มาเฟียสุดเข้มกับคุณหนูไฮโซ

ลำดับตอนที่ #8 : ปะทะฮารุ

       "หมิ่นซอนๆๆ"

กลิ่นกายใครคนหนึ่งและน้ำเสียงที่คุ้นเคยดังข้างหู เขา...ใช่เฟิ่นไครึเปล่า?  เขาใช่ๆมั๊ย!  ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างยากเย็น  เห็นภาพตรงหน้าเป็นสองภาพซ้อนกัน  ฉันขยิบๆตา  ลืมตาขึ้นอีกครั้ง  คราวนี้ภาพนั้นชัดเจน  เป็นผู้ชายที่หน้าตาคมเข้ม  ดูแข็งแรง  เขาคนนี้คือคนที่ฉันคอยแต่เรียกหาอยู่เสมอ  และคงใช้คนเมื่อสักครู่ที่ช่วยเหลือฉัน  จากไอ้หน้าหนวดเต็มปากนั้น

        "ฟื้นแล้วหรอ"

ฉันไม่ได้ตอบแต่กลับยิ้มบางๆ  โผล่เข้ากอด  ซบที่หน้าอกแผ่นกว้าง  น้ำตาที่อยู่ๆก็ไหลออกมา  อย่างไร้สาเหตุ  กำลังไหลอย่างบ้าคลั่ง  ซึมลงเสื้อนอกของเฟิ่นไค

        "เธอร้องไห้เหรอ"

        "(- -  )(  - -)(- -  )"

         "ไม่แล้วทำไมตาแดง"

เขาผละออกจากฉัน  แล้วมองดูหน้าที่ตอนนี้คงดูไม่ได้  

         "ก็..."

พอจะพูดคำต่อไป  ภาพที่ฉันโดนไอ้หน้าหนวดทำร้าย  ก็ปรากฎเต็มหัวสมอง  และก็...เลือดสีแดงสดที่หยดไหลออกมาจากหัวของไอ้แก่ตัณหากลับ  กลิ่นคาวเลือดยังวนแตะอยู่ปลายจมูก  ทุกการกระทำที่เขาทำกับฉัน  ทั้งใช้ลิ้นสัมผัสใบหน้าบริเวณคางและแก้ม  เคราที่กระทบกับใบหน้าทำให้รู้สึกหยาบๆระคายเคืองบริเวณนั้น  

    มันน่าขยักแขยงมาก  ที่ต้องถูกผู้ชายดูถูกว่าเป็นนางบำเริง  คอยถวายความสุขให้แก่เพศเดียวกับตนเอง  และกระทำเหมือนว่าเราไม่มีศักดิ์ศรี  เถียงคำเดียวก็ต้องถูกใช้กำลัง  แขนที่ฉันถูกบิดสามร้อยหกสิบองศา  ยังรู้สึกปวดร้าวกระดูก  

     และยังมีอีกอย่างหนึ่งที่ฉันไม่อาจลบเลือนได้  เหตุการณ์นี้ไม่ใช่ครั้งแรกแต่เป็นถึงครั้งที่สอง  ฉันโดนผู้ชายฉีกเสื้อเห็นเนินอก  กับชุดชั้นในที่ใส่อยู่  เป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกว่าน่าอายมาก  ใครเห็นคงจะสมเพช  แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน!  ทำไมเรื่องมันถึงเป็นอย่างนี้ไปได้นะ  ทำไมต้องลดตัวให้พวกที่ต่ำล่วงเกินด้วย  ฉันอาย...อายมากจริงๆ
 
        "ฮ่าๆๆเวลาเธอร้องไห้น่ารักกว่าปกติอีกนะเนี่ย"

เฟิ่นไคพยายามทำบรรยากาศที่เงียบเชียบให้มีเสียงอีกครั้ง  เขาหัวเราะแต่ฉันไม่ขำด้วยหรอกนะ

        "เป็นอะไรรึเปล่า  เหมือนเธอจะร้องไห้อีกครั้งเลยอ่ะ"

เขาหยุดหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของฉัน  ไม่มีรอยยิ้มใดๆเลยสักนิด

        "กลัวหรอ..."

        "อืม"

        "ไม่ต้องกลัวหรอก  ปลอดภัยแล้ว"

        "ก็นายไม่ต้องกลัวนิ  นายชินกับพวกนี้อยู่แล้ว  ฉันยังไม่เคยโดนอะไรอย่างงี้  ไหนจะเลือด  ใช่  เลือด!  นายก็รู้ว่าฉันเกลียดเลือดที่สุด  อย่างนายคงไม่สทบเสทือน"

    เงียบ....
เกิดการเงียบระหว่างเราสองคน

   ฉันมองไปรอบๆสิ่งแวดล้อมที่ฉันอยู่  มันเหมือนเป็นห้องเสื้อผ้า  ของพวกนักร้อง    ตอนนี้เฟิ่นไคยังเงียบอยู่เหมือนเดิม  ฉันพูดแรงเกิดไปรึเปล่า

         "เฟิ่นไค...ฉันขอโทษนะ"

         "..."

          "ฉันโมโหน่ะ  ฉันไม่ชอบให้ผู้ชายที่ฉันไม่ได้เป็นอะไรด้วยมาล่วงเกินแบบนี้   ฉันอยากจะลืมเรื่องร้ายๆนี้มาก  ไม่อยากจะจดจำให้รกสมอง  ฉันเชื่อว่าสักวัน  สักวันหนึ่ง  ฉันต้องลืมมันให้ได้  นายต้องช่วยฉันนะ  อย่าให้ฉันมีเวลาอยู่กับตัวเองคนเดียว  จนต้องมาเรื่องพวกนี้มาคิดให้ปวดหัว^^"

        "..."

        "นะ...ช่วยฉันนะ"

        "..."

        "ถ้านายเงียบแบบนี้ใครจะช่วยฉันล่ะ  ตอนนี้ฉันกำลังกลุ่มใจ  เหลือตัวคนเดียว  ฉันต้องการหาคนมาช่วยเยียวยาหัวใจนะ  "

         "หวังว่าแค่นี้คงพอนะ"

เฟิ่นไคโอบไหล่ฉัน  พลางยิ้มบาน  เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงๆ

         "ไม่...ไม่พอหรอก"

         "งั้นหรอ...แล้วนี้ล่ะ"

เขาก้มลงใช้ริมฝีปากแตะหน้าผากเบาๆ  อืม  เท่านี้ก็พอแล้ว  พอแล้วจริงๆ

          "ค้นหาให้ทั่ว  เฟิ่นไคมันต้องอยู่แถวๆนี้แหละ  ข้างนอกไม่มี  ก็มีแต่ข้างในนี้เท่านั้น"

          "ครับ  คุณโคโตม่ะ  ฮารุ"

เสียงจากข้างนอกดังแลปออกมา  โคโตม่ะ  ฮารุ  น่ะ  นั้น  มะ...มันฮารุนิ