ลำดับตอนที่ #2
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ขอพรประดับ
ลอยพระพาย ๐๒ อพรประับ
ระแสพระพายวูบให่พัไหวละายอรุษะโรลายเรื่อยมาามยอพฤษ์พุ่ม ระทั่วนะถึายาพระธิา รานั้นระเมียรละไมึรีบเร่เ้าประอพาอ์พระธิาไ้โยย้ายออมาให้ห่าาทาระแสสายวาโย
“ึ้นประทับบนำหนัเถินะเพะพระธิา”
“ทำไมล่ะ๊ะระเมียร”
“พระพายเริ่มะพัแรึ้นทุทีแล้วน่ะเพะ ระเมียรเรว่าหาให้พระธิาทราฟ้าาลมอยู่ให้นาน อาะทรพระประวรึ้นไ้” ระเมียรนาว่าอบพร้อมับสอมือนาที่ยัับรประอพระธิารมีย์ไว้อยู่เ่นนั้น
“รมีย์” แ่แล้วยัมิทันที่พระธิารมีย์ะโอนอ่อนล้อยามระเมียรลับเ้าภายในำหนั พระสุรเสียเรียบาพระนารมัยาผู้เป็นมเหสีเียบารมีท้าวภารั็ไ้เส็มาหาธิาพระนาถึำหนัเสีย่อน ้านระเมียรและละไมเมื่อไ้พบพระนาแล้วึพร้อมันลายล่ำนอบนบ่อพระนาอย่ารู้สิ่อันพึระทำ
“เส็แม่ ทริถึลูหรือเพะ” เมื่อารประอาสอ้าหลวเีย้ายวาไ้ละไป ฝ่ายพระธิารมีย์็ึไ้หันวรายเ้าใส่ใประสบพัร์พระมารา สอหัถ์็ยื่นเ้าับุมอย่าห่วหาเนื่อ้วยมิไ้พบหน้าันมาหลายทิวาวัน
“่าน่าแปล ทั้ที่ฤูนี้พระพายมิน่าะพัแร” พระนารมัยาเอ่ยล่าวพลาเยพระพัร์ึ้นแลสายพระพายโบผ่านยอพฤษาพาให้ปลิวไหว
“อา้วยเพราะเมาาพระรัษีย์เทวีที่อยปปัวรวาะแห่นี้ให้ร่มเย็น็เป็นไ้นะเพะ” รมีย์ล่าวพร้อมแย้มยิ้มอบมาราอย่าเปรี่ยมไป้วยวามอิ่มพริ้มสมั่ธิาประทานาเบื้อสุรบถอย่าเหล่าเาล่าวว่า
“เ่นนั้นเราไปราบไหว้เทวรูปพระรัษีย์เทวีให้ปปัลูบ้าีหรือไม่ รมีย์” หัถ์มารายึ้นรีเี่ยวไรเศาธิานให้เหน็บเ็บไว้หลัใบรร
“เพะ”
เมื่อสิ้นสำเนียเสียรมีย์ล่าวรับำมารา แล้วทั้สอพระนาึมุ่เส็ไปยัอุทยานมาลาอันมีุสุมาบานอยู่าษาเป็นแหล่ให่เบื้อหน้า่อนะถึแนบเพิผา อันะมีถ้ำั้อยู่ึ่เป็นที่ประิษานเทวรูปเารพพระรัษีย์เทวีอาววรวาะเอาไว้
เป็นเทวรูปเารพทรยืนนาให่ว่านปิเพียหนึ่เท่า พระหัถ์วาอเทวรูปพระรัษีย์เทวีนั้นะทรถือันเิน อันเป็นวามเื่ออาววรวาะที่ว่าันว่าในันเินนั้นะมีนิระสะอาไว้อยำระล้าวิหมออผูุ้ิสู่สุรบถในวิมานอพระอ์
และเทวรูปเารพพระเทวีทรถูสร้าึ้นให้ันในพระหัถ์ไ้รอรับหยหยาน้ำาพื้นเพานถ้ำอย่าพอี
วพัร์สอแม่ลูสายโลหิสูส่แห่วรวาะ เยึ้นาาร้มราบเทวรูปเารพู่บ้านู่เมือ ่อนผู้เป็นแม่ที่นั่อยู่่อพระหัถ์เบื้อวาอเทวรูปะเอื้อมหัถ์นออรอรับนีราเอ่อล้นาันเินให้หยลสู่หัถ์นเพียสอสามหยหยา
แล้วึนำหัถ์ุ่มื้นไป้วยน้ำนั้นเ้าประพรมลูบทั่ศิระธิาเีย้า้วยวามถนอม
“สิ่ใที่ไม่ี ็อให้รมีย์หลุพ้นนะลู”
“อบพระทัยเพะ เส็แม่” แล้วรมีย์็ึไ้้มราบไปที่ัอพระมาราอย่ารูุ้
เมื่อเสร็แล้วในิานทั้สอพระนาแม่ลูึไ้พาันออมาาภายในถ้ำแหล่ประิษานเทวรูปเารพพระเทวีรัษีย์ พร้อม้วยวหน้าอนทั้สี่อันรวมถึระเมียรละไม้วยที่เผยแววเปรี่ยมไป้วยรอยยิ้มเอิบอาบ
แ่ทว่า...รานทั้หม้าวย่าันออมานถึใลาสวนสะพรั่ผาาม สายพระพาย็พลันพัผ่านายานทั้สี่ไปวูบให่ แลายอรมีย์็เริ่มที่ะนิ่ันราวอยู่ในภวั์แห่มนรา
อนบนอบ่อวาะ้าไถ่ถาม
พัพาทรามสวนแอบแฝไหน
ไยไม่พบไม่เอให้เพลินใ
เหินห่าไปหฤทัยไหวสั่นลอน
เผยเถิท่านเทพสวรร์อีเ้าฟ้า
หลัมาภาหรือแหล่หล้า้าว่าวอน
่อนิรมรัศมีริบหรี่อ่อน
ให้หวนย้อนพานพบยอหทัย
“รมีย์!”
