ตอนที่ 17 : Chapter 15 | Deep end
เจคอบได้ข่าวจากชาร์ลีเรื่องที่เบลล่าป่วยเป็นไข้หวัดหายากในอเมริกาใต้ พวกนั้นไม่ยอมให้ใครเข้าพบทั้งนั้น แม้แต่พ่อแท้ๆของเบลล่าเอง วันนี้ทั้งวันเขาใช้เวลาไปกับการหัวเสียเรื่องข้อพิพาทระหว่างหมาป่าและบิลพ่อของเขาเอง บางทีการที่ฝูงหมาป่าสามารถเชื่อมต่อกันและได้ยินเสียงในหัวของแต่ละตัวก็สร้างความน่ารำคาญพอๆกับที่ลีอาห์คร่ำควญถึงแซม
เขาขี่มอเตอร์ไซค์หนีออกจากบ้าน มันเป็นวิธีเดียวที่เร็วพอให้เขาถึงบ้านของพวกคัลเลนโดยที่บิลไม่ทันได้ยืมโทรศัพท์จากร้านค้าเพื่อลากใครสักคนมาห้ามเขา เจคอบอยากดูว่าเบลล่าเป็นอย่างไร และเขาก็ได้พบภาพหดหู่ชวนบาดใจ— เบลล่าโทรมมาก ขอบตาเธอลึกโหล ซีดเซียวแทบไม่เหลือเคล้าเดิมในภาพจำของเขา เธอผ่ายผอม อ่อนแอลงพาลให้คิดว่าเธอจะตาย
หากเป็นเขาเมื่อก่อนคงได้ลากคอเอ็ดเวิร์ดไปขยี้ให้รู้แล้วรู้รอดที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แต่เออ—ตอนนี้เขาใจเย็นพอที่จะรอฟังอีกฝ่ายอธิบายเพิ่มเติมว่า เบลล่าไม่ยอมเอาลูกออก
ช็อกไปเลยไหมล่ะ? เขาช็อกนะ แต่ก็ยังพอมีสติฟังปลิงดูดเลือดพล่าม เอ็ดเวิร์ดต้องการให้เขากล่อมเบลล่าเรื่องเอาปีศาจนั่นออก “ฉันจะลองดู” เขารับปาก เดินกลับเข้าไปหาเบลล่าที่นอนอยู่บนโซฟา มียัยแวมไพร์หัวทองยืนคุมไม่ห่างจนน่าประหลาดใจ เจคอบพยายามไกล่เกลี่ยเบลล่าเรื่องตัวประหลาดในท้องที่พรากชีวิตเธอเรื่อยๆ
“ฉันอยากรักษาเขาไว้เจค” เบลล่าตอบเสียงอ่อน
แต่มันเสียเวลามากๆ เพราะเธอไม่ยอม
เจคอบรู้เต็มอกว่าอย่างไรเบลล่าก็ไม่ยอม เขารู้สึกจนปัญญา หัวเสียเดินออกจากบ้านคัลลเลนด้วยร่างแปลง และเป็นอีกครั้งที่เสียงของแซมจ่าฝูงแทรกเข้ามา สั่งให้เขากลับไป พวกเขาวางแผนการรบ เพื่อเตรียมตัวถล่มบ้านคัลเลนและจะฆ่าเบลล่าไปพร้อมๆกับสิ่งแปลกปลอมที่กำลังเกิดมา พวกเขารู้ทุกอย่างภายในหัวเขาเพียงเพราะแปลงร่างเป็นหมาป่า
ไม่—เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด
หมาป่าหนุ่มต่อต้าน มีการกระทบกระทั่งเล็กน้อยกับแซม แต่ทันทีที่แซมสั่งคำประกาศิตในหัว ตัวเขาพลันหยุดทุกอย่าง
‘พวกนายต้องไปวิ่งราดตระเวนเพื่อรอโอกาสและสัญญาณ’
