V-wiNg

ลำดับตอนที่ #1 : -ตอนที่ 1

  เราเอาเรื่องใหม่มาลงอีกแล้ว ลองอ่านดูนะ

  

                                          +*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+



   “ฉัน คือ  เลครอฟ  มาร์  มากับชั้นเด็กน้อย”  เงาของร่างสูงทาบทับเหนือร่างของเด็กน้อยวัย  6  ขวบที่กำลังนั่งเล่นอยู่บนพื้นทรายในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เด็กน้อยเพิ่งมาอยู่ไม่นาน



  “ไปไหน..จะไปไหนฮะ”  เสียงนุ่ม ทุ้ม ทำให้เด็กชายตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมอง  พร้อมถามเสียงใส



“ไปกับฉัน  ไปเป็นคนของฉัน  รู้แค่นั้นก็พอ”  เลครอฟย่อตัวลงอุ้มร่างน้อยขึ้นมากระชับไว้ในอ้อมแขน  โชสได้แต่มองร่างสูงสง่า  ในชุดสูทสีดำ  ใบหน้าคมคายที่เรียบเฉย  แต่แววตาที่ส่งมาให้เขา  ทำให้เด็กชายไว้วางใจ  ปากบางสีแดงสดคลี่ยิ้มอ่อนหวานพร้อมทั้งแขนเรียวๆยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูง  ศีรษะเล็กๆเอนเอียงซบลงบนไหล่หนา  มั่นใจลึกๆว่า  คนๆนี้จะนำพาชีวิตของเขา  และปกป้องเขาด้วยหัวใจ  และ สองมือ  



                         *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*



  “โชส!!  ยังไม่กลับอีกเหรอ”  เสียงของเพื่อนคนหนึ่งในชั้นเรียนทักขึ้นเมื่อเห็นเด็กชายตัวเล็กนั่งอยู่บนม้านั่งหน้าโรงเรียน



  “อื้ม  เลครอฟยังไม่มาเลย”  เสียงใสตอบกลับไปแบบเศร้าๆ  แล้วหน้าลงเอาปลายเท้าเขี่ยพื้นดินเล่น



  “~แม่เราบอกว่า  ตระกูลมาร์มีทายาทคนเดียวนิ  แล้วโชสเป็นอะไรกับคุณเลครอฟเหรอ”



  “~นั่นสิๆ  เป็นอะไรเหรอ  ใช่พี่ชายรึป่าว”  หลายเสียงชักไซ้



  “...........”  คำถามที่แม้แต่เด็กชายตัวน้อยในวัย 10 ขวบก็ตอบไม่ได้  



  “โชส  กลับกันเถอะ”  เสียงทุ้มดังข้างหูของร่างเล็กที่นั่งเหม่อหลังจากที่เพื่อนๆกลับไปหมดแล้ว  มือใหญ่อุ้มโชสไว้ในอ้อมแขน  เด็กชายเงยหน้าขึ้นทันทีที่สบตากัน  ดวงหน้าอ่อนเยาว์ก็ขยับรอยยิ้มอ่อนหวาน



   “ฮะ  ลอร์ฟ”  ยกแขนเล็กๆกอดคอร่างสูง



  “หิวมั้ย  อยากทานอะไร”  ถามพลางเกี่ยวผมเส้นเล็กๆไปทัดหูให้เจ้าตัวเล็กในอ้อมแขน



  “หิวฮะ  ลอร์ฟล่ะทานรึยัง”  



“ทานมาแล้วล่ะ.......ว่าไงเย็นนี้กินอะไรดี”  แค่คำพูดไม่กี่คำใบหน้าหวานใสก็สลดลงทันที



  “ม่ะ..ไม่ร้สิฮะ  ไม่ค่อยหิวแล้ว”  เสียงเศร้าๆ  ตากลมโตใสมีหยาดน้ำอุ่นคลอ  โชสพยายามซ่อนมันไว้โดยการซบหน้าลงกันไหล่หนา



“แต่ยังหิวอยู่เลย  อยากกินสเต็กซะด้วยสิ”  มืออุ่นลูบผมนุ่มเบาๆ



“โชสก็อยากกินสเต็กฮะ” เด็กชายเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใส



  เลครอฟยิ้มจางๆให้กับความน่ารักนั่น  แล้วอุ้มร่างเล็กๆในอ้อมแขนเดินตรงไปขึ้นรถที่จอดสนิทรออยู่



