Viola's Diary - บันทึกของวิโอล่า

[ บทนำ ]

     "พระเจ้าช่วย วิโอล่าลูกพ่อ! พ่อนึกว่าเจ้าจะไม่ตื่นมาแล้วเสียอีก" ท่านพ่อร้องห่มร้องไห้ราวกับว่าเธอกำลังจะตายอย่างไรอย่างนั้น

     "ลูกเป็นอะไรไปหรือคะ?" วิโอล่าถามด้วยความสงสัย

     "อยู่ๆเจ้าก็ล้มลงไปในงานวันเกิดของเจ้า เจ้าสลบไปนานมาก..." 

     เคานต์ลอเรนซ์สูดน้ำมูกน้ำตาและกำมือของลูกสาวไว้อย่างหวงแหน

     "กี่วันหรอคะ?"

     "สี่ชั่วโมง"

     วิโอล่าได้แต่ยิ้มแข็งค้าง สี่ชั่งโมงนี่มันนานขนาดนั้นเลยงั้นหรอ?

×××

     "เมดเอ ข้าหิวมาก อยากกินซุปเห็ด" วิโอล่าพูดกับสาวใช้ส่วนตัวของเธอ ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะไปพูดคุยกับใครทั้งนั้น กระเพาะของเธอกำลังประท้วงอย่างหนักว่า 'พวกเราต้องการอาหาร!'

     "เจ้าค่ะ...คุณหนูโปรดรอสักครู่" สาวใช้ที่ถูกเรียกว่าเมดเอพูดทั้งน้ำตา ในใจอยากจะบอกกับคุณหนูของนางว่าชื่อของนางคือเอลินอร่า ไม่ใช่เมดเอ!

     สาวใช้คนอื่นที่ได้ยินก็แอบขำเพื่อนร่วมงานของตนอย่างช่วยไม่ได้ หันไปกล่าวกับคุณหนูของพวกตนอย่างพร้อมเพรียง 

     "เดี๋ยวพวกดิฉันจะไปเตรียมเสื้อผ้า/อ่างอาบน้ำ พร้อมกับเมดเอนะเจ้าคะ" 

     เอลินอร่าได้ยินดังนั้นก็หน้าแดงแปรดราวกับมะเขือเทศด้วยความอับอายจากการโดนล้อ เดินกระแทกเท้าออกไปอย่างไม่รักษามารยาทที่พึงควรต่อหน้าผู้เป็นเจ้านาย ดีที่คุณหนูยังอ่อนเพลียและไม่ใส่ใจเธอจึงไม่ถูกตำหนิหรือลงโทษ

     เมื่อสาวใช้คนแรกออกไป คนอื่นๆก็พากันตามออกไปเช่นเดียวกัน วิโอล่าเห็นดังนั้นก็นั่งลงอย่างผ่อนคลายโดยที่ไม่มีมาดคุณหนู

     วิโอล่าหวนนึกถึงตอนที่ตนเองสลบไป เธอได้เห็นภาพของสิ่งแปลกประหลาดมากมายที่ไม่มีในโลกแห่งนี้ เธอคาดว่านี่คงเป็นความทรงจำของชาติก่อนของเธอ

     ชาติก่อนของวิโอล่าคือเชอรีล นักแต่งนิยายรักหวานแหววผู้ไม่เคยมีคนรักตั้งแต่เกิดจนตาย เพียงแต่มีจินตนาการอันล้ำเลิศ พูดง่ายๆคือมโนได้มโนดี โดยเฉพาะพวกฉากปี๊ปิ๊ดนี่เธอล่ะไม่อยากจะพูด เธอว่าถ้ามีวิชาเพศศึกษาในโลกแห่งนี้ เธอคงจะได้อันดับหนึ่งของโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ หมายถึงภาคทฤษฎีล่ะนะ

