คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ++Intro++ การพบกันครั้งแรกระหว่างพ่อลูก
My Beautiful PaPa.
++ Intro ++
วันที่สายฝนกระหน่ำตกลงสู่เบื่องล่างไม่ขาดสาย เมฆดำปกคลุมไปทั่วราวกับเข้าสู่เวลาค่ำคืนทั้งๆที่หน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงวัน สภาพอากาศวิปราศเช่นเดียวกับสภาพจิตใจของใครบางคนที่แปลปรวนไม่คงที่ เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังออกวิ่งสุดความเร็วเท่าที่ขายาวๆขอตนจะก้าวไปได้ ฝีเท้ากระทบกับแอ่งน้ำบนพื้นดังเป็นจังหวะถี่ๆไม่แพ้ลมหายใจ
ในที่สุดเขาก็ถึงจุดหมายที่หวังไว้โดยเร็วพลัน ตรงกลางห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดตามีร่างหนึ่งที่คุ้นเคยอยู่บนเตียงเพื่อรอคอยเขา...เป็นครั้งสุดท้าย ผู้หญิงอันเป็นที่รักหาใดเปรียบมิได้สำหรับเขา...กำลังยิ้ม...และกวักมือเรียกให้เข้าไปใกล้ด้วยแรงที่เหลืออยู่น้อยนิด
เด็กหนุ่มทิ้งตัวนั่งบนเตียงข้างๆคนป่วย กุมมือเธอไว้แน่นราวกับจะยึดเหนี่ยวไว้ไม่ให้จากไปไหน พยายามกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา “ผมมาแล้วครับแม่...ชางมินมาแล้วครับ”
คนบนเตียงยิ้มรับ...รอยยิ้มที่แสนสดใสผิดกับใบหน้าที่ซีดขาว ทั้งๆที่อายุก็ไม่ใช่แรกสาวแต่รูปลักษณ์ของเธอกลับขัดแย้งกับวัยแท้จริง แม่ของเขาสวยเสมอแม้ในยามช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต น้ำตาของเธออาบไหลด้วยความรู้สึกผิดจากส่วนลึกขอจิตใจ เธอยังอยากสอนอะไรลูกชายอีกมากมาย อยากมองดูลูกชายเติบโตให้นานกว่านี้ แต่เธอกลับอ่อนแอเกินไป เป็นแม่ที่ไม่ดี ไม่สามารถอยู่เคียงข้างเขาต่อไปได้
“แม่รักลูกนะชางมิน” เธอกล่าวพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นสัมผัสใบหน้าที่ตนชมนักชมหนาว่าหล่อเหลากว่าใครๆ ถอดแบบมาจากคนที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิตไม่มีผิดเพี้ยน
ฝ่ามืออุ่นของเด็กหนุ่มแนบกดทับฝ่ามือของแม่ให้แนบชิดใบหน้ามากกว่าเดิม ซึมซับความอ่อนโยจากมือเย็นๆนั้นไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ผมเองก็รักแม่เช่นกันครับ” น้ำตาหลั่งรินจากดวงตาที่แดงก่ำอย่างสุดจะอดกลั้น เขารู้ดี...ตัวเองไม่ควรทำเช่นนี้ สัญญาไว้แต่แรกแล้วว่าจะไม่ร้องไห้เมื่อเวลานี้มาถึง แต่เขาห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ มันทรมารเหลือเกินกับการเฝ้าดูคนที่รักจากไปโดยไม่สามารถทำอะไรได้เลย
คำบอกรักของลูกชายตราตรึงอยู่ในอก เธอหลอกตัวเองมาตลอดแม้กระทั่งเวลานี้ รู้ดีแก่ใจว่าชางมินไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น พวกเขาไม่ใช่คนๆเดียวกัน ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังยิ้ม...ให้กับภาพมายาของตัวเอง ผู้ชายคนนั้นกำลังบอกรักให้ได้ยินอีกครั้ง -- ผมก็รักอึนนาเช่นกันครับ –-
เปลือกทั้งสองข้างปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลผ่านหางตาหยดสู่หมอนจนเปียกชุ่ม เข้าสู่ห้วงนิทราที่ไม่มีวันได้หวนคืนตื่นมาอีกต่อไป การจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
ฝากด้วยนะแจจุง...
