[Fanfiction : Corpse bride ] It Was Always You...จะยังคงเป็นคุณตลอดไป

ลำดับตอนที่ #2 : ( 2 )

5 days later

สมุดเล่มหนาถูกเปิดให้กางออกมาแล้ววางลงบนโต๊ะ นิ้วยาวเอื้อมไปจับปากกาขนนกที่จุ่มอยู่บนขวดหมึกขึ้นมา ก่อนจะบรรจงลากเส้นลงไปบนหน้ากระดาษ เผยให้เห็นรูปร่างของเจ้าผีเสื้อตัวใหญ่ที่มีลวดลายเป็นเอกลักษณ์ของตัวมันเอง...เมื่อวาดไปไม่นานและเห็นว่าลงรายละเอียดจนครบถ้วนแล้ว เจ้าของผลงานจึงปิดสมุดวาดภาพของเขาลงบนโต๊ะทำงานด้วยรอยยิ้มมีความสุขที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา

ขายหนุ่มลุกขึ้นยืนก่อนจะโน้มตัวไปเปิดหน้าต่างทั้งสองบานออกให้กว้าง แล้วกลับมามองที่เจ้าผีเสื้อตัวน้อยที่บินวนอยู่ภายในโหลแก้ว

ถึงเวลาที่จะต้องปล่อยมันไป ร่างสูงยกโหลแก้วขึ้นก่อนที่เจ้าผีเสื้อตัวนั้นก็ได้บินออกไปในทันที เพื่อไปยังอิสระภาพและใช้ชีวิตของมันตามที่ใจต้องการ เมื่อนั้นก็เป็นตอนที่รอยยิ้มของเขาได้หายไปเหมือนกัน

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง...วันที่เขาต้องไปเจอกับคู่หมั้นที่เขาไม่เคยเห็น ไม่เคยแม้แต่จะรู้จักชื่อ ทำไมเขาถึงไม่เคยถามพ่อแม่ของเขา แล้วทำไมพ่อแม่ของเขาถึงไม่ได้บอกชื่อของเธอ

เขาไม่มีเวลาให้คิดหรือนึกเสียดายอะไรอีกต่อไปแล้ว ชีวิตแต่งงานของเขากำลังจะเริ่มขึ้น คู่หมั้นของเขากำลังรอเขาอยู่..

หน้าต่างถูกดึงปิดกลับมาเหมือนเดิม ชายหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบแหวนสีทองขึ้นมามองสักพัก ก่อนจะถอนหายใจแล้วเก็บมันเข้าไปในกระเป๋าเหมือนเดิม

" เป็นไปตามแผนที่วางไว้... "

4 : 35 P.M.

ใช้เวลาไม่นานในการเดินทาง ในที่สุดรถม้าก็ได้เคลื่อนไปหยุดอยู่สถานที่ที่สิ้นสุดในการเดินทางครั้งนี้ ร่างของหญิงท้วมและชายแก่เปิดประตูออกมาจากรถ ก่อนจะตามด้วยชายหนุ่มในชุดสูทสีดำที่ตามออกมาเป็นคนสุดท้าย

เขาเงยหน้ามองไปยังคฤหาสต์หลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ขั้นบันไดที่สูงชันแต่ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ถัดจากประตูขึ้นไปเป็นตราสัญลักษณ์รูปตัว c ขนาดใหญ่...บ่งบอกถึงฐานะและชาติตระกูลที่สูงศักดิ์

วิคเตอร์ไม่สนคำพูดของพ่อแม่ของเขาที่ได้แต่ชื่นชมสิ่งที่พวกเขาเห็น.. เขาขมวดคิ้วแน่นเป็นปมแล้วเดินขึ้นบันไดจนไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตูพร้อมกับพ่อแม่ของเขา

ไม่นานนักประตูอันใหญ่โตก็ได้เปิดออก เผยให้เห็นด้านในที่เป็นห้องโถงกว้างใหญ่แต่ก็ดูว่างเปล่าเพราะของตกแต่งที่น้อยจนดูไม่มีอะไรเลย.....เป็นความว่างเปล่า แต่รู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถอธิบายออกมาได้

เมื่อทั้งสามคนได้เดินเข้ามาด้านใน บานประตูที่อยู่ด้านหลังก็ถูกปิดลงโดยหญิงรับใช้วัยชรา

ซึ่งดูเหมือนเขาจะไม่ได้สังเกตเธอ

ชายผู้เป็นเจ้าของคฤหาสต์ที่ยืนรอพวกเขาทั้งสามอยู่บนบันไดก็ได้ยกยิ้มและเดินลงมาหาพวกเขา

" ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรา.. นายและนาง แวนดอร์ธ "

" ยินดีที่ได้รู้จัก ลอร์ดคาร์เพนเทอส์ "

ต่างฝ่ายต่างทักทายกันและกัน .. วิคเตอร์ไม่ได้สนใจในสิ่งที่พวกเขาพูดมากนัก แต่เขาเองก็ไม่เห็นคู่หมั้นของเขาเหมือนกัน

