[Fanfiction : Corpse bride ] It Was Always You...จะยังคงเป็นคุณตลอดไป

ลำดับตอนที่ #1 : ( 1 )

[ Fanfiction : Corpse bride ]

It Was Awalys You

มันจะเป็นคุณ...ตลอดไป

.

.

.

Harringtonsville, England

February 2nd, 1865

" ... อย่.... "

" วิคเตอร์ "

" อย่าพึ่งไป... อย่าพึ่ง.... "

" วิคเตอร์ แวนดอร์ธ !! "

" ....!!?.... "

เสียงตะหวาดแสบแก้วหูจากผู้เป็นแม่มาพร้อมกับเสียงกระแทกของบานประตูกระทบกับกำแพง ร่างบนเตียงที่เอาแต่ละเมอพึมพำออกมาไม่รู้ความ ถึงกับเบิกตาโพลงดีดตัวลุกขึ้นมานั่งตัวตรงอยู่บนเตียงราวกับไม้กระดกโดยทันที พร้อมก้บหันไปมองยังหญิงร่างท้วมที่ยืนเท้าเอวหน้ากริ้วอยู่ตรงหน้าประตูห้อง

" สายขนาดนี้แล้วยังไม่ตื่นอีกหรือไงกัน!? ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย ! " ร่างท้วมของผู้เป็นแม่เมื่อเห็นลูกชายทำหน้าเหวอก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจกับการกระทำของเขา เธอจึงสาวเท้าตรงไปยังเตียงแล้วทำท่าจะเข้าไปดึงตัวของชายหนุ่มขึ้นมาให้พ้นจากเตียง แต่อีกฝ่ายเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบพลิกตัวลุกออกมาจากเตียงด้วยตัวเองก่อนที่เธอจะต้องไปทำให้ โดยไม่ได้พูดหรือเถียงอะไรออกไป

" ทำตัวให้มันเป็นผู้เป็นคนซะบ้างนะวิคเตอร์ ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากจะได้สามีที่ขี้เกียจแล้วก็ไม่เป็นสุภาพบุรุษหรอกนะ " แม่ของเขาพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ดูไม่พอใจในตัวเขาสุดๆ วิคเตอร์ได้แต่ก้มหน้ารับผิดทั้งๆที่ยังคงสลึมสลืออยู่ " ครับแม่.... "

ชายหนุ่มขมวดคิ้วแต่ก็พยายามควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เมื่อเขาได้แต่จำยอมตอบออกไป ผู้เป็นแม่ก็ทำเสียงฮึดฮัดพร้อมกับสะบัดพัดในมือออกมาโบกๆเพื่อคลายร้อน แล้วหันหลังเดินออกจากห้องไปโดยไม่คิดจะเอื้อมมือไปปิดประตูให้เขาเลยสักนิด

" ............. "

เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับชีวิตในอนาคต.. ชีวิตที่ต้องถูกบังคับให้แต่งงานกับหญิงผู้ดีตระกูลสูงศักดิ์

ทำไม.. ทำไมเขาต้องถูกบังคับ เลือกได้ใครๆก็อยาก

จะทำตามสิ่งที่ตัวเองปราถนากันทั้งนั้น

สำหรับตัวเขา เขายังเด็กเกินไปกับเรื่องแบบนี้ ชีวิตที่เป็นอิสระกำลังจะหมดลง เขาจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่เขาไม่เคยแม้แต่เห็นหน้าหรือได้รู้จักชื่อ มันจะเป็นการแต่งงานที่ทำเพียงเพราะหน้าที่ ไม่ใช่ด้วยหัวใจ

แต่ถ้าหาก...หญิงสาวคนนั้น

คนในฝัน ที่ฝันเห็นมาตลอด.... เธอคือใคร...

ทำไมถึงได้รู้สึกคิดถึงขนาดนี้..

ร่างสูงหลับตาลงแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะลืมตาขึ้น แล้วมองไปยังบรรยากาศภายนอกหน้าต่างที่ไม่ว่าจะวันไหนก็ยังคงมืดมัวเหมือนกับทุกๆวันอยู่ดี..

.

.

.