เจคอบวิ่งตามแนวป่า ฟังเสียงหอนของเอ็มบรีและควิลข้างตัว หงุดหงิตตนเองที่ไม่สามารถโต้แย้งกับความคิดที่ผิดพลาดของแซมได้เลย เว้นเสียแต่—สิ่งที่เกิดมาพร้อมกับตัวเขา เลือดของอัลฟ่าบรรพบุรุษที่ไหลเวียนอยู่ในตัว ปล่อยทิ่งไว้โดยไม่ทวงสิทธิ์ ตลอดมาเขาไม่เคยยอมรับการเป็นอัลฟ่าเท่าใดนัก เพราะเขารู้ตัวดีว่าไม่สามารถทำได้ดีเท่าแซม
แต่เขาต้องใช้มันในเวลานี้และเขาไม่ได้เกิดมาเพื่อต้องคุกเข่าหรืออยู่ใต้อานัติใคร ทันที่ที่ความคิดนี้แทรกมา ราวกับทุกอย่างที่พันทนาการไว้ถูกปลดเปลื้อง ทั้งอิสระภาพ พละกำลัง ความโดดเดี่ยว บัดนี้เขากลายเป็นหมาป่าที่ไร้ฝูง ไม่มีความคิดของหมาป่าตนใดในสมอง
เขาวิ่งต่อไป วิ่งเพื่อปกป้องสิ่งที่เขาคิดว่าถูกต้อง
หมาป่าหนุ่มรีบแจ้งข่าวเรื่องที่ฝูงหมาป่าจะมาบุกที่นี่ให้เอ็ดเวิร์ดรับทราบ แล้วกระโจนออกจากบ้านคัลเลนเพื่อไปหาแนวร่วมเพิ่มเติม นั่นคือบ้านโอเดนเนลล์ เขาตะบึงขาหน้า พุ่งทะยานผ่านแมกไหม้มุ่งไปยังทิศตะวันออก
‘เจค—รอฉันด้วย!!’
‘นายมาทำอะไรที่นี่เซ็ธ!!?’
เจคอบชะลอความเร็วลง เซ็ธที่ควรอยู่กับแซมบัดนี้มาอยู่ข้างเขา ให้ตายสิ—ตอนนี้มีอัลฟ่าสองตัวไม่พอ ยังต้องแยกเป็นสองฝูงอีก เขาตะคอกใส่เซ็ธ เอ่ยปากไล่ให้อีกฝ่ายไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้
‘นายต้องกลับบ้านไปเซ็ธ ฉันไม่ต้องการให้นายมีเอี่ยวด้วย’
‘ไม่!! ฉันเองก็ถูกตัดออกมา ตั้งแต่วินาทีที่ฉันมีความคิดแบบเดียวกับนายเรื่องเบลล่าและพวกคัลเลน เพราะฉะนั้นให้ฉันช่วยนายด้วยเจค’
เซ็ธเถียง สำหรับหมาป่าวัยละอ่อนอย่างเขานั้น เบลล่าถือว่าเป็นเพื่อนคนนึงและพวกคัลเลนเองก็ปฏิบัติตัวดีกับเขาเสมอ ดังนั้นเขาจึงคัดค้านและไม่เห็นด้วยอย่างแรงกับแซมตั้งแต่ต้น ถึงแม้ว่าจะไม่มีสิทธิ์หรือเสียงก็ตาม
‘อีกอย่างถ้านายมีพรรคพวก นายจะทำอะไรได้สะดวกขึ้น จะไปหาคลีเมนไทน์ใช่ไหม? งั้นแนวป่าตรงนี้ เดี๋ยวฉันจะคอยลาดตระเวนเองระหว่างที่นายไม่อยู่’
เจคอบถอนหายใจ ครุ่นคิด ‘ฝากด้วยเซ็ธ ขอโทษที่ทำให้นายต้องลำบาก’
ใช้เวลาไม่นานเจคอบก็มาถึงบ้านโอเดนเนลล์ เขาเล่าทุกอย่างให้โจอาห์ฟังและรีบไปรวมตัวกับคาร์ไลล์เพื่อตระเตรียมแนวรบ คลีเมนไทน์กับเขาออกมาที่หลัง เขาสังเกตความผิดปกติบนใบหน้าเธอจึงถามออกมา
