คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter (1) - นอกจากชื่อฉัน… อะไรนะ แค่ชื่อก็ยังจำไม่ได้?
Chapter (1) - นอกจากชื่อฉัน… อะไรนะ แค่ชื่อก็ยังจำไม่ได้?
"เค้ารักตัวเองนะ"
"เค้าก็รักตัวเองเหมือนกันนะ"
คำพูดหวานเลี่ยนที่ได้ยิน ทำให้ 'ราชาคำสาป' คิ้วกระตุกขึ้นมากับสิ่งที่ได้ยินกับสรรพนามที่มนุษย์ยุคปัจจุบันแทนกัน - จากภาพฉายที่ไอ้เด็กภาชนะของเขากำลังจดจ้องมองดูอยู่
"ไม่ว่าจะชาติไหน เค้าก็รักเตงนะ"
"เค้าด้วย เค้าจะรักเตงไปทุกชาติเลย"
เตงไรกันนัก เล่นระนาดกันรึไง
ราชาคำสาป 'เรียวเมน สุคุนะ' ไม่อาจเข้าใจในรสนิยมของมนุษย์ยุคปัจจุบันได้เลย สิ่งที่เขาได้ยินทำให้เขารู้สึกปวดหัวมากกว่าจะรู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปกับสื่อตรงหน้า - แต่ไหงไอ้เด็กภาชนะดูจะใจจดใจจ่อกับละครน้ำเน่านี่นัก
ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย
เขานั่งไขว่ห้างอยู่บนกองกระดูก ไอ้คำพูดหวานเลี่ยนที่ชวนให้ไม่เข้าใจของพวกนี้ทำให้เผลอนึกหวนไปถึงเรื่องบางเรื่องอย่างช่วยไม่ได้ขึ้นมา
เอาล่ะ พอมาถึงตรงนี้หลายคนอาจรู้สึกประหลาดใจที่อยู่ดีๆ - สุคุนะก็เพ้อหาถึงอดีตเมีย
จะเรียกว่าอดีตก็คงไม่แปลก ตอนนี้เขาและนางไม่ได้เจอกัน เราห่างกันนานนับพันปีได้แล้ว ตอนนี้นางไปอยู่ที่ไหนเขาก็ไม่อาจทราบได้ เอาเข้าจริง หน้าตาและชื่อของหล่อนก็แทบจะลืมเลือนไปแล้วด้วยซ้ำ
และเพราะเขาแสดงอาการความรู้สึกออกไป เจ้าเด็กภาชนะถึงจับได้
"มีอะไรรึเปล่า สุคุนะ?"
สุคุนะกลอกตา - เพราะอยู่ในร่างของภาชนะ ทำให้ไอ้เด็กนี่พอจะจับความคิดของเขาในบางทีได้บ้าง และ เขาก็วบคุมให้ปากปรากฎอยู่บนหน้าท้องของภาชนะ 'อิตาโดริ ยูจิ'
"เมื่อไรแกจะมีเมีย?"
"หา?"
"เออ เมื่อไรแกจะมี"
"ของแบบนั้นจะมีได้ไงเล่า! ฉันพึ่งสิบหกเองนะ!"
"ตั้งสิบหกแล้ว - ตอนข้าสิบหกน่ะ ข้าก็มีเมี---"
"สต๊อป หยุด หยุดเดี๋ยวนี้"
สุคุนะเกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมา ไอ้เด็กนี่ไม่เข้าใจรึไงว่าเขาแค่เหงา
แหงสิ เขานั่งเหม่อมาเป็นพันปีแล้ว จะเหงาก็ไม่แปลกไม่ใช่รึไง อีกอย่างนะ - สิบหกยังแต่งไม่ได้อะไรกัน ยุคเขาสิบสี่สิบห้า เขาก็มีเมียเป็นของตัวเองแล้ว
แต่ว่าก็ว่าเถอะ หล่อนนางชื่ออะไรกัน - โธ่เว้ย
เขาได้แต่นั่งอยู่บนเขาของสัตว์ที่กองไว้ และคิดอะไรหลากหลายอย่างในหัว
ใบหน้านิ่งสงบ ผมสีดำขลับยาวสยายที่หล่อนใช้มีดสั้นหั่นผม ตาสีประหลาดที่ทำให้เขาจับจ้องมอง - ภายในดวงตาของนางไม่ได้ใสซื่อไร้เดียงสาประหนึ่งสาวน้อยแรกแย้มคนอื่น หากแต่ก็เป็นแววตาที่เขาประทับใจและถูกใจแต่แรกเห็น
หล่อนทะเยอทะยาน หัวสูง
หล่อนก็คือ
"เตงจะรักเขาจากนี้ไปจนนิรันดร์เลยใช่ไหม?"
