คำว่า ' รัก..... '

ลำดับตอนที่ #1 : ก่อนเกิดรุ้ง [#1]

ก่อนเกิดรุ้ง [#1]

                ปาราตีประคองขวดโหลที่อยู่ในมืออย่างระมัดระวัง  ราวกับแม่นกพิราบกกลูกน้อยที่อยู่ในไข่  เธอสาวเท้าเร็วขึ้นๆ  เมื่อรับรู้โดยสัญชาตญาณว่าพายุกำลังมา  และหากเธอไม่รีบเดินไปให้ถึงโรงพยาบาลโดยเร็ว  มีหวังเธอ  และสิ่งมีชีวิตน้อยๆที่อยู่ในขวดเป็นต้องเปียกฝนเป็นแน่

                ปาราตีเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน  แม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธออายุได้ไม่ถึงหนึ่งปี  จากนั้นพ่อของเธอก็หาแม่คนใหม่ให้เธอจนได้  ดังนั้นเธอจึงมีพี่สาวที่เกิดจากแม่เลี้ยงและสามีเก่าหนึ่งคนชื่อ  แคธารีน  แคทเป็นสาวน้อยวัยสิบหกที่สูงสง่า   ใบหน้างดงามราวนางเอกนิยาย  ผมสีบลอนส์ของเธอเป็นเงาระยับยามต้องแสงอาทิตย์  ปาราตีปฏิเสธไม่ได้ว่าเธออิจฉาความงามของพี่สาวคนละสายเลือดมาตั้งแต่แรกพบ  เธอเอาแต่จ้องมองผมสีทองสวยของพี่สาว  และนำมาเปรียบเทียบกับผมดำหยักศก  ดูรกรุงรังของเธอ  บางวันเธอแอบร้องไห้  เพราะน้อยใจที่พ่อเอาอกเอาใจพี่สาวมากกว่าเธอ

                แคทเป็นเด็กขี้โรค  ครั้งหนึ่งพ่อเคยแซวเล่นๆว่า  แคทดวงสมพงษ์กับโรงพยาบาล  ได้มาพบมาเจอกันบ่อยเหลือเกิน  นั่นก็เป็นเรื่องจริง  เพราะเธอเป็นทั้งโรคภูมิแพ้  แพ้ขนสัตว์  แพ้ถั่วอัลมอลล์  และแพ้แม้กระทั่งอากาศเย็น  ปาราตีจึงไม่ค่อยได้พบพี่สาวต่างบุพการีมากนัก  เพราะแคทใช้ชีวิตเกือบครึ่งค่อนชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล  โดยมี ‘ คุณนายแรทเชส ’  หรือแม่เลี้ยงของปาราตีคอยดูแลแคธารีนอยู่ไม่ห่าง

                ลมเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ  ทำให้ปาราตีก้าวไปข้างหน้าได้อย่างลำบาก  แรงลมทำให้ร่างบางของเธอแทบปลิว  ปาราตีกัดฟันเดินต่อไปเรื่อยๆ  ฉับพลันสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นตึกสามชั้นสีครีมคุ้นตาตั้งอยู่ลิบๆ  นั่นคือโรงพยาบาลที่แคธารีนรักษาตัวอยู่  และยังมีคุณนายแรทเชส  รวมทั้งพ่อของเธอคอยดูอยู่ด้วย

                เสียงทุ้มนุ่มของ  ‘ แอนนา ’  พยาบาลสาวดังลอดประตูห้องออกมา  ปาราตีมีมารยาทมากพอที่จะยืนรออยู่นอกห้อง  จนกว่าแอนนาจะตรวจอาการของพี่สาวเธอเสร็จ  เมื่อประตูเปิดออก  แอนนายิ้มบางๆที่มุมปากให้เธอเป็นการทักทาย  จากนั้นเธอก็ผละไปทำหน้าที่ต่อ  แอนนาเป็นคนดี  ปาราตีชอบมานั่งเล่นกับเธอบ่อยๆ  บางครั้งแอนนาก็มีของเล่นแปลกๆมาให้ปาราตีอยู่บ่อยครั้ง

                “ สวัสดีค่ะคุณพ่อ  สวัสดีค่ะคุณนายแรทเชส ”  ปาราตีเดินไปยืนที่ข้างเตียงผู้ป่วย  พลางสังเกตใบหน้าขาวซีดของพี่สาว  ปาราตีไม่เคยเรียกแม่เลี้ยงเธอว่า ‘แม่’ เลยสักครั้ง  แต่เธอกลับเรียกเขาว่า ‘ คุณนายแรทเชส’ ซึ่งเป็นชื่อสกุลเก่าของแม่เลี้ยงเธอ

                “ วันนี้เรียนเป็นไงบ้างล่ะลูก ” พ่อเธอเอ่ยถาม  อย่างไม่ค่อยสนใจนัก

                “ ก็ดีค่ะ ”

                “ อาการแคทไม่ค่อยดีเท่าไหร่  คืนนี้พ่อกับคุณนายคงต้องนอนเฝ้าแคทที่นี่  ลูกจะกลับบ้านก็ได้นะ ”  บทสนทนาต้องจบลงเพียงเท่านั้นเมื่อคุณนายแรทเชสมองมาที่ปาราตีด้วยหางตา  ราวกับจะบอกเธอว่า  อยู่นี่ก็ไม่มีประโยชน์  กลับบ้านไปน่ะดีแล้ว....

                “ พี่แคท  ฉันกลับบ้านก่อนนะ ” ปาราตีเอ่ยเบาๆ  เธอเดินไปที่โซฟามุมห้องแล้ววางขวดโหลที่เธอถือมาลงด้วยความทะนุถนอม  หนอนน้อยสามตัวดิ้นขยุกขยิกอยู่ในโหลพลางกัดกินใบไม้อย่างเบื่อหน่ายในชีวิต