คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ก่อนเกิดรุ้ง [#2]
ก่อนเกิดรุ้ง [#2]
ภายในห้องทึมทึบที่แคทพักรักษาอยู่ มีหลอดไฟเพียงไม่กี่ดวง ครอบครัวนี้ไม่ได้รวยนักหนา ไม่ได้รวยมากพอที่จะส่งลูกให้ไปรักษาตัวในโรงพยาบาลหรูใจกลางเมือง คุณนายแรทเชสนั่งอยู่ข้างเตียงคนป่วย เธอกำลังง่วนอยู่กับการถักนิตติ้ง ส่วนพ่อของปาราตีออกไปยืนรับลมอยู่ที่ระเบียง ใบหน้ากร้านแดดดทอดมองออกไปยังท้องถนน
“ แม่คะ หนูอยากอ่านนิตยสารที่อยู่บนโต๊ะตรงนั้น แม่ช่วยไปหยิบให้หนูหน่อย ” เสียงแหบพร่าของเด็กสาวอายุสิบหกดังขึ้นเบาๆ คุณนายแรทเชสวางมือจากงานถักตรงหน้า ก่อนจะตรงไปหยิบนิตยสารวัยรุ่นที่อยู่บนโต๊ะมุมห้อง
“ เอ๊ะ ขวดอะไร ? ” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบขวดแก้วใบไม่ใหญ่มากที่วางซุกอยู่หลังโซฟา คล้ายมันพยายามจะซ่อนตัวจากโลกภายนอก
เพล้งงง.. ง งงงง
เสียงขวดโหลแตกกระจาย เศษแก้วกระเด็นไปทั่วทั้งพรม สิ่งมีชีวิตน้อยๆสามตัวที่กำลังซุกตัวหลับอยู่บนใบไม้ เป็นต้องดีดตัวเองตามแรงกระทบที่ดังขัดจังหวะการนอนของพวกมัน พวกมันค่อยๆคืบคลานไปข้างหน้า ตรงดิ่งไปหาคุณนายแรทเชสที่ยืนหน้าซีดอยู่
“ นะ..นะ..หนอน หนอนนน น ” เสียงกรีดร้องเล็กแหลมของเธอ ทำให้พยาบาลแอนนา ที่อยู่ห้องข้างๆเดินมาดู ด้วยความตกใจ
“ เกิดอะไรขึ้นคะ คุณนาย ”
“ นะ หนอน หนอน มันมาอยู่ที่ห้องคนไข้ได้ยังไง โรงพยาบาลนี้มีมาตรฐานแค่นี้เหรอ ? ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้าจะเห็นพวกมันชอนไชอยู่ในสวนหลังบ้าน แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่ ที่โรงพยาบาล ! ”
“ ใจเย็นๆ ก่อนค่ะ ” แอนนา ทำหน้าเอือมระอา ก่อนจะค่อยๆเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่บนพรมออก เมื่อเก็บเสร็จ เธอไม่ลืมที่จะเก็บเอาหนอนน้อยสามตัวที่ขดตัวอยู่บนพรมออกไปด้วย
หลายอาทิตย์ต่อมา
“ ปาราตี หนูปาราตี ” แอนนากวักมือเรียกปาราตี
“ คะ..? ”
“ เอ่อ นี่ของหนูใช่มั้ยจ๊ะ ” แอนนายื่นมือซ้ายที่กำอยู่อย่างหลวมๆออกไปข้างหน้า เธอค่อยๆคลี่มือออก ปาราตีถึงกับตาโตเมื่อเห็นดักแด้น้อยๆสามตัวอยู่บนมือเธอ
“ ชีท มิว แคร๊ก ” ปาราตีคลี่ยิ้มออกอย่างยินดี เธอเอ่ยชื่อที่เธอเคยตั้งให้หนอนสามตัวเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน แต่เธอต้องเศร้ามากเลยทีเดียว เมื่อหลายวันที่แล้วเธอกลับมายังห้อง แล้วพบว่าหนอนน้อยของเธอไม่อยู่แล้ว
“ แอนนา ขอบคุณค่ะ ” ปาราตีค่อยๆยื่นมือไปรับดักแด้สามตัวอย่างทะนุถนอม หยาดน้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาช้าๆ