"แน่นอนสิ ต่อให้ฟ้าดินสลาย เค้าก็รักเตง"
มารักกันที่เท้าของข้าก่อนเลย ไอ้พวกตีระนาดเอก!
"สุคุนะ ดูอารมณ์แปรปรวนนะ - โรคคนแก่เหรอ?"
"เงียบปากเจ้าไป อิตาโดริ"
เขาหงุดหงิดชะมัด หงุดหงิดเหลือเกิน - หล่อนคือใครกันนะ
ชื่อของหล่อนมันติดอยู่ที่ปากของเขา
"สุคุนะ"
เขามองตามเสียงเรียกของผู้มีพระคุณที่กำลังฉีกยิ้มกว้าง
"นี่รู้จักเธอไว้สิ...เธอคือภรรยาของเจ้านะ"
เขาสบตาของหล่อน - เพียงปราดเดียวก็รู้แล้วว่าใคร การรีบหลีกหนีไปคงเป็นการดีเสียกว่า
เขาไม่ประทับใจอะไรในตัวหล่อนเลยสักนิด
ทั้งท่าทางวางท่าหากยังดูสง่างาม
ไหนจะแววตาที่ต้องการเอาชนะ ดูถือดี ดูโอหัง หยิ่งยโสนั่นอีก - เขาไม่ชอบคนแบบนี้เอาซะเลย ไม่ชอบคนที่ให้ความรู้สึกเหมือนตัวเอง
นางมองเขา สลับกับมารดาของตนเอง
"ทำความรู้จักเขาไว้นะ - นั่นจะเป็นสามีของลูก"
พวกผู้ใหญ่ออกไปแล้ว ทิ้งเขาอยู่สองต่อสองกับนาง ใบหน้าที่เรียบนิ่งกระตุกยิ้มขึ้นมาดูมีเลศนัยบางอย่างที่ไม่น่าไว้ใจแม้แต่น้อย
"ยิ้มอะไรของเจ้า?"
"ข้ายิ้มอยู่เหรอคะ?"
ปากหล่อนยิ้ม แต่ตาของหล่อนไม่ยิ้มตาม
"เจ้าต้องการอะไร?"
"ข้าไม่ต้องการคนไม่เอาไหน"นางเอ่ย ดวงตาสีประหลาดของหล่อนฉายแววซุกซน "ถ้าพูดง่ายๆ ข้าเป็นคนรสนิยมสูง - สามีของข้าต้องเป็นคนที่เก่งเท่าข้าหรือเก่งกว่าข้า"
เขาฟังไม่ได้ตอบอะไร
"ถ้าอ่อนกว่าข้า ข้าก็มิทราบว่าตนเองจะรับมาเพื่ออะไร"
นางดูถูกเขาตั้งแต่แรกพบ
อ่า - ในความทรงจำของสุคุนะ
นางเป็นเมียที่ชวนให้เกลียดแต่แรกพบ จนแม้เวลาจะล่วงมาพันปีแล้วก็ตาม
แต่หล่อนชื่ออะไรกันนะ คิดแล้วคิดอีกก็ยังคิดไม่ออก
"เมื่อไรแกจะเลิกดูหนังน้ำเน่าสักที"
"เรื่องของฉันน่า"
สุคุนะเซ็งขึ้นมาหลังได้ยินคำตอบ หลังจากที่อิตาโดริเปิดละครน้ำเน่าให้เขาได้ยินประโยคสนทนาชวนประหลาดและชวนอาเจียนออกมานั่น - รสนิยมของมนุษย์ยุคปัจจุบันนี่ชวนให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายไม่น้อยเลยจริงเชียว
"อิตาโดริ ดูอะไรอยู่ล่ะ?"
"ฟุชิงุโระ มาดูด้วยกันสิ"
ใช่ ราชาคำสาปอย่างเขากลายเป็นธาตุอากาศไปเสียแล้ว
แต่ไม่น้อยใจหรอก เขานั่งเหม่อคิดอะไรไปคนเดียวต่ออีกพันปีก็ได้
"มีอะไรรึเปล่า อิตาโดริ?"
เพราะดูเพื่อนมีอาการคิ้วขมวดแปลกๆ 'ฟุชิงุโระ เมงุมิ' จึงเอ่ยปากถามออกไป
"สุคุนะน่ะ"
"หือ?"
