คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 ลับลมคมใน
แก๊งค์ปีสองขาโหด
แจ๊คสัน
ประธานปีสองขาโหดของแท้
มาร์ค
พี่วินัยเทพบุตรในคาบซาตาน
แจบอม / เจบี
เดือนหล่อแก๊งขาโหดของคณะ
บ็อบบี้
รองประธานปีสอง เฟรนลี่น่ารัก ขี้แกล้ง
Chapter 2 ลับลมคมใน
เริ่มวันใหม่...
ร่างนุ่มนิ่มน่ารักของเด็กหนุ่มคนหนึ่งเริ่มขยับลุกขึ้นนั่งอย่างมึนๆ มือขาวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มาปลดล็อคดูหน้าจอ
“หูยยย ตื่นก่อนนาฬิกาปลุก ไม่ได้ๆต้องนอนต่อ”
ว่าแล้วก็ล้มตัวนอนอย่างไม่ลังเล (ดูไอ้เด็กนี่สิ -_-)
♩∼♪∼♬∼
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นปลุกให้คนที่เพิ่งล้มตัวนอนเมื่อกี้ต้องคว้ามันมาดูอย่างขัดใจ
ใครโทรมาวะ แม่งขัดเวลานอน
‘BamBam’
ไอ้คนโทรมามันจะรู้มั้ยว่าขัดเวลานอนของผมมาก นี่มันเรื่องคอขาดบาดตายระดับชาติเลยนะ
สไลด์หน้าจอรับสาย แล้วส่งเสียงที่ติดจะเหวี่ยงหน่อยๆลงไป โมโหครับ โมโห!!
“โหล ว่าไง!?” (-“-)
“ตื่นยังวะ”
“ยัง” ก็ยังไม่ตื่นจริงๆนี่นา
“ไม่ตื่นแล้วคุยกับกูได้ไง กวนกูแต่เช้าเลยนะ กูจะบอกว่ารอด้วย เดี๋ยวเดินไปเรียนด้วย”
กึก.
พูดๆๆเสร็จมันก็วางไปเลย ไม่เปิดโอกาสให้ตอบกลับไปเลยสักนิดเดียว มาไวไปไวยิ่งกว่าประกันชั้นหนึ่งอีกนะเนี่ย เรียนจบไปทำงานเป็นประกันไม่มีตกงานแน่นอน
เมื่อโดนขัดใจตั้งสองครั้งแล้ว จะให้ล้มตัวลงไปนอนอีก ก็คงจะเกินไปหน่อย ผมเลยต้องจำใจลุกออกจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป
ผมใช้เวลาแต่งตัวไม่นานนัก ก็ลงมารอแบมแบมที่หน้าหอ สักพักหนึ่งก็เห็นมันเดินมา รอจนแบมแบมเดินมาถึงตัว ผมกับมันก็เดินคุยเล่นเรื่อยเปื่อยกันไปตลอดทางจนถึงมหาลัย วันไหนที่ผมกับแบมมาเรียนพร้อมกัน พวกเรามักจะมาหาอะไรกินที่ม.พร้อมกันเลยทีเดียว
กึก.
ร่างผอมบางของไอ้คุณเพื่อนหยุดเดินอย่างกะทันหัน ทำให้ผมที่ไม่ทันตั้งตัวเดินชนกับมันเต็มๆ
ปึ้ก.
“เอ้า หยุดเดินไมวะ”
“ไปหาไรกินข้างนอกเหอะมึง ไปเร็วๆๆเร๊วววว”
มันหันหลังกลับมาบอกผมอย่างลุกลี้ลุกลน เร่งยิกๆให้ผมรีบเดินออกไป
หมับ.
แรงสัมผัสบนไหล่ที่ไม่แรงไม่เบาจนเกินไปนักทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง แต่ยังทันได้ยินแบมแบมสบถภาษาดอกไม้ออกมาอยู่ดี
“จะไปไหนกัน ... เบ้?”
