The Devil bodyguard #moonsun

ตอนที่ 12 : ลาออก

" คุณหนูคะ ฉันขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ "

 มุนบยอลดึงฉันเข้าไปซบที่ไหล่ของเขา 

เขากอดฉันไว้แน่น ราวกับกลัวว่าฉันจะโกรธและจากไป

เขาลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา และบรรจงจูบลงที่หัวของฉัน 

แม้ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกแต่มันก็เหมือนเป็นการขอโทษกับสิ่งที่เพิ่งทำลงไป 

ตัวฉันยังคงสั่นอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ 

....

การฝึกจึงจำต้องหยุดกลางคันอย่างช่วยไม่ได้ 

มุนบยอลพยุงฉันออกมาจากห้องฝึกซ้อม

เมื่อเราเดินมาถึงห้องโถงกลางของเซฟเฮาส์ 

ก็บังเอิญไปเจอกับอีกสองคนที่เหลือ 

" พี่ยงซอนคะ นี่ๆฮเยจินน่ะ ........  

พี่...

 ................      

 นายทำอะไรพี่ยงซอน " 

ฮวีอินกล่าวทักทายฉันอย่างร่าเริงตามปกติ 

แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นคราบน้ำตาและรอยแดงทั่วบริเวณคอของฉัน

เธอจึงหันไปพูดกับอีกคนแทน

" ฉัน ......... " 

มุนบยอลได้แต่ก้มหน้ามองพื้นห้อง ไม่มีคำพูดใดเปล่งออกมาจากปากของเขา

" ไอ้สารเลว ! " 

ฮวีอินวิ่งเข้าไปหมายจะต่อยหน้ามุนบยอล แต่ก็ถูกฮวาวาดึงเอาไว้

" ปล่อยฉันนะ !!! " ทั้งสองคนยังยื้อยุดฉุดกันไปมา 

" ใจเย็นๆก่อนสิ " ฮวาซามองหน้ามุนบยอลเหมือนมีบางอย่างที่อยากจะพูดออกมา

มุนบยอลได้แต่ยืนนิ่ง ไม่มีท่าทีตอบโต้ หรือป้องกันตัวแต่อย่างใด

 แม้ว่าเธอจะยังไม่ได้ล่วงเกินฉันไปถึงขั้นนั้น

แต่จะปฏิเสธว่าไม่ได้ทำ มันก็ไม่ใช่ 

ฮวาซามองหน้าฉันกับมุนบยอลสลับกันไปมา  สายตาบ่งบอกบางอย่าง

ฮวีอินที่กำลังโวยวายก็เช่นกัน 

ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าอีกสองคนคิดว่าฉันกับมุนบยอลไปถึงขั้นไหนแล้ว

และแน่นอนว่ามันไม่สมควรอย่างยิ่ง 

ทั้งๆที่ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับมุนบยอลเลย ไม่ได้รักกันด้วยซ้ำ

จริงๆก็เป็นแค่เจ้านายกับบอดี้การ์ด ไม่ควรที่จะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน

ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่อีกสองคนกำลังคิด ไม่ใช่เรื่องจริง

 แต่การพูดปฏิเสธในเวลานี้ จะยิ่งทำให้เข้าใจผิดกันไปใหญ่

ฉันวิ่งหนีทุกคนด้วยความอับอาย 

เข้าไปในห้องนอนของตัวเอง 

พร้อมล็อคกลอนประตู เพื่อไม่ให้ใครเข้ามาได้ 

ปัง ปัง ปัง !! 

" คุณหนู. คุณหนูคะ " มุนบยอลรีบเข้ามาเคาะประตูห้องเสียงดัง 

" พี่ยงซอน. พี่ยงซอน. อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ ฉันเป็นห่วงพี่นะคะ " ฮวีอินตะโกนสุดเสียง กล่อมให้ฉันเปิดประตูให้

" คุณยงซอน เปิดประตูเถอะค่ะไม่งั้นเราจะพังเข้าไปนะ " ฮวาซาขอร้องปนขู่ใส่ฉัน

" อย่ามายุ่งกับฉัน !!!!!!!!!!!! "

ฉันตะโกนกลับไป เสียงดังที่สุดในขีวิต  

ให้พวกเค้ารับรู้ว่า 

ฉันอยากอยู่คนเดียวจริงๆ

" ฉันขออยู่คนเดียวสักพัก " 

สิ้นเสียงที่ฉันเปล่งออกไป 

ทุกเสียงเคาะประตูก็เงียบลง 

" เพราะนายคนเดียวเลย ไอ้ชาติชั่ว " 

ผัวะ !!!!! 

