มาลาสวรรค์ ภาค ๒ ปาษาณสัตตบุษย์

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทโลกา

ปฐมบทโลกา . . .

 คราเมื่ออัคนิรุทรมอดดับทั่วทั้งภพโลกาจึงมัวหมองอนธการ แต่มิได้เป็นไปด้วยทิวาหรือนักตะแปรผัน ทว่าเป็นไปด้วยพืชพันธุ์เคล้าพิษสีตโม มืดมนหมองหม่นมิน่าแลดู พาให้ทั่วทุกทิศาสิ้นผลเกษตรกรรม ปสพไร้สิ้นให้สัตวชาติได้ประทัง สรรพชีวีในโลกหล้าก็เลือนรางแทบจักไร้สิ้น แหล่งดินดีให้รุกษะได้เติบใหญ่ก็หามีไม่นอกม่านพระเวทตจสารนคร 

ภาราหลากนครก็ได้ล่มสลายบางบุรีก็ไร้แล้วซึ่งชาวประชา อพยพสู่ภาราอันมีผลเกษตรกรรมให้ได้ประทังชีวี บางตัดตักษัยตนวางวายด้วยยากไร้จนปัญญาหาเลี้ยงชีพตน

เบื้องใต้อจลาก็ยากจะลงทลายผกาพิษนัก เนื่องด้วยปราณราพณะหวนคืนสู่ร่างให้ฟื้นจากนิทรานานกาล เบื้องใต้โลกาจึงเต็มไปด้วยห่าทานพผู้คอยบำรุงรักษ์ผกาพิษให้มีมาก ด้วยธารปาวกะสำเร็จฤทธิ์จากเทพธิดาหนึ่งนางผู้ชี้ทางไว้ ยามเมื่อเหล่าเทพบุตรลงใต้อจลาหวังทำลายผกาพิษคราใด ก็เป็นต้องรำบาญรบพุ่งกับห่าทานพนานข้ามทิวาราตรีคืน การปราบปรามจึงยากยิ่งกว่าคราที่ราพณะยังมิฟื้นคืนนัก

วันเวลาในโลกาเปลี่ยนเวียนผ่าน ทุกสรรพชีวิตในโลกหล้าก็วนวัฏจักรอย่างเป็นไป ไม่เว้นแม้แต่ผู้ประทับแดนไทวะ

ศาศะ มุสิกะ จิตรจุล สุโนก กลันทก์ สัตว์เหล่านี้เมื่อเกิดมาดำเนินชีวีเวียนไปตามเวลา แต่ครั้นใช้ชีวียังมิถึงครึ่งขัยก็ต้องล่วงลับดับตายลง แลเวียนวนกลับก่อเกิดใหม่เป็นเช่นนั้นไปไร้แม้จะได้ทันเกี่ยวพันสายใยให้ใคร่พบพานผูกดวงจิต ก่อเกิดสู่ปาณภูตแลดับลงวางวายเวียนเปลี่ยนไปตามถ้อยวจีจากองค์เทวารผู้ว่าให้

จวบจนเพลาในโลกาล่วงเลยผ่านไป

ท้าวเทวราชท่านจึงคิดสังเวชต่อชีวีผู้ต้องทัณฑ์ มอบเมตตาชี้มรรคนำดวงจิตเหล่านั้นให้ประภพสู่นรชาติ ก่อเกิดขึ้นด้วยบุญญาอันเหมาะควรแก่การบำรุงรักษ์โลกา เป็นเยี่ยงบุตรธิดาประทานจากพระองค์ 

ดวงจิตสุดท้ายสุขไสวเลื่อนลอยหลุดจากสังขานมฤคที่ถูกฉีกทึ้งด้วยคมเขี้ยวพาฬจนสิ้นใจ ลอยระยับวางสู่พระหัตถ์องค์เทพธรรมวิสารเทพแห่งสรรพชีวิต พระองค์เสด็จลงเยือนยังโลกาตามรับสั่งท้าวเทวราชท่าน ว่าให้นำพาดวงจิตสุดท้ายของผู้ต้องทัณฑ์ไปประทานให้แก่มเหสีแห่งตจสารนคร ภาราแห่งการบำรุงรักษ์พฤกษามาลาแลปกปักนครอยู่ด้วยทวยเทวานับหมื่นพันพระองค์

อันธิกานั้นจึงหมดสิ้นดวงจิตผู้ต้องทัณฑ์ จากเวียนวัฏจักรประภพสู่ปาณภูตจึงหมดสิ้นทัณฑ์หวนประภพสู่นรชาติหยัดยืนสองบาทย่ำโลกา 

นัยน์เนตรท้าวสักกะละขึ้นจากภพโลกากลับหันพระวรกายเข้าสู่ฆยานีย์วิมาน ณ สวนสะพรั่งมากมาลาสวรรค์ พระเนตรพระองค์แลลงพิศสู่ช่อผกาใต้บาทบใหญ่ใจกลางฆยานีย์นั้น ทอดพระเนตรพิศแลแค่เพียงหนึ่งมาลีสีรัชตะแนบข้างมาลาสีสุวรรณ

"อีกแค่เพียงหนึ่งแต้มตโมบนกลีบมาลารัชตะ แดนไทวะก็จักสิ้นมาลาสุราลัย"

ถ้อยวจีท้าวท่านขลังขึ้นท่ามกลางหมู่กุสุมา ดังสะท้านผ่านพระเทวีสุคันธมาทน์ผู้ค่อยบำรุงรักษ์ให้หวิวหวาดใจหาย

อีกแค่เพียงหนึ่งรอยแต้มสีตโมบนกลีบมาลา ช่อผกาอันเป็นดวงจิตของเหล่าเทพธิดามาลีก็จะปลิดปลิวลงจากแดนไทวะไปสู่การจุติตามควร นับจากนี้จะมิถูกจองจำไว้ประดับแดนสรวงไปชั่วกาล