กลอนหวาน + วึ้ง กินใจ

ลำดับตอนที่ #1 : รักหวานแหวว

ไม่โทรหาฉันไม่ว่า.. แต่ขอเหอะเพจมาหน่อยได้ไหม มันไม่สั่นไม่ดังเลยเหงาใจ บาทเดียวเองจะ เป็นไร องค์การโทรศัพท์ไทยจะได้เจริญ	แค่หลงรักนิด ๆ คงไม่ผิดบทบัญญัติข้อไหน เอาเป็นว่า บอกแล้วนะความในใจ อย่าเพิ่งเป็นลมไป พรุ่งนี้จะเพจมาใหม่อีกที	ถ้าการทายใจเธอมันง่าย ฉันคงไม่รู้สึกเดียวดายขนาดนี้ และถ้าเธอมีใจให้ฉันบ้างก็คงดี น้ำตาฉันจะได้ไม่มากมี เหมือนขณะนี้ที่เป็น
ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน แม้เกิดใต้ฟ้าสุธาธาร ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา เชยผกาโกสุมประทุมทอง เจ้าเป็นถ้ำอำไพขอให้พี่ เป็นราชสีห์สิ่งสู่เป็นคู่สอง จะติดตามทรามสงวนนวลละออง เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป เป็นสัจจังหวังจิตสนิทถนอม งามละม่อมมิ่งขวัญอย่าหวั่นไหว จงโอนอ่อนผ่อนตามความอาลัย ให้ชื่นใจเสียรู้แล้วเถิดแก้วตา (สุนทรภู่)	ด้วยรอยยิ้มใดในดวงหน้า ทาบทาแห่งเจ้าเย้าหวาน อุ่นเถิด-อวลดื่นชื่นบานฯ เนิ่นนานย่อมการกร้านโรย โดยกลั่นวันวาร-กาลได้กร่อน ห้องใจไหวอ่อน-ผ่อน,โหย ด้วยปีกแห่งรักจักโบย- บินโบกได้โดย-เสรีใจ บทเพลงวันใหม่ได้อุ่น เกินคุ้นกว่าเคยเอ่ย-ไหม? ส่ำเสียงคนจรถอนใจ เงียบแล้วแผ่วไกล-ความจริง เลือนลับดับหวังดังมืดบอด เรือใจรั่วจอดรอจมดิ่ง- สู่ก้นสายธารของสิ่งจริง หยุดนิ่งทิ้งไว้-ไร้ร่องรอย โดยยิ้มใดหนอต่อดวงหน้า ยิ้มทั้งน้ำตาว่าปลดปล่อย ปล่อยความปวดร้าวหรือหัวใจ หรือเพียงปล่อยไปให้พ้นตัว (รังไม้)	เสียงครืนครืน...กึกก้องนั่งร้องไห้ เสียงปลอบใจไหนหนอก่อหรรษา เสียงนั้นบอกออกห่างทางโศกา เสียงสัญญาพาฝันนิรันดร เสียงขื่นขม...รมรวนป่วนยิ่งนัก เสียงสลักปักป้ายมิไถ่ถอน เสียงรำพันวันไกลใจอาวรณ์ เสียงพี่ว่าลาก่อนร้อนล้นทรวง เสียงกระซิบ...ลิบลับขยับหา เสียงฝากมาพาผ่องต้องแดนสรวง เสียงแว่วหวานหว่านลงตรงใจดวง เสียงสุดห่วงล่วงล้ำเข้าค้ำใจ เสียงเจื้อยแจ้ว...แผ่วพริ้วริ้วระรื่น เสียงสดชื่นขื่นหายมลายไซร้ เสียงเสริมสุขสนุกสานลานหทัย เสียงบอกไว้ให้ฝันถึงวันดี เสียงคลื่นใจ...ใฝ่หลงพะวงหา เสียงสัญญาพาฝันไยหันหนี เสียงยังแนบแอบอยู่คู่ชีวี เสียงท้ายนี้มีแต่เศร้าเคล้าระทม (sweet lemon)
