คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : STILL YOU
ห้อนอนสีาวในบ้านนาลาถูแ่ออมาในสไล์เรียบหรูเหมือนับเ้าอห้อ
เ็มยาวและสั้นอนาฬิาหัวเียยัยับไปเรื่อยๆ ม่านสีาวถูแสแาพระอาทิย์ระทบเาทอลมาที่เียสีาวที่มีเ้าอห้อำลัหลับอยู่
ร่าเล็ยับัวเล็น้อย่อนะวามือหาน้าัวอย่าเยิน สุท้ายวาู่สวย็เปิึ้น ระพริบเล็น้อยและมอไปรที่นอน้าๆ ที่ว่าเปล่าไร้นที่เยนอนอยู่
“ื่นไ้แล้วรับนีอผม”
“ืออออออ ไม่เอาแบะนอน” แบฮยอนมัะอแทุเ้าเมื่อ้อื่น ร่าเล็ยับใล้นรัห่อนะเอาหน้าอัวเอุอนรัอย่าอออ้อน พฤิรรมน่ารัอนัวเล็ ทำเอาายหนุ่มอะหัวเราะไม่ไ้ เาึร่าบาเ้าสู่อ่อนะะออนรหน้าอย่ารัใร่พร้อมเ้าสู่นิทราอีรอบ
ปาร์แบฮยอนสะบัหัวเล็น้อย ยับัวลุึ้นนั่ ่อนะเินรไปอาบน้ำเหมือนับทุวัน
วันนี้แบฮยอนลมาสายว่าทุวันแ่เ้าัว็ยั้อหาอะไรทานรอท้อไม่ั้นโนุอีามเย
“หาอะไรทาน่อนไปทำาน้วยนะ”
“แ่มันสายแล้วนะ”
“แ่ถ้าไม่ินแบะเป็นโรระเพาะอีนะรับ ทานหน่อยนะนี าแฟสัแ้วับนมปัสัแผ่น็ยัี”
มีเรียวสวยยาแฟึ้นิบพร้อมับำพูอใรนหนึ่ นสำั ลอยเ้ามาในหัว สุท้ายนัวเล็็เ็บแ้วาแฟอัวเอและอีใบที่ไว้แม้ะไม่มีใรแะ้อมัน็าม เ้าัวล้าแ้วู่ทั้สอใบ่อนะแวนไว้ที่เิม
แบฮยอนเินออมานอบ้านเรียมะสวมรอเท้าามปิอย่าเ่นเย
“อย่าใส่รอเท้าเหยียบส้นแบบนั้นสิ รอเท้าะเสียเอา แล้วเี๋ยวแบ็สะุรอเท้าอี” นี้บ่นประำัวแบฮยอนว่าพลาแ่มือหนาลับ้มลไปใส่รอเท้าให้อีนีๆ
“็มีนใส่ให้..แล้ว็รู้้วยว่าะใส่ให้ลอีวิ เพราะะนั้นแบ็ะใส่เหมือนเิม” แบฮยอนยิ้มหวาน่อนะหอมแ้มอีนเบาๆ แทนำอบุ
ใบหน้าสวยยิ้มเล็น้อย่อนะนั่ใส่รอเท้าีๆ ในเมื่อวันนี้ไม่มีใรใส่ให้ เา็้อใส่เอเหมือนที่ผ่านมา....
นิ้วเรียวเปิเพลลอเบาๆ พร้อมับเาะนิ้วมือระหว่ารอไฟรารที่ึ้นสีแ
“มือหล่ะ..”