"เหมือนกำลังงอแง หรืออารมณ์แปรปรวนก็ไม่รู้ - สงสัยเป็นโรคคนแก่"
ไอ้เด็กเวรนี่
ไม่ทันจะได้อะไรต่อ เสียงที่พวกมนุษย์ยุคปัจจุบันเรียกว่าโทรศัพท์ก็ส่งเสียงดังขึ้นมา
"คำสาประดับพิเศษ"
เรียวเมน สุคุนะ ไม่ได้คาดหวังอะไรเลยตอนที่ได้ยินคำว่าคำสาประดับพิเศษ
แหงสิ - เขาเป็นราชาคำสาปจะมาสนใจอะไรกับเพียงแค่คำสาประดับพิเศษ
แต่เพียงแค่ก้าวเข้าไปในสถานที่นั้น
มันมีบรรยากาศสักอย่างชวนให้เผลอคิดถึงขึ้นมา
โดยเฉพาะร่างของคำสาปตรงหน้าที่กำลังยืนต่อหน้าอิตาโดริและฟุชิงุโระ
หล่อนกวัดแกว่งดาบคาตานะในมือของตัวเอง แสยะยิ้มออกมา
นิ้วมือของหล่อนชี้ที่สองหนุ่มสลับกัน
"ใคร"
ทั้งสองคนต่างดูเชิงนาง
"ใครคือภาชนะของสุคุนะ"
"ฉันเอง"
หล่อนปรายตามองมา มองคล้ายจะมองให้ทะลุว่าเขาอยู่ในตัวของอิตาโดริ
"เจ้าหนู"
"ระวังตัวด้วยนะ อิตาโดริ"
"โอ๊ยยย ข้าไม่รังแกเด็กหนุ่มหรอก"นางพูดออกมา ดวงตาสีประหลาดของนางกระพริบตาก่อนจะเห็นเป็นเพียงแค่สีน้ำตาลเปลือกไม้ นางเดินเข้ามาใกล้ ขณะที่ทั้งอิตาโดริและฟุชิงุโระกำลังเตรียมการตั้งรับ
แต่เพราะเตรียมตั้งรับอย่างดีเนี่ยแหละ ถึงแทบจะคว่ำตอนนางเอ่ยปาก
"เห พ่อราชาคำสาปคนเก่ง ออกมาคุยกันหน่อยสิ เมียเจ้าอุตส่าห์มาอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ ไม่มาทักทายหน่อยเหรอ หยิ่งนะ เราอ่ะ?"
ทุกอย่างสงบนิ่ง
"หา!?"
อิตาโดริส่งเสียงโวยวายออกไปในทันที
"นี่มันอะไรกัน สุคุนะ!?"
ข้าไม่รู้ ข้านั่งเหม่อมาพันปีอยู่
"ตอบสิ อย่ามาไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้นะ!"
"นี่เจ้ากลัวเมียขนาดต้องหลบซ่อนในตัวเด็กเลยเหรอ ?"
เอาล่ะ - เรื่องนี้เขายอมไม่ได้
เขาไม่กลัวนางหรอก
"นั่นเป็นคำทักทายของเจ้าตลอดพันปีที่ไม่ได้เจอกันหรือ?"
เขาสลับตัวกับภาชนะของตนเอง
"โอ้ ในที่สุดก็โผล่หัวออกมาเสียที"
"เจ้านี่มันจองเวรจองกรรมกับข้าเสียจริง"
"ข้าหลับมาตั้งพันปี นั่นคือสิ่งที่เจ้าพูดกับข้าหรือ?"
"หลับลึกขนาดนี้ ทำไมเจ้าไม่หลับต่อไปอีกพันปีเลยเล่า"
ฟุชิงุโระมองทั้งคู่สลับกัน พร้อมถอนหายใจ - นี่เขามาอยู่ในสถานการณ์อะไรกัน
"แหม พ่อราชาคำสาป ถ้าข้าหลับต่อไปอีกพันปี เห็นทีเจ้าจะหลั่งน้ำตาเอาได้นะ"
"ใครจะหลั่งน้ำตากัน ชื่อเจ้าข้ายังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ"
พูดจบ - เมงุมิเห็นนะ สุคุนะในร่างของอิตาโดริยกมือขึ้นปิดปากของตัวเอง หลังรู้ตัวว่าตัวเองกระทำสิ่งผิดพลาดลงไปแล้ว
"ว้าว นี่เจ้าลืมแม้กระทั่งชื่อข้าเลยหรือ สุคุนะ"
"แล้วมันจะทำไม?"
