DOCINDUKTY จักรวาลนี้มีเพียงเรา

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่4แล้วจร้าาาา

DOCINDUKTY

จักรวาลนี้มีเพียงเรา

บทที่ 4

      วันต่อมาจากที่เกิดเหตุการณ์ประหลาดคือมีแมงมุมยักษ์บุกมาจะจับตัวผมและโซมะกับโซริก็มาช่วยผมไว้ทัน จากเหตุการณ์นี้ผมรู้สึกว่าตั้งแต่ที่ผมรู้จักโซมะกับโซริทำให้ผมเจอเหตุการณ์ประหลาดหลากหลายเรื่องและวันนี้ผมไม่รู้เลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับผมอีกหรือเปล่า

        “พี่ซาเกล พี่โซมะกับพี่โซริมาหาครับ”โซด้าเรียกผม

        “อือ อยู่ไหนล่ะ” ผมถามโซด้า

        “ห้องรับแขกคร๊าบบบ” โซด้าพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ห้องรับแขก

        “หวัดดี ซาเกล”โซริทักทายผม

        “สวัสดี ครับ” ผมทักทายโซริกลับไปบ้าง

        “อ้อ โซมะสวัสดี”ผมทักทายโซมะ

        “เออ หวัดดีนึกว่าจะไม่ทักกันนะ”

        “เหอะๆ” ผมหัวเราะแก้เขิน

“เออ โซมะแมงมุมยักษ์เมื่อวานที่มาทำร้ายผมอ่ะมันคือ…มันคืออะไร”ผมถามแบบหวาดกลัว

“อ๋อ พวกฮอเน็ตมันเป็นแมงมุมจากดาวดาร์ก ไทเกิ้ลที่อยู่นอกจักรวาลเทโปลีสอ่ะ”โซมะตอบผม

“แล้วพวกมันต้องการตัวผมเพื่ออะไร”ผมถามโซมะอีกครั้ง

“ก็เพราะนายเป็นคนสำคัญไงล่ะ”โซมะตอบผมแบบนี้อีกแล้วทำไมโซมะชอบตอบให้ผมสงสัยอยู่เรื่อยก็ไม่รู้

“เพราะฉะนั้น นายต้องดูแลตัวเองดีๆเพราะนายคือคนสำคัญ”โซมะเตือนผมด้วยประโยคนี้ซ้ำๆ

        แล้วโซด้า โซมะ โซริ และผมก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆกินข้าวกลางวันด้วยกันทั้งหมด 4 คน พวกเราทั้ง 4 คนคุยกันไปเรื่อยๆตั้งแต่เช้าจนฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีโซมะ กับโซริขอตัวกลับบ้านไปก่อนผมจึงนั่งคุยกับโซด้า2คน

        “โซด้า พี่รักโซด้ามากนะถ้าพี่เป็นอะไรไปโซด้าต้องรู้จักดูแลตัวเองนะ” ผมพูดกับโซด้าตอนนั้นผมรู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองดวงของผม

        “พี่ซาเกลพูดอะไรน่ะ พี่ต้องไม่ตายสิครับถ้าพี่ซาเกลตายไปผมจะอยู่กับใคร”โซด้าพูดแล้วร้องไห้

        “ก็เพราะเหตุการณ์ที่มันเกิดกับพี่ ทำให้พี่ต้องคิดไว้ก่อนน่ะสิโซด้า”ผมคิดอะไรไม่ออกผมได้แต่นั่งร้องไห้นิ่งอยู่อย่างนั้น

        “พี่ซาเกลต้องไม่ตายนะครับ ถ้าพี่ตายผมจะตายไปกับพี่ด้วย” โซด้าพูดออกมาพร้อมกับเดินมากอดผม

        “ไม่ ถ้าพี่ตายโซด้าต้องอยู่ต่อไปนะ”ผมพูดกับโซด้า

        “ถ้าพี่ตายไปแล้วผมจะอยู่ยังไง เรามีกันแค่2คนนะครับพี่ซาเกล”โซด้าร้องไห้แล้วพูดเสียงของโซด้าสะอึกสะอื้น

        “ถ้าพี่ตายแล้ว โซด้าจะตายตามไปด้วยพี่ก็จะไม่ตายเราต้องอยู่ด้วยกัน2พี่น้อง”ผมพูดปลอบใจโซด้า แต่ผมก็คิดว่ายังไงผมก็ต้องตายอยู่แล้ว

        “จริงนะครับ พี่ต้องไม่ตายนะ”โซด้าดีใจที่ได้ยินผมพูดอย่างนั้น

        “จริงสิ พี่ไม่โกหกโซด้าหรอก”ผมพูดปลอบใจโซด้าอีกครั้ง

แล้วคืนนั้นผมกับโซด้าก็นั่งคุยกันจนถึงเช้า