The Devil bodyguard #moonsun

ตอนที่ 18 : นายใช่มุนบยอลรึเปล่า 100%

" แกช่วยมาารับตัวคุณหนูไปได้ไหม "

มุนบยอลกำลังใช้โทรศัพท์มือถือสำรอง โทรคุยกับฮวาซา ด้วยความรู้สึกร้อนรน

" แย่ว่ะ ตอนนี้ฉันก็เพิ่งได้รับงานให้ทำที่นี่เหมือนกัน ไปไหนไม่ได้เลยว่ะ "

" แล้วฮานิล่ะ "

" ฮานิก็โดนเรียกตัวไปอีกเมืองเหมือนกัน ตอนนี้ที่ยังอยู่นี่ มีแค่ฉันกับฮวีอินเท่านั้น"

" โอ้ย ทำไมต้องเป็นในเวลานี้ด้วยวะ !!! "

" ใจเย็นๆดิวะ  

.....

ทำไม แกไม่ฉวยโอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ล่ะ "

" ฮร่ะ แกว่าไงนะ พูดอะไรของแกวะ "

" ก็ตอนนี้แกอยู่กับคุณหนูอยู่ด้วยกันแค่สองคน จะทำอะไรก็ไม่มีใครมากวน แกไม่ ....... "

" แกจะบ้าหรอ คิดจะให้ฉันทำอะไรน่ะ ไอลามก !!  "

" เฮ้ย ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะเว้ย  แกคิดอะไรของแกวะ ฉันหมายถึงแกจะได้ใช้เวลานี้ใกล้ชิดกับคณหนูข้าไปอีกไง ไม่ดีรึไง "

" -//////////-  พูดอะไรของแกวะ ฉันไม่ได้แอบชอบคุณหนูสักหน่อย "

" อื้มมมมม  แกว่าไงฉันก็ว่างั้นแหละ  แต่แกลืมอีกแผนของเราไปแล้วหรอ "

" ฮร่ะ ? "

" เราต้องดึงคุณหนูมาเป็นพวกให้ได้ แกต้องทำให้คณหนูรักแก จำได้ไหม "

" เอ่อ ฉันมาคิดดูอีกทีแล้ว  ฉันว่ามันไม่แฟร์ต่อคุณหนูเลยนะเว้ย มันจะดีหรอวะ "

" อ้าว แผนนี้แกเป็นคนคิดเองนะเว้ย แล้ว... ถ้าไม่ทำงี้ แกจะทำยังไงวะ "

"  ...  ไม่รู้ว่ะ "

" ..................  "

" เอาเหอะ ตกลงว่าไม่มีใครมารับตัวคุณหนูไปได้ ใช่ไหม "

' ใช่ "

" แมร่งเอ้ย !! 

เครเดี๋ยวฉันจัดการเอง ขอบใจมาก"

ตูีด ตู๊ด ตู๊ด 

 มุนบยอลวางสายฮวาซาไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีเอามากๆ 

แบบนี้เธอจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ 

หรือว่าเธอจะดึงคุณหนูมาเป็นพวกที่นี่ซะเลย 

....

อืมมม  จะทำยังไงดีนะ 

---------------------------------------------------------------

'คุณหนูคะ ? "

มุนบยอลเปิดประตูเข้ามาดูคุณหนูของเธอ ที่ยังคงโดนมัดติดกับหัวเตียงอยู่ 

z Z Z Z 

แต่กลับเจอกับสภาพร่างของยงซอนที่หัวก้มหน้าลง และหายใจช้าๆ จนแทบเหมือนไม่หายใจ

" คุณหนู O.O "   มุนบยอลตกใจมาก

รีบตรงมาแก้ผ้าที่ผู้กข้อมือคุณหนูไว้ ปล่อยให้คุณหนูเป็นอิสระ 

ทันทีที่ผ้าถูกแก้ออก  ยงซอนก็ลืมตาขึ้น และตัดสินใจวิ่งตรงไปที่ประตู 

และเธอก็ออกมาจากห้องพักห้องนั้นสำเร็จ 

" คุณหนู O.O "  มุนบยอลตกใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น 

ไม่ใช่ที่ยงซอนวิ่งออกมาจากห้อง แต่เพราะเธอล้มไปกองอยู่กับพื้น เพียงไม่กี่ก้าวหลังจากที่วิ่งออกมาจากห้องของมุนบยอล 

" คุณหนู คุณหนู เป็นอะไรคะ ทำไมลงไปกองกับพื้นแบบนั้น "

แม้ว่าจะอารมณ์เสียอยู่ แต่เมื่อเห้นยงซอนล้มลงไปกองกับพื้น ความโกรธทั้งหมดก็เปลี่ยนผัรกลายเป็นความกังวลและเป็นห่วงแทน

