Hurt

เสียงฝีเท้าก้าวหนักๆ มือทั้งสองที่เฝ้าปาดน้ำตาให้ใบหน้าที่ก้มนิ่ง น้ำตามากมายไหลลงมาหยดแล้วหยดเล่า อยากจะกรีดร้องให้มันสุดเสียง อยากจะหลีกหนีความเจ็บปวดนี้ไปให้ไกล

ประตูห้องน้ำถูกปิดลงอย่างแรง ร่างบางทิ้งร่างพิงประตูเอาไว้พร้อมๆกับลมหายใจที่หอบหนัก มือบางค่อยๆกอดไหล่ตัวเองอย่างทรมาน....

หนาว เหลือเกิน อีกทั้งเจ็บทั้งเหงา จนความรู้สึกมากมายไหลลงมาจุกอยู่ที่คอ จนอยากจะกรีดร้องตะโกนปล่อยมันออกมา ไม่มีแล้ว ไม่มีใครเลย มือบางที่กอดไหล่เมื่อครูค่อยๆเลื่อนขึ้นมาปิดใบหน้าที่นองน้ำตาจนเปียกชื้น ร่างที่พิงประตูอยู่อย่างอ่อนแรง เลื่อนลงมาทรุดนั่งอย่างหมดสภาพ

ในที่สุดแล้ว เพื่อนของเธอก็คือน้ำตาสินะ น้ำตาที่ไหลออกมา ยามที่เศร้าใจ น้ำตาที่ไม่เคยถามเหตุผลว่าใยเธอถึงร้องไห้ กับตัวเองที่แพ้อย่างหมดสภาพ

จมลงไปในความมืดมิดที่กลืนกินเธอลงไปโดยไม่รู้ตัว ให้จมลงไปเรื่อยๆ จนไร้ซึ่งทางออกและแสงสว่างโดยมีความเดียวดายอ้างว้างรอเธออยู่ที่สุดสายของความมืด แต่ก็จะไปถึงสุดสายนั้น ความกลัวที่จะโดดเดี่ยว ความเหงาที่โจมตีเข้ามาอย่างหนัก มันกัดกินเธอ มันรุมเร้าเธอให้เจ็บร้าวเจียนตาย นรกแห่งความเดียวดายเป็นเช่นนี้ และจะยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป รสของมันฝังรากลึกลงไปตั้งแต่คราแรกที่สัมผัส และจะไม่เลือนหายไปจากใจ ตราบนานเท่านาน................................

-----------------------------------------------

แบบว่า ไม่รู้จะมีใครเชื่อไหม บอกไว้ก่อนว่ามาจากประสบการณ์ตรง....

-----------------------------------------------

P.S.ชื่อเราเรียกเล่นๆได้ว่า  ไอเร็ทฯ นะคะ