รักโรยรา ดังป่าไม้ ที่ตายจาก กิ่งก้านใบ พลัดพราก ยากจะฟื้น แสนทุกข์ทน ทรมาน ทุกวันคืน ทั้งหลับตื่น โศกา มิพร่าพราย คงเหมือนฉัน ที่พราก จากคนรัก ทุกข์ประจักษ์ โศกศัลย์ ฝันสลาย หยาดสุชล ไหลริน กลิ่นกระจาย ไหลชำแรก แทรกกาย แทบวายชนม์ (สุนทรพี)	หนึ่งความรัก ปักใจฝัน พลันโบยบิน.. ยอมตามกลิ่น แม้สิ้นหวัง หากพลั้งเผลอ.. ดึงกายตน ทนต้านแรง แย่งเจอะเจอ.. กอดตัวเธอ ที่เผลอใจ ในบางวัน.. แม้โดนลม ข่มปีกอ่อน ก่อนสลาย.. มองดูคล้าย กายหมดสิ้น ความคิดฝัน.. แต่ในใจ ไม่เปลี่ยนแปลง ดังแสงจันทร์.. เพราะตัวฉัน ปันใจนี้ มีเพียงเธอ.. (..Extra..)	อยากจะเป็นคนไข้ของใจเธอ อาการฉันฝันเพ้อละเมอหา จะได้ไหมดูแลบ้างบางเวลา อยากให้เธอรักษาอาการใจ ฉันเป็นโรคหัวใจที่ไหวอ่อน ขาดคนอ้อนมานานจนหวั่นไหว หากใจนี้มีสักคนที่เข้าใจ คงจะไม่ขวัญอ่อนนอนฝันดี อยากให้เธอนั้นมาพยาบาล ช่วยประสานดวงใจไหวอ่อนนี้ ช่วยรักษาด้วยยาใจให้ฉันที ใจดวงนี้ร้องหา... พยาบาล อยากให้เธอรักษาใจให้ตลอด คงอิดออดหากเธอให้กลับบ้าน พิษไข้ใจอาจกำเริบ ทรมาน เพราะคิดถึงพยาบาลที่แสนดี (ร้อยตะวัน พันดาว)
ทำไมเศรษฐีต้องแต่งตัวโก้ ทำไมปีโป้ต้องมีหลายสี ทำไมนางวันทองต้องมีสามี ทำไมฉันคนนี้ต้องคิดถึงเธอ	ความเป็นเพื่อนของเราสิ้นสุดลง เหม่อดูหงส์หยุดบินเสียไรนี่ เหม่อต้นไม้ไม่ไหวติงหลายนาที ต้องตัดจากเพื่อนแสนดีเจ็บปวดใจ เส้นด้ายเชื่อมสายสัมพันธ์ต้องตัดขาด หากการวาดหยุดกลางคันสวยหรือไม่ หากคำว่าเพื่อนตัดขาดจากกันไป ฉันร่ำไห้นึกถึงวันที่ผ่านมา (กุสาวดี)	ช่างหนาวเหน็บ เหน็บหนาว ทุกคราวครั้ง เพียงลำพัง นั่งเหงา เศร้าหนักหนา ลมหนาวพัด ให้หนาวเหน็บ เจ็บอุรา หนาวกายา แทบตาย วายชีวัน ก็เคยหวัง เคยตั้งไว้ ไม่เคยคิด เลยผิดหวัง หวังผิด ที่คิดฝัน โอ้เจ็บลึก เจ็บแท้ แผลฉกรรจ์ ไม่มีวัน ลืมลง คงตราตรึง ทุกทุกวัน ผ่านไป ไร้ความสุข มีเพียงทุกข์ ฝังจิต และคิดถึง ดุจผูกจิต ติดเสา ที่เร้ารึง ให้คิดถึง ให้อาลัย ให้อาวรณ์ อยากมีเธอ เหมือนเก่า มีเราสอง คอยประคอง สองเรา ดังเก่าก่อน ขอเมืองฟ้า สวรรค์ ประทานพร ช่วยดับร้อน - หนาวใจ ให้ฉันที (สุนทรพี)