เสียงฮวีอินต่อยมุนบยอลเข้าอย่างจัง 

" เฮ้ๆๆๆ นึกว่าใจเย็นลงแล้วนะ 

คนที่น่าห่วงที่สุดตอนนี้คือคุณยงซอนนะ อย่ามาทะเลาะกันเองสิ " 

เสียงฮวาซากำลังห้ามปรามฮวีอิน 

" ปล่อยเขาเถอะ ฮเยจิน ฉันสมควรโดนแล้ว "

 มุนบยอลพูดตัดพ้อกับตัวเอง 

" ชริ !!!  ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ยงซอน ฉันไม่เอานายไว้แน่ " 

สิ้นเสียงของฮวีอิน 

ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินออกห่างจากประตูไป

ฉันทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงหลังประตูห้อง

ก้มหน้ากอดเข่าตัวเองอยู่เงียบๆ 

------------------------------------------

' ยงซอน เธอเป็นไงบ้าง ' 

ฉันหลับตาเอาหัวพิงประตูห้องของยงซอน 

ได้แต่กระซิบในใจตัวเอง แต่ไม่กล้าเปล่งเสียงออกไป 

ตอนนี้ยงซอนคงไม่ฟังอะไรจากเธอเป็นแน่ 

..... 

หลังจากที่ฮวาซาลากฮวีอินออกมาให้ห่างจากมุนบยอล  ฮวีอินก็เดินหงุดหงิดออกไปจากห้อง

เหลือแต่มุนบยอลที่ยังคงอยู่ที่ห้องโถงกลางนั่น

' เฮ้อ ... '  มุนบยอลยังแน่นิ่งอยู่ท่านั้น 

สักพักก็มีข้อความจากฮวาซาส่งมา

ติ๊ง ..

< นายทำอะไรลงไปวะ > 

< ฉันยังไม่ได้ล่วงเกินคุณหนูไปถึงขั้นนั้นนะเว้ย > 

< อ้าว แล้วที่คุณหนูร้องไห้ แล้วรอยแดงบนคอนั่นอีกล่ะ ? > 

< คือ ... ฉันขาดสติไปหน่อย > 

< หาาา ? หมายความว่ายังไง แกทำอะไรคุณหนูไปบ้าง บอกมาชัดๆเลยดีกว่า > 

< ฉัน......  จูบเค้า แล้วก็ เลียหูเค้า ไซร้คอเค้า .. > 

ไม่ๆๆๆ  เราจะพิมพ์ไปแบบนี้ไม่ได้ 

   < ฉัน......  จูบเค้า แล้วก็ ..   เอาเหอะ  ยังไงฉันก็ยังไม่ได้ล่วงเกินคุณหนูนะเว้ย > 

< ไอเชี่ยยยย แกคิดอะไรอยู่วะ แผนของเราคือ ให้คุณหนูรักแก แต่แกก็ไม่จำเป็นต้องทำเค้าขนาดนั้นนะเว้ย สงสารคุณหนู ถ้าแกจะทำไปเพื่อแค่ให้แผนเราสำเร็จน่ะ > 

เปล่านะ ฉันไม่ได้ทำไปเพื่อให้แผนบรรลุหรอกนะ .....  แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันทำไปเพื่ออะไร 

< ฉันรู้   ฉันทำเกินไป ไม่รู้คุณหนูเป็นไงบ้าง ฉันอยากเคลียร์กับเค้าเหลือเกิน อยากคุยกันตรงๆ อยากแสดงให้เห็นความจริงใจของฉัน > 

< ถ้านายอยากแสดงความจริงใจ นายไม่ลองวิธีนี้ล่ะ &/9&2!;@:! > 

< โอเคเลย จะลองดูนะเพื่อน ??‘????? แจ่มมาก > 

---------------------------------------

ฉันนั่งกอดเข่าตัวเองมาแล้วกว่าครึ่งชั่วโมงโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย 

ความคิดหลายอย่างตีกันในหัวไม่หยุด

' เมื่อกี้ถ้ามุนบยอลไม่หยุดล่ะ ' 

' เราต้องไปอธิบายให้สองคนนั้นเข้าใจ ' 

' บ้าจริง อยากจะเข้มแข็งมากขึ้น แต่กลับมานั่งร้องไห้อย่างกับเด็กเนี่ยนะ ' 

' ฉันกำลังทำอะไรอยู่ ' 

' จะไปล้างแค้นให้พ่อกับแม่ได้ยังไงกัน ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ ' 

' เธอมันก็ไม่เอาไหนตั้งแต่แรกแล้ว คิม ยงซอน ' 

' หรือเมื่อกี้เราก็มีส่วนผิด เราไปกอดคอ ไปจูบตอบเค้า มุนบยอลก็ไม่ได้ผิดทั้งหมดซะทีเดียว ' 

' เพราะเราดันไปขอให้เค้าฝึกให้ แล้วก็ดันไปอยู่ในห้องนั้นสองคนยังไงล่ะ ' 

' บ้าเอ้ย. จะยังไงก็ช่าง แต่เมื่อกี้มันน่าอายจริงๆ ' 

' แล้วไอรอยแดงที่คอ เราจะเอาไงดีเนี่ย อย่างดับว่าเราเป็นผู้หญิงใจง่ายยังไงอย่างนั้น ' 

ฟึ่บ .... 