"เฮงซวยจริงๆ"
เมงุมิถอนหายใจ เขานั่งขัดสมาธิลงกับพื้นมองสองร่างที่เห็นเถียงกันไปมา
"ข้าไม่ได้เฮงซวย"
"ข้าไม่น่าเป็นเมียคนอย่างเจ้าเลย"
"งั้นไปหย่ากันเลยไหมล่ะ?"
"หย่าให้เจ้าหาเมียใหม่น่ะเหรอ?"
เขาชักอิจฉาอิตาโดริที่ไม่ต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้แล้วสิ…
"เออ ข้าจะหาเมียใหม่"
"ได้ ข้าก็จะหาผั---"
"หยุดความคิดของเจ้าเดี๋ยวนี้"
"อย่ามาห้ามข้านะ"
เมงุมิหยิบโทรศัพท์มือถือมากดเล่นระหว่างรอสองคำสาปเถียงกัน
"เจ้าก็บอกชื่อของเจ้ามาสิ ข้าจะได้จำ"
"ไอ้ราชาคำสาปเฮงซวย"
นางเอ่ยปากว่า
"ก็ข้าจำไม่ได้จริงๆ"
"ตาแก่ขี้ลืม"
"ข้ายังไม่ได้แก่"
"อยู่มาพันปียังจะกล้า"
"เจ้าก็เป็นยายแก่พันปีเหมือนข้าเนี่ยแหละ"
เมงุมิถอนหายใจ นี่เขาต้องฟังสามีภรรยาคำสาปคู่นี้เถียงกันโดยถูกเหมือนเป็นธาตุอากาศจริงๆหรือ?
แต่ใช่ครับ ท่านผู้ชม เมงุมิจะไม่ห้าม อยากทำอะไรทำเลย
ตาของเขานิ่งมองร่างของคำสาปหญิงพันปีคนนั้นที่กระชากคอสุคุนะในร่างของอิตาโดริ
เมงุมิจะไม่พูดอะไรมาก
"อิตาโดริจะชนะครับ"
คำพูดของเขาเป็นคำพูดลอยๆ---
แต่เอ่อ ผิดคิวครับ
"เมื่อกี้บ่นอะไรนะ?"
"ไม่มีครับ"
เขารีบตอบคำสาปหญิงที่ถามไป หล่อนหันไปสนใจร่างของอิตาโดริที่ถูกจับคอเสื้ออยู่ เมงุมิตัดสินใจเชียร์มวยคู่เอกตรงหน้าแทน
"สรุปนึกชื่อข้าออกรึยัง พ่อราชาคำสาป?"
"อ...อาโออิ?"
"อาโออิบ้าไร นั่นชื่อเมียใหม่เจ้ารึไง หา?"
"เอะอะก็เมียใหม่ เดี๋ยวข้าก็หาใหม่ซะเลยนี่"
เมงุมิอยากได้ป็อปคอร์นสักถัง
สถานการณ์ตรงหน้าเมามันส์อย่าบอกใคร
ตอนนี้ผู้หญิงคำสาปคนนั้นก็ชกหน้าราชาคำสาปไปแล้ว
"จำชื่อของข้าให้ดีเลยนะ ไอ้ราชาคำสาปงี่เง่า ข้าเก็นซาคุ ซุยเซ็น!"
เธอประกาศออกมา ตาสีน้ำตาลเปลือกไม้ แปรเป็นสีฟ้าดูประหลาด คำพูดต่อมาองหล่อนดูศักดิ์สิทธิ์จนแม้แต่ฟุชิงุโระยังกลัวแทน
"ถ้าหากเจ้ายังลืมชื่อเมียของเจ้าอีกล่ะก็ ข้าขอให้เจ้าน่ะ ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต!!"
○●○●○●○● - taquila ❤
ขอบคุณในความสนใจนะคั้บ
หากชอบ ถูกใจ ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยน้า
สามีภรรยาคำสาปคู่นี้ยังต้องปะมือกันไปอีกนานเลย
อนึ่งฟิคนี้ ooc และ ไม่อิงตามเนื้อหาของอ.เกะเกะนะคะ
เป็นการจินตนาการ อิมเมจิ้น ทั้งสถานการณ์
ภูมิหลังทุกอย่างอย่างแท้จริงเลย
หวังว่าทุกคนจะชอบค่ะ
ความคิดเห็น