วันนี้วันเกิดคนสำคัญ แต่ฉันก็ทำให้เขาหวั่นไหว กลัว..กลัวความรู้สึกจะเปลี่ยนไป ขอโทษทีทำให้เสียใจนะ คนดี หากวันนี้ฉันขอพรได้ จะขอให้เธอหายโกรธในวันนี้ กลับมายืนตรงที่ที่เคยมี ให้เธอรักฉันอีกทีก็พอ	หากว่าเธอมองฟ้าคืนนี้ จะเห็นว่าสีฟ้าสีหม่นเหงา และหากว่าเธอมองดูแสงดาว ก็จะเห็นว่าแสงวาวไม่เหมือนเดิม เพราะว่าตรงนี้มีแต่ฉัน ที่อยู่กับความผูกพันในวันเก่า ไม่มีเธอไม่มีเรา มีแต่ความเหงาในใจ ที่นี่ดาวสวยฟ้าใส หอมกรุ่นกลิ่นไอป่าเขา สายลมโชยอ่อนบางเบา ค่อยลดความเหงาเปล่าดาย อยากได้ยินเสียงเธอตอนนี้ อยากบอกให้คนดีรู้สึกถึงความสวยใส อยากบอกเล่าเรื่องราวของหัวใจ รู้บ้างไหมคิดถึงมากมายนะคนดี...	ฉันมองโลก กว้างไกล เหมือนไร้จุด มองจนสุด ปลายฟ้า ที่เพ้อฝัน มีเพียงเรา สองคน ใต้แสงจันทร์ เธอกับฉัน รักมั่น นิรันดร (มีน 1/10)

วานสายลมโอบอุ้มความคิดถึง เฝ้าคนึงถึงเธอเคยชิดใกล้ แม้ยามนี้เราจะห่างกันแสนไกล รับรู้ไว้ใจฉันนั้นอยู่ใกล้เธอ	มีคนรักอยู่ไกลเอาใจยาก แฟนเขามากเราไม่รู้ดูไม่เห็น ความรักเขาเปรียบเสมือนสายลมเย็น เมื่อไม่เห็นหน้าเราเขาก็ลืม	อันว่าเพื่อนเลือนหายใช่เรื่องแปลก เพื่อนมีแยกมีพบประสบหา เพื่อนมีทุกข์มีเศร้าเคล้าน้ำตา ยามเหว่ว้าเพื่อนมีเพื่อนคอยเตือนกัน
เพื่อนที่ดีมีเพียงหนึ่งถึงจะน้อย ดีกว่าร้อยเพื่อนคิดริษยา น้ำหยดหนึ่งถึงจะน้อยด้อยราคา ยังดีกว่าน้ำเค็มเต็มทะเล	โทรไปหาด้วยความคิดถึง อยากรู้เธอจะซึ้งบ้างไหม ที่ฉันโทรไปวันนี้เพราะความคิดถึงมากมีล้นใจ แต่เธอจะคิดถึงกันหรือไม่ ไม่สําคัญ	เมื่อยามรักน้ำต้มผักยังว่าหวาน เมื่อถูกเลิกน้ำตาลหวานยังบอกขม เมื่อเลิกแล้วสิ้นรักใจระทม กายตรอมตรมช้ำถึงจิต พิษซ่านทรวง (สุนทรภู่)
ฤดูร้อนร้อนแล้งทุกแห่งหน ทุ่งแล้งจนหม่นหมองมองดูเหงา ไปทางไหนแดดร้อนแรงต้องแฝงเงา เมื่อไรหนอฝนเจ้าจะหลั่งมา ฉันเหมือนหญ้าหน้าน้ำแห้งแห้งแล้งนัก ขาดความรักขาดคนหวงให้ห่วงหา หญ้ารอคอยหยาดฝนจากบนฟ้า ฉันรอคอยถวิลหาคนรู้ใจ ละอองไอฝนผ่านเหมือนม่านขาว บางเบาราวแพรพลิ้วปลิวไสว ดินชุ่มโชกฝนชำแรกแทรกต้นใบ จนพืชพันธุ์เขียวไสวไปทั่วกัน ต้องละอองฟองฝนที่หล่นพลิ้ว หัวใจฉันปลิดปลิวไปตามขวัญ เธอปลุกปลอบหัวใจให้ฝ่าฟัน ทั้งแต่งแต้มแซมฝันอันงดงาม เธอเป็นหยดหยาดน้ำแห่งความรัก มาทายทักหัวใจจนไหวหวาม ดุจฝนพรำชื่นฉ่ำใจไปทุกยาม เธอคือคำนิยามแห่งความรัก (เรียวจันทร์)	เก็บ...ความทรงจำดีดี รัก...ที่จะฝันได้พบหน้า เอา...ความรักมาต่อกันตลอดเวลา ไว้...เพื่อสร้างวันข้างหน้าไปด้วยกัน	ขอเพียงห่วงใยกัน..เหมือนวันเก่า ขอแค่เรา..เข้าใจ ไม่แปรผัน ขอมั่นคง..ในความรัก ความผูกพัน ขอให้รักเรานั้น..นิรันดร
