คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter (3) - ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง โค้ทแดงตัวนั้นถูกใจมาก ของมันต้องมี
Chapter (3) - ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง โค้ทแดงตัวนั้นถูกใจมาก ของมันต้องมี
เป็นเวลานานนัก
ที่อิตาโดริ ยูจิทรงงานหนักในการห้ามทัพสองคำสาประดับพิเศษ
เพื่อนของเขาสองคนมาถึงบ้านแล้ว สองคำสาประดับพิเศษเลยไม่ได้เถียงอะไรกันต่อ ในที่สุดสุคุนะก็สงบปากสงบคำได้
ถุงพลาสติกถูกยื่นมาให้หลังยูจิเปิดประตูต้อนรับเพื่อนจากโรงเรียนไสยเวท คุกิซากิเป็นฝ่ายยื่นให้ ข้างในมียาแก้ปวดหัวตามที่ต้องการ
"ขอบคุณนะ คุกิซากิ"
แรงแตะที่บ่าทำให้ยูจิหันมอง คำสาปสาวพันปีเอามือของเธอแตะไหล่เขา สายตาของหล่อนจับจ้องที่ถุงยาพร้อมขมวดคิ้ว "มันคืออะไรหรือ?"
ไม่ทันได้ตอบ ความสงสัยใคร่รู้ของคำสาปพันปีอย่างเก็นซาคุ ซุยเซ็น เพื่อนสาวของเขาก็ดูสนใจคำสาปตรงหน้า
"นี่คือคำสาปที่ว่างั้นเหรอ?"
"อ่า นี่เจ้าหนุ่มหัวเม่นทะเล - และแม่สาวนี่เป็นใครกัน?"
คำสาปสาวยังกอดคอภาชนะของสามี ดวงตาของหล่อนมองฟุชิงุโระ กับ คุกิซากิสลับกัน ยูจิหัวเราะแห้งและตอบคำถามหล่อน "นี่คุกิซากิน่ะ เพื่อนเหมือนกัน"
"งั้นรึ?"
"ส่วนในถุงนี่เป็นเอ่อ ยาแก้ปวดหัวน่ะ กินคู่กับน้ำ"
"มันจะลดบรรเทาอาการปวดหัวได้?"
"ใช่แล้ว"
คำสาปสาวพันปีละมือออกมาจากภาชนะรองรับสามีของตนเอง หล่อนกุมคางคิด "ไอ้เม็ดกลมๆนั่นคงเปรียบยาสมุนไพรในยุคสมัยข้าสินะ"
"ถูกต้องแล้ว"
แขกผู้มาเยือนสองคนมองหน้ากัน - แอบเอ็นดูท่าทางเหมือนหลานชายสอนคุณยายวัยเจ็ดสิบนั่น หนึ่งคนแก่กับเด็กหนุ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนกันพร้อมเดินไปที่ห้องรับแขกด้วยท่าทางสบายๆ
สงสัยพวกเขาคงกังวลมากไปเกี่ยวกับเรื่องของคำสาประดับพิเศษตนนี้สินะ
"จะว่าไปยุคสมัยของพวกเจ้าไม่สวมใส่กิโมโนกันแล้วหรือ?"
"นั่นมันกลายเป็นชุดประจำชาติที่ใส่กันในวาระสำคัญแล้วน่ะ" หญิงสาวผมสีน้ำตาลตอบกลับออกไป "มีบางส่วนบางกลุ่มที่ยังสวมใส่อยู่ แต่โดยส่วนมากเขาก็จะใส่ตามสมัย ตามแฟชั่นมากกว่าก็แฟชั่นมันก้าวหน้าตามยุคสมัยนี่!"
เก็นซาคุ ซุยเซ็นหรี่ตา "ฟ แฟชึ่น?"
"แฟชั่น"
โนบาระชี้ปากของตนแล้วออกเสียงให้ฟัง คำสาประดับพิเศษสาวออกเสียงอีกครั้ง "โอเค แฟชั่น"
นัยน์ตาของคำสาประดับพิเศษ พ่วงตำแหน่งภรรยาของราชาคำสาปดูเป็นประกายอย่างประหลาด
หล่อนกำลังสนใจ
และเพราะแบบนั้นปากที่ควรจะหุบลงของราชาคำสาป ก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้งบนหน้าของเด็กหนุ่มผู้เป็นภาชนะของตัวเอง ส่งเสียงหัวเราะร้ายกาจก่อนจะเอ่ยด้วยถ้อยคำเย้ยหยัน
"เจ้ามันตกยุคไปแล้ว"
เก็นซาคุ ซุยเซ็นมองจ้อง "เหรอ?"
