The Devil bodyguard #moonsun

ตอนที่ 20 : คืนแรก ครั้งแรก (2/2)

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ฉันก็มานั่งจับเจ่าอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ดูทีวีไปพลางรอบยอลอาบน้ำ


ใครจะไปนั่งรอในห้องนอนล่ะใช่มะ

มันให้ความรู้สึกแปลกๆชอบกล



..

.

.


เอ บยอลยังอาบไม่เสร็จอีกหรอ นานจัง

เข้าไปดูหน่อยดีกว่า




แอ๊ด ... ฉันถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปโดยที่ไม่ได้เคาะก่อน




0.0 “ บยอลอา ! “




“ คุณหนู 0.0! “




“ กรี๊ด ฉันขอโทษๆๆๆๆๆๆ”



ปัง !

ฉันรีบปิดประตูอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้


‘ก็สิ่งที่ฉันเห็นน่ะ


มันคือ


มันคือ



บยอลที่ห่อตัวแต่ผ้าขนหนูน่ะสิ แถมผ้าก็สั้นมากด้วย ตายๆๆๆ


ดีนะที่ไม่ได้โป๊อยู่

-//////-


อา แต่บยอลเซ็กซี่จัง หุ่นดีมากๆเลย ขานี่เรียวเล็กได้สัดส่วนกับตัวสุดๆ



เอ้ย ไม่ใช่สิยงซอน ยัยทะลึ่ง หยุดคิดไปได้เลยนะ ‘




แอ๊ดดดด .


ไม่นานนักก็มีเสียงประตูห้องนอนที่เปิดออกมาพร้อมกับร่างของมุนบยอลที่ตอนนี้ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว กับหน้าที่แดงระเรื่อหน่อยๆ
ก็คงเพราะที่ฉันเปิดประตูเข้าไปนั่นแหละ

บยอลใส่เสื้อกล้ามสีดำ และกางเกงวอร์มขายาวสีดำ



“ ทำไมนายไม่ใส่ชุดนอนเหมือนที่เคยใส่ล่ะ “


‘ นายแต่งแบบนี้ ฉันใจไม่ดีเลย ‘
ยงซอนได้แต่คิดกับตัวเองในใจ



“ เอ่อ คือฉันตั้งใจมาทำงานแค่ไม่นาน เสร็จธุระแล้วก็จะกลับเลยน่ะค่ะ เลยไม่ได้เอาเสื้อผ้ามามาก “

มุนบยอลบอกยงซอนไปอย่างนั้น แต่แท้จริงแล้ว เพื่อให้พร้อมกับทุกสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่างหากล่ะ



“ หรือคุณหนูไม่ชอบหรอคะ. ฉันเปลี่ยนให้ได้นะคะ “



“ไม่ๆๆๆ ไม่ต้องหรอกบยอลอา ฉันแค่ถามเฉยๆน่ะ “


“ อ่อ “



จากนั้น เราก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่อ ฉันหันกลับมาดูทีวีต่ออย่างเงียบๆ



บยอลเดินตรงมานั่งข้างๆฉัน


“ ดึกแล้วนะคะ ฉันนึกว่าคุณหนูไปนอนแล้วซะอีก”



“ หื้มม ฉันรอนายอยู่ไง จะหลับไปก่อนเลยได้ไง คนที่น่าจะเพลียกว่าฉันคือนายนะ “



“ อาาา ขอบคุณนะคะคุณหนู “


“ เรื่องเล็กน้อย “




“ แต่ฉันว่า ... ฉันจะนอนแล้วค่ะ คุณหนู ฉันขอโซฟาหน่อยได้ไหมคะ คุณหนูไปดูทีวีในห้องนอนต่อดีกว่า “



“ นายจะนอนที่โซฟาตรงนี้จริงๆหรอ ฉันว่า .. มันออกจะแข็งไปหน่อยนะ “



“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่คุณหนูได้นอนสบายๆ ฉันก็โอเคทั้งนั้นแหละค่ะ “



