""" ... """

ลำดับตอนที่ #1 : one

"โว๊ยยย ... อากาศร้อนชิบเป๋งงงงง ..." นี่คือคำพูดของนักเรียนชายคนหนึ่ง

"หิวน้ามมมมม" และนี่ก็คำพูดของนักเรียนหญิง

"เมื่อยโว๊ยยยยยย .." ส่วนนี้คำพูดของฉันเองคร่าาา ..

     ก็จะไม่ให้บ่นได้ไง   ก็ตอนนี้พวกเราอยู่ใต้แดดอันร้อนแรงแผดเผาจากดวงอาทิตย์ลูกใหญ่มหึมา   โอ๊ยยยย ... อย่าคิดใกล้คร่า  พวกเรากำลังเข้าแถวเคารพธงชาติกันอยู่   อิๆ  ^^ 


"แยกย้ายเข้าชั้นเรียนได้ครับ"

หลังจากสิ้นเสียงตัวแทนนักเรียน  พวกเราก้อเดินขึ้นชั้นเรียน  อ่า  ลืมคร่าลืม  ลืมเอ๋ยนาม  ฉันมีนามว่า "น้ำชา"  ตอนนี้ก้ออยู่ ม.5 แหละ ฐานะทางบ้านก็ไม่ค่อยเท่าไหร่รอกเจ้าค่ะ  พอมีพอกิน ช่วงนี้ใช้ชีวิตแบบพอเพียงเจ้าค่ะ


ห้อง ม.5/1

"เฮ้ย .. ไอ้น้ำเอาการบ้านคณิตมาลอกมั้งดิ" ไอ้แชมป์หรือเรียกง่ายๆ ว่าแชมารี้ เหอๆ ชื่อขนาดนี้คงรู้กันเน้อว่ามันเป็นเพศไร

"ง่า ... หัดทำเองบ้างดิฟ่ะ ให้เค้าทำคนเดียวอยู่เรื่อยเลย"  ฉันจำใจหยิบสมุดคณิตมาให้ยัยแชมารี้หลอก

"ก้อมันยากนิฟ่ะ  ใครจะไปฉลาดเยี่ยงหล่อนล่ะ" เออ .. ดี .. อย่างน้อยก้อชมว่าไอเนี่ยฉลาด  โฮ๊ะๆๆ

"น้ามมมมชาาาา" ใครมันเรียกฟ่ะ

"น้ามมมมมที่ร๊ากกกกก" อ๊ากกก .. คราวนี้ฉันรู้แล้วว่าใคร ไอ้พารา ไอ้ยาปวดหัว  อิๆ  ไม่อย่างจะบอกเจ้าค่ะ  ว่าฉันเสน่ห์แรงขนาดผู้ชายข้างบ้านมาจีบตั้งแต่ยังพูดไม่เป็น  อิๆ  ก็งี้แหละ คนมันน่าดีตั้งแต่เด็ก  โฮ๊ะๆๆ

"อารายย่ะ .. "  เซ็งเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรถึงต้องมาฉันทุกวันก่อนเข้าเรียนเนี่ย

"คิดถึงงงงงงง" แหวะ  จะอ้วกแล้วใครสั่งใครสอนให้มันหน้าไม่อายกันฟ่ะ

"ไปไกลๆไป  ฉันเบื่อ บอกไม่รู้กี่ทีแหละว่าฉันน่ะ มีแฟนแล้ว"

"OoO"  หน้าเพื่อน

"^^" แต่ทำไมหน้าไอ้ยาปวดมันเป็นงี้อ่ะ มันต้องเสียใจดิฟ่ะ

"ไม่เป็นไรรอกจ๊ะ  ผมรู้ว่าที่รักอาย  ไม่เป็นไรๆ  ผมรับได้"  ไอ้บ้า แกยังจะคิดในแง่ดีอีกหรอ

"ฉันบอกว่าฉันมีแฟนแล้วไง ไม่เชื่อหรอไงเนี่ย" ฉันที่ตอนนี้เริ่มหัดมาปะทะคารมกับไอ้ยาปวดแทนที่จะนั่งลอกอังกฤษ

"ใช่ ผมไม่เชื่อรอก  ฮ่าๆๆ" แล้วไอ้ยาปวดก็หัวเราะเป็นบ้าราวกับกินยาบ้าไป

"ก็เนี่ยแฟนฉัน" ฉันที่ไม่รู้จะหาวิธีไหนทำให้ไอ้ยาปวดออกไปจากชีวิต เลยไปฉุดเพื่อนผู้ชายในห้องที่หน้าตาดีที่สุดมา

"OoO" อึ้งอ่ะดิ  ฮ่าๆ  แฟนฉันหล่อใช่ม่ะล่ะ

"ไม่จริง  ไม่จริง ผมไม่เชื่ออออออออ" และแล้วไอ้ยาปวดมันก็วิ่งออกไปจากห้อง โดยไม่หันหลังมามองพวกเราอีก

"นี่แกสองคนเป็นแฟนกันจริงๆหรอ" ไอ้แชมารี่ที่อึ้งกิมกี้ก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

"บ้านแกดิ" ผู้ชายที่ฉันฉุดมาสะบัดมือฉันออกแล้วทำท่าทางจะโวยวายต่อ

"โห่ ไอ้เอฟ ก็ช่วยๆกันหน่อยดิฟ่ะ  ไม่เห็นรึไงว่าฉันมีปัญหาน่ะ" ฉันที่ถูกเยียดหยามความน่ารัก (ที่แทบจะไม่มี) ฉันคงทนไม่ได้ ดังนั้นเราต้องกอบกู้เอกราชคืน  เหอๆ  (ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย  อิๆ)

"ไม่เห็น ไม่ช่วย มีไรป่ะ"

"เออออ...จำไว้เลย ทีหลังไม่ต้องมาขออะไรจากฉันอีกก็แล้วกัน"

"ไม่มีวันนั้นรอก  ฮ่าๆ"