ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เมื่อหัวใจไม่ยอม
ผมยืนมอนสอนบนเวที ที่ัาน มาร์ฮยออยู่ในุสูทสีำเรียบหรูับอีนที่เป็นเพื่อนสนิทอผมในุสูทสีาว โลอนทั้สอที่่าสใส ผมเริ่มรู้สึว่าหัวใผมเ้น้าล เมื่อมอเห็นสิ่หนึ่ ในมืออมาร์ฮยอที่หยิบออมาาในอเสื้อ มันือแหวนที่ัวเรือนออแบบเป็นรูปหัวใรึ่หนึ่ทำ้วยเินบริสุทธิ์ รลาที่เป็นเสี้ยวรูปหัวใเป็นเพรแท้สีไพริน ประบือับแหวนอีวที่สวมอยู่รนิ้วนา้าน้ายอมาร์ฮยอ ผมไม่เ็บนานี้ ถ้าแหวนสอวนั่นไม่ใ่สิ่ที่ผมเป็นนออแบบมันเอับมือ เพื่อหวัสัวันว่าะใ้มันในานแ่านอเรา
" มาร์ฮยอ!! " เสียเรียอผมั้อานแ่ ผมไม่ยอมหรอ ฮึ...ไม่มีวันยอม
"แบมแบม " สีหน้าอมาร์ฮยอายแววใมาเสี้ยวนึ่อนะาหายไปในเวลารวเร็ว
"แบมแบม! " เสียอีเสียหนึ่เป็นอเพื่อนสุที่รัอผม ที่อนนี้ยืนหน้าีอยู่้าายนรัอผม
"มาร์ฮยอทำแบบนี้ับแบมไ้ไ แบมแบมไม่ยอม!! " ผมระโน้ออีรั้พร้อมับ้าวเ้าไปยืนอยู่รหน้าบุลทั้สอ
"เราบันแล้ว" เสียเย็นาเอ่ยออมา โยที่มืออี้าุมมืออน้าๆไว้แน่น รัันมานานั่นเียว หึ น้ำาอผมไหลมาอีรั้
"ฮึ..ฮึ..มันไม่ริใ่ไมรับ ฮยอ านแ่นี้มันเป็นอปลอมใ่ไมรับ ฮยอแ่ประแบมใ่ไม ฮึ..."
" หยุเถอะ " เสียทุ้มเอ่ยออมา้าๆ พร้อมพลัร่าผมออเบาๆ
"ทำไม? แบมทำอะไรผิ ฮึ..."
"ไม่ริ !!! มาร์ฮยอโห "ผมพูพร้อมับส่ายหน้าไปมา ไม่ริ มันไม่ใ่เรื่อริ ไม่ใ่ฮึ...มาร์ฮยอแ่โห
"ไม่ริ เพราะแ ไอ้นทรยศ " ผมหันไปหาูเนียร์อย่าโรธแ้น เพื่อนที่ผมไว้ใ ทำไ้ยัไ ทำไ้ยัไัน!!
เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ! เสียฝ่ามือระทบใบหน้าอเ้าสาวัไปทั่วานแ่ แ่นี้มันยัไม่พอ ผมพลัูเนียร์ล้มลับพื้นพร้อมึ้นร่อมบนร่าบา
ายะ!! ฮึ! เพื่อนทรยศแบบนี้ ถ้าไม่มีนายสัน มาร์ฮยอ้อลับมารััน ฮึ
"าย..ะ!! "
"แบมแบมหยุเี๋ยวนี้นะ !!! "
"าย...." ผมไม่ไ้ยินเสียนรอบ้า สายาอเราสอนประสานัน นนี้นะหรอที่ผมเรียเ้าว่าเพื่อนรัมาลอ นนี้นะหรอที่ผมิว่าเ้าเป็นนในรอบรัว นนี้นะหรอที่ผมไว้ใฮึ โห..ฮึ..นายโหันไ้ยัไ..ฮึ
' ฮึ...แๆๆๆ เ็บอ่ะ '
' ไหนูสิ เพี้ยๆๆหายเ็บน่า '
' ูเนียร์นายทำอารายอ่า '
' ถ้าเราทำแบบนี้ บาแผละหาย '
' ริหรอ '
' อื้ม ริสิ นี่ไเพี้ยๆๆโอมวามเ็บหายไป เพี้ยๆๆ '
' ูเนียร์ใีั แบมรัูเนียร์ที่สุ '
' เรา็รัแบมแบมที่สุ '
' อื้มสัา ูเนียร์นนี้ะเป็นเพื่อนรัแบมแบมลอไป '
เสียอเ็สอนที่ทำสัาัน้ออยู่ในหัว ภาพวามทรำนั้นอยอย้ำ เพื่อนันลอไปหรอ หึ ไม่มีริสันิ ผม่อยๆถอนมือออาอูเนียร์้าๆ หยน้ำาหยแล้วหยเล่าที่ไหลออมา ผมอล้าำสัาที่เยให้ไว้
" ูเนียร์นับานี้ลอไป ันับนายเราไม่ใ่เพื่อนัน!! " ผมระโนใส่หน้าหวานที่อนนี้็แปเปื้อนไป้วยน้ำา ่อนที่ผมะโนมาร์ฮยอพลัออาูเนียร์อย่าแรทำให้ผมปวหน่วๆรท้อน้อย
"แบมแบม " เสียูเนียร์เอ่ยออมาทั้น้ำา หึ นายเ็บไม่เท่าที่ันเ็บหรอ นทรยศ
" หยุบ้าสัที!!! " เสียวาามาร์ฮยอ ทำให้ผมถอยหลัไปหนึ่้าวอย่าไม่รู้ัว มาร์ฮยอไม่อยวาผมแบบนี้ ฮึ..ทำไมนนหนึ่ถึเปลี่ยนไปไ้นานี้นะ....
"ออไปาานันะ!! ่อนที่ันะเรียาร์มาลานายออไป " มาร์ฮยอพูึ้นพร้อมับประอใหู้เนียร์ลุึ้นอย่าเบามือ ร้ามับผมที่มาร์ฮยอพลัอออย่ารัเลีย
"ไม่ไป แบมไม่ไป านนี้้อยเลิ ฮึเพราะแบมท้..." ไม่ทันที่ผมะเอ่ยบอว่าท้อับมาร์ฮยอ็มีาร์ร่าโ รั้ร่าผมเอาไว้
"ลาออไปโยนหน้าาน อย่าให้เ้ามาในานไ้อี " มาร์ฮยอสั่พร้อมับที่ร่าายอผมเลื่อนัวไปามทาที่าร์ร่าโลาผมไป
"มาร์ฮยอ....ฮึ...มาร์ฮยอ!!" ผมระโนเรียเท่าไหร่ ร่าสู็ไม่ยอมหันมา ฮึ... เท่านั่นยัไม่พอยัโอบอเพื่อนทรยศอผมอย่าหวแหน เ็บัรับแม่ แบมเ็บฮือ..รหัวใั ฮือ.......
.......................................................................................................
