The Devil bodyguard #moonsun
ตอนที่ 10 : Let me help（100%）
ปัง !
" คุณหนู !! "
"คุณหนู ทำใจดีๆไว้ค่ะ คุณหนู "
"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ "
น้ำตาของมุนบยอลไหลออกมาไม่ยอมหยุด
เมื่อจู่ๆ ปืนในมือของมุนบยอลเองเกิดลั่นไปโดนศีรษะของยงซอนเข้าอย่างจัง
มุนบยอลมองหน้าของยงซอนก็รู้ได้ทันทีเลยว่า
' มันสายไปเสียแล้ว '
...........
เฮือก !
มุนบยอลตื่นขึ้นมาพร้อมสีหน้าที่ตื่นตระหนก หัวใจเต้นรัวและแรงกว่าปกติ
และเหงื่อที่ชุ่มโชกไปทั้งตัว
เมื่อปรับสายตาของตัวเองสักพัก และเริ่มดึงสติกลับมาได้
เธอก็โล่งใจเมื่อมองไปเห็นยงซอนที่กำลังฟุ่บหลับอยู่ข้างๆเตียง
หืมมม เตียง ?
" ฉัน ฉันอยู่ทีไ่หน "
" หืม.. ตื่นแล้วหรอ "
ยงซอนตื่นขึ้นมาทักทายอย่างงัวเงีย
" เรา.. เราอยู่ที่ไหนกันคะคุณหนู "
" ก็ที่ที่นายบอกแท็กซี่ให้มาไง "
อ๋อ งั้นตอนนี้พวกเราก็อยู่ที่เซฟเฮาส์แห่งหนึ่งในอินชอน
ที่พวกเราเลือกที่นี่เพราะมีท่าเรือ ถ้าเกิดอะไรขึ้น เราก็สามารถนั่งเรือไปที่เกาะต่างๆได้
" อ่ะ .................... แล้วฮเยจินล่ะ !
ฮวาซาล่ะคะคุณหนู"
" ใจเย็นๆ เธอออกไปซื้อของกับฮวีอินน่ะ เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วแหละ "
' งั้นก็หมายความว่า เราทุกคนปลอดภัยสินะ ..... เฮ้อ '
" ซึ้ดดด อูยย " มุนบยอลพยายามจะเปลี่ยนท่าจากนอนตะแคงมาลุกขึ้นนั่งแต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
เพราะความเจ็บปวดจากหลังของเธอ
" นายอย่าขยับมากสิ เดี๋ยวแผลจะไม่หายนะ " ยงซอนบอกอย่างเป็นห่วง
แต่ถึงอย่างนั้นมุนบยอลก็ดื้อลุกขึ้นมานั่งจนได้
มุนบยอลเอื้อมไปแตะที่หลังของตัวเองก็พบกับผ้าพันแผลขนาดใหญ่ที่ตอนนี้แปะอยู่กลางหลังของเธอ
และตอนนี้เธอก็เปลี่ยนไปอยู่ในชุดเสื้อยืดธรรมดาๆ ไม่ใช่เสื้อเชิ้ตที่ใส่ก่อนหน้านี้
" ใครทำแผลให้ฉันหรอคะ หรือว่าคุณหนู ..... "
" เปล่าๆ ฮวาซาทำน่ะ ฉันบอกจะช่วย เค้าก็ไม่ยอมให้ช่วย บอกว่าเดี๋ยวจะจัดการเอง แล้วให้ฉันกับฮวีอินไปรอนอกห้องตอนที่ทำแผลอ่ะ "
อาา ............ ฮเยจินอา ขอบใจนะ
" บยอลอา ฉันขอโทษนะที่ช่วยอะไรนายไม่ได้เลย
ฉันบอกแล้วเห็นไหมว่าให้สอนฉัน ฉันจะได้ช่วยนายได้"
...
