Fic Reborn! วันง่ายๆ(?) สไตล์วองโกเล่

ลำดับตอนที่ #2 : สุขสบาย ณ ไทยแลนด์

ณ ประเทศไทย 

" ฮ้าว.... มาถึงไทยสักทีนะ " ฮิบาริพูดขึ้น ทุกคนพยักหน้า ยกเว้นคนคนหนึงที่คุณก็รู้

" รุ่นที่ 10 เป็นไงมั่งคร้าบบบบ ? " โกคุเทระถามสึนะด้วยความเป็นห่วง(ประชด) 

" ใครก็ด้ายยย เอาฉันลงไปที!!!!!!!!!!! " สึนะร้องโหยหวนออกมา(อย่างกับหมา)เพื่อให้ใครสักคนขึ้นไปช่วยเขา ยามาโมโตะจึงอาสาขึ้นไปพร้อมถือดาบขึ้นไปด้วย สึนะเห็นถึงกับรู้เลยว่า เขาคิดจะทำอะไร

" ยามาโมโตะ อย่าบอกนะว่า....!!! "

" ใช่แล้วสึนะ....เพลงดาบชิงุเระโซเอ็น ลำดับที่ 12 ดาบขวา ไร้ปรานี!!!! " 

" ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง

" สึนะคุง ไหวมั้ยจ๊ะ? " คนที่อยู่ดูอาการของสึนะคือ ซาวางาวะ เคียวโกะ ซึ่งตอนนี้ก็กำลงันำผ้าชุบน้ำมาเช็ดที่บริเวณหน้าของสึนะ ซึ่งสึนะในตอนนี้ เหมือนกำลังดำดิ่งสู่สวรรค์ที่ไม่มีใครพาเขาออกไปได้เลย

" ล...แล้วคนอื่นๆล่ะ? " สึนะถามถึงพวกที่เหลือด้วยสีหน้าที่แดงฉ่า เพราะตอนนี้อยู่กับเคียวโกะกันตามลำพัง

" เห็นบอกว่า จะไปเที่ยวกันน่ะจ้ะ ฉันก็เลยฝากซื้อของเข้ามาด้วย " 

(ไปเที่ยวกันตามกลุ่มพวกนั้น คงไม่เกิดเรื่องหรอกมั้ง) สึนะนึกคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วใส่ความมั่นใจลงไปว่า จะต้องไม่เกิดเรื่องอะไรแน่นอน อต่พอคิดดูดีๆ เหลือแค่สึนะกับเคียวโกะ งั้นก็แสดงว่า....

ณ ห้างแห่งหนึ่ง 

* ประกาศค่ะ ประกาศค่ะ ขณะนี้เกิดเหตุระเบิดที่ลิฟต์ฝั่งซ้ายค่ะ ขณะนี้เกิดเหตุระเบิดที่ลิฟต์ฝั่งซ้ายค่ะ ขอให้ทุกคนที่    อยู่ในลิฟต์พยายามหายใจให้ดีค่ะ ย้ำ ขอให้ทุกคนที่อยู่ในลิฟต์พยายามหายใจให้ดีค่ะ *

" เจ้าหัวสนามหญ้าาาาาา บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเบียดฉัน!!!!! "

" เบียดแกมันผิดตรงไหนวะ เจ้าหัวปลาหมึก!!!! "

" มันผิดตั้งแต่ตรงที่แกมาเบียดฉันแล้วล่ะ เจ้าสัตว์กินพืช "

" ระวังไดนาไมต์หน่อยคร้าบ หล่นไป 30 อันแล้ว!!!! "

" ฮืออออ เอาฮารุออกไปที T0T " 

" บอส..."

เสียงอันวุ่นวายในลิฟต์เกิดขึ้นเพราะว่า....

30 นาทีก่อน

" รุ่นที่ 10 สลบไปเพราะดาบแก เจ้าบ้าเบสบอล!!! " โกคุเทระพูดพร้อมกับกำหมัดทุบที่หัวของยามาโมโตะ แต่มีทีท่าว่า ยามาโมโตะไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด โกคุเทระเห็นก็หมั่นไส้แล้วเดินไปหารีบอร์น พร้อมกับบอกไปว่า

" คุณรีบอร์น ผมขอไปเดินเล่นซักนิดนะครับ " สิ้นเสียงนั้นโกคุเทระก็เดินออกไปด้วยความโมโห ยามาโมโตะ เรียวเฮ ฮิบาริ มุคุโร่ ฮารุ และโคลมก็เดินตามไปเช่นกัน 

" เคียวโกะ ฉันฝากเธอแบกสึนะไปที่โรงแรมตามที่อยู่นี้ทีนะ " รีบอร์นพูดพร้อมกับยื่นที่อยู่ของโรงแรมที่พูดถึงให้เคียวโกะ เมื่อเห็นแล้วก็พยักหน้าแล้วอุ้มสึนะไป ส่วนฝั่งโกคุเทระ....

" ว้าวๆๆๆ เกมเซ็นเตอร์อยู่ชั้น 2 นี่คะ คุณมุคุโร่อยากลองเล่นดูมั้ยคะ!? " ฮารุถามมุคุโร่ด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น มุคุโร่ก็ไม่ทำอะไรนอกจากยิ้มแล้วพยักหน้า

" ขึ้นลิฟต์กันเถอะ สุดขั้วไปเลย!!!!!!!!!!!!!! " เรียวเฮพูดเสร็จก็วิ่งไปที่ลิฟต์โดยตรง โกคุเทระเห็นก็รู้ว่า ถ้าเรียวเฮเล่นในสิ่งที่ไม่เคยเจอ รับรองเลยครับว่า..."บึ้ม"อย่างเดียว โกคุเทระไม่รอช้า รีบดึงเชือกรองเท้าตัวเองออก มัดเชือกเหมือนคาวบอย(เท่เนอะ)แล้วโยนห่วงเพื่อไปคล้องคอเรียวเฮ แต่ว่า....ด้วยความเร็ว 40 มัค/วินาที ห่วงนั้นจึงคล้องไปกับข้อเท้าของเรียวเฮเอง พวกที่เหลือเห็นก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่ปล่อยออกมาให้โกคุเทระเห็นคือ การแสยะยิ้ม

ยามาโมโตะรีบถือไมค์ไปยื่นให้โกคุเทระเพื่อสัมภาษณ์บางอย่าง

" มีอะไรจะพูดต่อผู้แต่งฟิคเรื่องนี้มั้ยครับ? "

" พ่อผมมีไตครับ..." พูดเสร็จโกคุเทระก็ถูกดึงเข้าลิฟต์ไป ไดนาไมต์หล่นเป็นแถว พอเข้าไปในลิฟต์ ไดนาไมต์ก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้

ตู้ม!!!!

จบการย้อความ