พลั๊!! เหล่าาร์โยนผมออมารมุมหนึ่อโรแรม ร่าายอผมปวระบมไปหม โยเพาะ ่วท้อ ที่เริ่มปวหน่วๆมาึ้น ผมพยายามลุึ้นยืนและเินลับเ้าไปในาน ไม่ยอม..ฮึ ผมไม่ยอมเสียเ้าไป..ฮึ
" หยุเถอะ ทำแบบนี้มันไม่ไ้อะไรึ้นมาหรอ " าร์นหนึ่พูึ้น พร้อมับมอูผม้วยสายาสมเพเวทนา ฮึ... ศัิ์ศรีอผมมันไร้่าสิ้นี
"มาร์ฮยอ.." ผมไม่ไ้ฟัเ้าพยายามเินเ้าไปในโรแรมอีรั้ ่อนะโนาร์อีนหนึ่ โยนลับมาที่เิม ้วยแรที่มาว่าเิม
" โอ๊ย!! " มือ้าหนึ่อผมถูหินบา เป็นรอยยาว เลือสๆ ่อยๆไหลออมา แ่ผม็พยายามลุึ้นอีรั้ และเินเ้าไปในาน
"น่ารำาริโว๊ย " เสียาร์นที่โยนผมออมา รั้อผมไว้
"ป...ล่อ..ยนะ " ผมพยายามัืนเ้า้วยารฝารอยเี้ยวไว้เป็นรอยเลือ รแนที่เ้าใ้ล็ออผม
"โอ๊ย!!! บับ !!! วอนเ็บัวหรอมึ!! "
ไม่พูเปล่า เพี๊ยะ!! ใบหน้าอผมหันไปามแรบอนัวโ ทำให้ผมเล้ม อั๊!! ท้ออผมเริ่มปวระบมมาึ้น
ผมรับรู้ลิ่นเลือฝาที่ไหลออามุมปาอผม ผมพยายามลุึ้นยืนอีรั้ แ่นัวโว่าไม่ยอมให้ผมทำแบบนั่นอีแล้ว เมื่อเ้าึ้นร่อมัวผมพร้อม่อยหมัอย่าแรบนใบหน้าอผม พลั๊!! ุบ!!!/ุบ!! พลั๊!! เสียหมัระทบเนื้อัออมา แ่สำหรับผมใบหน้ามันานไร้วามรู้สึไปแล้ว ฮึ..น้ำาที่ไหลผสมเลือไม่ไ้่วยให้นที่ทำร้ายผมสสารผมเลย
"เฮ้ย!! หยุไ้แล้ว เี๋ยวไ้ายันพอี " เสียาร์อีนที่ยืนมออยู่พูึ้นออมา แ่็ไม่ไ้ยับร่าายะเ้ามา่วยริๆ
พลั๊!! ๆๆุบๆ เ้าเริ่มใ้เท้าเะร่าายอผมอย่ารุนแร ผมพยายามใ้แนุมท้อเอาไว้ ลู..แม่
"พอ...แล้ว..ฮึ...ผมเ็บ"
ุบๆๆ // พลั๊
" ฮือ..พอแล้ว....ผม...เ็บ"
"มาร์..ฮย...อ..่..วย้..วย "
" เฮ้อ!! พอๆๆ ลับเ้าานไ้แล้ว เี๋ยวนายสสัยหรอมึ " าร์ที่ยืนอยู่พูึ้นอีรั้พร้อมึนที่ทำร้ายผมึ้น
" หึ ไม่ไ้ออแรมานานหล่ะ ..สะใเป็นบ้า ถุย " นัวโพูึ้นอย่าสะใในผลานที่เ้าทำพร้อมับารระทำอันโสโร ่อนที่ะาไปเ้า็หันหลัลับมาระทำในสิ่ที่ทำให้ผม้อสูเสียสิ่มี่าที่สุอผมไป
ุบ!! แรเะอย่ารุนแรรหน้าท้อทำให้วามเ็บปวที่สะสมมายาวนานระะบิึ้น
" โอ๊ย!! " ผมใ้มือุมท้อที่เ็บไปถึระูสันหลั เ็บนอยาะายไปะ มาร์ฮยอ ่วยแบม้วย ............่วยลูอเรา..้ว..ย
" มาร์ฮยอ!! " เสียเรียอผมั้อานแ
"แบมแบม " สีหน้าอมาร์ฮยอายแวว
"แบมแบม! " เสียอีเสียหนึ่เป็นอเ
"มาร์ฮยอทำแบบนี้ับแบมไ
"เราบันแล้ว" เสียเย็นาเอ่ยออมา โยที่มืออี้าุมมืออ
"ฮึ..ฮึ..มันไม่ริใ่ไม
" หยุเถอะ " เสียทุ้มเอ่ยออมา้าๆ พร้อมพลัร่าผมออเบาๆ
"ทำไม? แบมทำอะไรผิ ฮึ..."
