+++มีใครบ้างไหม ที่เข้าใจ ผมจริงๆ+++

ลำดับตอนที่ #1 : ++นี่แหละผม++

     ผมยืนอยู่บนสะพานออเรนจ์ แห่งหนึ่งของ จังหวัดหนึ่ง ผมนึกหวนกลับสู่เวลาที่ผ่านมา ว่าผมเกิดมา 17 ปี มันมีสิ่งอะไรเกิดขึ้นกับผมบ้าง มันช่างเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัสมาก สำหรับเด็กอย่างผม



     " พี ตื่นได้แล้ว แม่ต้องรีบไปประชุมนะ เดี๋ยวแม่มีเคสผ่าตัด ต้องไปช่วยพ่อแก" แม่ผมพูดขึ้นพร้อมทุบประตูห้อง

     " ฮะ ตื่นแล้วไงครับ" ผมพูดอย่างงัวเงีย

     " แกนี่ไม่ไหวจริงๆ เลย หัดเอาอย่างพี่แกมั้งสิ เป็นลูกที่พ่อกับแม่ภูมิใจ" เอาอีกแล้วอะไรก็พี่ อะไรก็พี่ พี่มันดี เรามันเลว

     " ฮะ" ผมมีอะไรสู้พี่ไ ม่ได้เลย พี่ผมมีดีทุกอย่างทั้งการเรียนกีฬา เฮ้อ แต่ผมสิ



     " เร็วสิ ฉันต้องเสียเงินเท่าไหร่ กว่าจะให้แกเข้าโรงเรียนนี้ได้รู้ไหม ดูพี่แกสิ สอบเข้าได้ที่ 3 เก่งมั๊ยหล่ะ ฉันหล่ะเบื่อกับแกจริงๆ ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจฉันทุกอย่าง เร็วๆเข้าสิขึ้นรถ" แม่เอ็ดผม " เดี๋ยวแม่มานะแพร ลูกอยากได้อะไรไหม?" ใช่!ไอ้คนที่ชื่อแพรนั่นแหละพี่สาวผม มันเป็นลูกรักของคนทั้งบ้าน ส่วนแม่เอะอะ เอะอะ ก็เอาพี่มาเปรียบเทียบเสมอ แต่ผมชินแล้วหละ

      ตอนนี้ผมอายุ 12 ปี กำลังจะขึ้น ม.1  และวันนี้เป็นวันประฐมนิเทศน์ ของโรงเรียนชื่อดังประจำภาค





วันเปิดเทอมวันแรก

    ผมได้อยู่ห้องที่ขึ้นชื่อว่าดื้อ (ห้องบ๊วยหนะเอง) ผมพยายามที่จะไม่บอกแม่ เพราะถ้าแม่รู้นะ ผมตายยยย

     " 55+ ไอ้พีแกอยู่ห้องบ๊วยรึไง 55+" ไอ้พี่แพรมันหัวเราะเยาะผม

     " ใช่แล้วจะทำไม" ผมถาม

     " ก็ไม่ทำไมหรอก แต่เอ๋..ถ้าฉันบอกแม่จะเกิดไรขึ้น น๊า..." มันทำท่าล้อเลียน

     " จะทำไรก็ทำไปเถอะ ในเมื่อพีมันไม่ดีในสายตาคนอื่นอยู่แล้วหนิ"

     " โธ่ โธ..น่าสงสารจริงๆ" มันพูดพลางลุบหัวผมแบบเยาะเย้ย ผมรีบปัดมือมันออกทันที

     " ไม่ต้องมาสมเพช" แล้วผมก็เดินขึ้นห้องไป

     " 555+" มันหัวเราะต่อท้าย



ผมเบื่อจริงๆ เมื่อไหร่ผมจะพ้นจากสภาพนี้สักทีนะ ผมเบื่อออออออออออออออ



     วันนี้ในขณะที่ผมกำลังกินข้าวกับเพื่อนๆ เสร็จและกำลังเตรียมตัวจะขึ้นไปเรียน

     " เฮ้ย ชื่อพีรึไงแก" รุ่นพี่กลุ่มหนึ่งมาถามผม พวกมันเรียกผมว่า แก อย่างงั้นเหรอ

     " ชื่อพี ไม่มีแก" ผมตอบแบบเย็นๆ

     " หน๊อย ....กวนตีนจริงๆนะมึง" มันหาว่าผมกวนตีน ทั้งๆ ที่มัน...

