คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 1 เปิดม่านสีเลือด
ไรเตอร์เริ่มแต่งเรื่องแล้วน้า
กลัวคนอ่านจะอดใจไม่ไหว > v <
++++++++++++++++++++++++++ Start ++++++++++++++++++++++++++++++
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงรัวปืนรัวยิงดังสนั่น ลูกกระสุนกระเด็นไปทั่วอย่างกับห่าฝน พื้นห้องถูกฉาบใหม่ด้วยสีแดงสดของเลือด กลิ่นเหม็นคาวฟุ้งไปทั่วห้อง ทุกตารางเมตรเกลื่อนกลาดเต็มไปด้วยศพนับร้อย ที่ถูกสังหารอย่างไร้ความปราณี ทั้งน่ากลัวและสยดสยอง
แต่ในสายตาของมือสังหารทั้ง 3 นี่คือภาพฉายซ้ำแล้วซ้ำเหล่า...ของทุกคืน
“เสร็จแล้วคับ” ชายหนุ่มยืนคุยโทรศัพท์ ใบหน้าถูกปกปิดด้วยหน้ากากสีดำ
“อีก 5 นาที พวกหมาขี้เรื้อนจะมาแล้ว จัดการทำความสะอาดด้วยหล่ะ” เสียงหวานจากปลายสายว่า ขณะที่ดวงตาคู่คมจดจ้องหน้าจอคอม พร้อมๆกับเช็คดูข้อมูล
“ไอ้เวรพวกนี้ตายซะได้ก้ดี อยุ่ไปก้รกโลก” ชายหนุ่มตัวเล็กสุดในกลุ่มเดินดูกองศพของพวกคนที่ได้ชื่อว่า ค้ามนุษย์ พลางแสยะยิ้มอย่างสะใจ ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยๆเตะๆศพอย่างหมั่นไส้
“Shine พอเหอะน่า” อีกคนพูดขึ้น สายตามองศพอย่างไร้ความรู้สึก มือหนาหยิบอาวุธคู่กายมาเช็ดรอยเลือดที่เละออก
“พูดงี้อีกแหละ แต่นายก้สะใจใช่มั้ยหล่ะ”Shine แกล้งแหย่ Ice เล่นด้วยใบหน้าทะเล้นผิดกับตอนสังหารลิบลับ
“ไปเถอะ ตำรวจจะมาแล้ว” Night พูดขัดก่อนเดินนำออกไป
“คร้าบๆๆ” shine ขานรับอย่างกวนๆ
แก๊ก!!!!
“shine! ระวัง!!!”
ปัง!!!
ฟิ้ว! ฉึก! อ๊ากกกก!!!
“ไชน์ๆ เป้นไงมั่ง” ไอซ์ถามไชน์อย่างตกใจ มือหนาพยายามกดปากแผลที่หัวไหล่ซ้ายให้เลือดไหลน้อยที่สุด
“นายก้ลองมาถูกยิงเองดิจะได้รู้ว่าเจ็บไม่เจ็บ” ไชน์เริ่มคุมอารมณ์ไม่อยุ่เพราะด้วยความเจ็บ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนัก หายใจถี่รัว ก่อนจะนิ่งไป...
“ไชน์!!!”
“ไม่เป้นไร แค่ทำให้หลับเท่านั้นเอง” ไนท์ว่าก่อนจะช้อนร่างคนหมดสติขึ้น
“มันมาแล้ว” ไอซ์พูดเสียงเรียบทันทีที่เห้นรถตำรวจแห่กันมาทางนี้
“มาหลบทางนี้เร็ว!!!”
ตึง!
“ทุกหน่วยตรวจค้นให้ทั่ว!”