เป็นพี่มาร์คเอกเดียวกับพวกผม ใบหน้าหล่อเหลากับนิสัยขี้เล่นเหมือนเด็กที่คนอื่นๆเขามองเห็นกัน เขาเหล่านั้นจะรู้มั้ยนะ ว่านี่มันซาตานในคราบเทพบุตร ผมยิ้มแหยๆให้พี่มันก่อนจะยกมือไหว้และตอบแบบสุภาพกลับไป ตามกฎวินัยที่รุ่นน้องทุกคนต้องปฏิบัติ
“หวัดดีครับพี่ พอ.. พอดีผมกับแบมๆจะออกไปหาอะไรกินสักหน่อย แหะๆ”
เมื่อผมลองมองสังเกตเลยไปข้างหลังของพี่มาร์ค ผมก็พอจะรู้แล้วว่าทำไมแบมแบมมันถึงเร่งให้ผมออกไปจากที่นี่ไวๆ ก็แม่งมีแต่พวกปีสองที่แทบจะยกทั้งรุ่นมานั่งหน้าสลอนกันให้เต็มโรงอาหารไปหมด..ฮือออ งานเข้าแต่เช้าเลย ไอ้ยองแจเอ๊ยยย T_T
“นี่พวกนายลืมอะไรไปรึป่าว∼” คนอะไรถามเสียงโหดแต่กลับยิ้มได้อย่างหวาน หว๊านนนน หวานนน
“ไม่ลืมครับพี่ ผมกะว่าจะไปหาข้าวกินข้างนอกแป๊ปปป∼เดียว แล้วก็จะมา..”
แบมแบมช่วยผมแถไป ใครจะไปยอมรับตรงๆกันล่ะครับ ว่าจะหนีหน้าที่เบ้อ่ะ
“ไม่ต้องมาอ้างเลย หน้าที่เบ้ที่พวกนายต้องทำในวันนี้คือ ต้องไปซื้อข้าวให้พวกพี่ตามที่สั่งทั้งหมด”
ห้ะ บ้าป่าวเนี่ย จะไปทำหมดได้ไงวะ ให้พวกผมสองคนต่อสู้กับรุ่นพี่ในนี้ที่นับๆได้ก็เกือบร้อย นี่ถ้าปีสองมาหมดรุ่นพวกผมไม่ตายเรอะ
“แต่..พวกผมมีเรียนเช้านะครับ นี่ก็ใกล้จะเริ่มเรียนแล้ว จะไปทำทันได้ไง..วะ”
แบมแบมตอบขึ้นมาเสียงดัง แต่ประโยคสุดท้ายกลับพูดเบาๆ แต่ก็ยังพอทำให้ทั้งพี่มาร์คได้ยิน
“งั้นก็มาทำตอนเที่ยง พวกฉันไปเช็คตารางเรียนพวกนายมาแล้วว่าตอนบ่ายพวกนายไม่มีเรียน ส่วนเช้านี้ฉันจะไปบอกพวกนั้นให้ ว่าพวกนายจะ’ช่วยงาน’พวกพี่ตอนเที่ยงเอง ^^” พี่มาร์คพูดเสร็จก็ปล่อยมือ
“รีบมาเร็วๆล่ะพี่หิว ^^”
ว่าเสร็จพี่แกก็เอื้อมมือไปยีหัวแบมแบมหนึ่งทีก่อนจะเดินจากไป
เอ๋....นี่ผมพลาดอะไรไปป่าวเนี่ย ก็ดูหน้าแบมแบมดิ แดงเถือกขึ้นมาเลย
“กูพลาดอะไรป่าวเนี่ย” ผมหันไปถามแซวแบมแบม
“พลาดอะไรล่ะ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ มีแล้วเดี๋ยวกูบอก”
ผมว่ามันน่าจะมีอะไรแน่ๆ แต่ก็ไม่อยากซักไซ้มันมาก พร้อมเมื่อไรมันก็คงจะบอกอย่างที่พูดนั่นแหละ
“ไปหาข้าวกินกันเหอะมึง จะได้ไปเรียน สายแล้ว”
ผมเดินนำมันไปหาที่นั่งก่อนจะเดินไปซื้ออะไรมากิน แล้วรีบพากันวิ่งไปเรียนหลังจากดูนาฬิกาพบว่ามันเลยเวลาเรียนมาห้านาทีแล้ว เช้านี้ทำไมมีแต่เรื่องเข้ามาแต่เช้าเลยนะ สงสัยเมื่อคืนคำอ้อนวอนพระเจ้าของผมจะไม่ได้ผล..เฮ้ออออ
พักเที่ยง
.
