คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ขอบคุณ
แมะ แมะ แมะ
เสียหยน้ำระทบพื้นถนน่อย ๆ มาึ้น นเปลี่ยนเป็นเสีย่า ผู้นบนท้อถนนในศวรรษที่ยี่สิบเอ็่าเินวัไว่ลับบ้าน ่ำืนนี้ฝนฟ้าร่ำร้อ บรรยาาศเปียื้นทำให้บรรยาาศเย็นสบาย
เร็นเินลับบ้านามเส้นทาระนไม่สนโล เาไม่แม้ะแยแสยมือึ้นมาันฝน
ฝนวันนี้อีแล้ว...
เมื่อถึบ้านเาเาะรอเท้าที่เปื้อนหน้าทาเ้าบ้าน ถอรอเท้าทิ้ไว้ เินเ้าไป้าในบ้านอย่าเมื่อยล้า เร็นผละประูเ้าไปราวับถึเส้นัย เาทิ้ัวลเียอย่าอุอู้ บรรยาาศแสนเย็นสบายส่ผลให้เาเลิ้มนผล็อยหลับ
เสียระิบระาบ้าหูัึ้น
มันทับ้อนัน
ประหนึ่ึ้อัวานราวอยู่ในโบสถ์
เร็นสัหร์ใอย่ามึน ่อนหัวะทันไ้ิ สัมผัสวามเ็บปวบาอย่าไ้แล่นพร้อมระาัวเาัุ๊บ เาสะุ้ื่นทันทีพร้อมวามเ็บเล็น้อยที่้น
"สำเร็..."
เสียื้นันัึ้นอย่าแผ่วเบา น้ำเสียรีบเล็เหมือนหมสิ้นเรี่ยวแร
"ะ ันทำสำเร็ ฮึ...ฮื่อ"
เร็นหันไปมอนระาเา พบเป็นเ็สาวัวเล็ูมอมแมมนหนึ่ำลันั่ฟุบ มือทั้สออเธอเปื้อนบาอย่าเป็นสีำะนั่ปัน้ำา เธอน่าสสารราวับแมว้าถนนที่เลอะโลน
เมื่อเห็นภาพรหน้า หัวสมอประมวลผลทำานอย่าเร็วี๋ เร็นเ้าใไ้เพียเ้าโรบาอย่าึู่เหมือนารถูอัเิ ้วยวามอ่อนโยนเร็นพูึ้น้วยน้ำเสียอบอุ่นพลาเินเ้าไปปลอบ
"ไม่เป็นไรนะรับ"
ปิบัิอย่าอบอุ่นเมื่อเอแมว้าถนนที่บรรยาาศ้านอหนาวเย็น นี้ราวสัาาอเาที่ทำัวประหนึ่เาผิไฟผลาวามหนาวเย็น
เร็นเหลือบมอบรรยาาศที่เป็นสีาวสุสายา มีเพียเ็สาวเนื้อัวมอมแมม แห่นี้
แ่เมื่อ่อถึพื้นผิวสีาวพวนั้นี ๆ
เาพบถึวามเป็นละออสีาวอมันราวับวบแน่นันเป็นปึแผ่น เาไม่สามารถับ้อไ้มาว่านี้เนื่อาวามเล็ิ๋วับแสแสนแสบา
ลัวลไปนั่ย่อเ่า มืออเาลูบหัวอเธอ
าประสบาร์ ผู้นที่ร้อไห้พร้อมวามื้นันมัมาาไม่ี่สาเหุ หนึ่ในนั้นือวามพยายามอพวเา ถึเร็นะไม่รู้ว่าเพราะสิ่ใ แ่็วรพูถ้อยำอบอุ่นพวนั้นเพื่อส่มาถึวามสำเร็อเธอ
"ุเ่มานะรับ ถึเรื่อราวที่แสนยาวนานเหล่านั้นทีุ่ประสบพบเอ...ยินี้วยับวามสำเร็รับ"