"เจ้าตอนนี้แต่งตัวเห่ยซะไม่มี---"
เพี๊ยะ!
"โอ๊ย!!"
"อิตาโดริ!!"
"ข้าขอโทษนะ เจ้าหนู! ข้าแค่อยากตบปากมันเท่านั้นเอง"
หากสงสัยว่าเหตุการณ์เกิดอะไรขึ้น ก่อนอื่นคงต้องเล่าว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เกิดขึ้นรวดเร็วมากโดยไม่ทันตั้งตัว หลังราชาคำสาปโผล่ปากมาบนแก้มยูจิ และพูดถ้อยคำไม่กลัวใดๆไม่ทันจบประโยค มือของซุยเซ็นก็ฟาดลงที่ปากของราชาคำสาป
ประเด็นคือปากสุคุนะ - มันอยู่ที่แก้มผมไง เก็นซาคุซัง!
เหตุการณ์เลยกลายเป็นจากตบปากคนปากแจ๋วให้หุบปาก กลายเป็นตบหน้าฟาดแก้มอิตาโดริ ยูจิ ผู้เกิดมามีเจ้ากรรมนายเวรเป็นราชาคำสาปนี่จริงๆ
"ข้าขอโทษจริงๆ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"แค่นี้เจ้าเด็กนี้ไม่ตายหรอก"
ยัง - ยังไม่หยุดนะ สุคุนะ
"เจ้าอยากตายรึไง หา?"
ซุยเซ็นมีน้ำโห
"สุคุนะ พอเถอะ"
เจ้าของร่างที่เจ็บรำพึง "นายไม่ตาย แต่ฉันจะตายเอานะ"
"ไม่นะ"
ฟุชิงุโระเอ่ยขึ้นออกมา ทั้งสายตาของซุยเซ็น ยูจิ และโนบาระต่างจดจ้องไปที่คนที่อยู่ดีๆก็พูดออกมา
"ผมไม่อยากให้เขาตายครับ อารมณ์ส่วนตัว"
เยี่ยมมาก ปังมาก
เพราะถ้าเล่นว่าอิตาโดริจะชนะ คือเล่นมาสามตอนติดแล้วนะ ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด
สถานการณ์เงียบสงบลง สุคุนะกลับไปนั่งเหม่อ - ยูจิเมินสายตาของเพื่อนแล้วลุกขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ขณะเดียวกับที่คุกิซากิชวนคำสาปสาวพันปีคุยเรื่องแฟชั่นสมัยใหม่
เมงุมิมองทั้งหมดสลับกัน
เดี๋ยวสิ - ใจคอทุกคนจะปล่อยเขาให้จางไปเลยแบบนี้เหรอ?
"จะเทศกาลดอกไม้ไฟแล้วหรือ?"
ระหว่างอาหาร สามีของหล่อนเอ่ยถามขณะที่ซุยเซ็นกำลังค่อยๆใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาใส่ปากของหล่อนรับประทานเงียบๆ นัยน์ตาสีเปลือกไม้ของภริยาตระกูลเรียวเมนก็มองผู้เริ่มเปิดบทสนทนา
"ก็ใช่ เทศกาลจะมีพรุ่งนี้เห็นจะได้"
"เจ้าจะไปหรือเปล่า?"
"ข้าขี้เกียจหากิโมโนตัวใหม่"
สามีหรี่ตา
ทำไมต้องตัวใหม่ด้วย
"ทำไมต้องตัวใหม่ แค่นั้นชุดของเจ้าก็เต็มตู้แล้ว ซุยเซ็น"
"ชุดในตู้พวกนั้น ข้าใส่มาหมดครบทุกตัวแล้ว"
"อะไรของเจ้ากันนัก"
"ข้าไม่ชอบแต่งตัวซ้ำๆไปงานนี้"
เธอตอบแบบจริงใจออกไปว่าตัวเองไม่ชอบอย่างชัดเจน ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาว่าไม่ชอบถ้าจะต้องแต่งตัวซ้ำด้วยชุดเดิมในการออกงาน - มันเป็นรสนิยมของเธอ
"ผู้หญิงนี่เยอะสิ่งเสียจริง"
"มันไม่ใช่เพราะข้าเป็นหญิง" เธอเอ่ย วางตะเกียบลงอย่างหงุดหงิด "มันก็แค่รสนิยม ข้าไม่ชอบ ทีเจ้ายังชอบสวมใส่กิโมโนของผู้หญิงเพราะสบาย เหตุใดข้าจะชอบใส่ชุดใหม่ เพราะชอบไม่ได้?"
