The Devil bodyguard #moonsun

ตอนที่ 31 : PTSD

"ที่บยอลเป็นคือ PTSD ใช่ไหมฮวาซา"

"ทำนองนั้นค่ะ"

"มันคืออะไรหรอคะพี่ยงซอน"

"PTSD คือ Post-Traumatic Stress Disorder หรือ ความผิดปกติทางจิตใจภายหลังจากเหตุการณืที่มีผลกระทบต่อจิตใจอย่างรุนแรง แล้วแต่ละคนก็จะมีอาการแตกต่างกันไป บางคนหายภายในไม่กี่เดือน แต่บางคนก็หลายๆปีกว่าจะหาย  

มันแย่มากๆ พี่ล่ะเกลียดคนพวกนี้จริงๆ คนที่ทำสิ่งที่เลวร้ายต่อคนอื่น เพราะมันสร้างบาดแผลระยะยาวต่อคนที่ได้รับผลกระทบไม่มากก็น้อย เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเกิดเรื่องแย่ๆอะไรกับคนที่ถูกกระทำบ้าง"

(Credit  : http://www.psyclin.co.th/new_page_62.htm)

"จริงค่ะ คนชั่วๆก็มีมากทุกวันนนี้" ฮวีอินพูดเสริมในสิ่งที่ยงซอนพูด

ส่วนฮวาซาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลย มีีเพียงความเงียบที่ออกมาจากปากของเธอ

"เราจะช่วยบยอลยังไงได้บ้างล่ะ" ยงซอนถามออกมาเพื่อหาทางออกของปัญหานี้

"ฉันว่าต้องทำให้เค้ารู้สึกถึงความปลอดภัย ในเมื่อพ่อแม่ของมุนบยอลตายไปแล้ว เราก็ต้องสร้างกันเองแล้วค่ะ และหลีกเลี่ยงอะไรก็ตามที่ตอกย้ำเหตุการณ์เลวร้ายในอดีต"

ฮวาซาอธิบายถึงสิ่งที่น่าจะช่วยมุนบยอลได้

------------------------------------------

"อันยองงงงงง พี่มุนบยอล เป็นไงบ้างคะ"

ฮวีอินกล่าวทักทายมุนบยอลเป็นคนแรกหลังผลักประตูเข้าไป

มุนบยอลไม่กล่าวอะไร ได้แต่ยิ้มอ่อนๆให้เท่านั้น

 

"เป็นไงบ้างวะเฮ้ย นอนหลับยาว นอนกินบ้านกินเรือนเลยนะ" 

ฮวาซาพยายามเย้าแหย่ และทำตัวเป็นปกติ

แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับจากมุนบยอลแม้แต่น้อย

ยงซอนค่อยๆหย่อนตัว นั่งลงบนเตียงที่มุนบยอลนอนอยู่

เธอนั่งข้างๆตัวของคนตรงหน้า 

ค่อยๆ ใช้มือของเธอสัมผัสผมของมุนบยอลอย่างแผ่วเบาที่สุด โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา 

ทำเพียงแค่ลูบผมบยอลไปมาเท่านั้น

ดวงตาของทั้งคู่ต่างจับจ้องมองกันและกัน เสมือนพูดคุยกันอย่างเข้าใจ

ฮวาซาเห็นดังนั้นก็สะกิดฮวีอินเบาๆ และชี้ชวนกันออกไปข้างนอกห้อง

ไม่นานทั้งห้องก็เหลือเพียงคนสองคนที่มีจิตใจผูกพันธ์ซึ่งกันและกันอย่างลึกซึ้ง

มุนบยอลค่อยๆยื่นมือไปจับมือของยงซอนที่กำลังลูบผมของตัวเองอยู่

จับดึงหลังมือเข้าหาตัว

บรรจงจุมพิตลงบนหลังมือนั้นเบาๆ 

จากนั้นก็ดึงเอาฝ่ามือของยงซอนไปสัมผัสกับใบหน้าของตัวเอง พร้อมหลับตาลง

รับรู้ถึงสัมผัสอันอบอุ่นและอ่อนโยนของคนที่เธอรัก

"ฉันขอนอนด้วยสิ" ยงซอนเอ่ยขึ้น

บยอลก็ค่อยๆเขยิบให้อย่างโดยดี

ยงซอนแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันนั้น และดึงหัวของบยอลมาซบที่ไหล่ของตน

ด้านบยอลก็เลื่อนเอาแขนไปกอดคล้องที่เอวของยงซอนไว้อย่างกับเด็กน้อยกอดแม่ไม่มีผิด

ยงซอนก็ลูบผมบยอลไปมาอยู่เรื่อยๆ พยายามให้ความอบอุ่นมุนบยอลให้มากที่สุด เพราะนั่นคือสิ่งที่มุนบยอลต้องการมากที่สุดในเวลานี้ 

และทั้งคู่ก็ต่างพากันตกเข้าไปในภวังค์แห่งการหลับใหลในที่สุด

-------------------------------------------------

'นี่ถ้าไม่รัก ไม่ให้นอนไหล่หรอกนะ เหน็บจะกิน ฮรื้ออออ . T^T'