“เป็นอะไรรึเปล่า?” บางทีเธออาจยังขวัญเสียเรื่องที่มีแวมไพร์บ้ามาฆ่าเธออยู่ก็ได้ ถึงคลีเมนไทน์จะเล่ารายละเอียดทุกอย่างให้ฟัง แต่เขารู้ว่าเธอยังไม่ได้บอกทั้งหมด หลังจากวันนั้นเธอก็ดูแย่ตลอด เหมือนกลับไปที่จุดเดิม เหมือนกันกับที่เขากำลังเป็น
“ไม่รู้สิเจค” เด็กสาวกระซิบ “ฉันเอาแต่หมกมุ่นเรื่องอยากจัดการนังเวรนั่น”
“นังนั่น? นังคนที่ทำร้ายเธอเหรอ”
เธอพยักหน้า “อืมม์ หล่อนคือต้นเหตุทั้งหมดที่ทำให้ปู่จำฉันไม่ได้ ฉันแค่......เสียดายที่มัวแต่ชักช้าในการเด็ดหัวหล่อน แล้วก็เสียใจ ฟุ้งซ่านต่างๆนาๆว่าอาจไม่มีโอกาสได้เขากลับมาอีกแล้ว”
เหนือสิ่งอื่นใดเลยคือเธอยังหาแหวนวงนั้นที่เขวี้ยงทิ้งไปไม่เจอด้วย มันเหมือนเธอเกลียดปู่ไปทั้งๆที่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย
เจคอบยกมือหนาบี้สองข้างแก้ม “เฮ้ๆ หยุดเลย.....เธอทำดีที่สุดแล้ว ไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง”
“อย่างน้อยเธอก็ได้รู้ความจริงเพราะฉะนั้นเลิกคิดมากได้แล้ว โอเคนะ”
คลีเมนนไทน์พยักหน้ารัวๆ ส่งยิ้มให้หมาป่าหนุ่ม รู้สึกโอเคกับการปลอบของเจคอบ “นายไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันตามไปที่หลัง” เธอบอกให้เขาล่วงหน้าไปบ้านคัลเลน เธอขอจัดการอะไรๆภายในบ้านรวมถึงจัดของจำเป็นแพ็คใส่กระเป๋าก่อน
เด็กสาวขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน มีบางอย่างแปลกไป? หน้าต่างห้องนอนเธอเปิดอยู่ พร้อมๆกับข้าวของเครื่องใช้ที่สลับตำแหน่งเดิม ความสามารถพื้นฐานของแวมไพร์ทำหน้าที่ของมัน เธอได้ยินเสียงฝีเท้าขยับอยู่ด้านหลัง คลีเมนไทน์จัดแจงเหวี่ยงศอกกระแทกใส่ผู้บุกรุก
ทว่าเงานั้นกลับเร็วกว่า แรงเหวี่ยงนั้นผลักเธอไปที่เตียง คลีเมนไทน์ทำตาโต ผู้บุกรุกคราวนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน “ปู่......” เธอขยับริมฝีปากเอ่ยเสียงแผ่ว กลืนน้ำลายลงคอแห้งผาก จังหวะหัวใจที่เต้นช้าราวใกล้ตายของเธอพลันสั่นระริกเช่นเดียวกับตอนเป็นมนุษย์
ดวงตาสองคู่สอดผสานกัน ความเงียบเข้าครอบงำ “ตอบข้าได้หรือไม่” ไกอัสถาม จ้องลึกไปยังดวงตาสีน้ำทะเลใต้ล่าง ทุกอย่างช่างคุ้นเคยเหมือนเขาเคยทำอะไรเทือกนี้มาก่อน ทั้งสำรวจห้อง จับข้าวของของเธอ กระทั่งจับเธอกดแนบเตียงแบบนี้