เร็นหลีเลี่ยำเยินยอที่แปลพิล นเป็นประโยว่า "เรื่อราวที่แสนยาวนานเหล่านั้นทีุ่ประสบพบเอยินี้วยับวามสำเร็รับ" เป็นประโยทิศทาแ่ี ไม่ว่าวามริเป็นเ่นไร แล้วร่วมยินีับเธอเพื่อส่ำลัใให้ถึหัวใอผู้พยายาม
เธอแหนหน้ามอใบหน้าเร็นอย่าประหลาใ
เธอรู้สึอบอุ่น มืออเาอบอุ่น
วาเธอเ็มไป้วยวามื่นเ้น ส่อประายแววาแห่วามยินีออมาหลัหลั่น้ำา เ็สาวแหนหน้าราวับเ็น้อยเพิ่แสวามอ่อนแอ แล้วยาะยอมรับว่ามีนมอเธอร้อไห้
ริมฝีปาเธอยยิ้มเล็น้อย"ันไม่เป็นไร อบุที่สัมผัสถึวามพยายามอัน"
เมื่อรู่เธอเห็นเร็นแอบมอสภาพแวล้อม้วยแววาเมินเย เพ่มอรู่หนึ่...เารู้แล้วระมั ว่าที่แห่นี้เป็นเ่นไร
หมอผุึ้นมาอย่าไร้สาเหุ มันลอยึ้นาพื้นระายไปทั่ว มันเลื่อนมาบบัเร็นระหว่าเ็สาวนนั้น
"อบุนะ"
่อนทุสิ่ะหลเหลือเพียแ่หมอวัน
เมื่อเห็นทุอย่าที่เิึ้น เร็นเือบะุมสีหน้าไม่ให้ใบหน้าระุไม่ไ้ ทุอย่ามันรวเร็วและเบาบา วามเป็นริราวับหมอที่ผุึ้นมาและหลเหลือไว้
พิารา้วยัวเอ นี้อาเป็นารถูอัเิามนวนิยายแฟนาีที่เาเยหยิบึ้นมาอ่าน"อะแฮ่ม เราอาะลูิรีมเพ้อถึนิยาย"
ลูิรีม ถือเป็นอาารอผู้หลับที่สามารถวบุมวามฝันในระยะที่สมอื่นัวเล็น้อยะหลับใหล
เร็นอาะลอวบุมฝันประหลานี้ให้เป็นทะเลยาม่ำืน ที่บรรยาาศนั้นมืและเียบสบ มีเพียเาโเ่นบนผิวทรายร่วนแสนเย็นเท้า สายลมพัวามื้นและละออสู่ฝั่
หลับาให้ับมัน เา็ประหนึ่ับหลุไปที่นั่น
่า่า
เสียลื่นน้ำไหลแทรามเม็ทรายัึ้นเบื้อหน้า
เร็นลืมา้วยวามใ เาิในใว่า นี้ไม่ใ่วามฝัน เาย่อัวล ำมือบนพื้นทรายึ้นมารวสอบ เาพบวามร่วนระเอีย วามเย็นออุหภูมิายหา สายลมพัปะทะใบหน้าและนบนร่า
เาแทบไม่อยาะเื่อ"นี้ันถูอัเิริ ๆ"
ใบหน้าอเาเมินเย่อวามริไ้อย่ารวเร็ว วามสามารถในารปรับัวอันหยืหยุ่นำลัทำาน
แ่เาระมัระวับาอย่า
ารอัเิในอนนี้เาอยู่ในานะอะไร
ารอัเิมีผล้าเียและมี่าใ้่ายหรือไม่
"่อให้เราระแว่อไปไม่เิประโยน์"
เร็นปล่อยว่ามันอย่ารวเร็วระนเี่ยวาารพบปัหาเพาะหน้า ายหนุ่มเสนอวามิอนเอ่อสภาพแวล้อมใหม่"หวัว่าเราะพบำอบและใ้มันอย่าี หวัว่าล่ะนะ"
ความคิดเห็น