The Devil bodyguard #moonsun

ตอนที่ 30 : 왜 (WHY?)(3) 100%

ปึ้งๆๆๆๆ

จู่ๆเสียงเคาะประตูเสียงดังสนั่นก็เกิดขึ้น

ปัง 

เสียงประตูกระแทกกับผนังห้องดังสนั่นเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างแรง

"เกิดอะไรขึ้น"

ยงซอนถามออกไปเสียงดังเมื่อเห็นคนสองคนที่เดินเข้ามาในห้องในสภาพที่ไม่สมบูรณ์นัก

"ฮเยจิน นี่มันอะไรเนี่ย"

ฮวีอินถามฮวาซาอย่างร้อนรนเมื่อเห็นสภาพของมุนบยอลที่ดูเหมือนคนสิ้นสติสัมปชัญญะไปเสียแล้ว แถมยังร้องไห้ไม่ยอมหยุด

"บยอล เกิดอะไรขึ้น"

"เดี๋ยวค่อยถามกันได้ไหม"

ฮวาซาหิ้วปีกมุนบยอลเข้าไปในห้องนอนอย่างทุลักทุเล 

พร้อมด้วยความช่วยเหลือจากผู้หญิงอีกสองคนที่อยู่ในห้อง

"ฮเยจิน เกิดอะไรขึ้นนน่ะ"

"คือ ...."

แต่ไม่ทันพูดอะไร มุนบยอลก็จับที่เข่าของฮวาซา

พร้อมมองด้วยสายตาบอกเป็นนัยว่าไม่ให้บอกอะไรกับยงซอน

" ฮวีอินา มานี่มา" 

ฮวาซาจัดการลากฮวีอินออกมา เพื่อปล่อยให้คนอีกสองคนได้เคลีบร์ ทำความเข้าใจกันเอง

ปึ้ง

"บยอล ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ . แล้วว . แล้วว เธอเป็นอะไรไป ทำไมถึงร้องไห้ ใครทำอะไรเธอ บอกฉันสิ"

ยงซอนหันมาถามมุนบยอลถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทันทีที่ประตูถูกปิดลง 

พร้อมกับโผเข้าไปกอด ดึงหน้าของมุนบยอลเข้ามาซบที่อกของตน

มุนบยอลกอดยงซอนกลับเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้สิ่งที่ต่างออกไปคือ 

น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของมุนบยอลที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล

คำพูดที่ไร้เสียง 

และอาการตื่นตระหนก สติกระเจิงแบบที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน

อาการของมุนบยอลเริ่มจะทำให้ยงซอนกลัวขึ้นมา

"บยอลอา อยู่กับฉันนะ อยู่กับฉันนะ"

"............"   มุนบยอลได้แต่อ้าปากค้าง เหมือนต้องการจะพูดอะไรออกมา แต่ก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้

มุนบยอลกำเสื้อของยงซอนไว้ในมืออย่างแรง เหมือนว่าเขากำลังตื่นกลัวอะไรสักอย่าง 

แต่ยงซอนก็ไม่สามรถหาสาเหตุได้ในตอนนี้ในเมื่อมุนบยอลไม่ยอมพผุดอะไรเลย 

เธอทำได้เพียงกอดคนที่เธอรักอยู่ตรงนั้น อยู่เพื่อแบ่งปันความอบอุ่นและความห่วงใยที่เธอมีให้

'ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่'

........

....

...

..

.

แอ้ดดดดด

"ฮเยจิน เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

ยงซอนพุ่งประเด้นไปที่สิ่งี่เธออยากรู้มากที่สุดในตอนนี้ทันทีที่ออกมาจากห้องนอน

"บยอลล่ะคะ"

"หลับไปแล้ว ไม่ยอมพูดอะไรเลย ร้องไห้จนเหนื่อย ผลอยหลับไปแล้ว

บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่าเกิดอะไรขึ้น"

" ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ฉันไปถึงบยอลเป็นแบบนี้ไปแล้ว"

"แล้วบยอลไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมกลายเป็นแบบนี้"

"บยอลแค่ไปทำภารกิจนิดหน่อยค่ะ ฉันไปถึงมันก็กลายเป็นแบบนี้เลย"

"ภารกิจ ?  ภารกิจอะไร"

"เอ่อ คือ. ....... ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ 

ภารกิจของแต่ละคนจะเปิดเผยต่อกันไม่ได้เด็ดขาด 

ฉันก็รู้เท่าๆกับที่คุณหนูและฮวีอินรู้นี่แหละค่ะ"