คนฟังเงียบไป ขณะที่ภรรยาแสดงสีหน้าไม่พอใจ หล่อนพูดด้วยเสียงกระแทกแล้วลุกยืนเดินหนีออกไป
เรียวเมน สุคุนะ ถอนหายใจ มองไปยังสำรับตรงหน้า
มันไม่มีผักดองเพราะเขาสั่งให้คนใช้ไม่ใส่
แต่มันยังเหลือเนื้อปลาทิ้งเอาไว้
ทั้งๆที่เป็นของโปรดที่กินหมดทุกครั้ง
เขาโดนนางโกรธเสียแล้ว
"เสื้อผ้าของเจ้าให้ข้าหรือ?"
ซุยเซ็นถามเมื่อมนุษย์เด็กสาวเปิดให้หล่อนดูเสื้อผ้าในตู้ของเจ้าตัว นิ้วมือเรียวสวยของเด็กสาวมนุษย์ผมสีน้ำตาลสั้นที่นั่งข้างขยับปลายนิ้วบนหน้าจอปัดให้ดูเสื้อผ้าในคลังของนาง มันเรียกความสนใจของซุยเซ็นเป็นอันมาก
"ใช่ๆ ไหนๆก็ไม่ได้ใส่แล้ว เดี๋ยวฉันจะให้เก็นซาคุซังแล้วกัน!"
"เจ้านี่จิตใจงดงามนัก"
"จริงๆคือแค่อยากโละทิ้งไม่ใช่หรือไง?"ยูจิกระซิบกับเพื่อนหนุ่มของตัวเอง ฟุชิงุโระพยักหน้ารับ
"เดี๋ยวเหอะ! เงียบไปเลย!"
ซุยเซ็นจดจ้องหน้าจอ มองเสื้อผ้าในคลังตู้เสื้อผ้า
"ไอ้ชุดแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ?"
หญิงสาวอายุอานามพันปีชี้นิ้วถามถึงเสื้อโค้ท
"สิ่งนี้เขาเรียกว่าเสื้อโค้ทน่ะ เอาไว้ใส่คลุมทับ"
"งั้นหรือ? น่าสนใจดีจริง"
ระหว่างที่สาวต่างวัยสองคนกำลังพูดคุย สุคุนะก็ขยับปากของตนเองบนแก้มของภาชนะ เผลอหลุดปากพูดออกไป
"พวกเจ้าว่านางจะเลือกสีอะไร?"
"อ่า - สีน้ำตาล?"
ภาชนะเป็นฝ่ายตอบคำถาม
"สีทึบ?"
และนั่นก็เป็นคำตอบของฟุชิงุโระ
ราชาคำสาปพันปีที่ปรากฎแค่ปากกระตุกยิ้มบนแก้มของภาชนะ
เจ้าเด็กพวกนี้ไม่รู้รสนิยมของนางเลยสักนิด
สีที่นางจะเลือก
มันเป็นสีที่นางชอบ
"ข้าเอาสีแดง โค้ทแดงมันถูกใจข้าจริงๆ แม่หนู"
สีแดง
สีเดียวกับดวงตาของราชาคำสาป
เรียวเมน สุคุนะ มีตาสีแดง
หญิงสาวผู้เป็นภรรยากำลังมองตัวเองที่สะท้อนผ่านกระจก ขณะที่กำลังจัดผมของตัวเองด้วยหวี ซุยเซ็นกำลังสางเส้นผมสีดำสนิทที่มีกลิ่นของไม้หอม
"ซุยเซ็น"
"อะไร?"
หล่อนหันตามเสียงเรียก ใบหน้าของหล่อนหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดคล้ายหงุดหงิดกับเรื่องในเมื่อวานอยู่ หญิงสาวที่กำลังหวีเส้นผมสีดำสนิทที่ตัดสั้นระคนต้นคอของตัวเองอยู่ไปพลางพร้อมส่งกระจกไปพลางจำต้องวางความจริงจังในการเสริมสวยเติมแต่งตัวเองหันมาสนใจคนตรงหน้าที่เรียกเธอ
ถึงจะรู้ตัวแล้วว่าทำผิดพลาดไป
ถึงจะรู้แล้วว่าตอนนี้หล่อนโกรธเรื่องอะไร และ ตัวเองผิด
แต่สุคุนะก็ไม่ได้ขอโทษอยู่ดี
เพราะเขาไม่ใช่คนแบบนั้น
"ข้ามีอะไรจะให้เจ้า"
"หา?"