“โหดร้ายชะมัด” ซองมินมองดูซากศพนับไม่ถ้วนนอนจมกองเลือดอย่างน่าสยดสยอง
“ทำไมตูต้องมาทำงานนี้ด้วยฟร่ะ!” เยซองยืนบ่นพึมพำอย่างเบื่อโลก
“แต่ละศพมีแผลต่างกัน นอกจากปืนแล้ว ยังมีของมีคม” ซองมินพูดคราวๆ หลังจากเดินดูจนทั่ว
“ดาบยาวกับมีดสั้น” ฮันคยองพูดเสริม ขณะมองดูรอยคมมีดอย่างละเอียด
“โธ่โว้ย! ไอ้พวกSIN อีกแหละ อะไรมันจะซวยล้างโลกได้ขนาดนี้” เยซองยกมือขยี้หัวอย่างหงุดหงิดใจสุดๆ
“SIN หรอ...” ซองมินหันไปถามฮันคยอง เค้าพยักหน้ารับเพราะลักษณะการตายแบบนี้จะเป้นคัยไม่ได้นอกจาก นักฆ่ารับจ้าง SIN
“ท่านคับ พวกเราค้นทุกมุม ไม่พบคนร้ายเลยคับ”
“ขอบใจ งั้นถอนกำลังออกแล้วช่วยไปรายงานหัวหน้าที่ศูนย์ฯด้วย” เยซองตอบ
“คับ”
“มีไรหรอฮัน” ซองมินถาม เมื่อเห้นว่าฮันคยองยืนดูไรอยู่
“สงสัยน่ะ”
ฉึก!
ฮันคยองดึงมีดสั้นที่ปักอยู่ตรงหน้าผากของศพร่างหนึ่งออกมาดู ก่อนจะมองดูรอบ สายตาหยุดตรงหยดเลือดบนพื้น มันหยดเป็นทางก่อนจะหยุดที่กองศพหนึ่ง
“เย! มาช่วยหน่อยดิ”
“ไรว่ะ ไอ้ฮัน ชีวิตแกตกอับขนาดมาคุ้ยกองศพเลยหรือไง”
“เอาเถอะน่า” ทั้งคู่ช่วยกันยกศพออกกระทั้ง....
กริ๊งๆๆๆๆ
“ฮัน นี่ไรอ่ะ”ซองมินหยิบลูกกลมๆสีดำที่กลิ้งตกออกมาจากกองศพขึ้นมาดู
“ซองมิน! โยนมันทิ้งไป!!!”
“ห๋า!”
บึ่มมมมมมมมม!!!!!!
“แค่กๆๆ ไอ้ฮัน ซองมิน พวกแกตายยังว่ะ” เยผุดขึ้นมาจากซากตึกที่ถล่มลงด้วยแรงระเบิด ก่อนจะตะโกนเรียกเพื่อนอีก 2 คน
“อยู่ที่โว้ย! แกนี่ก้แฉ่งให้ฉันตายอยุ่นั้นแหละ”
“รุ้ตัวนิ แล้วเมื่อไหร่จะตายสักทีว่ะ”
“เออๆ เลิกบ่นเป้นตาแกสักทีน่า มาช่วยกันยกหินนี่ออกเร็ว มันทับขาซองมินอยู่”
“โอ๊ย! หนักชะมัด”
ฮึ่บ! โครม!
“ซองมิน เป้นไงบ้าง โอเคป่าว” ฮันคยองช่วยพยุงซองมินให้ลุกขึ้น
“มะ ไม่เป้นไร โอ๊ย!” ซองมินพยายามยืนด้วยขาตนแต่ความเจ็บทำให้เค้าต้องร้องออกมา
“ให้มันได้งี้สิ” เยซองบ่นก่อนจะช่วยพยุงซองมินอีกแรง
“แพทย์หน่วย 3ๆๆๆ อยู่มั้ยว่ะ ออกมาดูคนเจ็บหน่อยโว้ย!” เยซองตะโกนเรียกหน่วยพยาบาล หลังจากออกมาด้านนอก ก่อนจะหันมาดูกับผลงานแสนแสบสันของSINที่ฝากไว้ให้พวกเค้า
“แม่งน่ารักฉิบ ไปแล้วยังไม่ลืมให้ของขวัญตูอีก”
“ทำลายหลักฐานทุกครั้ง นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่จะทำ เมื่องานเสร็จแล้ว ไม่มีคำว่าผิดพลาด แต่ว่า...”
“แต่ไรว่ะ ไอ้ฮัน” เยซองถาม เพราะจิงๆ ตัวเองก้สงสัยเหมือนกัน
“คราวนี้... พวกมันคงได้รับบาดเจ็บ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป้นไงหนุกป่ะ
ตอนนี้เราชอบ ตาแก่เยเย่ม๊ากมาก
บ่นได้ทั้งเรื่อง เราไม่ได้ตั้งใจแต่งงี้น่ะ แต่บทมันไปเอง 555+
แค่ตอนแรกก้ออกมาเยอะและ
ตอนหน้าจะรีบมาอัพน้า (เมื่อมีโอกาสน่ะ)
คู่เอกจะโผล่มาแล้ว >O<
ความคิดเห็น