บยอลพูดพลางยิ้มมาให้ฉัน


เอ่ออ. ยิ่งนายทำแบบนี้ ฉันยิ่งทำใจดำให้นายนอนอยู่ตรงนี้ไม่ได้เลยจริงๆ


“ ไม่! ฉันไม่ลุกหรอก จนกว่านายจะสัญญาว่าจะไปนอนที่เตียงกับฉัน “




“ หาา .. 0.0? “




“ ฉันพูดครั้งเดียว ไม่มีซ้ำสองนะ “

ฉันนั่งกอดอกไม่ยอมขยับอยู่ตรงนั้น


“ คุณหนู :( “



“ -3- “



“ ได้ไงคะคุณหนู เตียงออกจะแคบ คุณหนูนอนไม่สบายหรอกค่ะ “


บยอลแกล้งอ้างแบบนั้นไปเท่านั้น แต่ที่จริงแล้วเธอกลัวอย่างอื่นมากกว่า โดยเฉพาะใจของตัวเอง


“ หึ ไม่อ่ะ งั้น .. ฉันนอนตรงนี้ด้วยละกัน ถ้านายจะนอนตรงนี้อ่ะ “



ฉันแกล้งล้มตัวลงนอนพิงโซฟาอย่างช่วยไม่ได้



“ คุณหนู ~ “



บยอลเข้ามาเขย่าตัวฉัน แต่ หึหึ ไม่ได้ผลหรอกบยอลอา

“ งั้นเอางี้ เดี๋ยวเราขอเตียงเสริมดีกว่านะคะคุณหนู”



“ อืมมมมม ก็ได้นะ “ ถึงจะพูดงั้น ฉันก็ยังนอนนิ่งบนโซฟาต่อไป



“อา. ฉันลืมโทรบอกให้เค้าเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้คุณหนูด้วย จะได้โทรบอกทีเดียวเลย “


บยอลจัดการโทรศัพท์หา reception ด้านล่างทันที



แต่ทว่า



ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด



โทรเท่าไหร่ก็ขึ้นเสียงแบบนี้ เอิ่ม. มันหมายความว่ายังไงล่ะเนี่ย



สายไม่ว่างอะไรตอนนี้ ?



“ลองโทรอีกรอบสิ บยอลอา”







ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด




“สงสัยลูกค้าจะโทรกันเยอะอ่ะค่ะ สายไม่ว่างเลย “




“ ชริ “



“ เดี๋ยวเราค่อยไปขอเค้าพรุ่งนี้เช้าก็ได้เนอะ คุณหนู”


“-3-“ ฉันทำแก้มป่องเป็นเชิงอารมณ์เสีย วันนี้อะไรๆก็ไม่เป็นใจเลย


“ คุณหนูไปนอนเถอะค่ะ มันเริ่มจะดึกแล้วนะ เดี๋ยวตาดำเป็นหมีแพนด้า ไม่สวยนะคะ เดี๋ยวฉันนอนนี่เอง”



“ นายก็นอนไปสิ ฉันก็จะนอนอยู่ตรงนี้กับนายแหละ โซฟาก็แคบนะ จะนอนกันได้หรอ “


ฉันแสร้งต้อนให้บยอลจนมุม



“ คุณหนู :( “



มุนบยอลเหลือบมองนาฬิกาได้สักครู่



“ งั้นก็ได้ค่ะ “





^-^ อิอิ เสร็จเรา


บยอลยอมเดินเข้าไปในห้องนอนแต่โดยดี

แปลกแฮะ ทำไมวันนี้บยอลยอมเราง่ายจัง สงสัยจะเหนื่อย ไม่มีแรงจะเถียงกับเราแล้วละมั้ง


ฉันเดินตามมุนบยอลไป



‘ เอาเข้าจริง ฉันก็ยังไม่เคยนอนเตียงเดียวกับยอลเลยสักครั้ง



เตียง



บนเตียงงั้นหรอ’


