โรงเรียนมหาเวทย์ "ดาเกีย"

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 "ใกล้แล้วสินะ"เสียงชายหนุ่มใต้เสื้อคุมสีดำดังขึ้นท่ามกลางแสงดาวในรัตติกาล

"ใช่ รู้สึกว่าอีกไม่นานหรอกที่คนๆนั้นจะกลับมา"เสียงหญิงสาวตอบกลับมาจากที่แสนไกล

"อีกไม่นาน "คนๆนั้น" จะต้องกลับมาหาพวกเราแน่ๆ"เสียงชายหนุ่มอีกคนพูดบ้าง

"คงจะอย่างนั้น ตอนนี้พวกเราคงทำอะไรไม่ได้หรอก ต้องรอเวลาเท่านั้น เวลาจะตัดสินทุกอย่างเอง"ชายหนุ่มคนแรกพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะหันหลังกลับ

"ถ้าท่านมีปัญหาเรียกใช้ข้าได้นะ"เสียงหญิงสาวบอกก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินจากไป

"แน่นอนถ้าชั้นมีปัญหา ชั้นจะเรียกเธอแน่นอน"ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะสาวเท้ายาวๆไปเรื่อยในราตรีที่มีแต่แสงดาว

"ขอในคนๆนั้นกลับมาทันเวลาก็พอ"ชายกล่าวกับสายลมก็จะหายตัวไปในพริบตา

------------------------------------------------------

"ครอส!! ตื่นได้แล้วโว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้หลานงี่เง่า"ชายหนุ่มคนหนึ่งใช้ความพยายามอย่างสูงที่จะลากเด็กหนุ่มคนหนึ่งลงจากเตียงที่นุ่มน่านอน

"ขออีก5นาทีนา"เด็กหนุ่มว่าแล้วเอาผ้าห่มครุบโปง

"ไอ้บ้าเอย!! นี้มันเที่ยงแล้วนะโว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กลับมาก็ไม่น่าจะเหนื่อยขนาดนี้นี้หว่า"คนเป็นลุงว่าต่อด้วยเสียงห้วนๆ เขามีผมสีเงินสว่าง นัยตาสีน้ำเงินเข้ม(ที่ตอนนี้ดูโหดเหี้ยม) ใบหน้าขาวพอมีสีคลำบ้าง ริมฝีปากเพรียวเม้มแน่นอย่างคนพยายามจะอดทนปลุกเจ้าหลานบ้าให้ตื่น เขาแต่งตัวดูดีมีภูติฐาน เสื้อแขนยาวกับกางเกงสีดำทั้ง2อย่าง

"ช่วยไม่ได้ แกเรียกร้องเองนะ"ชายหนุ่มว่าเสียงเหี้ยมพลางเรียกคฑาออกมาก่อนร่ายเวท อย่างรวดเร็ว

ตูม! ซ่า! โครม!

เสียงแรกคือเสียงน้ำกระทบร่างที่นอนคตคู้ดอยู่บนเตียง เสียงที่สองคือเสียงน้ำท่วมตัวเด็กชายและพลักร่างเด็กชายออกจากเตียง

เสียงที่สามคือเสียงหัวของเด็กหนุ่มกระทบพื้นอย่างจัง

"จ๊าก! โอ๊ย!"

เสียงเด็กหนุ่มร้องทันที่พลางลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วกวาดตามองหาสาเหตุแต่ที่เห็นมีเพียงลุงของเขาที่หันหลังกลับและ ทึ้งท้ายว่า

"ไปเจอที่ห้องทำงานชั้น ก่อนบ่ายโมง"ชายหนุ่มกล่าวเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทึ้งให้เด็กหนุ่มที่หน้าตาไม่ต่างไปจากลุงของเขาเลยซักนิดเดียว นั้นรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที่โดยไม่บ่นซักคำเพราะตอนนี้ เวลาอีก10นาทีจะบ่ายโมงแล้ว และเขาไม่อยากไปช้าเพราะนั้นอาจทำให้โดนทำโทษได้ แล้วลุงของเขาที่เป็นถึงหัวหน้าสมาพันธ์นักฆ่าคงไม่ลงโทษ แบบเล็กน้อยหรอกจริงไม





"แกมาสาย15นาที"เสียงของชายหนุ่มวัยกลางคนดังขึ้น พลางหันหลังมามองที่เด็กหนุ่มผมเงินที่เดินเข้าประตูมา

"เอาน่า ลุงแค่15นาทีเอง"เด็กหนุ่มว่า ตอนนี้เขาอยู่ในชุดสีดำเช่นเดียวกับลุงของเขา

"แค่บ้านแกสิ 15นาที ทำได้ตั้งหลายอย่าง"ชายหนุ่มว่าก่อนจะยิบจดหมายจ้างงาน ยื่นให้เด็กหนุ่มที่ยืนทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างอยู่

"บ้านผมที่นี่ไงบ้านผม"เด็กหนุ่มว่าต่อก่อนจะหัวเราะ ทึ้งให้ชายหนุ่มมองมาด้วยสายตาเย็นเฉียบ

"แกจะทำไม งานน่ะ"ชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะโยนจดหมายใส่หน้าเด็กหนุ่มก่อนจพูดเสียงเรียบ

"ฉันให้เวลา1ชั่วโมง คิดได้แล้วมาบอกชั้น ตอนนี้แกออกไปได้แล้ว"ชายหนุ่มว่าพลางสะบัดมือไปมา ลมที่ไม่รู้มาจากไหนก็พัดร่างเด็ก

หนุ่มออกจากห้องไป ตามมาเด้วยเสียงปิดประตูดัง ปัง

"เหอๆ ไล่กันง่ายๆเลยเนอะ"ครอสว่าพลางเดินไปตามทางเดิน

มันเป็นทางเดินที่มีประตูเรียงไปตั้งแต่เลข1-7เป็ห้องของพวกยมทูลรัตติกาลที่มีเพียง7คนเป็นที่อยู่สูงสุดในองค์กรรองจากหัวหน้าสมาพันธ์

เด็กหนุ่มมาเรื่อยๆจนถึงห้องที่หน้าประตูเขียนเลข7เอาไว้แล้วเดินเข้าห้องไปก่อนจะปิดประตู

ภายในห้องมีโซฟาตัวใหญ่ตั้งอยู่ ตรงมุมห้องมีเตียงนอนของเด็กหนุ่มใกล้กันมีห้องน้ำ อีกมุมห้องมีโต๊ะหนังสือกับเก้าอี้นั้ง เด็กหนุ่มเดินไปนั้งบนเก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือก่อนจะหยิบจดหมายมาดูว่างานอะไร

"อืมๆ งานลอบฆ่าเจ้าหญิงงั้นหรอ"ครอสพูดกับตัวเองนัยตาสีท้องทะเลลึกมีแววคุ่นคิดก่อนจะก้มลงไปดูเงินรางวัล

"2,000,000เซน เชียวหรอ น่าสนุกนิ"เด็กหนุ่มว่าพลางยิ้มอย่างดีใจ นัยตาสีน้ำเงินพราวระยิบระยัยเหมือนกับเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่

"รับดีกว่า งานนี้น่าสนุกใช่ย่อยเลย"เด็กหนุ่มว่าก่อนจะลุกขึ้นเปิดประตูแล้วเดินไปหาลุงของเขา


---------------------------------------------------------------------------------------------
ถ้าไม่ขำก็ข้อโทษด้วยนะครับ ผมลองแต่งดูนะครับแก้เบื่อเหอๆ