การพูดคุยสนทนายังคงมีอยู่ พวกผู้ใหญ่ต่างก็พากันเดินไปยังห้องห้องหนึ่งโดยที่เขาก็ไม่คิดจะตามเข้าไปด้วย....บานประตูห้องปิดลง ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอยู่คนเดียวกับเครื่องดนตรีขนาดใหญ่ตรงหน้าของเขา

เขามองไปยังเปียโนสีดำ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับมองซ้ายมองขวาด้วยความหวาดระแวงกลัวว่าจะโดนใครมาว่าเอา... เมื่อมั่นใจว่าได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วจริงๆ เขาจึงหันกลับมาทางเดิม

ชายหนุ่มเลื่อนมือไปสัมผัสยังแป้นเปียโนก่อนจะเริ่มเล่นเพลงที่เขาอยากจะถ่ายทอดอารมณ์ และความรู้สึกในตอนนี้ออกมา

เป็นความรู้สึกที่ส่งออกมาผ่านเสียงเพลง จนทำให้คนที่ได้ยินถึงกับอยากจะเดินไปหาและฟังใกล้ๆ..

เสียงเปียโนดังกังวาลสะท้อนขึ้นมาจนคนที่อยู่ชั้นบนได้ยิน หญิงสาวที่กำลังนั่งหวีผมยาวของตนอยู่ถึงกับหยุดชะงักเมื่อเธอได้ยินเสียงเปียโนที่กำลังบรรเลงอยู่ในตอนนี้... ร่างบางนั่งขมวดคิ้วด้วยความที่เธอคิดว่าที่นี่น่าจะไม่มีใครเล่นมันได้นอกจากเธอคนเดียว

เสียงเพลงจากด้านล่างยังคงบรรเลงต่อไป เมื่อได้ฟังไปสักพักก็รู้สึกราวกับว่าเจ้าของบทเพลงนี้กำลังจะสื่ออารมณ์และความรู้สึกจากหัวใจที่มีอยู่ให้ผู้ฟัง

ร่างบางปล่อยหวีลงบนโต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยทันทีแล้วเดินไปที่ประตูคล้ายกับว่าความรู้สึกของเธอสามารถรับรู้และรู้สึกถึงมันได้

มือเรียวจับลูดบิดประตูแล้วหมุนมันให้เปิดออกก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องแล้วเดินลงบันไดไปด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

จนในที่สุด..ก็มาถึงด้านล่าง

' เอมิลี่... '

เสียงเรียกชื่อของเธอจู่ๆก็ดังขึ้นมาในหัว ลมหายใจของเธอราวกับว่ามันถูกดูดออกไปจนเหมือนว่าจะหายใจไม่ออก หญิงสาวหยุดชะงักอยู่ตรงขั้นบันไดขั้นสุดท้าย ดวงตาเบิกกว้างขึ้นจนเต็มดวงพร้อมกับริมฝีปากอวบที่เผยอออกมา...เพราะสิ่งที่เธอเห็น ราวกับว่ากำลังจะทำให้หัวใจของเธอหยุดเต้น

ชายหนุ่มเจ้าของบทเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่ตรงหน้าของเธอ แม้จะเห็นเพียงด้านหลังของเขา แต่แค่นี้เธอก็สามารถบอกได้ว่าเขาคือใคร

คล้ายกับมีอะไรมาตรึงขาของเธอเอาไว้ให้หยุดอยู่กับที่จนเกือบจะเดินไม่ได้...แต่ก็ไม่สามารถสู้เสียงกู่ร้องในใจของเธอให้ต่อต้านแรงเหนี่ยวรั้งนี้เพื่อที่จะเดินต่อไป

เธอค่อยๆเดินเข้าไป... ตรงเข้าไปหาเขาคนนั้น

เดินเข้าไป...จนหยุดอยู่ด้านข้างไม่ไกลจากเขา พร้อมกับเสียงเพลงที่หยุดลง

สายตาของทั้งสองสบเข้าหากันจนได้เห็นใบหน้าของกันและกันอย่างชัดเจนเหมือนในฝัน แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอ...แต่ก็เป็นครั้งแรกที่ต่างคนต่างก็เข้าใจถึงความหมายของการมาเจอกันในคราวนี้

" เสียงของคุณ...ฉันได้ยินมัน... "

และมันคงจะเป็นเธอเท่านั้น...ที่ได้ยิน

' ไม่มีใคร...รู้ว่าในอนาคตเราจะต้องพบเจอกับเรื่องอะไรบ้าง '

สีหน้าของชายหนุ่มแสดงออกมาไม่ต่างจากเธอ หยาดน้ำตาใสค่อยๆไหลรินลงมาจากขอบดวงตาของหญิงสาวอย่างไม่รู้ตัว....ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไปเพื่อที่จะเข้าไปหาเธอ แต่กลับเป็นเรียวแขนของร่างบางที่โผเข้ามาโอบกอดเขาเอาไว้ก่อนเสียแล้ว

ใบหน้าที่ได้แต่ฝันถึงในทุกๆคืน กลับกลายเป็นความจริงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า เป็นตัวตนของอีกฝ่ายที่อยู่ในความฝัน...และความจริง ตัวตนจริงๆของกันและกัน

| มันคือคุณ.....คุณที่มีตัวตนอยู่จริงๆ... |