ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : (2/3) When we first met, I had no idea you’d become this special to me.
When we first met,
I had no idea you’d become this special to me.
อนที่เราเอันรั้แร
ันไม่ิมา่อนเลยว่าุะพิเศษับันนานี้
วัน่อมา ที่ห้อนรี
“หวัีานยอล” แบฮยอนทัทายนที่ำลัเล่นีย์บอร์อยู่ในห้อ
“หวัี วันนี้มานเียวหรอ”
“เี๋ยวลู่ามมาน่ะ”
“อ่อ”
“านยอลเล่นีย์บอร์เป็น้วยหรอ”
“้อถามว่าันเล่นอะไรไม่เป็นมาว่านะ” านยอลพู พร้อมับยัิ้ววนๆ
“เห ริอ่ะ”
“ะโหทำไม”
“เ่ั ว่าเราะเล่นเปียโนเป็น ้อฝึเือบปี” นัวเล็บอ
“เห้ย เล่นเปียโนเป็นหรอ เล่นให้ฟัหน่อยสิ”
“เราลืมไปหมแล้วอ่ะ ไม่ไ้เล่นั้แ่เ้ามหาลัย”
“เออน่า อยาฟั เล่นให้ฟัหน่อย”
“็ไ้” แบฮยอนเินไปที่ีย์บอร์ที่นัวสูยืนอยู่ านยอลเปลี่ยนโหมให้เป็นีย์เปียโน แล้วเยิบออมาให้นัวเล็เล่น “แ่แลันนะ านยอล้อร้อเพลให้เรา”
“ไม่เอา เรื่ออะไระร้อ”
“ั้นเราไม่เล่นนะ”
“...”
“ว่าไ”
“เฮ้อ”
“...” แบฮยอนยิ้มำท่าทาอนัวสู แ่ร้อเพลทำไม้อิหนันานั้นนะ
“เออ ็ไ้”
“เย้”
“แล้วะเล่นเพลอะไร”
“อืม เพลนี้เป็นไ” นัวเล็เริ่มเล่นทันที ัหวะุ้นหูทำให้เาไม่ยาว่าแบฮยอนำลัเล่นเพลอะไร
What would I do without your smart mouth
Drawing me in, and you kicking me out
Got my head spinning, no kidding, I can’t pin you down
เสียทุ้มมีเสน่ห์ที่เยไ้ยินในรั้แรที่เราเอัน สะวาเรียวไว้ับใบหน้ามราวับอยู่ในภวั์
What’s going on in that beautiful mind
I’m on your magical mystery ride
And I’m so dizzy, don’t know what hit me, but I’ll be alright
ลมหายใสะุ เมื่อแผ่นอหนาสัมผัสเ้าับแผ่นหลัเล็
My head’s under water
But I’m breathing fine
You’re crazy and I’m out of my mind
ระยะห่าที่น้อยเินไป ทำให้สมอาวโพลนนลืมโน๊ไปหม มือเรียวที่เล่นีย์บอร์อยู่ะั้า ่อนะถูแทนที่้วยมือหนา
'Cause all of me
Loves all of you
Love your curves and all your edges
All your perfect imperfections
Give your all to me
I’ll give my all to you
You’re my end and my beginning
Even when I lose I’m winning
เพลท่อนฮุถูเล่นและร้อนบโยนัวสู
'Cause I give you all, all of me
And you give me all, all of you
“...”
“หึ”
“...”
“เล่นไม่ไ้เรื่อเลยนะนายเนี่ย”
“ย๊า ็เพราะานยอล... นั่น... แหละ...” นัวเล็ที่โนานยอลว่า รีบหันลับมาเถีย แ่แบฮยอนลืมไปว่าเราสอนอยู่ใล้ันแ่ไหน
“...”
“เอ่อ ือ”
“...”