" ฮรือ  ขาฉันไม่มีแรงแล้วบยอลอา ฉันยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยนะ "

โครกคราก ~ ไม่พูดเปล่า แต่กลับมีเสียงท้องร้องของยงซอนดังตามมาด้วย 

" อุ้บ 5555 มาค่ะ ฉันสั่งอาหารไว้ให้คุณหนูเรียบร้อยแล้ว "

มุนบยอลอดที่จะขำความน่ารักของยงซอนไม่ได้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม ยงซอนมักจะทำให้เธอยิ้มได้เสมอ 

มุนบยอลพยุงตัวยงซอนกลับเข้ามาในห้องของตน 

เพื่อพาเธอมาหาอะไรลงท้อง ก่อนจะเป็นลมไปซะก่อน

งั่ม งั่ม อ่ำ อุก  แค่กๆๆๆ

" คุณหนูใจเย็นๆ "

มุนบยอลยื่นน้ำให้ยงซอน เมื่อเห็นว่าเธอกำลังสำลักอาหารที่ตัวเองรีบกินมากเกินไป ด้วยความหิวโหย

ตอนนี้ เรื่องทั้งหมดเสมือนถูกกดหยุดค้างเอาไว้ 

มุนบยอลรอให้ยงซอน คุณหนูของเธอทานหอาหารให้เสร็จก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง 

" นาย .... นายเป็นอะไรไปน่ะ "

จู่ๆยงซอนก็พูดออกมา หลังจากความเงียบปกคลุมห้องไปได้เพียงชั่วครู่

" คะ ? "

" นายใช่มุนบยอลที่ฉันรู้จักรึเปล่า ... "

คำถามนี้ทำเอามุนบยอลเจ็บสุดๆ

" นาย .... นายทำกับฉันแบบนั้นทำไม ฉันตกใจมากเลยนะรู้ไหม "

จู่ๆ ยงซอนก็พูดถึงสิ่งที่มุนบยอลทำกับเธอเมื่อสักครู่ ที่ลักพาตัวเธอ และรุนแรงกับเธอ

" ฉัน ........  แล้วถ้ามันไม่ใช่ฉันขึ้นมา คุณหนูจะทำยังไงล่ะคะ มันคงไม่ได้จบลงแค่นี้แน่ ฉันก็แค่อยากจะสอนให้คุณหนูจำก็เท่านั้นเอง "

ยงซอนก้มหน้าลงยอมรับความจริง 

' สิ่งที่มุนบยอลพูดมันก็จริง ถ้าไม่ใช่มุนบยอลล่ะก็ ......  ฉันอาจไม่มีโอกาสมานั่งพูอะไรแบบทีทำอยู่ตอนนี้ก็ได้ '

'" โลกภายนอกจริงๆ มันน่ากลัวนะคะคุณหนู มันไม่ได้สวยงาม หรือจะมีฉันคอยอยู่คุ้มครองคุณหนูได้ตลอดเวลา "

" แต่นายก็ไม่เห็นจะต้องทำรุนแรงขนาดนั้นเลยนี่นา ..... "

 ยงซอนขมวดคิ้วใส่มุนบยอล ทำท่าทีโกรธปนงอนเล็กๆ

มุนบยอลเห็นดังนั้น จึงเดินไปนั่งข้างๆเธอ  โอบกอดร่างบางนั้น และลูบหัวของเธอเบาๆเพื่อปลอบโยน

" อ่า ฉันคงทำรุนแรงไปจริงๆ  ขอโทษนะคะ "

ไม่พูดเปล่า มุนบยอลก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากของสาวร่างบาง

' โอย ให้ตายเหอะ ทำแบบนี้เลยหรอ '  

เจอแบบนี้เข้าไป ไม่ว่าใครก็ต้องใจอ่อน 

รวมถึงยงซอนด้วย 

" นายอารมณ์ขึ้นๆลงๆมากเลยรู้มะ  ฉันตามไม่ทันแล้วนะ "

ยงซอนยังคงระแวงในตัวตนที่น่ากลัวของมุนบยอลแบบที่เธอเพิ่งจะเจอเมื่อตะกี้นี้อยู่ 

" ....................... " 

มุนบยอลก็หมดคำพูดจะเอ่ยเหมือนกัน 

เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงทำทั้งหมดนั่นไป 

" ฉันขอโทษนะที่เตะมือถือนาย "

" 55555 ไม่เป้นไรค่ะ คุณหนูเดี๋ยวนี้ก็เด็ดมากเลยนะคะ ฉันนี่อึ้งกับสิ่งที่คุณหนูทำหลายรอบมากเลย "

