ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Sweet ; DEAN&WONJAE : แมวสองตัวนั้น
DEAN TALK
่า!
ผมมอออไปนอหน้า่าที่ทำาน สายฝนโหมระหน่ำมานผมแทบะมอไม่เห็น ฝนมันรึ้มมาั้แ่บ่ายผม็รีบปั่นานหวัะรีบๆทำให้เสร็แล้วไปรับหลานที่มาออาศัยห้ออยู่ับผมลับบ้านพร้อมัน แ่ไม่ทัน ฝนมันันลมาเสีย่อน
๊อ ๊อ
ผมเยหน้าึ้นมาาโ๊ะทำานมอเพื่อนร่วมานที่เินมาเาะโ๊ะผม
"หลานมารอ้าล่าน่ะ"
"อ่า.. อบุรับ" เายิ้มส่ายหน้าแล้วเินออไป
ฟู่ว~ โล่ใไปหนึ่เปาะ ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาแทหาหลายายอย่าวอนแให้รอผมอยู่้าล่าผมอเลียร์าน่อ เาอ่านและส่สิ๊เอร์มาวนผมเล่นๆ ผมลี่ยิ้มออมาหน่อยๆแล้ว้มลั้หน้าั้าทำานที่เหลือให้เสร็
ผมใ้เวลาทำานนานพอๆับที่ฝน หลัาทำานเสร็ผม็ลมาหาวอนแ้าล่า รายนั้นโนแนมีบเินนหน้าแนแถบะมุเ้าไปในเสื้อหมวที่ปิ็ใส่นปิาถูึลมาปินแถบะมอไม่เห็นหน้า ผมละอยาะำให้ลั่นออฟฟิ ผม็ไม่รู้เหมือรันว่าเ็อย่าวอนแนี้ทำถึไ้มีแ่นมาายนนมีบไม่เว้นแ่ละวัน ไม่เรใรอยสัที่แนับอนั้นเลยสันิ
"วอนแอ่าาา ฮยอเป็นลับนายนะ นาย้อสนใฮยอสิ"
"ไม่ๆ นายห้ามสนใมันเ็านะวอนแ มันแ่แฟนลับแ่ฮยอน่ะเป็นแฟนรับอนายนะ"
"วอนแอ่า.. อย่าไปสนพวนั้นเลย สนใฮยอีว่า ฮยอมีแ่วอนแนะ"
"เอ่อ.. ผมอพาหลานับบ้าน่อนนะ" ผมเอ่ยห้ามสรามเล็ๆที่ำลัะเิึ้น พวเาหันมาทำาวาใส่เมื่อมีนมาััหวะแ่พอเห็นว่าเป็นผมพวเา็พร้อมใันยิ้มหวาน ลัวเสียะแนน
"ให้ผมไปส่ไหม" เสียทุ้มัมาา้านหลัทำเอาพวเราทุนสะุ้โหยไปามๆัน
"ไม่รบวนีว่ารับ บอส"
"ไม่หรอน่า ไปเถอะ" บอสไม่ฟัำผมแล้วว้าแนให้ผมเินามผมึรีบไปว้าแนวอนแให้ามมา้วยอีน บอสพาพวเราไปที่โรรถ
"บอสผมลับเอีว่า หลานผม็มา้วยพวเราไม่อยารบ ...วน" เสียอผมหายาห้วแ่็ไม่ลืมที่ะเิมประโยให้สมบูร์ ผมพูแล้วหันไปหาวอนแเพื่อหาัว่วยแ่หลายายัวีับำลัเปิประูรถเ้าไปนั่เสียอย่านั้น
"ฮ่ะๆ ูเหมือนหลานนายะอยาลับบ้านแล้วนะ"
"เฮอ~ รบวนหน่อนนะรับบอส"
"บอส? นี่นอเวลาานแล้วนะีน นาย้อเรียันว่าไ..? หื้ม?" บอสห้ามแล้วยื่นหน้ามาใล้ ผมถอยหลัหนีหนึ่้าว
"รัฮยอ"
"ีมา ป่ะึ้นรถ"
เมี๊ยววววววว~
ในะที่ผมำลัะเปิประูรถหูผม็ันไปไ้ยินเสียอแมวัใล้ๆเหมือนมาร้ออยู่้าๆหู ผมหัน้ายหันวาเพื่อหาัวแ่็ไม่เอหรือะใ้ท้อรถ ิไ้ันั้นผม็หมอบัวลเพื่อมอหาูแ่็ไม่เอ