" ก็ฉันไม่อยากให้เกิดอันตรายขึ้นกับคุณหนูนี่คะ " เธอเอามือไปลูบแก้มของยงซอนอย่างแผ่วเบา
ทำเอายงซอนไม่สามารถที่จะโวยวายอะไรต่อไปได้ เธอแพ้ความอ่อนโยนของเค้า
" นายก็ด้วย ฉันก็กลัวจะเกิดอันตรายขึ้นกับนายเหมือนกันนะ " ยงซอนจับมือของมุนบยอลที่อยู่ที่แก้มของตัวเอง เอามากุมไว้
ทั้งสองจ้องตากันเนิ่นนาน ถ่ายทอดความรู้สึก ความห่วงใยที่มีต่อกันและกัน
เป็นความรู้สึกที่คำพูดไม่สามารถอธิบายได้
" เฮ้ย ตื่นแล้วหรอ " ฮวาซาเดินเข้ามาในห้องอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง
ทำเอามุนบยอลและยงซอนสะดุ้งสุดตัว
" เออ ขอบใจนะที่ทำแผลให้ "
" เออ ไม่เป็นไร "
" ฮวีอินอาาาา พี่ขอโทษนะ ที่พาเธอมาเอี่ยวเรื่องอันตรายแบบนี้ "
" มะ ไม่เป็นไรค่ะ พี่ยงซอน ฮวาซาอธิบายให้หนูฟังหมดแล้วค่ะ หนูจะอยู่ช่วยพี่ยงซอนด้วย "
ฮวีอินพยายามเก็บอาการขวัญเสียของตัวเอง และแสดงความกล้าหาญของตัวเองออกมา
" ฮวีอินอา อย่าเลย มันอันตรายเกินไปนะ "
" ยังไงตอนนี้ฮวีอินก็เสี่ยงจะโดนเจ้าพวกนั้นเล่นงานไปด้วยแล้ว ก็คงถอยออกไปจากเรื่องนี้ไม่ได้แล้วล่ะ " ฮวาซาขึ้นมา
ทั้งห้องเงียบกริบ
"แล้ว ..... ไปซื้ออะไรกันมาหรอ " ยงซอนพยายามทำให้ห้องไม่เงียบจนเกินไป
เธอกลัวว่าฮวีอินจะยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่
จึงเข้าไปคุยกับฮวีอิน และพาเธอเดินไปออกไปจากห้อง
ฮวาวาเห็นดังนั้น ก็เดินตรงมาหามุนบยอลที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง
" นี่ .... แกอินกับบทบาทบอดี้การ์ดมากไปรึเปล่าวะ "
" ห่ะ ?? "
" ก็ดูสภาพตัวเองตอนนี้สิ แกทุ่มเทเกินไปรึเปล่าวะกับคำว่า บอดี้การ์ด ไรเนี่ย "
" ฮเยจินอา มันก็ไม่ ... "
....
.
" อย่าลืมนะเว้ย ว่าจริงๆแล้วเราไม่ได้มาเพื่อจุดประสงค์นี้ ..... "
มุนบยอลมองหน้าฮวาซานิ่ง ใช้ความคิด และสายตาของเธอก็ตกลง
" อืมมมม ฉันเข้าใจแล้ว "
...
..
.
เวลาผ่านไป
ยงซอน ฮวีอิน และ ฮวาซา ช่วยกันทำอาหารเย็น
ส่วนมุนบยอล ทุกคนลงความเห็นให้นอนหลับพักผ่อนเยอะๆ
แผลจะได้หายไวๆ แถมยังบังคับให้นอนคว่ำอีก
ถึงรู้ว่าจะต้องพักผ่อนเยอะๆ แต่มุนบยอลก็ฝืนตัวเองให้หลับไม่ได้เลย เพราะตอนนี้ในหัวของเธอ
นึกถึงแต่ความจริงที่ฮวาซาพูดเมื่อกี้
" บยอลอา ข้าวเย็นเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันเอามาให้นะ " ยงซอนเข้ามาบอกมุนบยอล
" ไม่ต้องหรอกค่ะคุณหนู เดี๋ยวเราออกไปกินที่โต๊ะด้วยกันดีกว่า "
เมื่อได้ยินดังนั้น ยงศอนจึงช่วยมุนบยอลให้ลุกออกจากเตียง และพาไปที่โต๊ะอาหาร
...