อาทิตย์ไม่ลืมวัน พระจันทร์ไม่ลืมคืน ทะเลไม่ลืมคลื่น ฉันหรือจะลืมเธอ	ความลับ...มักได้ยินว่าเป็นสีดำ ความรัก...จำได้ว่าเป็นสีชมพู ความลับ...ต้องกระซิบข้างข้างหู ความรัก...อาจรับรู้ได้ด้วยหัวใจ ความลับ...ต้องมีการวางแผน ความรัก...จะกี่หมื่นแสนก็ยังยิ่งใหญ่ ความลับ...ถ้าบอกจะไม่ลับอีกต่อไป ความรัก...ได้ฟังเมื่อไหร่ก็ยังคงงดงาม ความลับ...ฟังแล้วอาจสงสัย ความรัก...มักไม่ต้องมีคำถาม ความลับ...ต้องเก็บให้ดีคือคำนิยาม ความรัก...อาจไม่ต้องให้คำจำกัดความมาปะปน ความลับ...จะไม่บอกให้ใครรู้ ความรัก...หากให้ได้ฟังอยู่ก็สุขล้น ความลับ...เข้าไปมากจะวกวน ความรัก...แค่อยู่ในใจใครสักคน...ก็เพียงพอ	ฟ้าก็มีขอบอยู่แค่นี้ แต่ทำไมภาพคนดีตกหล่นหาย หรือสายลมหอบหิ้วไปอยู่ที่ขอบปลาย จึงพบเธอไม่ได้ทุกวัน เมฆจาง สายลมนิ่ง ภาพเธอก็ยิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ความไกลที่ขีดเส้นให้เราห่างกัน นับวันยิ่งทำให้ฉันคิดถึงเธอ
เธอเป็นใครมาจากไหนไม่เคยรู้ แต่เช้าตรู่ย่างผ่านหน้าบ้านฉัน จึงแอบมองจ้องดูอยู่ทุกวัน ยามเธอหันหน้ามาพาพึงใจ ยามเธอเดินดูเด่นเป็นสง่า ยามมองมาพาพริ้มแย้มยิ้มใส ถามตนเองเกรงกริ่งด้วยสิ่งใด เหตุไฉนไหวหวั่นมิมั่นคง อยากทายทักสลักคำจำนรรจ์หา แต่ทว่าค่าหญิงหยิ่งดุจหงส์ เขาไม่เอ่ยเผยมาพะว้าพะวง แต่ประสงค์ยงยังด้วยหวังคอย หากวันใดใจกล้าท้าให้ลอง ฉันคงต้องส่งสารจารคำถ้อย นั่งก็คิดนอนก็คิดจิตเลื่อนลอย หากจะอ่อยปล่อยใจก็อายเกิน แอบชอบเขาเราวุ่นขุ่นข้องหนอ เพียงแต่คิดจิตจ่อก็ขวยเขิน หากเจอกันกลางทางเขาหมางเมิน ฉันคงเดินดุ่มไปไม่หันมา หากเขาเอ่ยเผยพจน์จรดทัก ฉันก็คงตะกุกตะกักถักถ้อยหา โอ้เจ้าจิตคิดมากยากจะพา หยุดเถิดหนาอย่าเพ้ออาจเจอดี (sweet lemon)	ความรู้สึกไม่ได้หายไป แม้ห่างกันนานเท่าไหร่ยังห่วงหา ติดตามข่าวคราวที่อยู่ไกลๆ ตลอดมา เพียงแต่ยังไม่กล้าไปสบตาทักทาย แข็งใจ กับเยื่อใยตรงนี้ หวังแต่ให้เธอคิดถึงบางทีที่ลาหาย ถามถึงบ้าง กับคนอ้างว้างเจียนตาย พอเป็นที่ว่าแคร์มากมายระหว่างกัน แม้เธอไม่รักเมื่ออยู่ใกล้ แต่เมื่อไกล ก็อยากให้ใส่ใจชีวิตฉัน เพราะความรักนับว่ายิ่งใหญ่กว่าคืนวัน ต้องการให้คนรักห่วงใยกันกว่าที่เป็น	เก้าอี้มี 4 ขา กีตาร์มี 6 สาย เจ้าหญิงมีเจ้าชาย ไม่เดียวดายถ้ามีเธอ