" ยิ้มเข้าไว้สิคะ...รอยยิ้มของคุณเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยนะ "

เสียงสั่นเครือและแหบแห้งแต่ฟังดูอ่อนโยนถูกเอ่ยออกมาจากหญิงวัยชรา มืออันเหี่ยวย่นจับหวีขึ้นมาพร้อมกับหวีมันลงไปบนผมสีน้ำตาลอันยาวสลวยของหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้ากระจกภายในห้องนอนของเธอ ... ดวงตากลมโตมองกลับไปยังใบหน้าของเจ้าของเสียงทางกระจกก่อนจะคลี่รอยยิ้มออกมา เเต่มันก็เพียงรอยยิ้มที่แสดงออกมาเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจเท่านั้น

" ....ฉันได้แต่หวังว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่ดีสักคนหนึ่ง " หญิงสาวพูดออกมาก่อนจะก้มลงมองมือของตน " คนคนนั้น..จะสามารถเป็นคนที่อยู่ในฝันของฉันได้หรือเปล่า... "

หญิงชราได้แต่ยืนฟังอย่างเงียบๆสักพัก ก่อนจะวางหวีลงบนโต๊ะเครื่องแป้งแล้วยื่นมือไปเชยคางของหญิงสาวผู้เป็นหมือนลูกคนหนึ่งของเธอขึ้นมาเบาๆให้มองหน้าของตน

" ไม่มีใครรู้อนาคตหรอก... อยู่ที่ใจของคุณเท่านั้นที่จะตัดสินใจว่าตัวเองจะสามารถมีความสุขในอนาคตได้หรือเปล่า " เธอพูดพร้อมกับเลื่อนมือไปสัมผัสกับแก้มของหญิงสาวเบาๆก่อนจะแสดงรอยยิ้มออกมา ไม่นานนักหญิงชราก็เดินออกไปจากห้องจนเหลือแต่เจ้าของห้องคนเดียวที่ยังคงนั่งอยู่

ร่างบางหันไปมองทางหน้าต่างที่ถูกเปิดเอาไว้ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปเพื่อมองออกไปยังหมู่บ้านที่เธอพึ่งจะย้ายเข้ามาใหม่ มันเป็นสถานที่ที่ไม่ได้มีสีสันหรือดูน่าดึงดูดชวนให้น่าอยู่แต่อย่างใด ดวงตากวาดมองไปยังสถานที่ต่างๆรวมทั้งผู้คนมากหน้าหลายตา ล้วนแต่มีใบหน้าบึ้งตึงและเย็นชากันทุกคนจนพลอยทำให้เธอรู้สึกห่อเหี่ยวไปด้วย..

แต่แล้วบางสิ่งก็เหมือนกำลังจะบอกอะไรกับเธอ บางสิ่งที่เธอไม่สามารถรับรู้ได้จากเสียง แต่เป็นความรู้สึกบางอย่างที่มันกำลังพร่ำบอกเธออยู่

" ออกไปเดินเล่นสักหน่อยแล้วกัน... "

.

.

ท้องฟ้าอึมครึมราวกับว่ามีเมฆฝนอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะช่วงเวลาไหน จนบางทีก็ไม่สามารถบอกได้ว่าที่นี่เคยมีแสงแดดส่องถึงบ้างหรือเปล่า ลมเย็นพัดผ่านผิวซีดของชายหนุ่มแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหนาวแต่อย่างใด .. เขาชินกับอากาศแบบนี้ไปแล้ว มันจึงไม่ได้ทำให้เขาอยากออกไปจากตรงนี้เลยสักนิด

สะพานที่เขายืนพิงตรงนี้ไม่ได้ห่างไกลจากตัวหมู่บ้านที่เขาอาศัยอยู่เท่าไหร่ แต่ก็เป็นที่ที่เขาชอบมาเพื่อรับ

ลมและออกห่างจากผู้คนในหมู่บ้านได้ดี... เป็นสถานที่ที่เขามักจะมาใช้เวลาอยู่ตรงนั้นคนเดียวเพื่อที่จะได้อยู่กับตัวเองในยามที่เขาอึดอัดใจ และในยามที่เขามีเรื่องให้คิด

หญิงสาวที่เขาฝันถึงมาตั้งแต่เด็ก ได้เห็นเธอเติบโตขึ้นพร้อมๆกับเขาราวกับว่าเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันไปแล้ว ใบหน้าของเธอยังคงเป็นปริศนาให้ตัวเขาถามออกมาในใจว่าทำไมถึงต้องเป็นเธอที่อยู่ในฝัน...อยากจะรู้แต่ก็ไม่สามารถถามออกไป .. ไม่แม้แต่จะถามหรือร้องขอให้เธอพูดอะไรออกมาได้สักคำ

| ตัวตนของคุณ มีอยู่จริงๆหรือเปล่า... |

" .........? "

เสียงร้องดังของเมฆฝนทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งตกใจจนต้องเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าอันมืดครึ้ม ไม่ทันไรเม็ดฝนก็ตกลงมากระทบใบหน้าของเขา เป็นสัญญาณให้เขารู้ว่าฝนกำลังตกลงมาแล้วจริงๆ

เขาต้องกลับบ้านแล้ว...แต่เมื่อหันกลับไปทางเข้าหมู่บ้านเพื่อเตรียมจะเดินทางกลับ สายตาของเขาก็ดันไปหยุดอยู่ที่บางสิ่ง.. สิ่งที่ทำให้ร่างของเขาแข็งทื่อไปชั่วขณะ

สิ่งที่เขาเห็น คือหญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีน้ำเงินเข้ม...คนที่เขาไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต แต่กลับรู้สึกและจำใบหน้านั้นขึ้นมาได้ทันที...