“ไม่ให้”
“เร็วเ้า เี๋ยวานไม่มีสมาธิับรถนะ”
“้ออ้า” ถึปาะว่าอย่าั้นแ่มือน้อยลับยื่นให้อีนับามที่้อาร มือให่ประสานเ้าับมือเล็อย่าพอี นั่นทำให้นัวสูยิ้มว้าอย่าอารม์ี
ใบหน้าสวยสวมแว่นันแเพื่อป้อันแสพร้อมับมือที่ับพวมาลัยรถเรียมัวเลี้ยวรถเ้าร้านอไม้ ร้านประำอแบฮยอน
“ยินี้อนรับรับ แบฮยอน”
“รับ”
“เหมือนเิมใ่ไหมรับ”
“รับ”
“รอสัรู่นะรับ” เ้าอร้านยัยิ้มให้เาเหมือนวันแรที่เ้าร้านนี้และยัอัธยาศัยีเสมอ
“ทำไมพาเรามาร้านนี้หล่ะ”
“ร้านเพื่อนผมเอ”
“แล้วทำไม้อพาแบเ้าร้านอไม้้วย”
“็..สุสัน์วันรบรอบ 5 ปีอเรารับ” มือหนาสุ่หลาบสีาวสวยมาให้นรัโยที่เี๊ยมับเพื่อนไว้ เาไม่ใ่นโรแมนิอะไรมามาย แ่เาำลัพยายามเพื่อรอยยิ้มนี้ รหน้าเา นาพยายามแล้วเา็ยัเป็นนทื่อๆที่พานรัมาร้านอไม้เพื่อให้อไม้ับนรั เาโนเพื่อนบ่นนหูาว่าแทนะหาร้านอาหารีๆนั่ทานัน แล้ว่อยให้
็เาเป็นอเาแบบนี้
“สวยั..อบุนะ”
แบบที่แบฮยอนอบ
“ไม่เป็นไรเลย..เพื่อแบแล้ว” มูโ่มสันหอมหน้าผานรัอย่าแผ่วเบา
ุหลาบสีาว สัลัษ์อ “รัแท้”
แฟนเานี่น่ารัริๆ
แ่นั้น็พอแล้ว
ทุอย่ายัวนเวียนอยู่ในวามทรำอแบฮยอนลอ
“เสร็แล้วนะ แบฮยอน”
เพีย 20 นาที อุหลาบสีาว่อนาลา็ถูส่ให้แบฮยอนที่รอรับอยู่ เ้าัวับอุหลาบแสนสวยรหน้าอย่าแผ่วเบา แบฮยอนยิ้มให้ับนรหน้า
“อบุนะ”
“อืม..แ่นี้เอ”
“ฝาวามิถึไปถึมัน้วยนะ”
“แน่นอน”
แบฮยอนับรถออมา่อนะเลี้ยวเ้าสถานที่หนึ่ ทุ่ห้าสีเียวรอบๆ มีอไม้และ้นไม้ทำให้ที่นีู่ีเสมอ แบฮยอนเินมาเรื่อยๆ ่อนะหยุอยู่ร้นไม้ให่ แบฮยอนถอแว่นันแออ่อนะยิ้มบาๆ ให้นรหน้า
“แบมาแล้วนะาน..” แบฮยอนวารูปู่ใบที่ 10 ไว้ับรูป่อนหน้านี้ที่ถูวาไว้ลอหลายปีที่ผ่านมาโยที่มีแหวนวให่วาทับไว้ เ้าัววาอุหลาบสีาวที่มีุหลาบแบบเียวันับที่วาอยู่่อนแล้ว่าแ่อไม้พวนั้นเหี่ยวแห้ามาลเวลาไปแล้ว
“ผม ปาร์านยอล อรับ บยอนแบฮยอน เป็นภรรยาอผม ผมสัาว่าะื่อสัย์่อุทั้ในยามสุและ ยามยา ในยามไ้และสบายี ผมะรัุและให้เียริุลอั่วีวิอผม”
“ผม บยอนแบฮยอน อรับ ปาร์านยอล เป็นสามีอผม ผมสัาว่าะื่อสัย์่อุทั้ในยามสุและ ยามยา ในยามไ้และสบายี ผมะรัุและให้เียริุลอั่วีวิอผม”
เสียปรบมือัึ้นหลัาู่บ่าวสาวล่าวำปิา านยอลึแบฮยอนเ้าสู่อ้อมอ ประทับูบหวานบนริมฝีปาเรียวเล็ ่าภาพและเหล่าเพื่อนสนิท่าัเอร์ล้อเ็บภาพวามประทับใให้ับู่บ่าวสาวอย่าสนุสนาน สั่เพื่อนให้เปลี่ยนท่าทาลๆ เมื่อทัู้่ลมาูภาพับเพื่อนๆ ็่าหัวเราะ ทัู้่มอาันอย่ามีวามหมายและวามสุ
“หัวใอานเป็นอแบนะ..”
“ไม่ใ่ะหน่อย..”
“.......”