"เฮ้อออ .........." ยงซอนได้แต่ถอนใจยาวเมื่อไม่ได้เบาะแสอะไรจากฮวาซา

"ฉันไม่เคยเห็ยมุนบยอลเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ฉันเป็นห่วงจัง"

"มุนบยอลจะต้องผ่านมันไปได้ค่ะคุณหนูเชื่อเถอะค่ะ"

“เธอพูดเหมือนเธอรู้อะไรนะ ฮเยจิน”

“เปล่าค่ะ ฉันก็พูดให้กำลังใจธรรมดาๆเท่านั้นเอง”

“ฮเยจินนน … ” ฮวีอินเปล่งชื่อของคนที่กำลังพยายามจะหนีไปจากสถานการณ์ตรงหน้า แต่ก็ไม่สามารถทำได้เมื่อเจอผู้หญิงอีกสองคนกำบังเค้นความจริงจากเธอ

“คือ ….  โอ้ย ฉันพูดไม่ได้ค่ะ มันเรื่องส่วนตัวบยอลมัน ”

“ถ้าไม่บอก เราจะช่วยบยอบได้ไหมล่ะ ฮเยจิน นี่ฉันกับฮวีอินไม่รู้อะไรเลยนะ อย่าทำเหมือนเราเป็นคนนอกสิ นี่เราลงหัวจมท้าย ลงเรือลำเดียวกันแล้วนะ   เห็นแก่บยอบเถอะ ฮเยจิน บอกฉันกับฮวีอินมาเถอะ”

“คือ ………… บยอลมันมีเรื่องฝังใจจากในอดีตน่ะค่ะ ”

“ เอ๋ ?”

———————

ปัง ปัง ปัง 

กรี๊ดดดดดดดดด

“แกทำอะไรลูกฉันนนนนนนนน”

“ไม่ๆๆๆๆๆๆ ไม่น้าาาาาา”

“คิซอมม  คิซอม คิซอมม อย่าทิ้งพี่ไปนะ !!!!! คิซอมม !!! แม่คะพ่อคะ ช่วยด้วย!”

——————————————————

“ฉันไม่รู้มาก่อนเลย บยอลไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย “ ;(

 ยงซอนรู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก 

เมื่อได้ฟังเรื่องราวในอดีตของมุนบยอลจากปากของฮวาซา

“โหดร้ายมาก แล้วจับคนร้ายได้ไหม“”

“จับได้แต่ลูกน้องน่ะสิ สืบได้ว่ามีคนสั่งมาอีกที แต่ป่านนี้ก็ยังจับไม่ได้เลย รู้แต่ว่า พ่อแม่ของมุนบยอลและคิซอมทำธุรกิจ แล้วไปขัดผลประโยชน์ของผู้มีอิทธิพลเข้า มันก็เลยสั่งให้ลูกน้องมาจัดการลูกคนเล็ก”

“ซึ่งก็คือ น้องสาวของบยอลใช่ไหม …………… ”

“ใช่ และที่โหดร้ายไปกว่านั้นก็คือ มันจัดการต่อหน้ามุนบยอลและพ่อแม่ของมุนบยอลและคิซอมเลย เลวมากๆ ตอนนั้นคิซอมน้องสาวของมุนบยอลเองก็ยังอายุไม่เท่าไหร่  คงจะราวๆกับเด็กที่ … ”

เมื่อฮวาซารู้ตัวว่าเกือบจะหลุดเรื่องราวบางอย่างออกไปก็รีบหุบปากตัวเองก่อนที่จะมีความจริงอะไรออกไปจากปากมากกว่านี้

“เด็กอะไรหรอ“ ยงซอนถามฮวาซาอย่างใคร่รู้

“เปล่าค่ะ อ่าาาา แค่จะบอกว่าอายุรุ่นราวไม่ห่างจากบยอลเท่าไหร่เลย แต่บยอลก็ฝังใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้มาโดยตลอด เราแทบจะพูดถึงเรื่องราวที่คล้ายๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่ได้เลยล่ะค่ะ บยอลด็จะมีอาการแบบที่เห็นนี่ล่ะค่ะ“

“แปลว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก“ 

“ใช่ค่ะคุณหนู แต่เมื่อก่อนก็มีพ่อแม่ของมุนบยอลคอยช่วยไงคะ แต่คราวนี้ ……… ไม่มีอีกแล้วน่ะสิคะ“

ทั้งสามคนต่างหดหู่และรู้สึกเสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น 

แม้ว่ายังไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป แต่ทั้งสามคนก็ไม่นิ่งดูดายอย่างแน่นอน