“ทำไมถึงมีเจ้าอยู่ในหัวข้า” ตอบเขาได้รึเปล่าว่าทำไมถึงหยุดคิดเรื่องเธอไม่ได้เลย ทำไมเขาถึงหวงแหนและเกลียดที่อาเธโนโดร่าเอาแหวนสีน้ำทะเลนั่นไป
หลังจากที่เขาฝันกลางวันเห็นแม่หนูน้อยนี่หรือไม่ได้รับคำตอบจากอาเธโนโดร่า ทุกวันๆเขายิ่งถลำลึกกับภาพจำเหล่านั้น และมันยิ่งทวีคูณความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆจนทำเขาเป็นบ้าราวกับมีใครบางคนพยายามแหวกหัวเขาตลอดเวลา หยุดคิดไม่ได้—โหยหาจนต้องมาที่นี่เผื่อเธอจะสามารถตอบสนองความจริงเขา
ไกอัสหลับตา ซุกลง กระชับร่างเล็กหอมกรุ่นกอด เอ่ยเสียงสั่น “ได้โปรด......ได้โปรดแม่ลูกกวาง”
คำว่าแม่ลูกกวาง—เขาจำไม่ได้หรอกว่าทำไมถึงเรียกเด็กลูกครึ่งแบบนี้ เขารู้พียงแต่เขาชอบมันและมันเหมาะสมกับเด็กสาวเหลือเกิน
คลีเมนไทน์โอบสองแขนรั้งกอดเขา ดีใจและเสียใจในคราวเดียวกันจนพูดอะไรไม่ออก เขาจำเธอไม่ได้ก็จริง แต่ความรู้สึกเก่าๆชักพาเขามาที่นี่ เธอผินหน้าเล็กน้อย ประทับริมฝีปากเนิบนาบจุมพิตปากเขา ลูบไล้ตามกรอบหน้าคุ้นเคย น้ำตาไหลอาบสองข้างแก้ม
“หนูรักคุณ” เพราะฉะนั้น “จำหนูให้ได้ที.....ปู่” เธอทำอะไรไม่ได้เลย จะบอกความจริงให้เขาไปฆ่าอาเธโนโดร่าในดงศัตรูก็ไม่ได้
กล้ามเนื้อตายด้านพลันสั่นระรัว มีบางอย่างถูกตัดขาดสะบั้น สมองขาวโพลน ท่าทางนั้นมันทำเขาคลั่งและปลุกสัญชาตญาณบางอย่างที่ถูกดทับไว้เนิ่นนานขึ้นมา ไกอัสบดขยี้ริมฝีปากของร่างเล็กใต้ร่างและพาดำดิ่งลงไปสู่ห้วงลึกของสองคน
นี่เขามาที่นี่เพื่อหาความจริงนะ แต่มันหยุดไม่ได้แล้ว
(ตัด)
︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱︱
วาร์ปคือคำว่าดำทะเลด้านล่างค่ะรีดดดดดดดดด!!!!
TALK
กระแอมไอ แค่ก แค่ก ก็คือ..........................มี เอิ่มเอาเป็นว่าจิ้มที่ดำทะเลด้านล่างเลยค่ะ แจกความฟิน เอาง่ายๆ ปู่แกจะมาถามความจริงกับน้อง แต่ดันน็อตหลุด เพราะเมื่อก่อนก็กักเก็บมานานอ่านะ สัญชาตญาณนักล่ามันเลยตื่นอ่ะ ผู้ล่ากำลังเขมือบลูกกวาง
ด้านล่างสำหรับคนที่กดอันแรกไม่ได้ค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กรี๊ดดดดโด!!
รอตอนต่อไปปปป
มาเร็วๆเน้อออ❤️❤️
ผะ......ผมได้เสียเลือดไปกับตอนนี้แล้ว