ตายล่ะ 0[]0




ยงซอนกำลังคิดถึงเรื่องที่คนสองคนมักจะทำบนเตียงกันขึ้นมา

ตายแล้วยงซอนอา เธอลากตัวเองเข้ามาในสถานการณ์วิกฤตเข้าแล้วสิเนี่ย แย่แล้วๆๆๆๆ ‘


ยงซอนเอามือมากุมขมับโดยไม่รู้ตัว



“ เป็นอะไรรึเปล่าคะคุณหนู “
บยอลโผล่หน้ามาถาม เพราะเห็นฉันไม่เดินตามเข้าไปสักที



“ ปะ ปะ เปล่าหรอก เปล่าๆ “

ฉันรีบเดินตามเข้าไปในห้องนอน ก่อนที่มุนบยอลจะถามมากไปกว่านี้




“ เออะ เอ่อ ..... คุณหนูอยากนอนฝั่งไหนคะ “


มุนบยอลเริ่มเกร็งอย่างเห็นได้ชัด


“ อ่าาา ฝั่งนี้ละกัน “

ไม่ใช่มุนบยอลคนเดียวแล้วที่เกร็งในตอนนี้



ฉันทิ้งก้นลงบนเตียงอย่างแรง ฮร้าาา สวรรค์จริงๆ หลังจากผ่านเรื่องอะไรเหนื่อยๆมามากมายในวันนี้




มุนบยอลค่อยๆหย่อนก้นของตัวเองลงนั่งบนเตียงอย่างช้าๆ


ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้เลยนะเนี่ยว่าเกร็งแค่ไหน คืนนี้จะไปกันรอดไหมเนี่ย




“ ทีวีมีอะไรดูบ้างน้า “


คลิ๊ก


ฉันแกล้งเปิดทีวี ทำทีเป็นหาอะไรดู แต่เปล่าเลย ฉันแค่อยากให้ทีวีช่วยส่งเสียงภายในห้อง ลดบรรยากาศแปลกๆนี่ลงสักหน่อยเท่านั้นแหละ จริงๆไม่ได้อยากดูอะไรเลยสักนิด


เมื่อมุนบยอลเห็นท่าทีของฉันที่ดูเหมือนจะสนใจทีวีมากกว่าตนเอง ก็เอนตัวลงนอน หันหลังให้กับฉัน

*^*



เฮ้อ


ฉันกลับมาหายใจได้เต็มปอดอีกครั้ง


หันไปแบบนั้นก็ดีละ



ฉันนั่งดูทีวีไปได้สักพัก จู่ๆมุนบยอลก็พลิกตัวหันหน้ามาทางฉัน

อ้าว


นึกว่าหลับไปแล้ว



แต่ก็ยังหลับตาอยู่นะ




ฉันรีบกดเลาเสียงทีวีลง เพราะคาดว่ามุนบยอลคงจะนอนไม่ค่อยหลับเนื่องจากเสียงของทีวีที่ไปรบกวน


ด้วยความเหนื่อยล้า บยอลก็นอนหลับสนิท มีเพียงลมหายใจเข้าออกเท่านั้นที่เป็นเสียงมาจากเขาในตอนนี้



‘ มองๆดูแล้ว ตอนมุนบยอลหลับเนี่ย น่ารักน่าเอ็นดูมากจริงๆ

เหมือนเด็กน้อยที่ไม่มีพิษสงใดๆ

ไม่ต้องคอยนะวังภัย ไม่ต้องคอยคิดแผนการอะไรมากมาย เป็นแค่ มุน บยอลอี ธรรมดาๆคนนึงเท่านั้น



..



ฉันอยากให้นายได้พักผ่อนแบบนี้นานๆจัง ‘




ฉันนั่งกอดเข่ามองมุนบยอลได้พักใหญ่เลยล่ะ


แค่มองเขาหายใจอย่างแผ่วเบา ด้วยใบหน้าที่สงบสุขแบบนี้ ฉันก็มีความสุขแล้วล่ะ




บยอลอา นายคิดอะไรอยู่ในใจกันแน่นะ

ฉันไม่เคยได้เข้าไปถึงหัวใจของนายเลย

นายเป็นคนที่เดาใจยากจริงๆ





จู่ๆ หางตาของฉันก็เหลือบไปมองทีวีเข้า และ ...


กรี๊ดด !!!!



