......

ชุดนี้ เป็นสไตล์ที่แม่ฉันชอบน่ะค่ะ . "

จู่ๆมุนบยอลก็เลี่ยงสายตาของยงซอน และจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

เธอมองไปที่กำแพงห้องด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

' แม่อย่างงั้นหรอ ปกติเธอไม่เคยเอ่ยปากพูดถึงเรื่องส่วนตัวของตัวเองเลย.  นี่ถ้าไม่เมายา คงไม่พูดในลักษณะนี้สินะ ' 

จู่ๆ ยงซอนก็ลุกขึ้นจากเตียง เดินเข้าไปในห้องน้ำของบยอลพร้อมกับชุดเดรสสีขาวตัวนั้น

"อ้าว คุณหนูจะไปไหนคะ. คุณหนู ! "

ยงซอนไม่ตอบบยอล และหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว 

....

...

..

.

ไม่นานนัก ยงซอนก็กลับมา

" แต่น แต้นน ! เป็นไง สวยมั้ย? " ^^~

ยงซอนกลับมาในชุดเดรสสีขาวที่บยอลซื้อให้

เธอหมุนไปหมุนมาให้บยอลได้ดูชุดที่เธอใส่ พร้อมรอยยิ้มที่สดใส 

เธออยากจะให้บยอลเลิกทำหน้าเศร้าแบบที่ทำเมื่อกี้นี้

และระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมา

เธอนั่งลงที่ขอบเตียงข้างๆตัวของบยอล 

บยอลมองยงซอนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ ความดีใจ และความลุ่มหลง 

ไม่รู้เพราะว่าฤทธิ์ยารึไม่ แต่สายตาของมุนบยอลที่มองโซลาร์ในตอนนี้ ......

มันมีหลายความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ 

" นอนหลับพักผ่อนซะนะ ยัยมุนบยอล "  ยงซอนส่งรอยยิ้มให้กับมุนบยอล 

พร้อมกับลูบหัวอย่างเอ็นดู

 

มุนบยอลมองหน้ายงซอน และเริ่มทำแก้มป่อง พร้อมส่งสายตาออดอ้อนอีกครั้ง. 

" แต่ว่า บยอลยังไม่ง่วงเลยนี่นา " 

หืมมม จู่ๆเธอก็เปลี่ยนบุคลิกเป็นเด็กๆซะงั้น ตกลงเธอกินยาอะไรลงไปกันแน่เนี่ย

ยังไม่จบแค่นั้น มุนบยอลค่อยๆคล้องแขนรอบเอวของยงซอน และกอดไว้แน่นอย่างกับเด็ก 

ยงซอนสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่มุนบยอลกอดเอวของเธอ  

เพราะก่อนหน้านี้มุนบยอลไม่เคยมีท่าทีที่ออดอ้อนเธอขนาดนี้มาก่อน

แต่ถึงอย่างนั้นยงซอนก็ไม่ได้ผลักไสมุนบยอลแต่อย่างใด 

' นี่คือตัวตนที่แท้จริงของเธอหรอ บยอลอา ทำไมถึงน่ารักเหมือนกับเด็กๆแบบนี้นะ ' 

"  พี่ยงซอนคะ. ขอบยอลหนุนตักได้ไหมอ่า " 

 0.o หืมมม มาไม้ไหนล่ะเนี่ย  เธอแกล้งฉันรึเปล่า ? 

อืมมม แต่ก็คงต้องตามน้ำไปก่อนล่ะนะ 

"ได้สิ. มานี่มา " ยงซอนตบที่ตักของตัวเอง เรียกให้มุนบยอลมาหา

เมื่อเห็นอย่างนั้น มุนบยอลก็เขยิบหัวของตัวเองไปหนุนตักยงซอน 

พร้อมรอยยิ้มที่พึงพอใจ 

เหมือนเด็กที่โดนตามใจ ได้รับอนุญาตให้ทำในสิ่งที่ต้องการ 

" บยอลอยากทำแบบนี้มานานแล้ว พี่ยงซอน " 

0/////0

ยงซอนเรื่มรู้สึกเขินกับการกระทำอันออดอ้อนและน่ารักน่าเอ็นดูของมุนบยอลมากขึ้นเรื่อยๆ

" ตักพี่ยงซอน... นุ่มจังเลย ....

