ผมอยากรอด

#6 : 5 เมษา(1) : ไม่พอสำหรับตลอดไปหรอก

คุณสะดุ้งตัวตื่น กล้ามเนื้อทั่วร่างของคุณขึงเกร็งพร้อมใช้งานทันที กวาดตามองรอบตัวในความมืดอย่างลนลาน

ปราศจากเสียงฝีเท้าแปลกๆ และไร้เสียงร้องร่ำคร่ำครวญของพวกตัวประหลาด

มีเพียงเสียงหัวใจคุณเต้นดังลั่นในหูทั้งสอง

เมื่อรู้สึกถึงเม็ดเหงื่อไหลผ่านหน้าผากก่อนแผ่ลงบนขนคิ้ว คุณจึงผ่อนลมหายใจออกช้าๆ พร้อมความตึงเครียดที่ลดลง

ท่ามกลางความมืดมิด

คุณหันไปขยับของที่มือขวากำแน่นพร้อมปะทะก็พบว่าคือไฟฉายคู่ใจ ส่วนอีกมือนั้นสัมผัสเป็นกระดาษ

เพียงอึดใจเดียวที่สงสัย คุณพ่นลมหัวเราะผ่านจมูก

'บันทึกเล่มนั้นนี่เอง'

ฟ้ายังคงมืดสนิท ไม่รู้ว่าคุณผล็อยหลับเพราะความเหนื่อยไปนานแค่ไหน 

ความแข็งตรงของแท่งชะแลงที่คุณยึดติดไว้ที่หน้าแข้งด้วยสายรัดยังคงอยู่

คุณพลิกตัวนอนคว่ำ ใช้ศอกยันกระเป๋าสะพายพลางขยับไปมาให้สบายตัวแล้วกดเปิดไฟฉาย

เงี่ยหูฟังความผิดปกติรอบตัวชั่วครู่

...ไม่มี

แล้วคุณก็เปิดกระดาษหาหน้าล่าสุดที่คุณอ่านทิ้งไว้

.....