" อะไรของนายเล่า "  ยงซอนมองค้อนขึ้นไปหามุนบยอล 

มุนบยอลยิ้มกลับมาให้ยซอน

" เดี๋ยวๆ  แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันตามนายมาที่นี่ "

" ฉันเริ่มร้ตัวตั้งแต่ที่สนามบินแล้วล่ะค่ะ 

คนสะกดรอยที่ไหน จะมาเดินชนคนที่ตัวเองแอบตามอยู่กันล่ะคะ "

มุนบยอลกำลังพูดถึงดหตุการณ์ท่ยงซอน เดินชนเธอในห้องน้ำ 

" เฮ้ย นายรู้ด้วยหรอว่านั่นเป็นฉันน่ะ ฉัน ฉัน   ก็มันไม่ได้ตั้งใจนี่นา "

" คุณหนูยังต้องฝึกอีกมากนะคะ ตอนที่ชนแอร์โฮสเตจก็ด้วย "

" O.o นายร้ได้ยังไง !! ฉันคิดว่านายมองฉันไม่ทันซะอีก "

" แค่เสี้ยววินาที ฉันก็ดูออกแล้วค่ะว่าเป็นคุณหนู ฉันจำคุณหนูได้เสมอแหละค่ะ "

-///////- ยงซอนได้ยินประโยคนั้นก็อดไม่ได้ที่จะมีอาการเขินออกมาเล็กๆ 

" แหม นายก็ใช่ย่อยนะ กับแอร์โอสเตจคนนั้นน่ะ "

' อะไรคะ ฉันทำอะไร ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ "

" อย่ามาทำเป็นพูดดี แหม ทำความรู้จักกันดิบดีเลยนะ ถามชื่อถามแซ็กันด้วย "

" แหะๆ ฉันก็ถามตามมารยาทไปอย่างนั้นเองล่ะค่ะคุณหนู "

" หราาาาาาา "

" แหม ก็ฉันน่ะมี ......... " มุนบยอลหยุดพูด และทำทีชายตามองไปที่ยงซอนแทน

" อะไรของนายเล่า เลิกทีเล่นทีจริงกับฉันสักที "

" ฉันไม่ได้เล่นนะคะ "

"............ อิตาบ้า 

 แล้วนายคงไม่ ... ส่งตัวฉันกลับแล้วใช่ไหม "

ยงซอนพยายามเปลี่ยนเรื่อง 

" อา   ไม่แล้วค่ะ "

" เย่ !!!!!!!!!!!!!!! ในที่สุดนายก็ยอมแพ้ฉันแล้วใช่ม้าา "

ยงซอนดีใจสุดตัว โดยที่หารู้ไม่ว่า จริงๆแค่ไม่มีใครว่างพอที่จะมารับเธอได้เท่านั้นเอง

มุนบยอลยิ้มแม้ไม่ได้พูดอะไรออกมา 

'นายต้องใช้ช่วงเวลานี้ให้มีประโยชน์ ' 

จู่ๆ คำพูดของฮวาซาก็ดังก้องขึ้นมาในหัวของมุนบยอล 

o/////o ทำเอาเจ้าตัวหน้าแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น แต่เธอก็พยายามหันไปทางอื่น เพื่อไม่ให้ยงซอนสังเกตเห็น 

" แล้วคุณหนูแน่ใจแล้วหรอคะ ที่จะอยู่กับฉันที่นี่ อยู่กันสองคน " 

มุนบยอลพูดจบก็หันไปมองหน้ายงซอน

" อ่าาา .... ฉันพักอีกห้องก็ได้นะ ฉันจองไว้แล้ว"

" ไม่ได้ๆ คุณหนูอยู่คนเดียวฉันเป็นห่วงค่ะ ถ้าจะอยู่ที่นี่ เห็นว่าเราคงต้องอยู่ห้องเดียวกัน "

" ก็ได้ มันก็ไม่ต่างจากเมื่อก่อน ตอนที่ฮวาซากับฮวีอินยังไม่ได้มาอยู่ด้วย "

" ใครว่าเหมือนกันล่ะคะ ฉันว่ามันมีบางอย่างที่เปลี่ยนไปนะคะ "

มุนบยอลพูดพร้อมมองเข้าไปในตาของยงซอนอีกครั้ง 

เธอค่อยๆก้มลง 

ประทับจูบลงบนริมฝีปากของยงซอน 

ยงซอนตอบรับจูบจากมุนบยอลเป็นอย่างดี 

เธอเริ่มคิดแล้วว่า 

บางที 

เธอและมุนบยอล

อาจจะมีความรู้สึกที่ตรงกัน 

.

.

.

.

.

********************************************************************************************

ยงซอนเริ่มมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น 

แต่ความรู้สึกของมุนบยอลที่มีต่อยงซอนจะใช่รักรึเปล่า โปรดติดตามกันต่อไปนะคะ