“เลิแล้เราไ้แล้วานยอล”
“หึ” นัวสูยิ้มวนๆ แ่็ยอมเยิบออมา
“เมื่อี้เราเล่นไม่ไ้เรื่อเลยหรอ”
“แ่ล้อเล่นหรอน่า ถ้านายฝึอีหน่อย็เล่นไ้ล่อแล้วล่ะ” านยอลบอ
“ริอ่ะ” าปาอุ้มเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสใส นในมอระุวูบ
“อะ อืม”
“แ่านยอล็ร้อเพลเพราะนะ ทำไมถึไม่อบร้อเพลล่ะ”
“็ไม่มีอะไร แ่อบเล่นนรีมาว่า”
“อะไรเนี่ย”
“่าเรื่อนี้เถอะ เรามา่วยันิท่อนอรัสีว่า” นัวสูพู พร้อมับเอาีาร์ัวโปรออมา
“็ไ้” แบฮยอน็เอาเนื้อเพลออมาเ่นัน “เราว่า XOXO ับ 3.6.5. านยอลร้อามวามรู้สึเลย็ไ้นะ”
“อาฮะ” านยอลพยัหน้าเ้าใ “ั้นลอร้อ 2 เพลนี้เลย เี๋ยวะอรัสให้”
“โอเ”
“พร้อมนะ”
“อื้ม”
นัวสูเริ่มีีาร์ให้ัหวะ เพลท่อนแรถูร้อโยแบฮยอน และมีานยอลอรัสไป้วย
살며시 입맞춘 X는 kiss (kiss)
동그랗게 안은 O는 hug (hug)
เสียทุ้มเ้าับเสียหวานไ้เป็นอย่าี ทั้สอนร้อออมาอย่าเป็นธรรมาิเหมือนไม่ไ้เป็นารร้อ้วยันรั้แร
네게 닿을 듯 한 (그 입맞춤)
너를 (XOXO) 매일 꿈에 (XOXO)
ราวับอยู่ในวามฝัน ทุอย่ารอบัวหยุนิ่ สอสายามอเห็นแ่เพียันและันเท่านั้น
늘 같은 곳에서 떠오는 태양처럼 (3 6 5)
난 매일 아침 잠든 널 깨우며 하룰 시작해
(3 6 5)
분 초의 틈도 없을 만큼 함께 할 거야
(oh oh oh oh 3 6 5) 네 손을 잡고
(oh oh oh oh 3 6 5) 놓지 않을게
นระทั่เสียปรบมือัึ้นมา ทำให้ทั้ 2 นรู้สึัวว่าในห้อนรีมีนอื่นอยู่อี
“โอ้โห โรเพราะเลย
“เ้าันมา ทั้เสียทั้ัหวะ”
“เยไปร้อเพล้วยันที่ไหนป่ะเนี่ย”
“หวัีทุน มาั้แ่เมื่อไหร่” แบฮยอนทัทายลู่หาน เฮุน และอิน
“ไม่นาน แ่็มาทันฟัแบับานยอลร้อเพล้วยัน” ลู่หานบอเพื่อนสนิท แล้วหันไปหานัวสู “ไหนบอว่าไม่อบร้อเพลไ ทำไมเมื่อี้นายูมีวามสุัเลย”
“...” ำถามอลู่หาน ทำให้ทุนหันไปานยอลเป็นาเียว ไม่เว้นแม้แ่นัวเล็
“หึ”
“...”
“็ไม่ไ้อบร้อเพล แ่อบ...” นัวสูพู้าๆ ให้นรอฟัอยารู้ึ้นไปอี วามสบเ้าับวาเรียวเหมือนมีวามหมายอะไรบาอย่า
“...”
“อบเล่นีาร์ไ”
“เฮ้อ” แบฮยอนถอนหายใเมื่อไ้ยินำอบ ไม่รู้ัวเลยว่าเผลอลั้นหายใั้แ่เมื่อไหร่
“วนีน”
“ฮ่าๆ” านยอลหัวเราะออมาเสียั หลัาที่ถูเพื่อนรั่า
“แ่เมื่อี้บรรยาาศีริๆ นะ ทั้สอนเมีเ้าันมาอ่ะ” ลู่หานบอ
“เออ ไม่น่าเื่อว่าเพิ่ะเยร้อ้วยัน”
“มัน็ีแล้วไม่ใ่หรอวะ”
“็ใ่”
“แล้วทำไมวันนี้มา้า” านยอลถาม
“ไป่วยานะับลู่หาน ู็เป็นสโมนะ เผื่อมึลืม” อินอบวนๆ
“แล้วมึอ่ะ”
“ูมีแล็ป” เฮุนบอ “แล้ว้อมถึไหนันแล้ว”
“อย่าที่เห็น”
“เหลือ Don’t go ับ Lucky อ่ะ”
“ั้นวันนี้่วยันิอรัสเพลที่เหลือ แล้ว็้อมสั 2-3 รอบมั้ย”
“โอเ” พูึ้นมาพร้อมัน ่อนะแยย้ายไปเรียมัว
“เพล Don’t go ท่อนฮุร้อพร้อมันีมั้ย านยอลว่าไ” แบฮยอนถาม
“ลอร้อสิ” านยอลอบ พร้อมับเอาเนื้อเพลึ้นมาู
날 안내해줘
yeah 그대가 살고 있는 곳에 나도 함께 데려가줘
oh, 세상의 끝이라도 뒤따라갈 테니
부디 내 시야에서 벗어나지 말아줘 아침이 와도 사라지지 말아줘
꿈을 꾸는 걸음 그댄 나만의 아름다운 나비
“โอเเลยนะ”
“เรา็ว่าั้น”
“เพล Lucky ท่อนแร เราว่าร้อสลับัน็น่าะีนะ“
“อาฮะ ั้นเราะร้อ่อน แล้วานยอลร้อท่อน่อไปนะ”
“อืม”
같은 나라에 태어나서
(같은 언어로 말을 해서)
참 행운이야,
(참 다행이야)
세상에 당연한 건 없어
“เป็นไ”
“ีเลยแหละ”
“ท่อนสุท้ายร้อพร้อมันเลย็โอเนะ”
“ลอูมั้ย”
“โอเ”
so lucky, my love
so lucky to have you
so lucky to be your love, I am.
