คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -ซักไซ้ (มาอัพเพิ่มแล้ว)
"อืม มม เช้าแล้วเหรอเนี้ย.." คนโตตัวลืมตาขึ้นเมื่อแสงอ่อนๆของพระอาทิตย์ในฤดูหนาวทอดลงบนร่าง
ตาคมเข้มสีดำสนิทตามสไตน์เอเชียทอดมองร่างนุ่มที่ซุกอกอุ่นอย่างออดอ้อนราวกับลูกแมวน้อยจอมซนที่หมดแรงจะเที่ยวเล่น เปลือกตาบางปิดสนิท แผงขนตางอนทาบบนแก้มใส ปากแดงๆเผยอนิดๆเหมือนจะเชิญชวนให้สัมผัส ... ชั่งไม่ระวังตัวเลย โซระตัวน้อยๆ...
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในยามนี้มันอาจไม่ใช่รัก มันไม่รุ่มร้อน รุนแรงเมื่อตอนรักฟ้า แต่ครานี้มันอบอุ่นอ่อนหวาน ชุ่มชื่น หากเปรียบรักของฟ้าเป็นแสงตะวัน สายสัมพันธ์ที่กำลังจะเกิดใหม่คงเป็นจันทรา
'เห้ย!!..ไอ้บ้าแบงค์ แกกำลังคิดอะไรอยู่' ทันทีที่ร่างบางขยับตัว สติของแบงค์ก็กลับมา
"โซระ ตื่นได้แล้ว" เสียงทุ้มกระซิบข้างๆใบหูเล็กๆ
"อืม ไม่เอาน่ามาคุง ขอนอนต่ออีกนิดนะ" โซระพลิกตัวหนีเมื่อลมหายใจอุ่นๆทำให้รู้สึกจักกะจี๋
แบงค์อมยิ้มกับท่าทางแบบเด็กๆนั่น น่ารักจัง ลูกใครหว่า (555+) ปากแดงๆของโซระบู๊ลงเมื่อรู้สึกว่าเจ้าของเสียงยังตื้อไม่เลิก
"เด็กดื้อ ตื่นเถอนะ" 'ฟอด' กดจมูกลงบนแก้มใส อย่างอดไม่อยู่
"หืม...แบงค์!!" ตัวเล็กงัวเงียลืมตา แล้วเมื่อนึกได้ว่าถูกหอมแก้มหน้าหวานก็ขึ้นสีทันที
"แบงค์อ่ะ..ทำแบบนี้ได้ยังไง"
"อ่าว ว ก็โซระยังหอมแก้มชั้นเลยนี่ หรือว่าโซระจะขี้โกง"
"..หึ.." แก้มใส่ป่องขึ้นทันทีเมื่อเห็นดวงตาพราวระยับ
"โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว ไหนดูซิยังมีไข้รึป่าวหืม เจ้าตัวยุ่ง" ให้หน้าผากวัดไข้
"อืม ม .. ไม่มีไข้ ดีแล้วล่ะ"
"ใช่ๆ ดีแล้ว ไม่ต้องกินยาแล้ว เย้" โซระยิ้มหวานทันทีเมื่อไม่ต้องกินยาที่แสนเกลียด
"ไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวลงไปทานเข้ากัน"
"..ฮะ.." รับคำเสียงใส
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ไม่ใช่ว่าแบงค์จะเป็นคนที่ดุ หรือ น่ากลัวอะไร หากเพราะเหตุการณ์ในอดีตทำให้แบงค์เป็นคนเงียบขรึม บรรยากาศบนโต๊ะอาหารจึงค่อนข้างอึมครึม อีกทั้งแบงค์ยังไม่ค่อยมีแขมมาทานอาหารที่บ้าน บนโต๊ะนี้จึงแทบจะไม่เคยมีเสียงหัวเราะเลย
คนในบ้านทำหน้าตาประหลาดใจเมื่อคุณแบงค์ที่ปกติจะไม่ค่อยพูด วันนี้กลับมีเสียงหัวเราะออกมาให้ได้ฟัง บนโต๊ะร่างบอบบางของโซระในชุดของแบงค์ที่ใหญ่เกินตัว ทำให้เจ้าตัวเล็กยิ่งดูน่ารักน่าเอ็นดู ปากบางยังพูดเจื้อยแจ้วไม่ยอมหยุด และนอกจากเสียงเล็กใสๆแล้วยังมีเสียงทุ้ม ตอบกลับบ้าง หัวเราะบ้างดังเป็นระยะ ใครได้ฟังก็ต้องอมยิ้มกันทั่วหน้า
"นี่โซระ กินผักมั่งสิ " แบงค์ดุเมื่อเห็นโซระเขี่ยผักในจานสลัดออกเกื่อบหมด
"ไม่เอาอะแบงค์ มันเหม็นออก ขมด้วย" ปากแดงๆเบ้ อย่างไม่พอใจ
"ไม่ได้ เดี๋ยวไม่โต" ..กลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปแล้ว สินายแบงค์... แล้วร่างสูงก็ตักมะเขือเทศใส่ในจานของเจ้าตัวเล็ก
"อี๋ แบงค์เราเกลียดมะเขือเทศ" เจ้าหนูรีบเขี่ยเจ้าผักสีแดงๆออกไปอย่างรวดเร็ว
"โซระ...กินเดี๋ยวนี้" เสียงนุ่มเริ่มขรึมขึ้น
"แบงค์อ้ะ ใจร้าย ยย ย " เสียงหวานร้องประท้วงแต่ก้อจำใจต้องตักเจ้ามะเขือเทศเจ้าปัญหาเข้าปากจนได้
"เก่งมาก เด็กดี" ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กว่าง่ายถึงจะได้รับค้อนสวยๆจากดวงตาสีเขียวใส
"เชอะ...ไม่ต้องมาพูดเลย" แก้มใสป่องกับปากเล็กๆสีแดงที่ยื่นออกมาอย่างไม่พอใจทำให้ชายหนุ่มชาวไทยนึกถึงเจ้าปลาทองหัววุ้นตัวกลมๆที่ว่ายเวียนอยู่ในตู้สวย ...คนอารายหว่าทำหน้าเหมือนปลาทองได้ด้วย เหอ...