     คิดถึงตรงนี้วิโอล่าก็เผลอเบ้หน้าออกมาอย่างรับไม่ได้ เธอพึ่งจะสิบขวบเอง ให้มารู้เรื่องแบบนี้มันก็ไม่ไหวนะ

     เรื่องที่วิโอล่าติดใจมากที่สุดเกี่ยวกับเชอรีลคนนี้ก็คงจะเป็นหนึ่งในนิยายขายดีของเชอรีลอย่าง 'ดินแดนลึกลับกับเมริซ่า'

     เมริซ่าเป็นเด็กสาวอายุสิบขวบ เธอกำลังวิ่งเล่นอยู่ในสวนอย่างมีความสุขกับโกลด์เด้นรีทีฟเวอร์ขนน้ำตาลทองแสนน่ารักของเธอ แต่อยู่ดีๆเธอก็ตกลงไปในหลุมที่หาความลึกไม่ได้ เมื่อตื่นมาอีกครั้งก็มาโผล่ที่โลกคู่ขนานอย่างยูโทเปีย

     เมริซ่าสับสนและหวาดกลัวมาก แต่แล้วก็มีพ่อมดหนุ่มนามฟรอสต์ ไดกลอรี่ยื่นมือมาช่วยเหลือเธอ เธอตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น แต่เขากลับมีคู่หมั้นที่รักกันอยู่แล้ว นั่นคือวิโอล่า วลาดิมีร์ 

     เมริซ่ารักแบบต้องการที่จะครอบครอง เธอจึงแอบติดต่อกับพ่อมดมนต์ดำคนหนึ่งเพื่อจะทำให้ฟรอสต์ลืมเลือนคู่หมั้นของเขา เธอใช้มนตราต้องห้ามที่ทำให้เกิดผลกระทบเป็นวงกว้าง ผลคือผู้คนในเมืองรวมถึงฟรอสต์ไม่สามารถจดจำเธอได้...แม้เขาเองก็จดจำคู่หมั้นของตัวเองไม่ได้เช่นกัน

     เมริซ่ากลายเป็นคนบ้าในสายตาชาวเมืองเนื่องจากพยายามรื้อฟื้นความทรงจำที่ขาดหายไป แต่แน่นอนไม่มีใครจดจำได้อยู่ดี เธอทนรับสายตาที่ไม่อบอุ่นเหมือนครั้งยังรู้จักสนิทสนมกันกับทุกคนไม่ได้ จึงออกเดินทางหาวิธีกลับโลกด้วยตัวเองนานเกือบสองปี เธอก็พบวิธี คือการไปนำสามสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่โรงเรียนพระราชาในเมืองหลวงมาทำพิธีจึงจะเปิดประตูไปสู่โลกได้ ซึ่งเนื้อเรื่องตรงนี้ก็ได้ปูไปยังภาคสองของนิยาย

     วิโอล่าเบ้หน้าอีกครั้ง ใช่แล้ว เธอคือวิโอล่าคนเดียวกันกับคู่หมั้นของพระเอกนิยาย...เธอคือ วิโอล่า วลาดิมีร์

     และดูเหมือนนางเอกนิยายอย่างเมริซ่าก็พึ่งจะเข้ามาในเมืองแห่งนี้สักพักตามที่ฟรอสต์ผู้ช่วยเหลือบอกไว้ 

     สายลมอ่อนๆที่มาพร้อมกับความหนาวเย็นพัดเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่างที่ถูกเปิดไว้ วิโอล่าลูบไล้สันหนังสือปกหนาในมือแผ่วเบา 

     "หน้าหนาวใกล้เข้ามาแล้วสินะ..."

×××

× วิโอล่า วลาดิมีร์ ×

อายุ 10ปี | ผมสีบลอนด์ทอง ดวงตาสีฟ้าใส | พลังพิเศษ ???

ท่านหญิงน้อยผู้ได้รับความทรงจำของชาติก่อน

B
E
R
L
I
N
?