“บสวยมา”
“ไ้ท่อนอรัสรบทุเพลแล้ว เรามาเริ่ม้อมันเลยีมั้ย” ลู่หานพู พลารวสอบเนื้อเพลอีรั้
“อาฮะ”
“านยอละทวนเนื้อเพล่อนมั้ย” นัวเล็ถาม
“็ี”
“เ่มาเลยทุน” ลู่หานบอ พร้อมับปรบมือให้เพื่อนหลัา้อมเพลสุท้ายเสร็
“วันนี้พอแ่นี้่อนละัน”
“อืม อี 2 วัน เี๋ยวแบฮยอนไม่มีเสีย”
“เราโอเนะ ้อม่อไ้เลย”
“อย่าหัโหมสิ”
“่ะ”
“เอ้อ ลืมบอไปเลยว่าหลัานี้ลู่้อ้อมพิธีร อาะไม่ไ้แวะมาหาแบนะ”
“ไม่เป็นไร”
“แ่ว่าลู่อาะเลิึอ่ะ ั้น...” ลู่หานพู พลาหันไปมอนัวสู “านยอล”
“!?!”
“เราฝาไปส่แบหน่อยสิ”
“ห๊ะ”
“็บ้านนายับหอแบไปทาเียวันนี่นา”
“...”
“ไม่เป็นไรหรอ เี๋ยวแบลับเอ” นัวเล็รีบบอเพื่อนสนิท เมื่อเห็นานยอลนิ่ไปนาน
“ไม่” านยอลพูึ้น
“...”
“ลับ้วยันนี่แหละ”
“อ่า โอเ” แบฮยอนบอเบาๆ พร้อมับ้มหน้า่อนรอยยิ้มสวย
“แหม พวูนี่ไม่เยไปส่เลยนะมึ”
“มีรถ็ลับเอสิวะ”
“เอาเป็นว่าเราฝาไปส่แบ้วยนะานยอล”
“เออ”
“วันนี้เราลับันเถอะ”
“เอันพรุ่นี้นะทุน”
“บาย”
นระทั่เสียปรบมือัึ้นมา ทำให้ทั้ 2 นรู้สึัวว่าในห้อนรีมีนอื่นอยู่อี
“โอ้โห โรเพราะเลย
“เ้าันมา ทั้เสียทั้ัหวะ”
“เยไปร้อเพล้วยันที่ไหนป่ะเนี่ย”
“หวัีทุน มาั้แ่เมื่อไหร่” แบฮยอนทัทายลู่หาน เฮุน และอิน
“ไม่นาน แ่็มาทันฟัแบับานยอลร้อเพล้วยัน” ลู่หานบอเพื่อนสนิท แล้วหันไปหานัวสู “ไหนบอว่าไม่อบร้อเพลไ ทำไมเมื่อี้นายูมีวามสุัเลย”
“...” ำถามอลู่หาน ทำให้ทุนหันไปานยอลเป็นาเียว ไม่เว้นแม้แ่นัวเล็
“หึ”
“...”
“็ไม่ไ้อบร้อเพล แ่อบ...” นัวสูพู้าๆ ให้นรอฟัอยารู้ึ้นไปอี วามสบเ้าับวาเรียวเหมือนมีวามหมายอะไรบาอย่า
“...”