อาหารเช้ามื้อแรกระหว่างการพบกันที่แปลกใหม่ผ่านไปได้ด้วยดี เด็กหนุ่มหน้าใสที่มีความเป็นมาปริศนา ค่อยๆก้าวเข้ามาซุกอยู่ในมุมหนึ่งของหัวใจเต็มไปด้วยรอยแผลแห่งอดีตอันหม่นหมอง รอยแผลที่ยังไม่เคยหายดีและยังสดใหม่เสมอเมื่อคิดถึงเธอคนนั้น คนที่มีอิทธิพลต่อหัวใจเหลือเกิน ...แต่ป่านี้เธอคงมีความสุขกับครอบครัวของเธอ กับคนรักของเธอ หรือเธออาจจะมีเจ้าตัวน้อยเล็กๆที่เข้ามาเชื่อมความสัมพันธ์ของเธอกันเขาคนนั้นให้แน่นแฟ้นขึ้นแล้วก็เป็นได้ แล้วเขาละ...เขาก็เป็นแค่คนในอดีตของเธอคนที่เธอได้ก้าวผ่านมันไปแล้ว ผ่านไปอยู่บนเส้นทางที่สดใส และเหมาะสมกับเธอ ส่วนตัวเขาผู้ชายธรรมดาๆ ก็ต้องดำเนินชีวิตอยู่ต่อไป ...อยู่อย่างไม่มีหัวใจ เพราะมันได้ให้เธอไปจนหมดไม่เหลือไว้เผื่อตัวเองเลย...
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
หนังสือแฟชั่นดีไซน์หลายร้อยเล่มถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียงบนชั้นหนังสือไม้ตัวใหญ่ที่สูงจรดเพดาน ทั้งสองฟากฝั่งของผนังห้องเต็มไปด้วยหนังสือชนิดต่างๆ และเบื้องหน้าหน้าต่างบานใหญ่ดูจัดวางไว้ด้วยโต๊ะไม้โอ๊กตัวหนา กองเอกสารและแฟ้มต่างๆวางชิดริมหนึ่งของโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ พร้อมกับเก้าอี้หนังหนานุ่มที่ดูน่าสยาบตัวหนึ่งวางอยู่หลังโต๊ะนั่น
โทนสีน้ำตาลลายไม้ทำให้ห้องทำงานนี้ดูอบอุ่น ไม่ทึบหรือฉูดฉาดจนเกินไป ให้ความรู้สึกสบายแก่ผู้อยู่อาศัย และบรรยากาศแบบนี้ก็คล้ายกับอากาศรอบๆตัวเจ้าของห้องเสียเหลือเกิน ผู้ชายที่อบอุ่น มั่นคงเหมือนห้องไม้นี้...แบงค์...
"เอาละโซระ พอจะบอกความเป็นมาของเธอให้ฉันฟังได้มั้ย" เสียงทุ้มนุ่มทอดลงอย่างอ่อนโยนดังออกมาจากชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง
"เอ่อ...คือ...เรา" เสียงหวานๆอ้ำอึ้ง บางทีอดีตของเขาอาจทำให้แบงค์เดือดร้อน
"ทำไมละโซระ ฉันดูเป็นคนที่เธอเชื่อใจไม่ได้เลยเหรอ"
"ปล่าวไม่ใช่นะแบงค์!! แต่เรา...เรากลัวแบงค์จะเดือดร้อน คนพวกนั้นต้องไม่ปล่อยเราแน่ๆ" โซระละล่ำละลักบอกอย่างตกใจเมื่อคิดว่าปฏิกิริยาของเขาทำให้แบงค์ไม่พอใจ
"ในเมื่อมันอันตรายขนาดนั้นทำไมไม่ยอมบอกฉันละโซระ หรือเธอคิดว่าฉันไม่มีความสามารถพอจะช่วยเธอได้เลยเหรอ?" เสียงนุ่มกล่าวอย่างใจเย็น เมื่อเห็นดวงตากลมโตที่ดูสับสนของคนตัวเล็ก
"แต่ว่า...เราไม่อยากให้แบงค์เป็นอันตรายนิ" ร่างเล็กๆบอกเเสียงอ่อน เขาไม่อยากให้ใครเดือดร้อน ไม่อยากให้ใครมาทำอะไรเพื่อเขาอีกแล้ว
"ฉันไม่เป็นไรหรอกโซระ บอกฉันสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น" มืออุ่นๆรั้งร่างบางเข้ามาในอ้อมอก แล้วพูดเบาๆกับกลุ่มผมนุ่มๆ
"คือว่า..."
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
แหะๆ หลังจากหาย (หัว) ไปนาน ก็กลับมาแว้ว วว ว ว (โบกมือแบบนางสาวไทย) รร.ละมุดปิดแล้วนะ ต่อไปเราคงสามารถจะอัพฟิกได้บ่อยขึ้นแล้วละ แหะๆ ขอบคุรสำหรับคำทวงนะ เราดีใจมากเลยที่ยังมีคนสนใจอ่านฟิกของเราด้วย โห๊ะๆๆ ดีจายเป็นบ้าเลย เหอๆ บายเจ้าค่ะ
ความคิดเห็น