"มีอะไรเหรอีน" รัฮยอที่ึ้นรถไปแล้วเปิรถลมาูผม ผมลุึ้นยืนแล้วหันไปถามเา
"ผมไ้ยินเสียแมวใล้ๆนี่เอ ฮยอเห็นบ้าไหม"
"เสียแมวที่ไหนัน"
"ผม็ไ้ยินนะ" วอนแเปิประูรถลมาบอ รัฮยอทำหน้า
"ทำไมฮยอไม่ไ้ยิน ..่าเถอะ ะลอหาไหม"
"อืมมม... ไม่ีว่ารับ ผมนึว่ามันอยู่ใ้รถเี๋ยวไปถอยทับเ้าแ่ไม่มี"
"เอาั้นเหรอ? โอเั้นึ้นรถันไ้เ็ๆ" ผมพยัหน้ารับแล้วึ้นรถ รัฮยอถอยรถออาโรอรถแล้วับออมา ผมนั่มอไปในระสิ่ที่สะท้อนอยู่ในนั้นทำเอาผมเบิาึ้นเล็น้อย ภาพอแมวสีาวสะท้อนมาในนั้น มันออมาหลัารถเราออมาแล้ว แ่น่าแปลแม้รถะับมาไลาโรอรถมาเท่าไหร่ เาสะท้อนนั้นยัเป็นภาพเิม ภาพอทาเ้าโรอรถับแมวัวนั้น ้ำผมยัเห็นวาสีเียวมรนั้นัเน
เมี๊ยววววววววว ~!!
เฮือ !!
"ีนเป็นอะไรหรือเปล่า" รัฮยอเอ่ยถาม เาหันมามอผมที่นั่เหื่อ ผมหันับมาสบาับเาแล้วส่ายหน้า
"แล้วใอะไร"
"เอ่อ.. แ่.. แ่เห็นสุนัวิ่ผ่าน้านหลัไป"
"อ่า... ั้น็เลิมอออไป้านอะไ้ไม่ใอะไรอี แล้วอนแหล่ะ..? " ผมมอหลานายัวเอผ่านระพบว่าเาเอ็อยู่ในสภาพเียวัน
"ผมเห็นแมว"
แมว?
"็แ่แมวน่าวอนแ"
"ไม่..!! มัน.. เอ่อ..่ามันเถอะรับ"
"พอเลยทั้น้าหลาน นั่หลับไปเลย เลิมอไป้านอ้วย"
"รับ" ผมพยัหน้า ผมเอ็ิว่าวรหยุมอระรถะแ่สายาผม็ยัแอบเหลือบไปมอ ในระนั้นไม่มีภาพอแมวัวนั้นแล้วมีแ่ถนนและรถที่วิ่ามหลัเพียเท่านั้้น ผมถอนหายใออมาเบาๆผมทำานมาไปนเห็นภาพหลอนแ่นั้นเอ
WONJAE TALK
หลัารัฮยอับรถออมา ผมที่ไม่รู้ะทำอะไร็ไ้แ่นั่มอนู้นนี้สุท้าย็ไปหยุที่ระมอหลั ไม่รู้เหมือนันว่าภาพโรอรถที่สะท้อนอยู่มันมีอะไรีผมถึละสายาามันไม่ไ้ แู่่ๆ็มีแมวสีำวาอมันเป็นสีเียวมรโผล่เ้ามา ผมมอภาพนั้นอยู่แบบนั้น หรือเสียแมวเมื่อรู่ะเป็นเสียอแมวัวนี้
เมี๊ยวววววววว ~
แมวัวนั้นอ้าปาร้อ ผมยยิ้มบาๆเสียอมันน่ารัี ...เี๋ยว !! เสีย !! ผมไ้ยินเสียแมวัวนั้นไ้ยัไัน!
เมี๊ยวววววววว ~
เสียอแมวยััให้ไ้ยินเรื่อยๆ นผม้อหันลับไปมอ้านหลัแ่สิ่ที่พบือเราับออมาไลาโรนั้นมาแล้ว ภาพ้าหลั็มีเพียแ่ถนนและรถันอื่นเท่านั้น! แล้วภาพในระนั้น
เมี๊ยวววววววว ~
เฮือ !
"ีนเป็นอะไรหรือเปล่า" รัฮยอเอ่ยถามน้าีน เาเอ็มีอาารแบบเียวับผม เาไม่ไ้เห็นแบบผมใ่ไหม?
