วุ่นชะมัด!!! งั้นก็รักซะเลย

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 อย่าโทษใครเลย(30%)

"ตั้งแต่เป็นสาวเต็มกาย หาผู้ชายถูกใจไม่มี เมื่อคืน...ฝันดีน่าตบ ฝัน ๆ ว่าพบผู้ชายยอดดี พาไปเที่ยวดูหนัง พาไปนั่งจู๊จี๋ แล้วพาไปเที่ยวชมสวนเด็ดดอกลำดวนส่งให้ด้วยซิ๊..." 

  "เฮ้ย!!!...ไอ้เรย์ แกแหกปากทำไมเนี่ย ฉันไม่เข้าใจแกจริง ๆ ว่ะ" ยัยว่านเพื่อนสุดซี้สุดแสบของฉันตะโกนถามมาจากหลังห้องเรียน

  "ทำไม...แกทนฟังไม่ได้เหรอไง?" ฉันถามกลับไปแบบประชดประชัน

  "ป่าว...ก็แก....แก....แกมันบ้า" อ่าวอะไรของมันเนี่ย ฉันงงนะเนี่ย -*-

  "ยัยเรย์ วันนี้ไม่มาสายเหรอ?" เจมส์เพื่อนในกลุ่มอีกคนถามขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

  "ฉันมาเช้ามันแปลกนักรึไงห๊า...ไอ้บ้า" น่าน...เขาถามดี ๆ กลับไปด่าเขาอีก ฉันเนี่ยไม่ได้เรื่องเลยเน๊อะ

  "อ่าว...น้ำหน้าอย่างแกมาโรงเรียนเร็ววันไหน วันนั้นพายุฝนฟ้าคะนองกระจายแหลกแน่นนอน ก๊ากกๆๆๆ..." ใครก็ได้...ช่วยบอกหน่อยเหอะว่า ยัยว่านเนี่ย มันเพื่อนฉันจริง ๆ #-#" พอยัยนี่ขายฉันจบ ก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้นทั้งห้อง เหอะ ๆ ให้มันได้อย่างนี้เซ่....

  "เงียบบบบบบบบ!!!!"ตอนนี้ฉันว่าทุกคนคงคิดเหมือนฉันอ่านะ ว่า...นี่คือเสียงผู้ได๋ จากนั้น พวกเราทุกคนก็หันหน้าไปทางต้นเสียง แล้วก็...........

  "อาจารย์สิกขา นารัย" ทั้งห้องคะ พูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย เหมือนวันมาฆบูชาเดี๊ยเลย พระสงฆ์มาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย Y-Y" และในชั่วพริบตาเดียว ทุกคนก็เข้าประจำที่นั่งตัวเองเรียบร้อยโรงเรียนลาว (แปลงมาจากโรงเรียนจีน)

 "นะ...นะ...นักเรียน...คะ...เคา...ระ..ระ..รพ" เหนื่อยแทนคนพูดจังว่ะ -*- หัวหน้าห้องกล่าวนำทำความเคารพ ทำเอาแทบทุกคนในห้องต้องลุ้นว่า มันจะพูดจบไหมเนี่ยวันนี้ และฉันก็เห็นแววตาอาจารย์สิกขา นารัย ลุ้นเหมือนกันนะเนี๊ย...

  "นั่งได้" หน้าดุยังไม่พอ เสียงยังเข้มอีก เหอะ ๆ

  จากนั้นอาจาย์สิกขา นารี เอ้ย นารัย ก็เริ่มบทสวดวิชาภาษาไทยทันที โดยไม่ให้ฉันตั้งตัวเลย  ผ่านไป 5 นาที ฉันเริ่มเอามือเท้าคาง 10 นาที ตาขวาเริ่มรี่ลง และ 5 นาทีต่อมา ตาซ้ายก็ตามมาติด ๆ 10 นาทีต่อมา ฉันฝัน และ

  "ปนัสดาม์!!!!!! เธอ มีสิทธิอะไรมาหลับในคาบของฉันห๊า!!! " โหย....โดนเข้าแล้ว อาจารย์เรียกฉันให้ยืนขึ้นตอบคำถามที่ฉันคิดว่า ยากกว่าข้อสอบแอดมิดชั่นเป็นร้อย ๆ เท่าเลยอ่า

  "หนูไม่ได้หลับนะคะอาจารย์ หนูแค่...แค่...สะลึมสะลือ" -*- เป็นคำแก้ตัวที่ฉันคิดว่า ห่วยบรม ฉันใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเล๊ยยย...