ชางมินยังคงนั่งนิ่งกอบกุมมือที่เย็นเชียบไร้ความรู้สึกไว้ไม่ยอมปล่อย หยดน้ำตาไหลผ่านข้างแก้มแทบขาดใจ เขาพร่ำบอกตัวเองด้วยความคิดโง่ๆในอก...แม่แค่หลับไปเท่านั้น พรุ่งนี้เช้าชางมินจะได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีครั้ง ได้ยินเสียงทักทายอรุณสวัสดิ์เหมือนดั่งเคย
ถ้าเป็นเช่นนั้นก็คงดี
นี่มันเป็นเพียงความฝันใช่ไหม
ชางมิน...นายก็แค่ฝันไปเท่านั้น ตื่นซิ...ตื่น...ตื่นจากฝันร้ายนี้เสียที
แต่ในเมื่อมันคือความเป็นจริง เขาจะตื่นได้อย่างไรกันเล่า
“แม่ครับ...ทำไมถึงทิ้งผมให้อยู่คนเดียวแบบนี้ ผมจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง ในเมื่อผมไม่เหลือใครบนโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว ผมต้องอยู่คนเดียวจริงๆหรอครับ...แม่” ชางมินร้องไห้อย่างหนักจนไหล่กว้างสั่นไหวเพราะแรงสะอื้น ลมหายใจติดขัด น้ำตายังคงไหลไม่หยุด หัวใจมันบีบแน่นเสียจนจะแหลกสลายกลายเป็นผุยผง
การสูยเสียมันรู้สึกเช่นไร มันเจ็บแค่ไหน เขาเคยถามตัวเองเมื่อนานมาแล้ว
ตอนนี้ได้คำตอบแล้ว...เจ็บปวดเจียนตาย
“ลาก่อนครับพี่อึนนา” เสียงทุ้มหวานของบุรุษที่สามทำให้เด็กหน่มเงยหนาขึ้นมองด้วยความแปลกใจ ชายแปลกหน้าผู้นี้อยุ่ในห้องนี้ตั้งแต่แรกก่อนที่ชางมินจะเข้ามาด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะความโศกเศร้าระคนรีบร้อนทำให้เด็กหนุ่มไม่สังเกตุเห็นถึงการคงอยู่ของอีกฝ่ายแม้แต่นิดเดียว
บุรุษที่สามเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้างามของคนบนเตียง นึกเอ่ยชมในใจ แม้กระทั่งในเวลานี้พี่อึนนาก็ยังคงสวยสดราวกับดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ไร้ที่ติ เขาก้มลงจุมพิษที่หน้าผากเป็นการบอกลาครั้งสุดท้าย “ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลชางมินเอง”
“คุณเป็นใคร” เด็กหนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัยในการกระทำของอีกฝ่าย ดูจะมากเกินกว่าคนรู้จักธรรมดาทั่วๆไปที่เขาเคยพบมา ไม่เคยมีใครมาสัมผัสแม่ของเขาเกินกว่าการจับมือทักทายเท่าที่เห็นมาจนบัดนี้
ชายแปลกหน้าแสดงท่าทางลังเลในการตอบคำถามอยู่ลึกๆ ก่อนที่สายตาจะจับจ้องสบประสานกับงชางมินอย่างจงใจ เด็กหนุ่มไม่สามารถละสายตาจากคนตรงหน้าได้ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเกือบเป็นสีดำนั้นมันช่างมีเสน่ห์น่าดึงดูดในหลงไหลคล้อยตามไปด้วย แล้วใบหน้าที่งดงามไม่แพ้สตรีคนไหนผสมผสานกับความหล่อเยี่ยงบุรุษเพศนั่นอีก นึกแยกเพศไม่ออกเมื่อแรกเห็น มันช่างสะกดสายตาไม่ให้กระพริบแม้แต่นิดเดียว
“ฉันชื่อคิมแจจุงยินดีที่ได้รู้จัก ฝากตัวด้วยนะ”
หืม? สติกลับมาอีกครั้ง
“พี่อึนนาฝากนายไว้กับฉัน ฉันเป็นพ่อของนาย...ชางมิน”
พ่อ...!! อย่างนั้นหรอ!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จากใจ Xin หนึ่งในนักเขียนขาวายของสมาคม IXOHOXI
และแล้วชะตาฟ้าลิขิตให้เจ๊ยอมเอาฟิคตัวเองมาลงจนได้ เป็นฟิคเรื่องแรกเลยทีเดียว จะมี NC มากหรือน้อยนั้นก็ต้องติดตามต่อไปนะจ๊ะ ขึ้นอยู่กับดีกรีความหื่นของเจ๊เองด้วย ไม่เคยมีใครอ่านมาก่อน รู้สึกเขินนิดๆแฮะ ชางมินจะทำเช่นไรต่อไปเมื่อได้เจอคุณพ่อคนสวยคิมแจจุงของเราๆนี่เอง ขอบอกว่ายังคงสภาพความเป็น ยุนแจ ยูซู เช่นเดิมนั้น ^^ ไม่ต้องห่วงไปใย
ปล.ผิดพลาดประการใดอย่าลืมบอกด้วยนะจ๊ะ เจ๊จะได้แก้
เจ๊ Xin เองจ๊ะ
ความคิดเห็น