  “กลับ..”  พูดแล้ววางร่างเล็กไว้บนตัก  และอดไม่ได้ที่จะก้มลงหอมแก้มใส  โชสเองเมื่อได้รับสัมผัสอ่อนโยนก็หันมากระทำตอบเช่นเดียวกัน  ปากแดงๆยิ้มสดใจจนดวงตากลมโตหรี่เล็ก  เผยให้เห็นลักยิ้มน่ารักข้างแก้ม  



   หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จร่างสูงลุกไปนั่งบนโซฟาสีแดงสดและเริ่มจดจ่อกับรายงานข่าว  แล้วก็รู้สึกถึงตัวเล็กนุ่มๆที่ปีนขึ้นมานั่งตัก  ซุกหน้าลงกับอกกว้าง  ใบหน้าคมก้มลงมองศีรษะเล็กๆที่มีเส้นผมสีชาหนานุ่มซุกลงกับอกตัวเองก็ยิ้ม   รอยยิ้มที่น้อยคนนักจะได้เห็น  ยิ้มที่ออกมาทั้งปากและตา  อ่อนหวานอบอุ่น  ต่างจากท่าทีที่ปกติเรียบเฉย  แววตานิ่งลึก เต็มไปด้วยความเย็นชา  และรอยยิ้มมุมปากที่เกิดจากความสมเพช  เยาะเย้ย  เหมือนซาตานจากขุมนรก  ไม่ใช่มนุษย์สามัญทั่วไป



  แต่ทันทีที่มีร่างเล็กๆนี้อยู่เคียงใกล้  บุคคลแห่งโชคชะตา  แสงแห่งความหวัง  เรือนร่างที่บริสุทธิ์สะอาด  เต็มไปด้วยประกายแห่งความสดใส  เจิดจรัสอยู่ภายในร่างเล็กๆของเด็กชายตัวน้อย  หัวใจด้านชาที่เคยมีแต่การเต้นไปเพื่ออยู่รอด  เพื่อชนะ  เพื่อฆ่าและทำลายก็มีความรู้สึกที่แปลกไป  มันเต้นผิดจังหวะไปเมื่อพบกับความน่ารักอ่อนหวาน  จากร่างที่สดใสดั่งดวงตะวัน  แค่คนเดียวเท่านั้นที่เป็นที่สุดแห่งหัวใจ



  ไม่นานนักร่างเล็กๆของเด็กชายก็หลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม  และเมื่อรายงานข่าวจบลง  เลคลอฟก้มมองร่างน้อยในอ้อมกอดแล้วกดจมูกลงหอมแก้มใสหลายต่อหลายครั้งจนพอใจ  จึงอุ้มเด็กน้อยเข้าไปในห้องน้ำ



  “โชส  อาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอนนะ”  เสียงทุ้มอ่อนโยนกระซิบปลุก



“อืม....ฮะ”  ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างงัวเงีย  พร้อมขยับตัวให้ร่างสูงถอดเสื้อผ้าได้ถนัด



  ไม่นานนักทั้งสองร่างก็ลงไปอยู่ในอ่างน้ำอุ่นที่ถูกเตรียมไว้  โดยมีร่างเล็กผิวขาวอมชมพูนั่งซ้อนอยู่บนตักของเลครอฟ  มืออุ่นๆจับฟองน้ำเนื้อนุ่มไล้ไปตามผิวกายขาวเนียน  เด็กชายเองก็หัวมาหยิบฟองน้ำขัดตัวให้ร่างสูงเช่นกัน  เกลือหอมกลิ่นวนิลาที่ร่างเล็กชื่นชอบฟุ้งกระจายไปทั่วห้องที่อบอวนไปด้วยไอร้อนและเสียงหัวเราะใสๆของโชส  มีเสียงทุ้มดังขึ้นบ้างในบางครั้ง  กว่าทั้งสองจะอาบเสร็จผิวขาวๆของร่างเล็กก็แดงระเรื่อไปทั้งตัวแล้ว



  “เช็ดผมให้แห้งก่อน แล้วค่อยนอนนะ”  ร่างสูงบอกก่อนหมุนตัวเดินไปห้องทำงาน  ซึ่งมีประตูเชื่อมต่อกัน  แต่มือเล็กๆกลับดึงชายเสื้อคลุมสีดำสนิทไว้