“ อีกไม่นาน ความมหัศจรรย์ของธรรมชาติจะรังสรรค์ให้พวกมันมีปีกสวยสด ” แอนนาลูบหัวปาราตีด้วยความเอ็นดู ปาราตีเป็นเด็กดี ยิ้มเก่ง แต่มีข้อเสียที่ดูไม่ค่อยมีความสุข ข้อนี้แอนนารู้ดี เพราะจากการที่เธอได้คลุกคลีกับคนบ้านนี้ เธอรู้ได้ทันทีว่า สาวน้อยร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าเหงา เศร้า และเว่ว้าเพียงใด
วันนี้พ่อมารับปาราตีถึงที่โรงเรียน ก่อนเวลาโรงเรียนเลิกด้วยซ้ำ พ่อบอกเธอว่าแคทอาการทรุดหนัก จำเป็นต้องเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลใหญ่ๆในเมือง พ่อไม่มีเงินมากพอที่จะส่งแคทไปรักษา แต่ก็จำเป็นต้องทำ เพราะถ้าเธอไม่ได้รับการรักษาโดยเร่งด่วน อาการอาจทรุดหนักถึงขั้นตายเลยก็ได้
“ พ่อคะ พี่แคทจะเป็นอะไรมากมั้ย ? ” เสียงหงอยเศร้าของเธอทำให้พ่อโอบเธอเบาๆ
“ ดูนั่นสิ ลูกเห็นสายรุ้งมั้ย ตราบใดที่เรายังมีหวัง ตราบนั้นสายรุ้งแห่งความหวังก็จะทอดผ่านเราไปเสมอ ” ปาราตียิ้มให้พ่อ ใช่แล้วตราบใดที่ยังมีหวัง ตราบนั้นความหวังก็ยังไม่หมดไป ปาราตีประคองขวดโหลไว้ในมืออย่างทะนุถนอม ภายในนั้นมีสายรุ้งแห่งความหวังอยู่
เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล ปาราตีเห็นคุณนายแรทเชสร่ำไห้ พ่อเดินเข้าไปปลอบเธอ พลางสวมกอดไว้ ปาราตีเบือนหน้าหนี ก่อนจะเดินตรงไปยังเตียงที่มีคนไข้ทรุดหนักนอนอยู่
“ พี่แคท พี่แคท ” ดวงตาดำคล้ำของแคธารีนเปิดออกเล็กน้อย ใบหน้าที่เคยงดงาม ผุดผ่องบัดนี้เหลือเพียงสีขาดซีด และหนังหุ้มกระดูกเท่านั้น แม้ความงามจะเลือนหาย หากแต่แคธารีนก็ยังเป็นพี่สาวของปาราตีอยู่เสมอ แม้เธอจะเคยไม่ชอบพี่ แต่เมื่อมองย้อนไปในวันก่อนๆ คนที่ตัดชุดตุ๊กตา คนที่ทำขนมให้กิน หรือคนที่เล่นด้วยกันเสมอๆยามพ่อกับคุณนายแรทเชสไม่อยู่ ไม่ใช่พี่แคธารีนหรอกหรือ ถึงไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่อย่างน้อยความผูกพันมันก็มีค่ามากกว่า
ปาราตียื่นขวดโหลที่เธอถือมาด้วยความรัก ความทะนุถนอมตลอดทางให้พี่สาว แคทเบิกตาโพลงก่อนจะยิ้มกว้างให้น้องสาวคนละสายเลือด เธอรับขวดโหลนั้นเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆหมุนฝาเปิดออก ผีเสื้อสีสดสามตัวโผทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า มันบินถลาออกจากห้องพักคนป่วยไปทางหน้าต่าง จากนั้นพวกมันก็บินหายไปตามทางที่สายรุ้งวาดไว้ ณ ปลายขอบฟ้า
หากปลดโซ่พันธนาการแห่งความริษยา และความเกลียดชังออกได้ สายรุ้งแห่งความรัก และความหวังก็จะอยู่กับเรา ตลอดไป..... 
ความคิดเห็น