“หัวใ..เป็นอเราทัู้่่าหา..” บ่าวสาวยิ้มให้ันอย่าเินอาย
มือสวยลูบภาพแฟนหนุ่มบนหินศิลาสวยที่มีฝุ่นนิหน่อย มือเรียวปัออนเห็นหน้านรััเน ปาร์านยอลยัูีเสมอ
“15 ปีแล้ว..ิถึานั” น้ำสีใสไหลาวาเรียวสวยหยลมาระทบมือน้อยที่สั่นและำมือัวเอแน่น มือเรียวปาน้ำาออ มอนรั้วยแววาเหมือนเิม วามรู้สึเิม มันไม่เยเปลี่ยนไป..
“ านอย่าเป็นอะไรไปนะ”
“ะ าน อ โอเร บะ แบอย่าร้อไห้”
“ฮือออออออออออออ~ อะ อทนนะ”
“อ อืม.. ร ะ ระ รอานนะ” มือหนาับมือนรัแน่นราวับลัวว่าะมีใรพราเราทัู้่าัน สุท้ายานยอล็โนพยาบาลเ็นเ้าห้อไอียู ทันทีที่มือทัู้่ปล่อยาัน แบฮยอน็ร้อไห้โฮออมาอย่าลั้นไม่อยู่
านยอลมีอาารเ็บอมาหลายรอบแล้ว แ่เาลับปล่อยปละละเลยนรันระทั่ืนนี้ที่นอนอัน านยอลมีอาารหายใไม่ออ นรู้สึเ็บอ ว่าะมาถึโรพยาบาล เ้าัว็ทำท่าไม่ีหลายรอบนเาอห่วไม่ไ้
สุท้ายุหมอ็ออมา แบฮยอนถลาเ้าไปหาหมอทันที ุหมอเพียแ่ส่ายหน้าและเินไปพร้อมพยาบาล แบฮยอนเหมือนนที่มีีวิแ่ไร้วิาและวามรู้สึ เรียวาสวย้าวเ้าห้อไอียูอย่า้าๆ นระทั่ถึเียนรั มีสายระโยระยามามายรอบัวแฟนหนุ่ม นั่นทำให้แบฮยอนไ้แ่ัปาแน่นพยายามั้นเสียสะอื้น
านยอลระพริบามอเา่อนะเรียเาให้เ้าไปหา
“บะ แบรับ..”
“านยอล...ฮึ ฮืออออออ” แบฮยอนอร่าสูเ็มแร มือหนาลูบหัวนรัอย่าอ่อนโยน
“ม มะไม่ร้อนะ”
“าน...”
“ บ บะ แบ้อ อึ ูแลัวเอีๆ อะ นะ”
“ไม่ ไม่ ฮึ ฮือออ าน้ออยูู่แลแบสิ”
“ะ านอยู่ับแบ อึ อึ เสมอ “
“ฮือออออออออออ”
“ะ านะอยูู่แลแบไปลอ..” ายหนุ่มับมือเรียวมาวาไว้ที่อำแหน่อหัวใ..
“ะ อึ อยู่้าแบ..”
“ฮึ ฮืออออออออออออออ”
“ านยอลรัแบฮยอนนะ รับ...” ายหนุ่มยิ้มให้นรั่อนที่เปลือาหนาะหลับลไป รอยยิ้มายหนุ่มยัประทับอยู่บนใบหน้าอย่านั้น มือหนาที่อบุมันไว้ไม่มีปล่อย
“ไม่!!! ม่ายยยยยยยยย!!!!!!!! ไม่ริ!!!!!!!!! าน!! านนนนนน!!!!! ื่น ื่นเี๋ยวนี้นะ!!!!!!!” แบฮยอนรีร้อราวับนไร้สิ พยาบาลและหมอพยายามึนัวเล็ออาัวนรัที่ไ้าไปอย่าสบแล้ว
แม้เวลาะผ่านไปามาลเวลา ทุอย่าเปลี่ยนแปลไปหม
แ่มีอย่าหนึ่ที่ไม่เยเปลี่ยนไป..และมันะไม่มีวันเปลี่ยน
วามรัอพวเาทัู้่
“แบรัานนะ..รัเหมือนเิม..และะรัลอไป”
แบฮยอนยิ้มให้ับภาพอนรัที่หลุมฝัศพรหน้า ่อนที่สายลมะพัผ่านเ้าัวไป ราวับนรัอเา้อาระบอว่ารับรู้แล้ว..
“รัแบฮยอนเหมือนันนะรับ..”
With all my heart, I promise you
Now and Forever, darling I’ll be true..
TALK
อบุสำหรับวามรัที่มอบให้ัน
รัเสมอ รัลอไป
#IchanbaekU ฝาสรีม้วยนะ
ความคิดเห็น