.
“พี่เอาก๋วยเตี๋ยวร้านนั้น”
“พี่เอาข้าวมันได้ร้านนู้น”
“บัวลอยร้านพี่นิด”
“ลูกชิ้นปิ้งร้านยายปลิก”
บลาๆๆๆ
หลังจากเลิกเรียนมาผมก็โดนโทรตามที่ตบท้ายด้วยการขู่จากเฮียแจ๊คสันทำให้ผมกับแบมๆที่คิดจะหนีมีอันต้องเก็บแผนการทั้งหมดลงไป ก่อนพากันเดินอย่างเฉ้าฉ้อย มาโรงอาหารอย่างคนไร้วิญญาณ..
ส่วนพวกผมที่ตอนนี้มีฮันบินอยู่อีกฟากของโรงอาหารกำลังถูกรัวด้วยเมนูต่างๆเท่าที่พวกรุ่นพี่จะนึกออก พี่แกจัดเต็มเซ็ตคอมโบ้ อะไรก็ไม่น่าร้องไห้เท่าเมนูไม่มีซ้ำกันสักคนเลย และที่น่าโมโหไปใหญ่คือบนโต๊ะก็ล้วนมีจานข้าวอยู่แล้ว ไม่รู้จะมาใช้พวกผมอีกทำไม พอแย้งไป ก็โดนตอนกลัวมาว่า
“แค่นี้ทำให้พี่ๆไม่ได้หรอ”
พอเถียงไปอีกนิด ก็ถูกชกฮุคด้วยคำว่า
“รุ่นไม่เอาแล้วใช่มั้ย”
ถ้าผมไม่ทำ กิจกรรมชิงรุ่นต่างๆที่ผมกับเพื่อนในคณะร่วมกันทำก็จะสูญเปล่า ผมสามคนเลยต้องก้มหน้ารับชะตากรรมอย่างไม่สามารถโต้แย้งได้อีก มองไปฝั่งฮันบินก็ดูจะมีสภาพไม่ต่างกันเห็นพี่บ็อบบี้กำลังแกล้งไล่รายการอาหารให้ฮันบินอยู่ แต่มองฝั่งนู้นได้ไม่นานก็ต้องหันกลับมาสนใจฝั่งตัวเองก่อน
.
.
.
“เสร็จแล้วจ้าพ่อหนุ่ม ถือไปไหวมั้ยเนี่ย” ป้าแม่ค้าถามผมอย่างใจดี
“ไหวคร้าบบ ไปก่อนนะครับบ” ผมยกถาดขนมหวานออกมาจากร้าน ก่อนจะเดินไปส่งพี่ๆโต๊ะสุดท้าย เหมือนจะเยอะ แต่ถ้ารวมรายการทั้งหมดแล้ว ทยอยไปซื้อทีเดียวทีละร้านมันก็ไม่หนักอะไรมากเลยครับ
ส่วนแบมแบมเป็นลมไปละ ตอนแรกผมก็ตกใจ แต่เห็นพี่มาร์คบอกเดี๋ยวดูแลเอง ตอนนี้ไอ้แบมเลยสบายยย นอนสลบไม่รู้เรื่องหนุนตักพี่มาร์คอยู่ที่โต๊ะกลุ่มพี่แกนู่น ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมรับหน้าที่มันมาทำคนเดียวทั้งหมดเลย แต่ดีนะที่อันนี้โต๊ะสุดท้ายแล้ว
ไลน์∼
เสียงเตือนแอพฯชื่อดังขึ้นเตือนให้ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู
JBD_Soul:
เสร็จยัง แบมแบมตื่นแล้วนะ
CYJ:
เสร็จแล้วครับ
ทำไมเพิ่งตอบอ่ะ เมื่อวานทักไปตั้งหลายรอบ
JBD_Soul:
ก็..