“ 0•=

ฮร่ะ ฮร่ะ


เกิด


เกิดอะไรขึ้นคะ คุณหนู “



บ้าเอ้ย จู่ๆก็เปิดไปเจอช่องที่ฉายหนังผีอยู่น่ะสิ แล้วผีก็ดันโผล่มาเต็มจอพอดีเลยด้วย



ฉันกลัวสุดตัว จนเผลอกระโดดมาใกล้บยอลตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้




“ คุณหนู ๆ

คุณหนูคะ


ไม่เป็นไรแล้วนะ
ฉันอยู่ตรงนี้
ไม่ต้องกลัวนะคะ “



ตัวฉันสั่นไปหมด ใครไม่กลัวผีไม่รู้หรอก ว่ามันน่ากลัวแค่ไหน

แง้ ภาพผีหน้าเละๆเมื่อกี้ยังหลอนอยู่ในกัวฉันอยู่เลยอ่่ะ




“ บยอลอา ฉันกลัว ... “


มือของฉันกำชายเสื้อกล้ามของบยอลไว้แน่น



“ ฉัน ฉัน ไม่กล้านอนแล้วอ่ะ ไม่กล้าปิดไฟเลยอ่ะ “




“ งั้นเราก็ไม่ต้องปิดไฟนอนก็ได้ค่ะ เปิดไฟไว้สักคืนควไม่เป็นไรหรอกเนอะ “



“ อือออ “ เสียงของฉันก็ยังสั่นอยู่อย่างนั้น



เราทั้งสองคนเอนตัวลงนอนพร้อมกันในคราวนี้ โดยที่เปิดไฟสว่างทั้งห้องไว้


เรานอนแยกกันคนละฝั่งเหมือนเดิม แต่คราวนี้ฉันปิดทีวีแล้ว กลัวจะไปเจออะไรน่ากลัวๆอีก


แต่บรรยากาศเงียบๆแบบนี้ก็ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่เลยสิ




“บยอลอา ...”


อะ อ้าววว หลับไปอีกรอบซะละ สงสัยจะเพลียมากจริงๆ


แต่ถึงยังไงฉันก็รู้ได้เลยว่า บยอลนอนหลับไม่สนิทหรอก บยอลเป็นคนที่ต้องเงียบสนิท มืดสนิทถึงจะนอนได้เต็มอิ่ม


พอฉันนึกได้ดังนั้น ก็เลยลุกขึ้นเดินไปปิดไฟที่อยู่ใกล้บริเวณประตูห้อง



แป๊ก !




ไอ้หยา มืดสนิทเลย ไม่คิดว่ามันจะมืดขนาดนี้


น่ากลัวจัง งื้อT^T

ภาพไอผีบ้าตะกี้โผล่เข้ามาในหัวเพียบเลย มันอาจจะโผล่มาจากทางไหนก็ได้ หรือ ยืนมองฉันอยู่โดยที่ฉันไม่รุ้ก็ได้ 


ทำไงดี๊ !!! 

 ใจดีสู้เสือไว้สิยงซอน


ฉันแสร้งทำใจกล้าพยายามเดินไปหาเตียงในความมืด



แต่ก็ไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด




โป๊ก !



โอ้ย เจ็บๆๆๆ



อุ่บ

ฉันรีบเอามือปิดปากตัวเอง กลัวว่าเสียงจะไปปลุกบยอลอีเข้า



ซวยจริงๆ ฉันเดินไปชนมุมของอะไรเข้าล่ะเนี่ย


เจ็บชะมัดเลย



แง้ ทำไงดีอ่ะ 

มั่บ !



กรี๊ดดดดด อะไรน่ะ ปล่อยนะ ปล่อยย


ฉันกรี๊ดสุดเสียงเมื่อรู้สึกได้ง่ามีอะไรมาจับที่แขนของฉัน



กรี๊ดดดดด



“ ชู่วว คุณหนู เบาๆค่ะ นี่ฉันเองค่ะ “




“ เอ๋ ? “



บยอลเข้ามาถึงตัวฉันตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

แต่ทันทีที่ฉันรู้ว่าเป็นมุนบยอล
ฉันก็รับรู้ได้ถึงความปลอดภัย


ฉันโผเข้ากอดมุนบยอลแทบจะในทันที


“ นายอย่าปล่อยฉันนะ ห้ามปล่อยฉันเด็ดขาดเลยรู้ป่าว”