 "เหรอ?" สายตาอาจารย์สิกขา นารัย บ่งบอกว่า จิงง่ะ? แน่เหรอ? มั่นใจนะที่เธอพูดนะ? อะไรประมาณนี้อ่า "o";
 
  "คะ ไม่เชื่อ...อาจารย์ลองถามเรื่องที่อาจารย์สอนตะกี้สิคะ หนู...หนูตอบได้แน่นอนคะ" โหย...ไอ้เรย์เอ๊ย แกพูดออกไปได้ไงเนี่ย ตอบไม่ได้ขึ้นมาละ ตายซี้แหงแก๋ TOT;

  "งั้น เธอลองท่องโคลงสี่สุภาพที่เธอรู้จักมา 1 บทซิ" ก๊ากกๆๆ....ขอบคุณสวรรค์ที่เข้าข้างนังเรย์คนนี้ เมื่อคืนเล่นเน็ต จำได้มาบทนึง เอาบทนี้ละหว๊า...ไม่คงไม่คิดมันแล้ว ใส่เลยละกัน

  "ศิษย์เง่าอย่าเรียกร้อง เมตตา
ถึงกราบงามสามครา แทบเท้า
อย่าหวังเรื่องจะกา เกรดใหม่
D F เป็นของเจ้า อยู่แล้ว นะเออ" เป็นไงบ้างคะ จารย์ เพราะม๊ะๆ...? หนูว่าออกจะเพราะนะเนี่ย อิอิอิ

  "....." <<<<ระบุ อาจารย์สิกขา นารี เอ้ย นารัย อึ้งคะ แสดงว่าฉันแต่งเพราะนะเนี่ย (ฉันว่า...แกได้ไข่ไก่ไปกินแทนเกรดมากกว่ามั้งเนี่ย-*- : คนเขียน)

  "อาจารย์คะ อาจารย์เงียบทำไมคะ" ด้วยความขี้สงสัยของเดี๊ยน เดี๊ยนเลยถามไป

  "เธออยากได้ D F นักใช่ไหม งั้นฉันจะให้ วันนี้พอแค่นี้ เลิก" อะไรของจารย์เนี่ย ให้ฉันท่อง ฉันก็ท่องแล้วไง ยังจะมาเอาอะไรกับนังเรย์คนนี้อีกเนี่ย เห้อ...พอสิ้นเงาอาจารย์ปุ๊บ  ทั้งห้องก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาโดยมิได้นัดหมาย มันหัวเราะอะไรกันเนี่ย งง -*-

  "ก๊ากกๆๆๆ....ฮ่า ๆๆๆ....." 

  "เฮ้ย!!!...แกหัวเราะอะไรกันว่ะ ขอฉันขำบ้างเด่..." ฉันถามด้วยสีหน้าใสซื้อบริสุทธิ์ ผุดผ่อง 
 
  ".............." อ่าว!!! เงียบแล้วเหรอ ฉันยังไม่รู้เลยนะว่า พวกแกขำอะไรกัน ไม่มีใครคิดจะบอกฉันเลยเหรอเนี่ย ซึ้งจัง!!!=.=;

  ในที่สุดก็พักสักที รอมานานแสนนาน นานจน....เอ่อ เอาเป็นว่า มันนานมากละกัน ฉัน เจมส์ ว่าน เดินออกจากห้องไปยังโรงอาหาร อันเป็นที่..

  (ค้างไว้ก่อนนะจ๊ะ ไว้จะรีบมาอัพ)