ดูเหมือนว่าหญิงสาวคนนั้นที่ยืนอยู่ตรงปลายสะพานห่างจากเขาไม่มาก ก็กำลังจ้องมองไปที่เขาอยู่ด้วย ต่างคนต่างมองไปยังกันและกันจนลืมไปว่าฝนกำลังตกลงมาจนเริ่มหนักขึ้นไปทุกที

" ด - ได้โปรด..! ให้ผมไปส่งคุณ ! "

ร่างสูงสะบัดเอาเรื่องที่เขากำลังคิดอยู่ออกไปเพื่อสนใจกับสถานการณ์ในตอนนี้ก่อน เขาพูดขึ้นมาก่อนจะรีบเดินไปยังหญิงสาวคนนั้นพร้อมกับถอดเสื้อโค้ทสีดำออกมาแล้วไปคลุมไว้ที่ศีรษะของเธอเพื่อไม่ให้เปียก " ข - ขอโทษด้วยครับ... " หญิงสาวไม่ทันได้โต้ตอบแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธน้ำใจจากอีกฝ่ายก่อนที่หญิงสาวก็ได้บอกเส้นทางให้เขาพาไป ไม่รีรอทั้งสองก็รีบวิ่งฝ่าสายฝนเพื่อกลับเข้าไปยังหมู่บ้านทันที...โดยในระหว่างทางทั้งคู่ต่างก็ไร้ซึ่งบทสนทนาหรือคำพูดใดๆ ราวกับว่าสามารถใช้ความรู้สึกสื่อถึงกันและกันได้

สายฝนกระหน่ำเทลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งสองชายหญิงต้องรีบวิ่งฝ่ามา จนกระทั่งลึกเข้ามาในหมู่บ้านบริเวณที่ที่เขาไม่คุ้นเคยและมาหยุดอยู่ตรงหน้าบานประตูใหญ่ของคฤหาสต์ที่ตั้งตระหง่านอยู่หลังหนึ่ง ซึ่งในตอนนั้นหญิงชราในชุดแม่บ้านก็ได้รีบเปิดประตูออกมาหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตู ด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความกังวลเป็นอย่างมาก

" คุณเอมิลี่ ! ตายแล้ว...รีบเข้ามาเถอะ ! " หญิงชราพูดด้วยเสียงสั่นเครือเมื่อเห็นหญิงสาวในสภาพตัวเปียก จึงรีบพาเธอคนนั้นให้เข้ามาไปด้านในก่อนจะหันกลับไปพูดกับชายหนุ่มที่พึ่งสังเกตมาว่ากับเธอด้วย

" พ่อหนุ่ม...ขอบคุณจริงๆที่มาส่งคุณเอมิลี่ เข้ามาข้างในแล้วหลบฝนก่อนเถอะ " เธอพูดออกมาก่อนที่อีกฝ่ายจะยิ้มเล็กๆกลับไปให้ " คุณใจดีจริงๆ ต - แต่ไม่เป็นไรครับ....ขอบคุณ "

เขาอยากรับไว้แค่น้ำใจก็พอ...ชายหนุ่มตอบออกไปแบบนั้นก่อนจะหันหลังเพื่อที่จะวิ่งฝ่าสายฝนออกไปพร้อมเสื้อโค้ทชุ่มน้ำในมือ แต่กลับมีเสียงอันอ่อนหวานเอ่ยคำขอบคุณออกมา...เขาจึงรีบหันหลังกลับไปทางต้นเสียง แต่ก็เห็นเพียงแค่ภาพของบานประตูที่พึ่งปิดลง

เป็นเสียงของเธอคนนั้น

" .................. "

" ...เอมิลี่..... "

มันคือชื่อของเธอ ใบหน้าเดียวกับในความฝันที่เขาฝันเห็นมาตลอด ใช่คุณใช่ไหม... เอมิลี่.....

.

.

.

มือเรียวเอื้อมไปสัมผัสกับเนื้อผ้าของชุดแต่งงานสีขาวสะอาดที่แขวนอยู่ในตู้ ก่อนจะลูบลงไปเบาๆพร้อมกับเอนใบหน้าลงไปอิงกับชุดที่เธอกำลังจับอยู่

" ....มันคือคุณ.... "

" ได้โปรด..... "

" ให้ฉัน...ได้เจอคุณอีกครั้ง... ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ตาม... " เป็นคำพูดที่กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา แต่นุ่มลึกราวกับอยากจะส่งไปให้ถึงคนคนนั้นที่เธอตั้งใจมาตลอด