“ ฉันอยู่ตรงนี้ค่ะ อยู่ตรงนี้ๆ “



มุนบยอลโอบกอดฉันกลับ และพยุงให้ฉันเดินผ่านความมืดมิดไปที่เตียงได้สำเร็จ



มุนบยอลค่อยๆ ล้มตัวลงนอนพร้อมๆกับกดตัวฉันให้เอนลงนอนไปพร้อมกัน


“ คุณหนู ฉันอยู่นี่ค่ะ ไม่ต้องกลัวนะ “


มุนบยอลกุมมือข้างหนึ่งของฉันไว้ส่วนอีกข้างก็ลูบหัวปลอบประโลมฉันอย่างแผ่วเบา



“ นายทำมห้ฉันรู้สึกปลอดภัยได้เสมอเลยบยอลอา ขอบคุณนะ”




“ ก็คุณหนู เป็นคุณหนูของฉันนี่คะ ^-^”


ถึงจะมองไม่เห็นหน้าแต่ฉันรู้ได้เลยว่ามุนบยอลกำลังส่งยิ้มแสนอบอุ่นมาให้ฉันอยู่



“ นอนซะนะคะ คนดี “


มุนบยอลค่อยๆจับปอยผมที่กระเซอะกระเซิงของฉันออกจากหน้าของฉัน และกุมมือของฉันแน่นขึ้นไปอีก เหมือนเป็นการยืนยันว่า เขาจะไม่ปล่อยฉันไปไหนแน่นอน เพราะฉะนั้นไม่ต้องเป็นกังวล


-/////-


จู่ๆ ฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เรากำลังนอนจับมือกันอยู่


‘ อย่างกับคู่รักแหนะ ‘


ฉันรู้สึกได้ถึงเหงื่อจากมือของบยอล ที่ก็คงจะตื่นเต้นไม่ต่างจากฉัน



เขินไปหมดแล้ว



“ บยอลอา นายเบื่อไหมที่ต้องคอยมาปกป้องผู้หญิงปัญญาอ่อน ขี้แย อย่างฉันเนี่ย “


“ หื้ม ทำไมคิดแบบนั้นล่ะคะคุณหนู “



บยอลดึงตัวของฉันเข้าไปหาตัวเอง



และเอาอีกทือหนึ่งประคองหัวของฉันให้เขยิบไปหาเขา



จนหัวของฉันไปวางอยู่บนอะไรสักอย่าง นิ่มๆ


บยอลยังเอาแขนมาโอบตัวฉันไว้อีกด้วย




ดะ ดะ ดะ เดี๋ยวนะ



งี้ฉันก็นอนอยู่บนไหล่ของเขา


อยู่ในอ่อมแขนเขาน่ะสิ



o/////////o


ตายแล้ว



ตัวฉันร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในท่านอนแบบไหนกับคนข้างๆ




“ อ่า บยอ “



“ คุณหนูไม่ต้องกลัวไปนะ ไม่มีผีที่ไหนมาทำอะไรคุณหนูได้อีกแล้ว ฉันปกป้องคุณหนูทั้งตัวเลยนะเนี่ย “


ตึกตัก ตึกตัก

ตึกตัก

>\\\\\\<



อ้ายยย ทำไมใจมันเต้นเหมือนจะหลุดออกมาอย่างนี้



เอ๊ะ นี่ไม่ใช่เสียงใจฉันคนเดียวนี่



ฉันแอบเงี่ยหูฟัง


ตึกตักๆๆๆๆ



นี่มันเสียงหัวใจของมุนบยอลนี่นา


เต้นถี่พอๆกับฉันเลย



ทำไมฉันเขินหนักเข้าไปอีกเมื่อรู้ว่าบยอลก็เขินเหมือนกัน


-////-


ปล่อยเลยตามเลยละกัน ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว



ฉันนอนอยู่ในอ้อมแขนของมุนบยอลอย่างพอดิบพอดี


มุนบยอลโอบกอดฉันไว้อย่างอบอุ่น

เสมือนว่า ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่จะมากล้ำกลายฉันได้อีกแล้ว



‘ รักนะ อีตามุนบยอลอี ‘


ยงซอนคิดกับตัวเองในใจ และหลับตาได้สนิทสักที เพราะเธอรู้สึกปลอดภัยที่สุดแล้วในอ้อมกอดของบอดี้การ์ดคนนี้


คนที่เธอไว้ใจที่สุด


และแล้วทั้งคู่ก็จมลงไปสู่ห้วงนิทราด้วยกัน