รรรมีย์ยินเสียอื้ออึรอบ้าฟัมิัวาม สับแ่มแ่เพียีานท์ผ่านพระพายหอบไป วบนฝ่าหัถ์หนัถูฟาสู่พวปราพระธิา วามพล่ามัวึลายานัยนาเผยให้พบพระพัร์ผู้เป็นมารามีลนาเอ่อลอ
“แม่เห็นเ้าเป็นเ่นนี้อี่อไปไม่ไ้แล้วรมีย์”
“เส็แม่”
บำรมีย์ล่าวแล้วพระนารมัยาึไ้ึรั้รธิานาให้เร่้าวย่าามไป บันี้ลนาึมิไ้มีแ่เพียบนวพัร์พระนารมัยาแ่ลับไ้อาบแ้มทั่วทั้อีสามวหน้าโยเพาะรมีย์
ระทั่พระนารมัยาุรั้ธิานามานถึห้อหับ พระโอษ์็ึไ้เอ่ยออสั่ให้ระเมียรละไมเร่ลลอนปิบัรทวารอย่าให้ลมไ้พัผ่านเ้า้อายธิาอนาไ้ ฝ่ายสอนา้าหลวเอ็้อำใฝืนทำามรับสั่พร้อมร่ำไห้ เห็นใในพระธิาผู้เิมาแว่วยินเสียร้อยรอผ่านสายวาะ
“เส็แม่เพะ” สอหัถ์ทุบบานทวารา้านในพร้อมเสียำสรวลสั่นพร่า แ่ทว่า็ไร้ึ่วี่แววถูปลปล่อยเปิห้อหับ
ทั้ที่เลื่อลือันว่าัวนานั้นประภพึ้นหลัธุมเุอันเป็นเหุวิาฟาฟ้าลมา่อเิ แล้ว้วยเหุไนารแว่วยินร้อยรอผ่านพระพายึลายเป็น้อมน์ไสยะัน
“ทำอย่าไรีเพะเ้าพี่ ยิ่พระพายไหวผ่านายรมีย์ ็ยิ่ลายว่าธิาเรา้อมน์ริ อีทั้แว่วยินเสียร้อยรอที่ลูเล่าบอ ็ยิ่ทำให้น้อนิ่นอนอยู่อีไม่ไ้แล้วเพะ” หลัสั่สอนา้าหลวลลอนปิห้อััธิานแล้ว พระนารมัยาึไ้เร่เส็ลับหาท้าวภารัยัท้อพระโร
“อเะพระพุทธเ้า่ะ แ่ราพระธิารมีย์เส็ออนอราวั นับแ่บันั้นาวประา็่าเลื่อลือันไปว่าพระธิาถูไสยะาถารอบำริ”
“แล้วเ้าะให้เราทำอย่าไร ในเมื่อไหว้อพรพระเทวีรัษีย์แล้วธิาเรา็ยัไม่ีึ้นเลย” แม่นเรื่อราาลัารบ้านเมือะมีเยอะ แ่็ใ่ว่าอ์ภารัะมิสนพระทัย่ออาารประหลานอธิาพระอ์ เพราะราะหลับบรรทมพระอ์็้อแบ่เบาทุ์ให้ลายาอพระนารมัยา้วยารรับฟั ึ่ารไ้ยินพระนาล่าวทุ์เ่นนั้นเป็นทุวัน็ยิ่ทำให้ท้าวภารััวลถึธิานมิ่าไป
“อเะพระพุทธเ้า่ะ ภายในพนา้านทิศา.... ้าพระอ์ไ้ยินาวประาเล่าลือันมาว่ามีผู้เ่ไสยะาถาพำนัอยู่ภายในถ้ำล่วลึเ้าไป” ้าราบริพารฝ่ายสำัที่อยู่ภายในท้อพระโรราบทูลวามึ้น เผื่อเป็นหนทาเลือให้แ่ทั้สอพระอ์
“ริหรือท่านอมาย์”
“ไ้ยินเพียำเล่าลือ แ่้าพระอ์มิอาล่วรู้ไ้ว่าริหรือเพียำเล่าพระพุทธเ้า่ะ”
“หาเิมาูอาารรมีย์เสียหน่อย ะไม่เป็นอะไรหรอระมัเพะเ้าพี่” พระมเหสีรมัยาถาม่ออมาย์แล้วึไหววหน้าึ้นสบหาภัสาอย่าว่าวอน
“เ่นนั้น...ท่าน็ัเรียมไพร่พลิามเ้าพนาไปเิผู้รู้ในไสยะาถามาพบเราในวันพรุ่็แล้วันอมาย์ม” เมื่ออพรวอนให้พระเทวีปปัอาารธิา็ยัล้ายะมิทุเลาี ท้าวภารัึัสินพระทัยะหันพัร์เ้าพึ่ผู้รู้ในไสยะาถาำ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น