     " ไม่ได้กวน แล้วพี่มีไร ผมรีบไปเรียน"

     " ดูไอ้ห่านี่มันมองกูดิว่ะ แม่ง เจอกันหลังโรงเรียนเลยมั๊ย..รึว่ามึงไม่กล้า" พวกเพื่อนๆ ผม หนีกันเป็นหางจุกตูดเลย เหอะ นี่เหรอเพื่อน

     " อะไร ผมทำไรให้รุ่นพี่ไม่ทราบ" ผมถาม ตอนนี้มีคนมองมาที่ผมกันหนาตา

     " ทำสิ มึงกวนตีนไง 555+" มันบอกแล้วกระซิบหูผมว่า " คนที่กูชอบ มันดันไปชอบมึง กูเลยเกลียดขี้หน้ามึง"

     " เพราะมึง ไม่มีเสน่ห์มัดใจเค้ามากกว่ามั้ง" ผมอดกลั้นไว้ไม่ไหว

     " มึงพูดมึง-กู กับกูเลยเรอะ มึงรู้มั๊ยว่ากูเป็นใคร" มันถามผมพร้อมกับกำมัด

     " กูไม่รู้ กูรู้แต่ว่ามึงมันก็แค่พวกอันตพาลกลุ่มหนึ่ง ที่เป็นแค่คนพาล พาลที่จีบสาวไม่ติด แล้วมาหาเรื่องกู"

     " หน๊อย..." แล้วก็มีหมัด หมัดหนึ่งลอยมาทางด้านซ้ายของผมอย่างเต็มเปา มีรึที่ผมจะอยู่เฉยๆ ให้มันทำผมอยู่ฝ่ายเดียว ผมเลยสวนหมัดเข้าไปที่ท้องของมัน แล้ววิ่งหนี เสียงกรี๊ดกร๊าดของคนรอบตัวผม พวกเธอกรี๊ดกันด้วยความกลัว

     " หน๊อยไอ้พี แน่จริงมึงอย่าหนีสิว่ะ" มันตะโกนแล้ววิ่งตามผมมา

     " ถ้ากูไม่หนีกูก็ตายสิว่ะ ไอ้โง่" ผมตะโกนออกไป ผมวิ่งมาถึงหลังตึกแห่งหนึ่ง แต่ผมก็ไม่รอด เพราะมีพวกมันอยู่อีกกลุ่มหนึ่งดักหน้าผมไว้

     " 55+ กูบอกแล้วไงว่ามึงไม่รอดแน่" ไอ้รุ่นพี่คนหนึ่งบอกผม

     " กูไปทำอะไรให้พวกมึงว่ะ กูก็อยู่ของกูเฉยๆ ไม่ได้ทำความทุกข์ร้อนอะไรให้พวกมึงเลย"

     " ทำสิว่ะ ไอ้หน้าตาหล่อๆ ของมึงทำให้กูกับแฟนกู เลิกกัน เพราะมันหันไปชอบมึง"  ผมผิดเหรอ ที่ผมเกิดมาหน้าตาหน้าตาแบบนี้

     " แล้วทำไมพวกมึงไม่ไปตีกับแฟนมึงหล่ะ มาตีกูทำไม" ผมคิดว่างานนี้ผมตายแน่ๆ ก็แน่สิ ผมยังเป็นเด็กอยู่หนิ ยังไม่เป็นหนุ่มเลย ตัวก็เล็ก แถมมีแรงไม่ถึงพวกมันด้วยซ้ำ

     " พูดมาก!! ลงมือเลยดีกว่า กูชักจะรำคาณ" ว่าแล้วพวกมันก็รุมตีผม ผมคิดว่าถ้าผมอยู่เฉยๆ ผมต้องเจ็บตัวฟรี ผมเลยสู้ สู้สุดชีวิต แต่ผมสู้ไม่ไหว ก็ผมตัวคนเดียวหนิ มันมากันเป็นฝูง และอย่างที่บอกแหละ ผมตัวเล็ก สูงแค่ 148 เอง

