Fic เต้-ตี๋ ด้วยใจภักดิ์ (yaoi) END

นำเรื่อง

          คนเราจะรักกันนั้น อะไรคือตัวกำหนด เชื้อชาติหรือ ฐานันดรหรือ ชั้นวรรณะหรือ  ฐานะหรือ ม่านประเพณีหรือ ขนบธรรมเนียมหรือ ใครเป็นคนกำหนดกฎเกณฑ์ คนเราจะรักกันนั้นไม่ใช่ใช้ใจที่บริสุทธิ์รักกันหรอกหรือ แล้วอะไรที่บอกว่า คนสองคนไม่มีสิทธิ์จะรักกัน มันผิดหรือที่เลือกเกิดไม่ได้ มันผิดอะไรที่เกิดไม่เท่าเทียมกัน มันผิดด้วยหรือที่เป็นแค่คนต่ำต้อย แล้วผิดอะไรที่ไม่ใช่คนที่ถูกหมายหมั้นไว้แต่แรก ก็ในเมื่อ ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ความรักมันห้ามกันได้ด้วยหรือ ห้ามมิให้คนสองคนรักกัน บังคับให้คนที่มิได้กันกันมารักกัน แล้วมันผิดไหมที่จะรักกัน ทั้งที่ทุกสิ่งรอบตัวบอกว่า...........

..........ความรักครั้งนี้มันผิด……….

...........มันไม่สมควรเกิด……….

.........................แล้วเรายังจะรักกันได้อีกไหม...............................

.....‘ คุณหลวงมิควรลงมาที่นี่ขอรับ ’…..

…..‘ อันใดเล่าพ่อที่ว่ามิควร ’…..

…..‘ เหตุใดพ่อจึงมินอนเคียงหมอนกับพี่เล่า ’…..

…..‘ กระผมเป็นเพียงบ่าวเท่านั้นขอรับ’…..

…..‘ ลูกยังมิอยากมีคู่หมายขอรับ ’…..

…..‘ แต่ลูกถึงวัยที่สมควรจะมีคู่ครองแล้ว ’.....

…..‘ กายแลใจของกระผม มีเพียงคุณหลวงเท่านั้น ’.....

…..‘ ใจพี่ก็มีเพียงเจ้าคนเดียว ’……

…..‘ มิว่าใครจะพูดว่าเยี่ยงไร แต่พี่ให้เจ้ารู้ว่า พี่รักเจ้าเสมอ ’.....

.....‘ แต่ความรักของเรามันมิควรจะเกิด ’…..

…..‘ เขาเป็นคนของลูก ไยมิให้ลูกลงโทษเขาเอง ’…..

…..‘ มันก็แค่ขี้ข้า ใครจะลงโทษก็เหมือนกัน ’…..

…..‘ บ่าวขออภัย บ่าวนั้นบุญน้อยเกินไป ’…..

…..‘ หากแม้นมิได้เคียงข้างเจ้า พี่จะมิรักใครอีก ’.....

…..‘ รอพี่นะคนดี ’.....

…..‘ กระผมรอคุณหลวงอยู่เสมอ ’.....

ความรักที่ต้องก้าวผ่านหลากปัญหา

ความรักที่ถูกขัดขวาง

..........แล้วรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร..........

..........ด้วยใจภักดิ์……….

..........แล้วพบกันขอรับ..........