...

นุ่มเหมือน ตักของแม่เลย.. " 

อาาา บยอลอา .... 

ยงซอนลูบหัวมุนบยอลอย่างนุ่มนวล

ฉันไม่รู้หรอกว่า เกิดอะไรขึ้นกับแม่ของมุนบยอล แต่ว่า.. 

ฉันรับรู้ได้ว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ๆ 

เมื่อพูดถึงแม่แล้ว มุนบยอลก็เงียบไป. เงียบจนผิดสังเกต 

...

.

ยงซอนรับรู้ได้ถึงน้ำใสๆที่หยดลงมาที่ขาของเธอ 

เธอตกใจมาก 

" มุนบยอล เธอ .. "

 (ร้องไห้หยั่งงั้นหรอ ) 

"ฮึก ฮึก 

บยอล คิดถึงแม่ จังเลยพี่ยงซอน ..." 

จู่มุนบยอลก็ร้องไห้ออกมา 

....

ยงซอนพูดอะไรไม่ออก  เธอไม่เคยเห็นน้ำตาของบอดี้การ์ดของเธอมาก่อนเลย 

' ในลุคที่ปกติดูเข้มแข็งของเค้า ก็มีมุมแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย ' 

เธอทำได้แค่ลูบหัวมุนบยอลช้าๆ อย่างแผ่วเบา

เผื่อว่ามันจะช่วยให้มุนบยอลคลายความเศร้าลงได้บ้าง

เราอยู่กันเงียบๆแบบนั้นได้สักพัก 

ฉันรอให้มุนบยอลร้องไห้ ระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมา 

ตอนนี้ ฉันรับรู้ได้ว่ามุนบยอลเริ่มหมดแรงแล้ว 

บวกกับไข้ที่กำลังเป็นอยู่ และฤทธิ์ของยาทั้งสองตัว 

ทำให้มุนบยอลเริ่มง่วงและกำลังจะหลับแล้วในตอนนี้

แต่ทว่าตัวของเธอนั้นสั่นเป็นอย่างมาก 

" บยอลอา บยอลอา เธอเป็นอะไรรึเปล่า  "  

ฉันเขย่าตัวของบยอลเล็กน้อย 

"  บยอล ....... หนาววว " 

เธอกอดอกแน่น และตัวสั่นไปหมด

 

แต่เธอก็ห่มผ้าห่มอยู่นี่ อืมมมมม สงสัยจะอุ่นไม่พอ 

" งั้นเดี๋ยวพี่ยงซอนจะเอาเสื้อสเวตเตอร์ มาให้ใส่นะ " 

" เอ๋ ...? " 

ยงซอนไม่รอช้า ลุกไปหยิบเสื้อสเวตเตอร์สีขมพูของเธอมาให้มุนบยอล

" อี๋ สีขมพูหรอ. บยอลไม่ชอบสีชมพู  ขอสีอื่นได้ไหมอ่ะ " 

"ไม่ได้ พี่มีอยู่สีเดียว สีไหน พอใส่แล้วก็อุ่นเหมือนกันน่ะแหละ " 

บยอลทำหน้าบึ้ง เบ้ปาก แต่ก็ไม่ขัดขืนอะไรตอนที่ฉันใส่ให้ 

" อ่ะ เสร็จแล้วนะ. บยอลนอนได้แล้วนะ นอนเยอะๆ ไข้จะได้หายไวไว " 

" พี่ยงซอนมานอนด้วยกันสิ " 

0.0 เห้ย. อะไรอีกเนี่ย. เอาจริงดิ 

" นะ นะ นะ นะ นะ นะ ~ " 

บยอลจับมือของฉัน และอ้อนไม่หยุด 

' จะ จะ จะ จับมือฉันด้วย ครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันเลย ' 

" มันจะดีหรอ บยอล พี่ไม่เคยนอนกับใครนอกจากพ่อ แม่.. " 

" เถอะนะ ..... " 

บยอลขอร้องฉันแบบจริงจังสุดๆ ( ในเวอร์ชันเด็กอ่ะนะ ) 

อาาา สงสัยฉันจะปฏิเสธไม่ได้ซะแล้วล่ะ

" โอเคๆ งั้นพี่ยงซอนไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ " 

" เย่ !!! " 

เด็กน้อยบยอลทำท่าทางดีใจแบบสุดๆ 

อาาาา. เวลาเป็นแบบนี้ เธอน่ารักสุดไเลยล่ะ มุนบยอล

....