จู่ๆก็มีกระดาษโน้ตใบเล็กๆที่ถูกเขียนด้วยปากกามาร์กเกอร์  สอดผ่านประตูเข้ามา 

ฉันจึงตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาอ่าน 

[  คุณหนูคะ เป็นยังไงบ้างคะ ] 

มันจะมาจากใครที่ไหนได้ นอกจากบอดี้การ์ดตัวดีของฉัน ถามอย่างอื่นไม่เป็นรึไงนะ 

แล้วมันก็ถูกส่งมาอีกแผ่น 

[ ฉันเป็นห่วงคุณหนูมากเลยนะคะ ] 

กระดาษโน้ตแผ่นต่อๆไป ถูกสอดเข้ามาเรื่อยๆ 

[ ฉันขอโทษจริงๆนะคะ คุณหนู  สิ่งที่ฉันทำไมเมื่อกี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ ]

ฉันเริ่มเบื่อจะอ่านละนะ ก็มีแต่คำเดิมๆ 

[ ไม่สิ จะพูดตรงๆ ฉันอาจจะตั้งใจก็ได้ แต่ฉันรู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ค่ะ ] 

ฉันเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างในอกเมื่ออ่านข้อความล่าสุดจบ 

[ มันเหมือนกับว่า ... พอฉันเข้าใกล้คุณหนู ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ค่ะ ] 

หน้าของฉันเริ่มร้อนมากขึ้นเรื่อยๆในความมืด

[ ฉันมันน่ามืดตามัวเอง เกือบจะทำอันตรายคุณหนูเองด้วยซ้ำ ทั้งที่เป็นบอดี้การ์ด ] 

[ ฉันจะรับผิดชอบด้วยการลาออกค่ะ ] 

0.0 เมื่อยงซอนเห็นข้อความนั้นก็รู้สึกใจหายแปลกๆ 

เธอรีบวิ่งไปหยิบกระดาษในห้อง พร้อมปากกามาเขียนหามุนบยอบกลับบ้าง 

{ นายจะบ้าหรอ ปัดความรับผิดชอบง่ายๆแบบนี้ ยังไม่ครบ 6 เดือนตามสัญญาจ้างบอดี้การ์ดเลยนะ } 

[ เดี๋ยวทางคุณลุงของคุณหนูคงหาคนใหม่ได้ไม่ยากหรอกค่ะ ] 

จะเขียนอะไรส่งกลับไปดีล่ะ

[ ไม่ต้องห่วงค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เอง และจะหาที่พักใหม่ให้คุณหนูด้วยค่ะ ]

ไม่ๆๆๆๆ 

[ ฉันจะไม่รบกวนคุณหนูอีก ฉันจะไปให้ไกลจากคุณหนูค่ะ ฉันสัญญา ] 

ไม่นะ บยอลอี  ไม่ !!! 

ปัง !!! 

ฉันรีบเปิดประตูออกไป !! 

และก็พบกับมุนบยอลอีที่กำลังนั่งใจจดใจจ่อเขียนข้อความในกระดาษโน้ตแผ่นต่อไปอยู่หน้าประตูห้องฉัน 

" อ้าว   คุณหนู " 

มุนบยอลค่อยๆเงยหน้ามามองฉัน แถวยังทำหน้าเอ๋อๆ นั่นอีก 

......

ปัง ! 

" คุณหนู เปิดประตูก่อนนนน "

ฉันรีบปิดประตูกลับมาด้วยความหมั่นไส้ 

มุนบยอลเคาะประตูเรียกฉันอยู่อย่างนั้น 

สักพักก็เงียบเสียงลง 

ทุกอย่างด้านนอกเงียบมาก

มุนบยอลคงจะกลับไปนอนแล้วล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว 

เมื่อเห็นดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจลากสังขารของตัวเองไปอาบน้ำ

วันนี้ฉันเจออะไรมาเยอะแยะมากมาย ฉันแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว ...

...

หลังจากอาบน้ำเสร็จ 

ท้องฉันก็ร้องขึ้นมา 

ก็ตอนเย็นฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา 

งั้นไปหาอะไรในตู้เย็นกินดีกว่า 

แอ๊ดด // 

ฉันเปิดประตูออกไป 

แต่ก็ต้องเจอกับ ... 