"แล้วใอะไร" รัฮยอเอ่ยถาม้ำ
"เอ่อ.. แ่.. แ่เห็นสุนัวิ่ผ่าน้านหลัไป"
"อ่า... ั้น็เลิมอออไป้านอะไ้ไม่ใอะไรอี แล้วอนแหล่ะ..? " หลัาถามน้าีนเสร็รัฮยอ็เอ่ยถามผม ผมเยหน้ามอระหลั็เห็นแ่เพียาอน้าีนที่มอมาเท่านั้้น
"ผมเห็นแมว" ผมบอไปามวามริ น้าีนมวิ้ว
"็แ่แมวน่าวอนแ"
"ไม่..!! มัน.. เอ่อ..่ามันเถอะรับ" ผมำลัะเถียออไป แ่นีึ้นไ้ว่าน้าีนเพิ่ะมวิ้วไปเาอาะไม่พอใอะไรสัอย่า หรืออาะไม่พอใที่ผมใเพราะแมว ถ้าผมเล่าไปเาอาะมอว่าผมบ้า ผมึเลือที่ะโห
"พอเลยทั้น้าหลาน นั่หลับไปเลย เลิมอไป้านอ้วย"
"รับ" น้าีนานรับ ผมทำเพียพยัหน้าเ้าใแล้ว้มลมอเท้าัวแทน อย่สน้อย็ีว่าเยหน้ามาแล้วเอแมวัวนั้นอี นี้มันบ้าอะไรันผมไม่เยลัวอะไรนานี้เลยนะ
หลัามาถึบ้านผมับน้าีน่าน่าึ้นห้อัวเอ น้าีนบอผมว่าเย็นให้หาินเอเพราะรู้สึไม่่อยสบาย ผมเอ็ินอะไรไม่ลเหมือนัน ไม่รู้สิเหุาร์เมื่อรู่มัน็ไม่ไ้อะไรมามาย แ่พอนึถึบมัน็ทำให้ผมรู้สึแปลๆนรู้สึเหมือนะไม่สบายเหมือนน้าีน พอถึห้อผม็ทิ้ัวลนอนทันที แ่เสี้ยวิผม็หลับไปโยไม่รู้ัว
WRITER TALK
00.00 น.
ยามรารีอันเียบสั ในเวลาใรหลายๆนมอยู่ในห้วนิทราแสนหวาน แ่ไม่ใ่ับพวเาสอน ายำยำเินมาหยุยัหน้าบ้านหลัหนึ่ ทั้สอหันมายิ้มให้ัน่อนะเินเ้าไปภายในบ้าน ลอนประูที่ถูล็อถูสะเาะอย่า่ายาย ทั้สอเินเ้าไปโยไม่ลืมที่ะปิประูามเิม ายาวพาัวเอไปามทานมาถึบรรไ พวเาึ้นไปยัั้นสอ ทั้สอหันมอหน้าัน่อนะแยันไป
ายหนุ่มผู้มีใบหน้าหวานแ่แฝใบ้วยวามทะเล้นเลือเินไปทาวาเาสะเาะลอนประูแล้วเินเ้าไปอย่าเียบๆ ายาวพาัวเอไปยัเียที่มีายบาอเ้าอห้ออนหลับาพริ้มไม่รู้เรื่อ มุมปาหนายยิ้มอย่าวพอใแล้วย่อัวลนั่ มือให่ยึ้นลูบหัวอีนเบาๆ
"ุือู่อผม" เาเอ่ยพูออมาเบาๆท่ามลาวามมือ่อนะูบลบนริมฝีปาออีน แล้วล้มัวลนอน้าๆเีย
ายหนุ่มผู้มีใบหน้ามหันไปมอเพื่แนัวเอที่เินหายไปแล้วเินไปในทาอัวเอบ้า ประูห้อถูเปิอออย่า่ายเพราะวามสะเพร่าออีนที่ไม่ไ้ล็อประูห้อ เาเินไปนั่้าๆเียอเ้าอห้อ ูบลผมริมฝีปาแ่ไว้อยู่นานแล้วผละออ
"ุือู่อผม" เาบอแล้วยยิ้มบาๆ นั่ผมใบหน้าิ้มลิ้มที่นอนหลับอยู่เผลอหลับามไปอีน
Talk
เบิ้ลสอ้า ไม่มีไระพูนอาฝาอมเมน์ิมันบ้าเน้อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น