" กลับมาแล้ว. มาๆๆๆ มานอนกันเถอะ " 

ยงซอนกลับมาในชุดสเวตเตอร์สีขมพู กางเกงขาสั้นสีขาวแบบสบายๆ 

ก็อากาศมันหนาว และเธอมีสเวตเตอร์อยู่สีเดียวนี่นา 

ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงของบยอล และหันหลังให้เธอ

' ถึงจะรู้สึกแปลกๆก็เหอะ แต่เด็กน้อยข้างๆนี่ คงไม่ปล้ำฉันหรอกมั้ง ' 

ถึงจะคิดแบบนั้น ยงซอนก็ยังเว้นระยะห่างจากบยอลไว้มาก

" พี่ยงซอนจะนอนอยู่ตรงนู้นนนนน จริงๆอ่ะหรอ " 

' นั่นงะ. มาแล้ว '  

ยงซอนพลิกตัวหันมาหามุนบยอล 

" แล้วทำไมอ่า  เราก็นอนอยู่ด้วยกันแล้วไง "

" ไม่เอาอ่ะ พี่ยงซอนมานี่หน่อยนะ " 

เฮ้อ. ฉันไม่สามารถต้านทานการออดอ้อนของมุนบยอลได้เลยสินะ 

ยงซอนค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้มุนบยอลเรื่อยๆ เรื่อยๆ 

พอถึงรัศมีที่มุนบยอลจะเอื้อมมือถึง จู่ๆเธอก็เอื้อมมากอดเอวของยงซอน 

และดึงร่างของยงซอนให้ไปชิดติดกับตัวเธอ

" นี่! มันต้องแบบนี้สิถึงจะอุ่นจริงๆ "  มุนบยอลยิ้มอย่างพอใจกับผลงานของตัวเอง 

' เฮ้ย.   เอาอย่างงี้เลยหรอ '. ยงซอนตาโต. ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น 

แต่มุนบยอลก็ไม่ได้ปล่อยให้ยงซอนได้คิดนานนัก. 

เธอกอดยงซอนแน่นกว่าเดิม และซุกหน้าของเธอไปที่คอของยงซอน 

0.0 กรี๊ดดดดด. เธอทำอะไรเนี่ย มุนบยอลอี !!!!! 

ยงซอนแทบจะสติแตก ถึงแม้จะได้คิดแค่ในใจ

ยงซอนกำลังจะผลักร่างของมุนบยอลออก 

แต่เมื่อรู้สึกได้ว่าคนข้างๆเธอได้หลับลงไปแล้ว. 

ทำให้เธอผลักเขาออกไปไม่ลง 

ยงซอนแอบถอยออกมาดูหน้ามุนบยอบตอนหลับ 

' ดูสิว่าจะตลกขนาดไหน ' 

แต่สิ่งที่เธอเห็นกลับเป็นใบหน้าของเด็กสาวที่อายุก็คงจะไม่ได้ห่างจากเธอเท่าไหร่ 

' เฮ้อออ. ดูแล้วเราก็คงอายุใกล้ๆกัน เผลอๆเธออาจจะอายุน้อยกว่าฉันก็เป็นได้ 

ใบหน้าที่แสนจะอ่อนโยน และบริสุทธิ์นี้ ต้องเจอกับอะไรมาบ้าง ต้องแบกรับอะไรไว้บ้างนะ ' 

' ฉันอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้จัง มุนบยอลอี ' 

..... 

***********************************. 

จบไปอีกตอนแล้วคร่า 

ตอนนี้มุนบยอลค่อนข้างที่จะเปบี่ยนบุคลิกไปจากที่ผ่านๆมา 

ตอนนี้ไรท์สอบเสร็จแล้ว จะอัพ บ่อยๆค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามผลงานของไรท์นะคะ