ไปต่อกับเพื่อนมา
ขอโทษนะที่พี่ไม่ได้บอก
CYJ:
ไม่เป็นไรหรอกครับ
เดี๋ยวผมจะกลับไปที่โต๊ะแล้ว
: )
ผมกดปิดหน้าจอก่อนจะพาตัวเองเดินไปโต๊ะกลุ่มเฮียแจ๊คสัน ในกลุ่มก็มี เฮียแจ๊ค พี่มาร์ค พี่เจบี พี่บ็อบบี้ พี่มิโน พี่ซิโค่ แต่สองคนหลังไม่ค่อยเจอที่ ม หรอกครับ จะไปเห็นพวกพี่แกอยู่ด้วยกันข้างนอกมากกว่า ทั้งแก๊งค์นี่โปรไฟล์ดีกันทุกคน สาวติดตรึม เหอๆ
ผมเดินไปคว้ากระเป๋าตัวเองขึ้นมา ไหว้พี่ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น และสบตากับใครบางคนก่อนจะสะกิดแบมๆให้เดินออกไปด้วยกัน ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ผมถึงเกิดตะกอนขุ่นในใจขึ้นมา ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ แม้แต่เสียงรุ่นพี่ที่โวยวายอยู่ข้างหลังผมก็ไม่ได้สนใจ
“เห้ยรอด้วยดิ” แบมแบมตะโกนไล่หลังมา ผมได้ยินนะ แต่ผมแค่อยากจะเดินไปจากตรงนี้เร็วๆหน่อยแค่นั้นเอง
“เพิ่งฟื้นนะเว้ย รอด้วย”
กึก. คำพูดของคนป่วยได้ผล ผมชะงักหยุดรอมัน ก่อนจะส่งข้อความทางสายตาไปว่า รีบเดินมาเร็วๆ
“เป็นไรวะ?” เมื่อมันสังเกตถึงความไม่ปกติของผมได้ก็เอ่ยถามออกมาทันที
“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง คืนนี้ไปนอนหอกูนะ”
บางทีผมก็ควรระบายออกไปบ้างเหมือนกัน
“เอาดิ กูก็มีอะไรจะปรึกษามึงด้วย แต่ไปกินข้าว แล้วขอกูกลับไปเอาของที่หอก่อน”
“อือ”
หลังจากนั้นผมก็ตกอยู่ในห้วงความคิดตัวเอง เดินเงียบไปตลอดทางจนถึงร้านข้าว กินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปหอตัวเอง ส่วนแบมแบมจะมาหาผมอีกทีตอนค่ำๆ
หลังจากที่ระบายให้ใครสักคนฟังไปหวังว่าผมจะรู้สึกดีขึ้นนะ...
#ฟิคกาลครั้งหนึ่งสองสาม
IGRIANI
Talk：
ฟิคจะออกมาแบบไหนเนี่ยยย ทำไมหน่วงแต่แรกขนาดนี้ ฮืออ
โมเม้นที่เคยพรีไปยังมีอยู่นะ รอก่อนนะะ
คนในเรื่องทำไมเขามีลับลมคมในกันเยอะจังงง
อย่าถามเรานะว่าทำไม ไม่รู้เหมือนกันฮ่ะะ
ร้องห้ายยยย
ถ้าพรุ่งนี้แต่งทันจะมาอัพให้อีกนะะ
ฟิคจะยาวกี่ตอนก็ตอบไม่ได้เหมือนกันนน
ความคิดเห็น