"นายไม่ไ้ทำอะไรผิหรอ เหุผลมันมีแ่้อเียว ือ ันหมรันายแล้ว "
"ไม่ริ !!! มาร์ฮยอโห "ผมพูพร้อมับส่ายหน้าไปมา
"ไม่ริ เพราะแ ไอ้นทรยศ " ผมหันไปหาูเนียร์อย่าโรธ
เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ! เสียฝ่ามือระทบใบหน้าอเ
ายะ!! ฮึ! เพื่อนทรยศแบบนี้ ถ้าไม่มีนายสัน มาร์ฮยอ้อลับมารััน ฮึ
"าย..ะ!! "
"แบมแบมหยุเี๋ยวนี้นะ !!! "
"าย...." ผมไม่ไ้ยินเสียนรอบ้า สายาอเราสอนประสานัน นนี้นะหรอที่ผมเรียเ้าว่
' ฮึ...แๆๆๆ เ็บอ่ะ '
' ไหนูสิ เพี้ยๆๆหายเ็บน่า '
' ูเนียร์นายทำอารายอ่า '
' ถ้าเราทำแบบนี้ บาแผละหาย '
' ริหรอ '
' อื้ม ริสิ นี่ไเพี้ยๆๆโอมวามเ็บ
' ูเนียร์ใีั แบมรัูเนียร์ที่สุ '
' เรา็รัแบมแบมที่สุ '
' สัานะว่าเราะเป็นเพื่อนันลอไป '
' อื้มสัา ูเนียร์นนี้ะเป็นเพื่อนร
เสียอเ็สอนที่ทำสั
" ูเนียร์นับานี้ลอไป ันับนายเราไม่ใ่เพื่อนั
"แบมแบม " เสียูเนียร์เอ่ยออมาทั้
" หยุบ้าสัที!!! " เสียวาามาร์ฮยอ ทำให้ผมถอยหลัไปหนึ่้าวอ
"ออไปาานันะ!! ่อนที่ันะเรียาร์มาลา
"ไม่ไป แบมไม่ไป านนี้้อยเลิ ฮึเพราะแบมท้..." ไม่ทันที่ผมะเอ่ยบอว่าท้อ
"ลาออไปโยนหน้าาน อย่าให้เ้ามาในานไ้อี " มาร์ฮยอสั่พร้อมับที่ร่
"มาร์ฮยอ....ฮึ...มาร์ฮ
..........................
พลั๊!! เหล่าาร์โยนผมออมารมุม
" หยุเถอะ ทำแบบนี้มันไม่ไ้อะไรึ้นม
"มาร์ฮยอ.." ผมไม่ไ้ฟัเ้าพยายามเินเ
" โอ๊ย!! " มือ้าหนึ่อผมถูหินบา
"น่ารำาริโว๊ย " เสียาร์นที่โยนผมออมา รั้อผมไว้
"ป...ล่อ..ยนะ " ผมพยายามัืนเ้า้วยารฝ
"โอ๊ย!!! บับ !!! วอนเ็บัวหรอมึ!! "
ไม่พูเปล่า เพี๊ยะ!! ใบหน้าอผมหันไปามแรบอ
ผมรับรู้ลิ่นเลือฝาที่ไห
"เฮ้ย!! หยุไ้แล้ว เี๋ยวไ้ายันพอี " เสียาร์อีนที่ยืนมออย
พลั๊!! ๆๆุบๆ เ้าเริ่มใ้เท้าเะร่าาย
"พอ...แล้ว..ฮึ...ผมเ็บ"
ุบๆๆ // พลั๊
" ฮือ..พอแล้ว....ผม...เ็บ"
"มาร์..ฮย...อ..่..วย้.
" เฮ้อ!! พอๆๆ ลับเ้าานไ้แล้ว เี๋ยวนายสสัยหรอมึ " าร์ที่ยืนอยู่พูึ้นอี
" หึ ไม่ไ้ออแรมานานหล่ะ ..สะใเป็นบ้า ถุย " นัวโพูึ้นอย่าสะใในผ
ุบ!! แรเะอย่ารุนแรรหน้าท้
" โอ๊ย!! " ผมใ้มือุมท้อที่เ็บไปถึ
......................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น