" เอ้า อ้าปากสิ " ยงซอนคีบอาหารบนโต๊ะ ไปจ่อที่ปากของมุนบยอล หวังจะป้อนอาหารให้
เพราะตอนนี้มมุนบยอลยังขยับตัวมากไม่ได้ เดี๋ยวแผลมันจะไม่สมานกัน
มุนบยอลกำลังจะอ้าปากรับ แต่เมื่อเหลือบไปเห็นสายตาของฮวาซาและฮวิอินที่จับจ้องอยู่
“ เอ่อออ เดี่ยวฉันกินเองดีกว่าค่ะคุณหนู ”
“ อื้มมมม ไม่ได้นะ เดี๋ยวฉันช่วยนายดีกว่า ”
มุนบยอลเหลือบไปมองสองคนนั้นอีกครั้ง คราวนี้ฮวีอินกับฮวาซาพยายามหลบเลี่ยงสายตาไปที่อื่นแทน
“ อ่ะ ค่ะ ” มุนบยอลรับอาหารที่ยงซอนป้อนให้แต่โดยดี
“ แล้วเธอล่ะ เจ็บแขนไม่ใช่หรอ ” ฮวีอินหันไปมองฮวาซาบ้าง
" ไม่ต้องคิดเลยนะ ฉันทานเองได้ย่ะ แผลแค่นี้เอง "
ฮวาซาซึ่งได้รับบาดเจ็บจากสะเก็ดระเบิดเช่นกัน แต่แผลของเธอเกิดที่แขนและไม่ได้สาหัสเท่าไรนัก
“ ก็แล้วแต่ ” ฮวีอินทำทีไม่สนใจ แต่ก็แอบห่วงฮวาซาอยู่ลึกๆ
ก็แหงล่ะ เธอเป็นคนช่วยฮวีอินไว้นี่นา
---------------------------
เมื่อทุกคนทานมทอเย็นเสร็จ ก็แยกย้ายกันพักผ่อน
ที่นี่มีห้องมากมาย และกว้างขวาง
พวกเธอสามารถนอนกันคนละห้องได้อย่างสบายๆ
“ บยอลอา ”
ยงซอนเดินเข้ามาในห้องของมุนบยอล
“ ฉันจริงจังมากนะ เรื่องที่ขอเธอไว้ ....... สอนเรื่องปืนกับการต่อสู้ให้ฉันเถอะ ”
“ ............ ”
“ ฉันทนเห้นนายปกป้อง คอยดูแล คอยช่วยฉันฝ่ายเดียวต่อไปไม่ได้แล้ว
นายก็เห็นนี่ วว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น ถ้าฉันมีทักษะสักนิด นายก็อาจจะไม่ต้องมีแผลอยู่บนหลัง
นายก็อาจจะไม่ต้องเอาตัวบังฉัน ตอนที่กระโดดออกมาจากรถก็ได้
ขอร้องล่ะนะ บยอลอา ... ”
“ .................
ถ้าอย่างนั้น ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะคะ ”
“ มันคืออะไรล่ะ ว่ามาเลย ”
“ คุณหนูต้องเชื่อฟังในสิ่งที่ฉันบอก และเชื่อใจฉันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
...
คุณหนูทำได้ไหมคะ ”
“ ก็ได้ ฉันสัญญา ฉันจะเชื่อฟัง และเชื่อใจนายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ”
**************************************
ตอนนี้เป็นตอนสั้นๆค่ะ
รท์ตั้งใจให้เป็นจุดเชื่อมโยงเรื่อง
ขอบคุณที่ติดตามอ่านเช่นเคยค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
