คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6
/อึ…วยแล้วเรา…/
.
.
.
“อะ…อ้าวุ…” ผมส่เสียให้เายัไม่ทันบ ผม็้อหยุลทันที เพราะว่ามันไม่มีเสียอบรับใ ๆ ออมาาปาเาเลย และผมรู้อยู่แ่ใีว่าเาไม่พอใผมอยู่แน่ ๆ
วับ!!!!
ยัไม่ทันที่ผมะไ้ิอะไร่อ เา็รีบว้าแนผมแล้วลาไปที่รถ สีหน้าอเาในอนนี้ลับไปสู่โหมปิัเิมแล้ว แ่มืออเาที่ับแนผมอยู่นี่สิ มันแรพอที่ะทำให้แนอผมหัไ้เลยนะ
/าแ่นี่แรเยอะะริ/ ผมไ้แ่ิแล้ว่าเาในใ
ผมยับ้อมือเล็น้อยเพื่อเป็นสัาว่าผมเริ่มทนอาารเ็บไม่ไหว มันเลยทำให้เารู้ัวึ้นมา แล้ว่อย ๆ ผ่อนแรลและปล่อยแนผม ในะเียวันเา็พาผมมาถึรถนไ้
“เฮ้อ…ในที่สุ…” ผมบ่นพร้อมับูที่รอยแร้อมืออัวเอ มันแมาอย่าเห็นไ้ั
เายืนมอผมอย่าเียบ ๆ ่อนที่ะเปิประูรถให้ผม
“ะ…อบุรับ”
ปั!!!! เฮือ!!
เสียอผมยัไม่ทันะไ้เปล่ออไป เสียปิประูรถ็ัึ้นนลบเสียอผมะมิเลย
//ูท่า้อเลียร์ันยาวแน่ ๆ //
.
.
หลัาึ้นรถนถึอนนี้ระหว่าผมับเายัไม่มีบทสนทนาใ ๆ เลยมันทำให้บรรยาาศภายในรถเียบนไ้ยินเสียลมหายใออีน ผม้อทำอะไรสัอย่า ไม่ั้นว่าะถึบ้านผม้อเป็นบ้าายแห ๆ
“อะ…เอ่อุ”
*-*..เียบ ไม่มีเสียอบรับาน้า ๆ รุาเรียใหม่นะรับ
“ุ วันนี้ฝนหนััเลยเนอะ” ผมพูพร้อมับเหลือบมอเาไป้วย
*-*....
“ุ็ไม่น่าลำบามารับหนู้วยนเอเลย” ใ้มารยาหน่อยแล้วันเผื่อเาะไุ้ย้วย/แทนัวเอว่าหนูะเลย หึๆ /
“ุมารับหนูนานี้มีเรื่อสำัแน่ใ่ไหมรับ” พูแล้วส่ยิ้มหวาน ๆ ให้ับเา หวัว่าเาะอบสนอผมบ้านะ แล้วมัน็เป็นริอย่าที่ผมิริ ๆ ้วย
“ธุระอผม ไม่สำัเท่าับนอเธอนั่นหรอ” เาอบผม้วยน้ำเสียปนโมโหนิ ๆ ถ้าพูถึนอผม็เหมือนะไม่มีนะ อืม…หรือว่าที่เลโอมาุย้วยเมื่อรู่ อย่าบอนะว่า เาหึผมับ…
“ใร…อ่อ…เลโอนะหรอ…เา็แ่…”
เอี๊ย!!!!!!
เสียรถเบรัสนั่นทั่วท้อถนน วามแรที่หยุรถระทันหันเล่นเอาะหัวอผมไปโับเบาะรถเลย โอ๊ย!!! พอันทีผมะไม่ทนับเาอี่อไป หลัาเหุาร์เมื่อี้มันทำให้วามอทนอผมนั้นสิ้นสุล มันะอะไรหนัหนาฮะับไอ้นื่อ‘เลโอ’ นเนี่ย!!!!
“นี่าแ่!!! ุเป็นบ้าไปแล้วหรอฮะ”
“ุิะ่าลู…เอ่อ…่าผมหรือไถ้าผมเป็นอะไรึ้นมา ใระรับผิอบ!!!” ผมเป็นห่วลูนระเบิอารม์ออมา
“ใ่สิ ไอ้ผมิะทำอะไร็ผิไปหมะหม”
“ุหมายวามว่ายัไ???” ผมถามเา้วยวาม่ออารม์ึ้น ๆ ล ๆ อเา
“หึ ๆ เธอ็รู้วามหมายมันอยู่แ่ใ…” เาอบลับพร้อมับ้อมาที่ใบหน้าอผม สายาอเาแลูเหมือนมีหลายวามรู้สึในเวลาเียวัน โยเพาะเวลาโรธผม หลัาที่เา้ออยู่นาน แล้วผมไม่ไ้อบอะไร เาึรีบไล่ผมลารถทันที
“ลารถ” เาสั่ผม
“ไม่”
“ะลหรือไม่ล” เาถามอีรั้ราวับำลััสินใอะไรบาอย่าอยู่
“ไม่ล!!!” ไม่ใ่แ่เาหรอนะที่โมโหเพียนเียว ผม็เหมือนัน เพราะะนั้นไม่มีวามำเป็นอะไรที่ผมะทำามำสั่เาอี
“ุเลือเอนะ…” หลัานั้นเา็ลารถไป
/เลืออะไรวะ??? /
แร๊!! เสียประูรถฝั่ผมถูเปิออ
“ผมะถามุอีรั้ ุะลเอี ๆ ไหม”
“ถ้าุถามผม ผม็ะอบุอีรั้ ไม่!!!” ผมพู้วยวามภาภูมิใพร้อมับมอหน้าเา แ่ผม็ทำท่าสะใไ้ไม่นาน เพราะแววาที่เรียบเยอเาในอนแรที่เาถาม ลับลายเป็นแววาที่เ้าเล่ห์วนให้นลุแอบแฝอยู่
“นะ…นั้นุะทำอะไร???”
วับ!! ผมพูยัไม่ทันบ เา็เ้ามาอุ้มผมพาบ่าออารถไปเลย
“เฮ้ย!!!ุ ปล่อยผมลเี๋ยวนี้นะ!!” ผมพูไปทุบหลัเาไป ปึ! ปึ! ปึ! ปั!
“ผมบอให้ปล่อยไ ุไออนไม่มีสิทธิ์ทำับผมแบบนี้นะ ไอ้นใร้าย!!!”
“นี่!!เธอ ไอ้ปล่อยอะ ผมปล่อยแน่ แล้ว็เลิยั่วโมโหผมสัที อยู่นิ่ ๆ อะเป็นไหม”
“ใรยั่วโมโหุัน มีแุ่นั่นแหละที่เริ่ม่อน แล้วอีอย่า ุใ้แรนหรือแรวายอุ้มผมมาแบบนี้ มันเ็บนะ แล้วะให้ผมอยู่นิ่ ๆ ไ้ยัไ”ผมอบ้วยวามโมโห
“หึ แรวายั้นหรอ แล้วไอ้แรวายทีุ่ว่า…”
.
.
.
“มันะทำใหุ้หลไหลมันไ้หรือเปล่า” เาเ้ามาระิบ้าหูอผม
ปล : ุไออนะทำอะไรน้อันนะ อุ้ย!!! อุ๊ป……
ความคิดเห็น