"ตามข้ามา"
เขาเดินหันหลังให้นาง ซุยเซ็นถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน หล่อนย่างเท้าตามสามีของตัวเองด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายและเอือมระอาปะปน
ฝีเท้าของคนนำหยุดลงแล้ว เขาเลื่อนบานประตูเปิดให้ภรรยาเดินเข้าไป คนเป็นภรรยาเดินเข้าไปในห้อง ก่อนที่สุคุนะจะตามเข้ามาและเลื่อนบานประตูปิด
"เจ้าบอกว่าเจ้าไม่มีชุดใหม่ ทำให้ไม่อยากไปงานเทศกาลงั้นหรือ?"
สิ่งที่ปรากฎต่อสายตาของซุยเซ็น
ชุดกิโมโนตัวใหม่ที่วางแผ่ให้เห็น
หญิงสาวผู้เป็นภรรยาค่อยๆนั่งลงกับพื้น มือเรียวจับเนื้อผ้าของกิโมโน มองผลงานศิลปะลวดลายบนเนื้อผ้าที่ทำอย่างประณีตดูสวยงาม
"เป็นเช่นไร พอใจเจ้าหรือไม่?"
ซุยเซ็นไม่ตอบ
เธอยังคงมองมัน
ก่อนที่ริมฝีปากจะค่อยๆเอ่ยวิจารณ์
"นี่มันลายดอกฟูจิ"
หล่อนเอ่ย "มันก็ไม่ผิดหรอกที่จะใส่ลายนี้ แต่ในความจริงแล้วนะ เทศกาลนี้เขามักจะใส่กิโมโนลายดอกซากุระเสียมากกว่า"
เรียวเมน สุคุนะ ถอนหายใจ
"งั้นเปลี่ยนหรือไม่?"
"ไม่"
เก็นซาคุ ซุยเซ็นค่อยๆจับกิโมโนผืนนั้นขึ้นมากอดแนบอกของตัวเอง ท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้สุคุนะไม่เข้าใจในภรรยาของตัวเอง
"ทำไม?"
"ก็เจ้าอุตส่าห์เลือกมาให้ข้า"
คราวนี้ฝ่ายสามีเป็นฝ่ายที่ไปไม่ถูกเสียเอง เขารู้สึกหน้าของตัวเองร้อนผ่าว
"แต่มันไม่สวย?"
"มันสวย"
ซุยเซ็นตอบ "มันสวยจริงๆ สุคุนะ"
และเธอก็กระตุกยิ้มมุมปาก - เป็นรอยยิ้มที่แสนพอใจ
"ก็แล้วแต่เจ้าแล้วกัน อย่างไรก็ตาม ถ้าเจ้าคิดจะไม่เปลี่ยน ก็ใส่มันไปด้วยแล้วกัน"
"รู้แล้ว"
ในฐานะสามี
กิโมโนตัวนั้น
คือของขวัญชิ้นแรกที่เขาให้ภรรยาของเขา
กิโมโนตัวนั้น - เขาให้ซุยเซ็น
ราชาคำสาปนั่งอยู่บนกองกระดูกในจิตใจของอิตาโดริ ยูจิที่เป็นภาชนะ
เมื่อครู่เขาเผลอหลับไปและนึกถึงอดีตเรื่องนั้นขึ้นมา
ของขวัญชิ้นแรก
เขาเผลอยิ้ม
เผลอยิ้มจนต้องยกมือขึ้นปิดปากของตัวเอง เมื่อสายตาและสมองยังจำได้ว่าตอนที่ใช้ร่างของภาชนะปะทะฝีปากกับภรรยาผู้เป็นคำสาป
เขาเห็น
นางสวมกิโมโนลายดอกฟูจิ
ของขวัญชิ้นแรกของสุคุนะที่ให้เธอ
○●○●○●○● - taquila ❤
จะบอกว่าหมั่นไส้แงวคู่นี้มั่กๆ 55
เป็นฟิคที่ไม่ค่อยมีสาระเท่าไร
ไม่ได้มีเรื่องดำเนินจริงจังเยยค่ะ
แต่ไรท์หวังว่ามันจะทำให้คนอ่านเผลออมยิ้มตามไปกับความน่ารักของสามีภรรยาคู่นี้นะคะ
ชอบไม่ชอบอย่างไร บอกกันได้น้า
ความคิดเห็น