“อบเล่นีาร์ไ”
“เฮ้อ” แบฮยอนถอนหายใเมื่อไ้ยินำอบ ไม่รู้ัวเลยว่าเผลอลั้นหายใั้แ่เมื่อไหร่
“วนีน”
“ฮ่าๆ” านยอลหัวเราะออมาเสียั หลัาที่ถูเพื่อนรั่า
“แ่เมื่อี้บรรยาาศีริๆ นะ ทั้สอนเมีเ้าันมาอ่ะ” ลู่หานบอ
“เออ ไม่น่าเื่อว่าเพิ่ะเยร้อ้วยัน”
“มัน็ีแล้วไม่ใ่หรอวะ”
“็ใ่”
“แล้วทำไมวันนี้มา้า” านยอลถาม
“ไป่วยานะับลู่หาน ู็เป็นสโมนะ เผื่อมึลืม” อินอบวนๆ
“แล้วมึอ่ะ”
“ูมีแล็ป” เฮุนบอ “แล้ว้อมถึไหนันแล้ว”
“อย่าที่เห็น”
“เหลือ Don’t go ับ Lucky อ่ะ”
“ั้นวันนี้่วยันิอรัสเพลที่เหลือ แล้ว็้อมสั 2-3 รอบมั้ย”
“โอเ” พูึ้นมาพร้อมัน ่อนะแยย้ายไปเรียมัว
“เพล Don’t go ท่อนฮุร้อพร้อมันีมั้ย านยอลว่าไ” แบฮยอนถาม
“ลอร้อสิ” านยอลอบ พร้อมับเอาเนื้อเพลึ้นมาู
날 안내해줘
yeah 그대가 살고 있는 곳에 나도 함께 데려가줘
oh, 세상의 끝이라도 뒤따라갈 테니
부디 내 시야에서 벗어나지 말아줘 아침이 와도 사라지지 말아줘
꿈을 꾸는 걸음 그댄 나만의 아름다운 나비
“โอเเลยนะ”
“เรา็ว่าั้น”
“เพล Lucky ท่อนแร เราว่าร้อสลับัน็น่าะีนะ“
“อาฮะ ั้นเราะร้อ่อน แล้วานยอลร้อท่อน่อไปนะ”
“อืม”
같은 나라에 태어나서
(같은 언어로 말을 해서)
참 행운이야,
(참 다행이야)
세상에 당연한 건 없어
“เป็นไ”
“ีเลยแหละ”
“ท่อนสุท้ายร้อพร้อมันเลย็โอเนะ”
“ลอูมั้ย”
“โอเ”
so lucky, my love
so lucky to have you
so lucky to be your love, I am.
“บสวยมา”
“ไ้ท่อนอรัสรบทุเพลแล้ว เรามาเริ่ม้อมันเลยีมั้ย” ลู่หานพู พลารวสอบเนื้อเพลอีรั้
“อาฮะ”
“านยอละทวนเนื้อเพล่อนมั้ย” นัวเล็ถาม
“็ี”
“เ่มาเลยทุน” ลู่หานบอ พร้อมับปรบมือให้เพื่อนหลัา้อมเพลสุท้ายเสร็
“วันนี้พอแ่นี้่อนละัน”
“อืม อี 2 วัน เี๋ยวแบฮยอนไม่มีเสีย”
“เราโอเนะ ้อม่อไ้เลย”
“อย่าหัโหมสิ”
“่ะ”
“เอ้อ ลืมบอไปเลยว่าหลัานี้ลู่้อ้อมพิธีร อาะไม่ไ้แวะมาหาแบนะ”
“ไม่เป็นไร”
“แ่ว่าลู่อาะเลิึอ่ะ ั้น...” ลู่หานพู พลาหันไปมอนัวสู “านยอล”
“!?!”
“เราฝาไปส่แบหน่อยสิ”
“ห๊ะ”
“็บ้านนายับหอแบไปทาเียวันนี่นา”
“...”
“ไม่เป็นไรหรอ เี๋ยวแบลับเอ” นัวเล็รีบบอเพื่อนสนิท เมื่อเห็นานยอลนิ่ไปนาน
“ไม่” านยอลพูึ้น
“...”
“ลับ้วยันนี่แหละ”
“อ่า โอเ” แบฮยอนบอเบาๆ พร้อมับ้มหน้า่อนรอยยิ้มสวย
“แหม พวูนี่ไม่เยไปส่เลยนะมึ”
“มีรถ็ลับเอสิวะ”
“เอาเป็นว่าเราฝาไปส่แบ้วยนะานยอล”
“เออ”
“วันนี้เราลับันเถอะ”
“เอันพรุ่นี้นะทุน”
“บาย”
อย่าลืมเฟบ อมเมน์ เป็นำลัใให้้วยนะ้าบบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น