คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของการเดินทาง
20:30 น.
สถานีรถไฟรุเทพฯ
เนยิ้มพลามอรถไฟที่มีโรสร้าเ่าแ่ แ่หรูหราในเวลาเียวัน เนำลัถ่ายรูปอยู่้าๆ
“นี่ไ บวนรารีที่พวเรารออย! สวยว่าที่ิไว้เยอะเลยนะ” เนพูื่นเ้น
เนพยัหน้าพร้อมับยิ้ม “ริสิเน มันูลาสสิีเนอะ เหมือนในหนัเ่าเลย”
บวร เพื่อนสนิทอเนถอนหายใ “หวัว่ารถไฟะไม่้าเหมือนในหนันะ ไม่ั้นเสียเวลาเที่ยวหม”
“เลิบ่นไ้แล้วบวร! ันว่าเินทาแบบนี้สนุว่านั่รถบัสเยอะ” เปิ้ล แฟนสาวอบวรโ้ลับ
ทั้สี่นึ้นไปบนรถไฟ พวเานั่ในู้โยสารที่สอ ึ่มีที่นั่เหลือเฟือและหน้า่าที่เปิรับลมธรรมาิ บรรยาาศูเียบสบ แ่็มีบาอย่าที่ทำให้เนรู้สึแปลๆ อย่าบอไม่ถู
21:00 น.
รถไฟเลื่อนัวอย่านุ่มนวล ทิ้สถานีรถไฟรุเทพฯ ไว้เบื้อหลั ผู้โยสารในู้โยสารเริ่มพูุยันเบาๆ
“ูเหมือนืนนี้หมอหนาเลยนะะ…” ผู้โยสารหินหนึ่มอออไปนอหน้า่า
“อาะเพราะเราเินทาลึเ้าไปในป่า อาาศเย็นว่าปิ” ายวัยลานที่นั่ถัไปอบ
เ้าหน้าที่วบุมรถไฟเินมารวั๋ว พร้อมพู้วยน้ำเสียสุภาพ
“อโทษรับุผู้โยสาร ถ้ามีอะไรให้่วยบอไ้นะรับ ืนนี้อาาศ่อน้าเปลี่ยนแปลเร็ว”
“เ้าหน้าทีู่แปลๆ ไหม? เหมือนเาไม่่อยสบายใเลย” บวรระิบับเปิ้ล
“นายิมาไปเอหรือเปล่า บวร…” เปิ้ลอบพร้อมับลอา
21:15 น.
เนลุึ้นและเินไปยัู้้านหน้าเพื่อไปห้อน้ำ เนามไป้วย
“เน ันว่านที่นีู่แปลๆ เหมือนันนะ หรือันิไปเอ” เนระิบเมื่อเินลับมานั่้าๆ เน
“ัน็รู้สึเหมือนัน เน แ่เี๋ยวเรา็ออาป่าละน่า ไม่มีอะไรหรอ” เนปลอบ
“หวัว่าเธอะิถูนะเน…” เนพึมพำเบาๆ แ่ในแววาอเธอยัเ็มไป้วยวามัวล
21:35 น.
เสียเบรอรถไฟัสนั่นนผู้โยสารหลายนสะุ้ บรรยาาศที่เยสบพลันเปลี่ยนเป็นวามวุ่นวาย
“เิอะไรึ้น? ทำไมรถไฟหยุล่ะ?” ายนหนึ่ะโนถาม
“นี่มันลาป่าัๆ! เราะทำยัไี?” หิราที่นั่ถัไปถาม้วยน้ำเสียสั่นเรือ
เ้าหน้าที่วบุมรถไฟเินเ้ามาในู้ พร้อมสีหน้าึเรีย
“อโทษรับทุท่าน รถไฟเิปัหาทาเทนิเล็น้อย อให้ทุนอยู่ในที่นั่อัวเอ่อน ทีมานำลัรวสอบอยู่รับ”
“ปัหาทาเทนิอะไระ? แล้วมันะใ้เวลานานไหม?” เนถาม้วยวามัวล
เ้าหน้าที่หลบสายา “ผม…ไม่แน่ใรับ แ่ะรีบแ้ไให้เร็วที่สุ”
ะที่เ้าหน้าที่เินาไป เสียระิบแปลๆ ัมาาหลัาู้โยสาร
“ทุนไ้ยินไหม? เสียอะไรบาอย่าบนหลัา...” ผู้โยสารหินหนึ่พู้วยน้ำเสียื่นระหน
“ใเย็นๆ นะรับ อาเป็นแ่ลมหรือิ่ไม้...” เนพยายามปลอบ แ่ในใลับรู้สึไม่สบายใ
21:55 น.
เนที่นั่อยู่้าหน้า่า่อยๆ ลุึ้นเพื่อมอออไป้านนอ เธอเห็นเาร่าสูให่ในหมอหนา่อยๆ เลื่อนไหวใล้เ้ามา
“พวเรา…อาไม่ไ้ลับบ้านอีแล้ว” เสียผู้โยสารายนหนึ่พึมพำเบาๆ ท่ามลาวามเียบ
22:20 น.
เนเินไปห้อน้ำ้านหน้า เนลุามมา้วย เธออยาเปลี่ยนบรรยาาศและมอออไป้านอ เมื่อเธอหันไปบอับเนว่านที่นีู่แปลๆ แล้ว เนะโนไปทาเ้าหน้าที่ที่เินผ่านมา
“เ้าหน้าที่! เราไม่วรหยุรถลาป่านานี้! มีอะไรเิึ้นับรถไฟรึเปล่า?”
เ้าหน้าที่วบุมรถไฟมอมาที่เน้วยสายาึเรีย
“ผมอโทษรับ! รถไฟเิปัหาทาเทนิเล็น้อย แ่รอสัรู่ทีมานะมาแ้ไให้เร็วที่สุรับ”
“แ่ทำไมมันถึไม่ยับอีล่ะ? หรือว่ามีอะไรที่เราวรรู้?” เนถามลับ แ่เ้าหน้าที่ไม่ไ้อบ เาหันหลัลับและเินาไปอย่ารวเร็ว
22:30 น.
บวรและเปิ้ลนั่อันแน่น เียบไปทัู้้โยสาร บรรยาาศในรถไฟเหมือนมีบาสิ่่อนอยู่
“บวร…เราะไม่ลับบ้านริๆ ใ่ไหม?” เปิ้ลถามเบาๆ
บวรมอหน้าันับเน ่อนะพยัหน้า “ันไม่แน่ใเหมือนันเปิ้ล… แู่เหมือนว่าเราะิอยู่ที่นี่แล้วล่ะ”
(บอน 1)
ความคิดเห็น