บอดี้การ์ดคนเดิมของฉัน ที่ยังคงนั่งอยู่หน้าประตูห้อง พร้อมกับผงกหัวหงึกๆด้วยความเหนื่อยล้าและง่วงนอน 

....

เหมือนเค้าจะหลับอยู่ เค้าไม่มองมาที่ฉันด้วยซ้ำ

ฉันเดินอ้อมตัวของเขา พยายามย่องไปที่ห้องครัวและให้มีเสียงน้อยยยที่สุด 

ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องครัวสำเร็จ โดยที่ไม่ส่งเสียงดัง

ฉันเปิดประตูตู้เย็น และกำลังพิจารณว่าจะหยิบผลไม้อะไรไปกินประทังความหิวดี 

จู่ๆก็มีมือมาแตะที่ไหล่ของฉัน 

ฉันสะดุ้งสุดตัว และ หันกลับไปดู

ก็เจอกับมุนบยอล โจทก์ของฉัน

ฉันรีบสะบัดมือของเค้าออก และเดินหนี แต่มุนบยอลก็วิ่งตามเอามือมากั้นซะก่อน เค้าเอามือทั้งสองข้างพิงกับเคาร์เตอร์ในห้องครัว เพื่อล็อคให้ร่างของฉันอยู่ตรงกลางระหว่างแขนของเค้า 

" ปล่อยฉัน ! " 

ฉันยื่นคำขาด 

" ถ้าไม่ทำแบบนี้ เราก็คงไม่ได้คุยกันสักที " 

.....

" ถ้าไม่มีฉันแล้ว คุณหนูดูแลตัวเองด้วยนะคะ .." 

มุนบยอลมองเข้าไปในตาของฉัน

บ่งบอกถึงความจริงใจและจริงจังในสิ่งที่เค้าพูดออกมา 

" อย่าไปผับคนเดียว อย่าคิดแม้แต่จะแตะแอลกอฮอล์  ระวังพวกคนร้ายดีดีด้วย มันอาจมาทุกรูปแบบ และ ...... ลืมฉันซะเถอะค่ะ ฉันมาสร้างความเดือดร้อนและความลำบากใจให้คุณหนู ไม่ได้ทำอะไรดีๆให้คุณหนูเลย " 

....

ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ตัวคนเดียวบนเรือกลางทะเลที่มองไม่เห็นฝั่ง 

มันรู้สึกว่างเปล่า ไม่มีความหวัง ไม่มีใคร ไม่มีอะไรเลย ...

มันยากมากที่จะพูดคำๆนี้

แต่ฉันก็พยายามพูดออกไปด้วยเสียงที่แหบพร่าและเบาจนแทบไม่ได้ยิน

" นายจะไปจริงๆหรอ " 

ฉันมองเข้าไปในตาของมุนบยอลกลับบ้าง

นายคงจะเห็นความจริงใจในดวงตาของฉันใช่ไหม ...

"  คุณหนู ... อยากให้ฉันอยู่ไหมล่ะคะ " 

..

" ถ้านายไม่อยู่แล้ว ใครจะรับผิดชอบสิ่งที่นายทำลงไปล่ะ !  " 

" เอ๋ " 

" นายต้องอยู่รับใช้ฉัน !! จนกว่าฉันจะพอใจ 

ทดแทนกับที่นายทำลงไป " 

ฉันพูดพลางมองไปที่อื่น ทำหน้ามุ่ย คิ้วขมวด 

เมื่อมุนบยอลได้ยินดังนั้น ก็ค่อยๆยิ้มกว้างงง มากขึ้นๆ 

" คุณหนู !! >< " 

มุนบยอลโผเข้ากอดฉันอย่างแรงด้วยความดีใจสุดๆ

"โอ้ย หายใจไม่ออก " 

" ขะ ขอโทษค่ะคุณหนู " 

มุนบยอลรีบปล่อยฉันออกจากแขนของเค้า 

" นายเคยบอกฉันนี่ว่าให้เชื่อฟัง และไว้ใจนายไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น " 

" คุณหนู ..... 

ฉันสัญญาค่ะ

 ฉันจะไม่ทำอะไรแบบนั้นกับคุณหนูอีก 

...

ถ้าคุณหนูยังไม่พร้อม " 

0////0 เดี๋ยวนะ หมายความว่านายจะเผื่อให้ฉันพร้อมเรอะ !?

" นายนี่มัน ... " 

คิกๆ 

มุนบยอลเข้ามากอดฉันและยกร่างของฉันขึ้น เหวี่ยงไปมา พร้อมกับหัวเราะอย่างร่าเริง 

ให้ตายเถอะ มุนบยอลอี  ......

**********************