  “เอ่อ...โชสนอนที่นี่ได้มั่ยฮะ”  เสียงเล็กๆถาม  ดวงตากลมโตสีเขียวใสออดอ้อน



“ ก็ได้  นอนห้องนี้ล่ะกัน”  ห้องนี้หมายถึงห้องของเลครอฟ  ภายในห้องตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สีดำเทา  ตัดกับผนังห้องสีขาวได้เป็นอย่างดี  บรรยากาศลึกลับ เยือกเย็น  แต่ในสายตาของโชสกลับเป็นห้องที่อุ่นที่สุด



  ทันทีที่ร่างสูงพูดจบเด็กชายตัวน้อยก็กระโดดขึ้นหอมแก้มเขาแล้ววิ่งไปหยิบตุ๊กตาหมีสีขาวตัวโปรดที่เลครอฟซื้อให้ในวันแรกที่เจอกัน  และตัวโปรดตัวเดียวที่โชสติดมากมาทันที



  ร่างเล็กบอบบางภายใต้ชุดนอนสีขาวยาวลงมาถึงพื้น  แขนที่ยาวลงมาของมัน  แทบจะปิดข้อนิ้วเล็กๆจนแทบมองไม่เห็น  ชุดของโชสมักจะเป็นสีขาว  หรือสีอ่อนเสมอ  และนั่นทำให้เด็กชายตัวเล็กๆดูเหมือนเทวดาตัวน้อยในสายตาของทุกคนที่พบเห็น



  โชสอุ้มตุ๊กตาตัวโตปีนขึ้นไปนั่งพิงอกแกร่งของคนที่นั่งอ่านรายงานการประชุมอยู่บนเตียง  แล้วสาวใช้ก็ยกแก้วนมอุ่นๆเข้ามา



  “กินนมก่อนนะ”  มือหนาสอดมาเกาะเกี่ยวเอวบาง  พร้อมหยิบแก้มนมให้



“ขอบคุณฮะ  ลอร์ฟ”  



  เมื่อโชสดื่มนมหมดไฟในห้องก็หรี่ลงจนเหลือแต่แสงจันทร์เสี้ยวที่ส่องเข้ามาจากในสวนเท่านั้นที่ให้ความสว่าง



  “ลอร์ฟฮะ!!”  เสียงใสๆดังขึ้นในความมืด



“หืม?!”  ร่างสูงขานรับพลางกดจมูกลงกันเส้นผมนุ่มชื้น



“ลอร์ฟกับโชสใช่พี่น้องกันรึป่าวฮะ???”



“ไม่ใช่  ทำไมเหรอ”  คิ้วเข้มขมวดพร้อมกับน้ำเสียงนิ่งเรียบ



“งั้นถ้าไม่ใช่พี่ชาย....แล้วลอร์ฟเป็นอะไรเหรอฮะ”  เสียงใสยังซักไซ้เพราะความใคร่รู้



  มือหยาบที่เคยผ่านการจับอาวุธจับเชยคางมนขึ้นสบตา  ดวงตาสีเพลิงทอประกายกร้าวในความมืด  ทั้งมุ่งมั่นและประกาศความเป็นเจ้าของ



“เป็นอะไรกันแล้วมันสำคัญเหรอ  รู้แค่ตัวเธออยู่กับฉัน  เป็นคนของฉันเท่านั้นก็พอ”  เสียงทุ้มหนักแน่นมองลึกเข้าไปในดวงตาหวานใส  ทั้งที่ใม่ใช่ไม่เคยสบตา  แต่ตอนนี้ประกายในดวงตาสีแดงสดนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะจนร้อนวูบไปทั้งใบหน้า



“ฮะ  โชสจะอยู่กับลอร์ฟตลอดไป”  คำมั่นสัญญาที่นำพามาสู่ความโศกเศร้าในภายภาคหน้า  แต่มันคือสัญญาของหัวใจที่จะนำใจสองดวงมาเคียงข้างกัน  แม้จะเจ็บปวด  อ่อนล้า  หรือฝืนใจ  แต่มันคือสิ่งเดียวที่จะทำให้ใครอีกคนสามารถมีลมหายใจต่อไปได้  



   .....เธอคือคนของฉัน....ลมหายใจของฉัน....โชส!!!...

                          

                            *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*