DOCINDUKTY จักรวาลนี้มีเพียงเรา

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2แล้วจ้า

DOCINDUKTY

จักรวาลนี้มีพียงเรา

บทที่ 2

ขณะที่ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมย์

“ทำไมอากาศมันร้อนอย่างนี้นะ” ผมบ่นกับเจ้าโซด้าน้องชายตัวแสบของผม

“ก็นี่มันดาวด็อกอินดักตี้นี่หน่าพี่ซาเกล”โซด้าตอบ

“อืม ใช่ก็นี่มันดาวด็อกอินดักตี้นี่เนาะอาการก็ต้องร้อนเป็นธรรมดา”ผมพูดขึ้นสมทบอีกที

แล้วผมกับโซด้าก็ยืนรอรถกันเวลาผ่านไปซักพักรถก็มาถึง

“พี่ซาเกลรถมาแล้ว”โซด้าพูดขึ้น

“แล้วจะช้าทำไมขึ้นรถสิ”ผมพูดเชิงประชด

แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นขณะที่ผมกำลังเดินไปที่รถเมย์มีรถมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งขับมาทางผมและชนผมเข้าอย่างจังตัวผมล้มลงไปกองกับพื้นผมรู้สึมึนต่อจากนั้นผมก็ไม่ได้สติจนกระทั่ง

        “ทำไมมันเย็นอย่างนี้นะ”ผมพูดขึ้นเบาๆขระที่ผมหลับตาอยู่

เวลานั้นผมได้รู้สึกว่ามีคนอุ้มผมอยู่และพาผมบินขึ้นมาขณะนั้นผมคิดว่าผมได้ตายไปจากดาวดวงนี้แล้วดาวด็อกอินดักตี้แต่ผมก็รู้สึกไม่แน่ใจผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาผมรู้สึกว่าผมลอยได้จริงๆแต่มีคนๆหนึ่งอุ้มผมอยู่

        ชายคนหนึ่งสูงประมาณ 180 ซม.ใบหน้าของเขางดงามและสง่ามาก เขามีปีกทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าเขาคือเทวดาแต่ว่ามีผมได้ไปจังกับอะไรสักอย่างที่หยาบๆคล้ายเกร็ดผมพยายามเหลือบตาดูผมตาลุกโพลงเมื่อเห็นที่ต้นแขนของนายคนนี้มีเกร็ดสีแดงส้มคล้ายเกร็ดมังกรผมคิดว่าผมคงตายแล้วจริงๆเพราะผมได้เจอกับนายคนนี้ซึ่งไม่มีทางที่จะเป็นมนุษย์แน่นอนขณะนั้นผมนึกอะไรไม่ออกผมได้แต่นึกถึงน้องของผมโซด้าเพราะเขาเพิ่งมีอายุเพียง14ปีและพ่อแม่ของเราท่านได้เสียไปแล้ว แล้วใครล่ะจะดูแลโซด้า

“นาย!ซาเกล ซาเกล” นายเกร็ดนั่นเรียกผมในขณะที่ผมค่อยๆลืมตา

        “ผมอยู่ที่ไหน” ผมถามนายเกร็ด

        “ฮ่าๆๆ นายแค่นี้สมองเสื่อมหรือไง นี่มันดาดฟ้าบ้านนายเอง”

        “ตกลงว่าผมลืมบ้านตัวเอง” ผมพูดแบบประชด

ทันใดนั้นผมก็นึกถึงโซด้าขึ้นมาทันทีผมวิ่งเข้าไปในบ้านพร้อมตะโกนสุดเสียง

        “โซด้า!!!!!!!!”

        “อะไรกันพี่ซาเกลตะโกนซะลั่นบ้านจะให้ได้ยินไปถึงเทวดาหรือไงคร๊าบพี่”

โซด้าตอบผมแบบยอกย้อน

        “โซด้า!โซด้าจริงๆด้วยโซด้า”ผมพูดขณะที่โผลเข้ากอดน้องชายของผมทันที

        “ก็ผมน่ะซิเห็นเป็นดาราหรอคับ”น้องผมตอบแบบกวนๆ

“ก็น้องพี่มันหล่อเหมือนพี่ไงก็เลยนึกว่าดารา”ผมพูดกวนๆกลับไปบ้าง

“อ้วก!พี่ซาเกลหลงตัวเองจริงๆเลยนะ”คุณน้องโซด้าว่าผม