     " ไอ้พวกหมาหมู่ แน่จริงสู้กันตัวต่อตัวดิ รึว่าไม่แน่.." ตายแล้วผมพูดอะไรออกไป แต่ก็ยังดีกว่าโดนรุมฝ่ายเดียวหล่ะ

     " ไม่พวกกูจะรุมมึงซะใจดี ไอ้หมึกกูขอมันสักหมัดสิ มึงจับแขนมันไว้" หน้าผมตอนนี้ผมไม่รู้สึกไรสักอย่าง มันเจ็บ เจ็บมากจนชาเลยก็ว่าได้

     " ปี๊ดดดดดดดดดด  หยุด....หยุด!!" เสียงเปานกหวีดดังขึ้น

     " เฮ้ย อาจารย์มาหนีเร็ว" แล้วมันก็ทิ้งผมไว้ " ถ้ามึงบอกอาจารย์ มึงได้ลงนรกแน่" มันกำชับผมก่อนที่จะวิ่งหนีไป

.................................



     "โอ๊ย  ฉันจะบ้าตาย อะไรนักหนานะ ไอ้ลูกบ้าคนนี้.." ผมได้ยินเสียงแม่บ่น ผมผิดเหรอ ที่มีคนมาตีผม ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ทำไรให้เลย

     " ไปโรงเรียนได้แค่เดือนเดียวก็หาเรื่องให้เสื่อมเสียวงศ์ตระกูลแล้วไหมหล่ะ"

     " ใจเย็นๆ น่าพี่ ไอ้พีมันยังเจ็บอยู่นะ ดูสิต้องเย็บตั้งหลายเข็ม" น้ามาลีพูด น้ามาลีคือ พยาบาลที่เป็นเพื่อนแม่ แต่อยู่คนหล่ะโรงบาล

     " จะใจเย็นได้ไงหล่ะ ดูมันสิ ถ้าคนในโรงพยาบาลนู้นรู้เข้านะ ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ไอ้พีนะไอ้พี" ผมนอนหลับตาทั้งๆ ที่ผมได้ยินทุกคำพูดที่พูดออกจากปากแม่ ผมอยากร้องไห้จริงๆ "ถ้าที่โรงพยาบาลนู้นรู้เข้านะ คุณณัฐ ต้องไม่ได้เลือนตำแหน่งแน่เลย ไอ้ลูกคนนี้นะ" คุณณัฐก็คือพ่อของผมเอง

     " โธ่พี่ใจเย็นๆ สิ คุณณัฐเป็นตั้งหัวหน้าแผนกทุกแผนกของโรงพยาบาลแล้วนะ จะเอาอะไรอีกหล่ะ"

     " เออๆ ฉันเบื่อเหลือเกิน ถ้ามันตื่นแล้วโทรบอกฉันด้วยนะ ฉันต้องไปเข้าเวรต่อ" ผมนอนจนกว่าได้ยินเสียงเปิดประตู ผมลืมตาขึ้น

     " อ้าว ตื่นแล้วเหรอ เดี๋ยวน้าไปเรียกแม่ให้นะ" น้ามาลีพูดกับผม ตอนนี้ผมอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

     " ขอร้องหล่ะครับ ไม่ต้องเรียกแม่นะ ได้โปรด" ผมส่งสายตาอ้อนวอนให้เธอ

     " แต่...." เธอทำหน้าลังเล ผมส่งสายตาให้เธออีกครั้ง "เอางั้นก็ได้จะ แล้วอยากได้อะไรมั๊ย" เธอถามผม

     " ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไรครับ ผมอยากอยู่คนเดียว"

     " เอางั้นก็ได้จ๊ะ แต่ถ้าอยากได้อะไรก็บอกน้านะ"

     " ขอบคุณครับ" แล้วเธอก็เดินออกห้องไป

     " ไปโรงเรียนได้แค่เดือนเดียวก็หาเรื่องให้เสื่อมเสียวงศ์ตระกูลแล้วไหมหล่ะ" ผมคิดถึงคำพูดของแม่ แม่ไม่คิดจะห่วงผมเลยเหรอ ผมคิดพร้อมกับน้ำตาไหล ผมร้องไห้ ไม่มีใครรักผมเลย ไม่มี

......................................











++++โธ่!! น่าสงสารพีจัง แล้วเรื่องราวจะเปงไงต่อ ติดตามนะจ๊ะ++++